สามีเก่าอ้อนรัก - ตอนที่ 311

บทที่ 311 ถูกเจ้าของบริษัทใหญ่ชวนคุย

ชื่อภาษาอังกฤษของนักออกแบบคนนี้คือ Arthur แต่กลับไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้วเขาคือนักออกแบบจากประเทศอะไร และไม่มีสื่อใดๆตีแผ่เกี่ยวกับชีวประวัติของเขา

เหตุผลที่เสิ่นอีเวยรู้จักนักออกแบบคนนี้ เพราะตอนที่อยู่ประเทศอังกฤษเคยมีโอกาสเข้าร่วมในนิทรรศการออกแบบในลอนดอน หนึ่งในนั้นมีผลงานของนักออกแบบคนนี้ ผลงานของเขาถูกประมูลในราคาสูงถึง 10 ล้านเหรียญสหรัฐ ทั้งอุตสาหกรรมการออกแบบเครื่องประดับถึงกับตกใจไปสักพักหนึ่ง

Authur มีสไตล์การออกแบบที่โดดเด่นและเป็นเอกลักษณ์ นอกจากหรูหราสง่างามแล้วยังมีกลิ่นอายแห่งความลึกลับ ด้วยเพราะเหตุนี้ เสิ่นอีเวยจึงสนใจอย่างลึกซึ้ง

แต่เดิมคิดว่าจะเห็นนิทรรศการผลงานของเขาในต่างประเทศเท่านั้น แต่คิดไม่ถึงว่าที่นี่ก็มี

นักออกแบบคนนี้ ไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน ไม่เพียงแค่ผลงานที่มีความลึกลับ แม้แต่ตัวตนของเขาก็มีความลึกลับเช่นกัน คล้ายกับถูกปิดคลุมด้วยผ้าม่าน ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ความลับข้างในได้

พื้นที่จัดแสดงนิทรรศการของAuthur มีตู้โชว์ที่สง่างามและโปร่งใส จัดแสดงโชว์สร้อยคอและเข็มกลัดที่ทำมาจากคริสทัล ดูเหมือนว่าสร้อยคอและเข็มกลัดจะอยู่ในคอลเลคชั่นเดียวกัน เสิ่นอีเวยไม่เคยรู้เลยว่า จะมีคนสามารถออกแบบตัดคริสทัลสีฟ้าออกมาได้ประณีตสวยงามและน่าหลงไหลเช่นนี้

เพชรที่แตกเป็นเศษเล็กเศษน้อยนับไม่ถ้วน พร้อมกับแสงที่ส่องลงมาจากโคมไฟบนฝ้าเพดาน ทำให้สร้อยคอและเข็มกลัดด้านบนเหมือนกับตกแต่งไปด้วยดวงดาวเต็มท้องฟ้า ท่ามกลางดวงดาวที่ส่องแสง สายตาของเสิ่นอีเวยถูกดึงดูดอย่างถอนตัวไม่ได้

เสิ่นอีเวยนึกถึงตอนอยู่ประเทศอังกฤษ เคยได้เห็นข่าวหนึ่ง เกี่ยวกับนักออกแบบเครื่องประดับ Authur เริ่มตั้งแต่การออกแบบ การเลือกวัสดุ จนถึงขึ้นตอนสุดท้ายที่ได้ผลงานออกมา ในระหว่างกระบวนการทั้งหมดเขาลงมือทำเองทุกขั้นตอน

เสิ่นอีเวยกำลังจะเดินกลับไปดูรายละเอียดที่ตู้โชว์อีกครั้ง

“อีเวย？”เสียงผู้ชายดังขึ้นมาจากด้านหลัง ความคิดของเสิ่นอีเวยถูกขัดจังหวะทันที เธอหันหลังกลับไป มองหน้าคนที่เรียกชื่อเธอ

เสิ่นอีเวยตกใจ เขาคือเจียเฉิงหวิน ทายาทของบริษัทเอเจนซี่ ลูกชายคนเดียวของประธานกรรมการเจีย

วันนี้เจียเฉิงหวินสวมใส่ชุดสูทสีเทาเข้ม ที่มีการตัดเย็บที่แสนจะประณีตเข้ากับรูปร่างสูงหล่อของเขา ทำให้เขามีความสง่างาม ทรงผมของเขาถูกหวีอย่างพิถีพิถัน เขามองเสิ่นอีเวยด้วยสายตาที่แสนอ่อนโยน

