สามีเก่าอ้อนรัก - ตอนที่ 305
บทที่ 305 ไม่เช่นนั้นคุณเอาฉันไปขายเถอะ
เสิ่นอีเวยรู้ชัดเจนว่าตนเองโมโหจนควันแทบออกหู ตอนนี้บ้านเมืองมีขื่อมีแป แต่สิ่งที่เธอคิดไม่ถึงคือ แม้แต่ตำรวจจราจรก็ไม่สามารถให้การตัดสินอย่างเป็นธรรมได้
ความโชคร้ายนี้ ทำไมต้องเกิดขึ้นกับเธอด้วย？แถมเธอเพิ่งจะกลับมาในประเทศ เงินเก็บสักหยวนยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ
เมื่อได้ฟังคำอธิบายเรื่องค่าชดใช้ที่แพงมากจากซ่งลู่เหยี่ยน เสิ่นอีเวยไม่เห็นด้วยในใจ แต่ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้ เพราะเมื่อบังเอิญเจอเข้ากับคนประหลาด สิ่งที่คนควรทำที่สุดคือรีบทำให้เรื่องนี้จบลงเสียที อย่าให้ตนเองเสียเวลาอีกต่อไป
แต่สิบล้าน！เธอไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นจริงๆ หากมีเธอคงชดใช้ไปนานแล้ว เสิ่นอีเวยกรอกดวงตาที่สวยงามไปมา พยายามคิดแผนรับมือ ตนเองจะเอาตัวรอดได้อย่างไร？
คิดถึงตรงนี้ เสิ่นอีเวยจึงรีบหันไปส่งสายตาน่าสงสารให้ตำรวจจราจรสองคนนั้น ในเมื่อเธอกับผู้ชายใส่แว่นพูดกันไม่รู้เรื่อง งั้นก็ลองเปลี่ยนไปคุยกับสองคนนั้นแทน
ดูเหมือนจะคุยกันรู้เรื่องไหมนะ？งั้นยิ่งดี ยิ่งมีประโยชน์ต่อความพยายามของตนเอง
ดวงตากลมโตของเสิ่นอีเวยส่องประกายด้วยน้ำ：“พี่ทั้งสอง พวกพี่ลองดูค่าชดใช้ที่แสนแพงสิคะ ฉันจ่ายไม่ไหวจริงๆ ถ้าไม่มีทางเลือกอื่น ถ้างั้นพวกพี่ช่วยเขาเอาฉันไปขายเถอะ！”
คำพูดของเสิ่นอีเวยน่าตกใจมาก แม้แต่ตำรวจจราจรทั้งสองคนต่างก็อึ้งกันหมด ซ่งลู่เหยี่ยนทำหน้างงงวยยืนอยู่ข้างๆ ทำไมสถานการณ์ไม่ค่อยเหมือนกับที่หลินอวี้พูดเลย？
หลินอวี้บอกตนเองเพียงแค่ ตอนนี้คุณนายเซิ่งคนนี้มีทักษะการแกล้งคนยอดเยี่ยมมาก แต่ไม่ได้พูดว่าทักษะทางการแสดงก็สามารถกลั่นแกล้งคนได้ยอดเยี่ยม ？
ตำรวจจราจรทั้งสองคนต่างมองตากัน และพร้อมใจกันหันมามองฝั่งตรงข้าม หนึ่งในนั้นหันมาพูดว่า：“ คุณเสิ่น ขอโทษจริงๆ พวกผมคงช่วยคุณไม่ได้ ปัญหาเรื่องค่าชดเชยคุณต้องปรึกษากับคุณซ่งคนนี้เอง พวกเราไม่มีอำนาจเข้าไปแทรกแซง”
เสิ่นอีเวยดวงตาส่องแสง เธอรอคำพูดพวกนี้อยู่！
เธอขมวดคิ้ว แกล้งทำท่าทางไร้เดียงสา ：“พวกพี่ไม่มีอำนาจอะไรคะ？ ไม่มีอำนาจขายฉันหรอ？”
เผชิญหน้ากับคำถามสุดประหลาดของเสิ่นอีเวย ตำรวจจราจรสองคนหันไปมองซ่งลู่เหยี่ยน แต่สีหน้าของอีกฝ่ายกลับนิ่งเฉย เพราะเขาก็ไม่รู้ว่าตอนนี้แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้น
