สามีเก่าอ้อนรัก - ตอนที่ 357
บทที่ 357 สั่งสอนพวกมันสักหน่อย
เสิ่นอีเวยฟังจากน้ำเสียงของเซิ่งเจ๋อเฉิง ก็รู้ว่านี่คือทางออกวิธีสุดท้าย ไม่มีทางหนีทีไล่อย่างอื่นที่ต้องคิดอีกต่อไป
เพียงแค่ตอนนี้สามารถเป็นอิสระ อย่างน้อยก็สามารถยอมรับได้
ในที่สุด สิบนาทีต่อมา เสิ่นอีเวยพาเหมียนเหมียนน้อยนั่งลงในรถของหลินอวี้
ในความเป็นจริง ตอนที่เซิ่งเจ๋อเฉิงสั่งให้หลินอวี้ไปส่งพวกเธอกลับบ้าน เสิ่นอีเวยคิดปฏิเสธในใจ เพราะเธอไม่ต้องการให้เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้ว่าพวกเธอพักอยู่ที่ไหน แต่คิดดูอีกที เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้มาตลอดว่าบ้านเก่าของเสิ่นอีเวยอยู่ที่ไหน ดังนั้นจึงไม่พูดอะไรมาก
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถของหลินอวี้จอดที่หน้าบ้านเก่าของเสิ่นอีเวย ที่นี่ไม่นับว่าเป็นชานเมือง แต่เป็นที่ดินขนาดใหญ่ แรกเริ่มพ่อแม่เลือกจะซื้อคฤหาสน์ตรงนี้ เพราะในขณะเดียวกันพวกเขามองเห็นสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ อีกทั้งชีวิตที่สะดวกสบาย
หลินอวี้กล่าวคำอำลาเสิ่นอีเวย：“คุณนายเซิ่ง แล้วเจอกันใหม่ครับ ประธานเซิ่งกำชับว่า หากมีธุระอะไรคุณสามารถโทรศัพท์หาผมได้ทุกเมื่อ”
เสิ่นอีเวยยิ้มบางๆและพยักหน้า：“ขอบคุณค่ะ”
“ลุงหลิน ไว้เจอกันใหม่ค่ะ！”เหมียนเหมียนน้อยพูดเสียงดังด้วยรอยยิ้มอยู่ข้างๆ
หลินอวี้อึ้งไปสักพัก เด็กคนนี้มีมารยาทจริงๆ ด้วยเหตุนี้เขาจึงยิ้มเล็กน้อย ：“เจอกันครับคุณหนู”
เขาไม่ลืมสังเกตว่า คนสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขานิ่งไปสักพัก คล้ายกับยังไม่คุ้นเคยที่ตนเองเรียกเหมียนเหมียนน้อยว่า“คุณหนู”
แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ นี่คือคำสั่งของเจ้านายตนเอง จึงต้องทำตาม ไม่งั้นจะโดนหักเงินเดือน！
หลังจากมองรถของหลินอวี้ค่อยๆขับออกไป เสิ่นอีเวยจึงพาเหมียนเหมียนน้อยเข้าบ้าน ในเวลาสั้นๆไม่กี่ชั่วโมงที่พวกเขาไม่อยู่บ้าน เดิมทีป้าที่ขอลาไปแล้วก็มาที่บ้าน เพื่อทำความสะอาดบ้านทั้งหลังทั้งด้านในและด้านนอก
เสิ่นอีเวยมองดูดอกลิลลี่ที่บานสะพรั่งบนขอบหน้าต่าง ในที่สุดความรู้สึกจึงค่อยๆดีขึ้นมาบ้าง
เมื่อถึงเวลานอนหลับ เสิ่นอีเวยกอดเหมียนเหมียนน้อยไว้ในอ้อมแขน พูดปลอบโยนว่า：“เหมียนเหมียนน้อยวางใจได้ หลังจากนี้ม่ามี้จะไม่ทำให้หนูโดนคนไม่ดีจับไปอีก”
เดิมทีใจจริงต้องการพูดความรู้สึก แต่เสิ่นอีเวยคิดไม่ถึงว่า เหมียนเหมียนน้อยจะหันกลับมาใช้มือเล็กๆโอบคอเธอไว้ และพูดว่า ：“ม่ามี้วางใจ รอเหมียนเหมียนน้อยโตขึ้น หนูจะปกป้องแม่เองค่ะ！”