ทายาทตระกูลเจียคนนี้ ที่จริงเสิ่นอีเวยเคยเจอเขาเพียงแค่ครั้งเดียวตอนพาเหมียนเหมียนน้อยเข้าไปเซ็นสัญญากับเฟิงสิง ตอนนั้นเขาอยากเข้ามาชวนเธอคุย เลี้ยงข้าวเธอ แต่โดนเสิ่นอีเวยใช้ข้ออ้างเรื่องงานมาปฏิเสธ หลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย

ผ่านไปสามเดือนเต็มๆ เสิ่นอีเวยไม่คิดว่าตนเองจะบังเอิญเจอเจียเฉิงหวินที่นี่

“คุณเจีย บังเอิญจังเลยค่ะ คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญเจอคุณที่นี่” ใบหน้าของเสิ่นอีเวยมีรอยยิ้มบางๆ แต่แววตาของอีกฝ่ายกลับมีความสดใสและอ่อนโยน

แท้จริงแล้วเสิ่นอีเวยไม่ชอบผู้ชายคนนี้ แต่ตอนนี้เธอไม่ใช่คนที่เอาความรู้สึกเป็นที่ตั้งเหมือนในวันวาน เสิ่นอีเวยเขียนไว้บนหน้าผากคอยเตือนตนเองเสมอ อีกทั้งตอนนี้เหมียนเหมียนน้อยเซ็นสัญญาเป็นนักแสดงเด็กกับบริษัทการบันเทิงเฟิงสิง ผู้ชายคนนี้คือผู้บริหารของบริษัทการบันเทิงเฟิงสิง ดังนั้นเธอไม่ต้องการแสดงท่าทางเย็นชากับเขา

เสิ่นอีเวยคิดว่า เจียเฉิงหวินยังมีประโยชน์กับเธออยู่ ตราบใดที่ยังรักษามารยาทพื้นฐานไว้ ก็ไม่มีปัญหา

แต่เขาคือทายาทของเฟิงสิงบริษัทการบันเทิงที่กำลังเป็นที่นิยม เป็นธรรมดาที่ตนเองจะมีมาด

เป็นอย่างที่คิด เจียเฉิงหวินตอบเสิ่นอีเวยด้วยรอยยิ้ม เขาพูดว่า：“ ที่จริงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ผมตั้งใจมารอคุณเสิ่นที่นี่”

เสิ่นอีเวยระงับความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้ เธอแกล้งถามด้วยความสงสัย：“ออ？ ตั้งใจมารอเจอฉันที่นี่หรอคะ？”

เจียเฉิงหวินพยักหน้า：“ ผมรู้มานานแล้วว่าวันนี้คุณเสิ่นจะมาดูนิทรรศการ”

เสิ่นอีเวยพยักหน้าอย่างครุ่นคิด：“ที่แท้เป็นแบบนี้เอง งั้นคงคุณเจีย……คงลำบากแย่เลย”

ในความเป็นจริงเสิ่นอีเวยยังคงวางตัวไม่ถูก ท้ายที่สุดเธอก็ยังไม่ค่อยเก่งในการรับมือกับสถานการณ์เช่นนี้ ดังนั้นจึงอายจนหน้าแดง

และความอายจนหน้าแดง กลับถูกสายตาของเจียเฉิงหวินจับได้ จึงทำให้หัวใจของเขายิ่งเต็มไปด้วยความรักและต้องการดูแล

“คุณเสิ่นเขินหรอครับ？” เจียเฉิงหวินขยับเข้าใกล้หนึ่งก้าว

จิตใต้สำนึกของเสิ่นอีเวยบอกให้เธอเว้นระยะห่างของตนเองกับอีกฝ่ายเล็กน้อย

“เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้เขิน เพียงแต่รู้สึกว่าคุณเจียไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้” สายตาของเสิ่นอีเวยเริ่มจริงจังมากขึ้น

แต่ดูเหมือนว่าคนอย่างเจียเฉิงหวินจะคุ้นเคยกับมัน เขารู้สึกมีความสุขที่สุดเมื่อเห็นอีกฝ่ายเขินอาย เขาจ้องมองเสิ่นอีเวย หลังจากนั้นคนที่โดนเขามองเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข

เสิ่นอีเวยไม่ต้องการปล่อยให้เจียเฉิงหวินทำตัวน่ารังเกียจตามอำเภอใจเช่นนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจเขา เดินตรงออกไปด้านข้าง

แต่สิ่งที่เธอคิดไม่ถึงคือ เจียเฉิงหวินจะเดินตามตนเองมาด้วย ในใจของเสิ่นอีเวยต้องการไล่เขาออกไป เธอพยายามควบคุมจังหวะการหายใจของตนเองและก้าวเดินด้วยความมั่นคงอย่างสุดความสามารถ

ผู้ชายที่ทั้งโสดทั้งรวยคนนี้ หน้าตาและรูปร่างก็ไม่เลว ทำไมพูดออกมาแต่ละคำ ถึงทำให้คนรู้สึกเลียนแบบนี้？

เสิ่นอีเวยคิดไม่ออกจริงๆ

เมื่อเห็นเจียเฉิงหวินแบบนี้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ปรากฏเงาของเซิ่งเจ๋อเฉิงขึ้นมาในความคิดของเสิ่นอีเวยทันที

ทำไมบนโลกใบนี้มีถึงได้มีคนประหลาดแบบนี้ รูปลักษณ์ภายนอกและกิริยาท่าทางของเซิ่งเจ๋อเฉิงก็โดดเด่นเช่นกัน แต่ไม่เคยทำให้คนรู้สึกเลียนแบบนี้

คนที่รักแต่ไม่ได้อยู่ร่วมกันที่ไม่มีวันลืมเลือนตลอดชีวิต？？？

อยู่ดีๆเสิ่นอีเวยก็คิดคำคุณศัพท์ดังกล่าวขึ้นมา เธอตกใจมากและก็รู้สึกคลื่นไส้ภายในเวลาอันรวดเร็ว

คำคุณศัพท์ไร้สาระพวกนี้ ตนเองคิดออกมาได้ยังไงเนี่ย！ ออกไปจากความคิดฉันซะ！

เสิ่นอีเวยพยายามส่ายหัวไปมา การกระทำนี้ถูกเจียเฉิงหวินมองเห็นเข้าพอดี

“คุณเสิ่น คุณเป็นอะไรไปครับ？”

เสิ่นอีเวยดึงสติของตนเองกลับมาทันที เธอเหลือบมองเจียเฉิงหวิน และทำท่าสงบ ：“ไม่เป็นอะไรค่ะ”

“ถ้าคุณเสิ่นบังเอิญเจอกับเรื่องอะไร พูดออกมาผมอาจจะช่วยได้นะครับ ”เจียเฉิงหวินยังคงซักไซ้ต่อไป

พี่ชาย ฉันคงไม่สามารถบอกคุณได้ว่าคุณมันเลียนเหมือนเนื้อติดมันใช่ไหม？

เสิ่นอีเวยมองบนในใจ

เจียเฉิงหวินไม่สนใจที่เสิ่นอีเวยไม่ตอบคำถาม เขามองตามสายตาของเธอ พบว่าเสิ่นอีเวยเหมือนกับว่ากำลังสนใจเข็มกลัดชิ้นนั้นอยู่มากมาย

เจียเฉิงหวินถอนสายตาตนเองกลับมา มองไปที่ใบหน้าของเสิ่นอีเวย ：“คุณเสิ่นก็ชอบผลงานของนักออกแบบคนนี้ใช่ไหมครับ？”

“ใช่ค่ะ！”

นี่คือเสิ่นอีเวย ถ้าคุยหัวข้อที่ตนเองสนใจ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใครทำให้เธอรำคาญมากแค่ไหน เธอจะสามารถพูดคุยได้สักประโยคหรือสองประโยค

“บังเอิญจังเลย ผมก็ชอบ”

เสิ่นอีเวยเริ่มทำตัวไม่ถูก แต่ใบหน้ากลับไม่แสดงออกถึงความรู้สึกใดๆ เธอหันกลับไปมองเจียเฉิงหวิน ยิ้มให้อีกฝ่ายด้วยมารยาทหนึ่งครั้ง

แต่เจียเฉิงหวินกลับคิดว่า รอยยิ้มแบบนี้เป็นการเชื้อเชิญให้เขาพูดคุยต่อไป