ตำรวจจราจรทั้งสองคนต่างพยักหน้า
เสิ่นอีเวยพูดต่อว่า：“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นฉันจะไม่ทำให้พวกพี่ลำบากใจ แต่พวกพี่เป็นตำรวจจราจร อย่างน้อยก็มีอำนาจพาตัวฉันไปไม่ใช่หรอ？”
เสิ่นอีเวยลดเสียงลง สามคนที่เหลือต่างอึ้งคาที่กันไปหมด
“คุณเสิ่น เมื่อสักครู่คุณพูดว่าอะไรนะ ？”ซ่งลู่เหยี่ยนถาม
เสิ่นอีเวยเมินสายตาไปทางอื่น ราวกับว่าไม่ได้มองที่เขาเลย เธอทำท่าโบกไม้โบกมือและพูดว่า：“ฉันไม่ได้พูดกับคุณ คุณอย่าเพิ่งพูดแทรก——”
ซ่งลู่เหยี่ยน：“……”
ลักษณะนิสัยของคุณนายเซิ่งคนนี้ มองดูแล้วเจ้านายไม่สามารถรับมือได้ง่ายๆ
“ฉันพูดว่าให้พวกพี่พาตัวฉันไป ถึงอย่างไรฉันก็ไม่มีเงินมากพอที่จะจ่ายค่าชดใช้ ดังนั้นก็เอาตัวฉันไปแทนเถอะ ยังไงซะพ่อแม่และลูกของฉัน——”
สมองทำงานอย่างปราดเปรื่อง เสิ่นอีเวยเพิ่มเติมอีกประโยคอย่างรวดเร็ว：“ไหนจะสามีที่บ้านของฉัน ที่ขี้เกียจตัวเป็นขนอยู่บ้านทั้งวันไม่ทำอะไร คอยแต่เกาะฉันกินตลอด เงินเดือนของฉันแค่สองสามพันหยวนเอง ดังนั้นฉันก็เหมือนทำงานเพื่อคนอื่นตลอดชีวิต คงจ่ายเงินค่าซ่อมไม่ไหว ดังนั้นเอาตรงๆนะ พวกพี่จับฉันไปเถอะ！”
ฟังคำพูดที่แทบจะร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือดเสร็จ ซ่งลู่เหยี่ยนตัวแข็งเป็นหินทันที เพราะเสิ่นอีเวยเพิ่งจะพูดเล่าเรื่องสามีของตนเอง
ถ้าเขาจำไม่ผิด หลินอวี้เคยบอกเขาว่า พ่อแม่ของคุณนายเซิ่งเสียชีวิตไปนานหลายปีแล้ว ในบ้านไม่มีผู้อาวุโสคนไหนอีก ส่วนพี่สาวอีกคนยังนอนอยู่ในโรงพยาบาล ดังนั้นแท้จริงแล้วต้องไม่มี“พ่อแม่”อย่างที่เสิ่นอีเวยเพิ่งจะพูดออกมา
ส่วน“ลูก”อันนี้คือเรื่องจริง เขารู้ว่าคุณนายเซิ่งคนนี้คลอดลูกสาวคนหนึ่งที่ประเทศอังกฤษ
แต่ประโยคที่พูดว่า“สามีที่ขี้เกียจตัวเป็นขนอยู่บ้านทั้งวันไม่ทำอะไร” ต้องให้อภัยเขาด้วยเพราะเขาไม่เข้าใจจริงๆ เจ้านายของเขาตอนนี้นั่งทำงานตัวเป็นเกลียวอยู่ในห้องทำงานของบริษัทเซิ่งซื่อบนชั้นยี่สิบสี่
ซ่งลู่เหยี่ยนต้องการปกป้องเจ้านายของตนเองทันที แต่คิดดูอีกทีสถานการณ์ตอนนี้ เขายังไม่สามารถพูดออกมา ใบหน้าในตอนนี้ปรากฏความสงสัยเป็นอย่างมาก
เสิ่นอีเวยแอบสังเกตว่าตำรวจจราจรสองคนและซ่งลู่เหยี่ยนมีสีหน้าสับสน เธอแอบปลาบปลื้มอยู่ข้างในใจ หึหึ คิดจะมาเล่นละครตบตาฉันหรอ？ตอนนี้ฉันจะให้พวกนายดูว่าแบบไหนคือนักแสดงหญิงยอดเยี่ยมรางวัลออสการ์ตัวจริง！