สองแม่ลูกให้กำลังใจและปลอบโยนกันและกันจนหลับฝันไป
วันรุ่งขึ้นตอนเช้าตรู่ หยางอันหรานพุ่งเข้ามาในบ้านของเสิ่นอีเวย ตอนที่เธอกำลังล้างหน้าบ้วนปากอยู่ในห้องน้ำชั้นบน ก็ได้ยินเสียงตะโกนมาจากชั้นล่างของบ้าน
“อีเวย！อีเวย！”
เสิ่นอีเวยตกใจจนทำแปรงสีฟันในมือหล่นลงพื้น เมื่อเดินไปถึงชั้นล่าง จึงมองเห็นหยางอันหรานสีหน้าเต็มไปด้วยความโมโห ท่าทางเตรียมตัวจะทะเลาะวิวาท
เสิ่นอีเวยมองเห็นหน้าตาของอีกฝ่ายเป็นแบบนี้ จึงอดหัวเราะไม่ได้：“ เธอคิดจะทำอะไร？ สวี่เส้าเหิงไม่ได้แอบอยู่ในบ้านฉัน ถ้าเธอต้องการทะเลาะกับเขาต้องออกไปที่อื่นนะ！”
ถึงแม้หยางอันหรานจะเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเหมียนเหมียนน้อย แต่ในความเป็นจริงอายุของเธอกับเสิ่นอีเวยไม่ต่างกันมาก ดังนั้นเมื่อเวลาผ่านไป ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจึงกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ดังนั้นเรื่องการไปมาหาสู่ของตนเองกับสวี่เส้าเหิง เสิ่นอีเวยก็เล่าให้เธอฟัง
บวกกับบุคลิกของหยางอันหรานที่ใจร้อนแบบนี้ ดังนั้นจึงเข้ากันได้ดี
“เหมียนเหมียนน้อยไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”หยางอันหรานนั่งลงบนโซฟา นี่คือปัญหาของเธอในฐานะผู้จัดการส่วนตัวที่น่ากังวลที่สุดในตอนนี้
“เหมียนเหมียนน้อยปลอดภัย แถมยังทำให้ผู้ชายที่ลักพาตัวเธอเข้าโรงพยาบาลทั้งสองคน”เสิ่นอีเวยแปรงฟันไปพูดไป
และในเวลาต่อมา เสิ่นอีเวยใช้เวลาสามนาทีบรรยายความกล้าหาญทุกขึ้นตอนของเหมียนเหมียนน้อยให้หยางอันหรานฟัง หยางอันหรานนั่งฟังอย่างตะลึงอยู่ข้างๆ
หลังจากฟังจบเธอยกนิ้วโป้งให้เสิ่นอีเวย และพูดว่า：“เธอสามารถคลอดลูกสาวที่สุดยอดขนาดนี้ นั้นหมายความว่าเธอก็สุดยอดเหมือนกันนะ！”
เสิ่นอีเวยกรอกตามองบนใส่หยางอันหราน คิดไปคิดมา จึงเสริมไปอีกประโยคด้วยความละอายใจ：“แต่คนที่หาเธอพบไม่ใช่ฉัน คนที่ช่วยเธอก็ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นคนอื่น”
หยางอันหรานได้ฟังคำพูดของเสิ่นอีเวย จึงคิดจะถามให้ชัดเจน แต่เสิ่นอีเวยกลับไม่ตั้งใจจะพูดอีก อีกทั้งเหมียนเหมียนน้อยยังแย่งพูดออกมา：“ม่ามี้ นั้นเป็นเพราะหนูพยายามจึงสามารถพาตนเองหนีรอดออกมาได้ ไม่เกี่ยวกับคนอื่นเลย！”
เสิ่นอีเวยมองใบหน้าคนตัวเล็กที่กำลังฟ้องร้อง จึงอดหัวเราะไม่ได้ ดังนั้นจึงยื่นมือออกไปถูจมูกของเหมียนเหมียนน้อย เธอถอนหายใจอย่างจนปัญญาแต่กลับมีรอยยิ้มแห่งความสุข
“แต่อย่างที่ฉันพูด ไอ้สวี่เส้าเหิงมันเป็นคนเลวจริงๆ ไม่นับเรื่องที่มีอะไรกับผู้หญิงไปทั่ว ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าจะกล้าลักพาตัวเหมียนเหมียนน้อย พวกเราต้องไปแจ้งความจับมัน！แต่อย่าเปิดเผยข้อมูลใดๆก็ตามของเหมียนเหมียนน้อย มิเช่นนั้นจะกระทบต่อตัวเด็กอย่างมาก！”หยางอันหรานพูดด้วยความโมโห
เสิ่นอีเวยนิ่งไปสักพัก นึกถึงนิสัยของเซิ่งเจ๋อเฉิง ตอนนี้ไม่แน่ใจว่าสวี่เส้าเหิงตกอยู่ในมือของเขาหรือยัง เดิมทีเธออยากบอกหยางอันหรานว่าไม่จำเป็น แต่คิดดูอีกที เธอไม่อยากพูดเรื่องของตนเองมากขนาดนั้น จึงไม่พูดอะไรออกมา
หยางอันหรานมองเห็นเสิ่นอีเวยมีท่าทางเคร่งขรึม จึงเข้าใจว่าอีกฝ่ายแสดงท่าทีว่ายอมรับข้อเสนอแนะของตนเอง จึงรีบถามว่า ：“เธอแจ้งความหรือยัง？”
เสิ่นอีเวยส่ายหน้า รอยยิ้มแห่งความพึงพอใจปรากฏบนใบหน้าของหยางอันหราน เธอปรบมือและพูดว่า：“เธอฉลาดจริงๆ！ เรื่องนี้ไม่สามารถแจ้งความได้ ถึงตอนนั้นหากมีนักข่าวมาทำข่าว คนที่จะโดนวิพากษ์วิจารณ์จะมีเพียงเหมียนเหมียนน้อย แต่ว่า——”
พูดมาถึงตรงนี้ น้ำเสียงของหยางอันหรานจริงจังมากขึ้น：“พวกเราไม่สามารถปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปได้ ไม่งั้นคนอื่นจะคิดว่าสามารถรังแกพวกเราได้ง่ายๆ！สำหรับสวี่เส้าเหิงและแฟนของมัน ต้องจัดการอย่างช้าๆ ฉันต้องสืบดูว่าพวกมันมีอิทธิพลมากน้อยแค่ไหน ไม่ว่าอย่างไรก็ตามต้องจัดการพวกมัน！”
เสิ่นอีเวยรู้สึกสนใจขึ้นมาทันที เธอถามว่า：“เยี่ยม เจ้หยาง เจ้จะจัดการพวกมันอย่างไร ？”
หยางอันหรานจงใจแสดงรอยยิ้มที่น่ากลัว พูดว่า：“ไม่ว่ายังไงฉันก็อยู่ในวงการบันเทิงมานาน ยังคงเป็นผู้จัดการส่วนตัว แถมยังรู้จักช่องทางมากมาย การหาคนมาสั่งสอนหญิงชายโฉดสองคนนั้น ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที วางใจฉันได้！”
เสิ่นอีเวยได้ยินคำพูดที่กล้าหาญ ก็รู้สึกอบอุ่นในใจ แต่เธอเป็นคนที่ใช้เหตุผลเสมอ ดังนั้นจึงพูดเตือนด้วยความจริงจังว่า：“แค่สั่งสอนพวกเขาสักหน่อยก็พอ อย่างไรเสียพวกเขาทำให้ลูกสาวของฉันเสียขวัญ แต่สั่งสอนก็พอ อย่าทำให้เรื่องใหญ่ไปกว่านี้
ถ้าทำแบบนั้น ฉันกลัวว่าพวกมันจะหาทางเอาคืนฉัน หากพวกมันกลับมาทำร้ายเหมียนเหมียนน้อยจะทำอย่างไร？”
หยางอันหรานในใจรู้ดีว่า อันที่จริงการคิดใคร่ครวญของเสิ่นอีเวยก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล แต่ทว่าเธอก็มีความคิดเป็นของตนเอง จึงพูดว่า：“แต่ถ้าครั้งนี้ไม่สั่งสอนพวกมันให้หนัก หลังจากนี้พวกมันอาจจะใช้เหมียนเหมียนน้อยเพื่อคุกคามเธออีก！คนชั่วอย่างพวกมัน มีเพียงสองทางเลือกระหว่างไม่ลงมือกับเล่นงานมันให้เจ็บเจียนตาย！