ผ่านไปสักพักหนึ่ง เสิ่นอีเวยถึงรู้ตัวว่า แท้ที่จริงตนเองมีพรสวรรค์ทางการแสดง แต่ตอนเข้ามหาวิทยาลัยปีแรกตนเองกลับไม่ได้เรียนคณะการแสดง เธอรู้สึกเสียใจจริงๆที่ไม่พยายามอย่างเต็มที
เพื่อทำให้ตนเองรู้สึกสมจริงมากยิ่งขึ้น เสิ่นอีเวยจึงพยายามบีบน้ำตาออกมาก แต่ไม่ออกมามากเกินไป เพราะช่วงเวลาที่สำคัญแบบนี้ เธอไม่สามารถทำให้เครื่องสำอางเปรอะเปื้อนได้
ถึงแม้จะโดนแบล็คเมล์ แต่ออร่าของตนเองก็ไม่สามารถโดนทำลายได้！ ใช่เลย ไม่เลว เอาแบบนี้แล้วกัน！
อันดับแรก คือต้องดึงดูดความสนใจของผู้คนที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมา ภายในใจของเสิ่นอีเวยรู้สึกเบิกบาน มาเลย รีบเข้ามาดูละคร วันนี้เธอจะทำให้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าทั้งสามคนกระอักกระอ่วนใจต่อหน้าสาธารณชน
คิดจะแบล็คเมล์เสิ่นอีเวยหรอ？ตอนออกจากบ้านไม่รู้จักดูดวงประจำวันให้ดีเสียก่อน！
คนที่เดินผ่านไปมารอบๆ มองเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งโดนผู้ชายสามคนล้อมรอบ จิตใต้สำนึกทำให้เข้าใจผิดว่าเสิ่นอีเวยกำลังถูกรังแก จึงเริ่มมีคุณป้าที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านสองคนเข้ามาช่วยเหลือ
“นี่มันเรื่องอะไรกัน？พวกนายสามคนเป็นผู้ชายมารุมรังแกผู้หญิงตัวเล็กๆทำไม？”
“จริงด้วย นี่มันไร้คุณธรรมที่สุด ไม่เห็นว่าผู้หญิงกำลังร้องไห้หรอ？”
“คือว่า คือว่า……”
ผู้คนต่างพูดประโยคเหล่านั้นออกมา ผู้ชายสามคนมีท่าทีตื่นตระหนกเพราะได้ยินคำพูดเหล่านั้นโดยไม่คาดคิด
เสิ่นอีเวยมองเห็นสถานการณ์ตรงหน้าสามารถเอื้อประโยชน์ให้ตนเองได้ จึงพูดต่อว่า：“ พวกเขาคิดจะแบล็คเมล์ฉัน！”
แบล็คเมล์ เมื่อสองคำนี้ออกมา ผู้คนยิ่งไม่พอใจมากขึ้น เสียงวิพากษ์วิจารณ์ยิ่งดังเซ็งแซ่
ตำรวจจราจรทั้งสองต่างงุนงงทันที หันไปมองซ่งลู่เหยี่ยน แววตาเต็มไปด้วยการขอความช่วยเหลือและขอคำแนะนำ เสิ่นอีเวยเห็นภาพนั้นพอดี เธอแอบยิ้มที่มุมปากด้วยความเย็นชา
วันนี้ฉันอยากจะเห็นจริงๆ สถานการณ์แบบนี้พวกนายจะทำยังไงต่อไป！
ซ่งลู่เหยี่ยนถอนสายตา ตำรวจจราจรสองคนหันกลับมา หนึ่งในนั้นพูดกับเสิ่นอีเวยว่า：“คุณเสิ่น เรื่องนี้ไม่ควรต้องลงเอยแบบนี้ หากพวกเราจับกุมตัวคุณไปจริงๆ หลังจากคุณออกมาก็ยังต้องดูแลคนในบ้านตามปกติใช่ไหมครับ？”