สามีเก่าอ้อนรัก - ตอนที่ 376

แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

บทที่ 376 เช็ดหน้าของคุณให้สะอาดซะ

ทุกคนในที่นั้นก็ล้วนเป็นวัยรุ่นทั้งหมด พอเซิ่งเจ๋อเฉิงเข้ามาแบบนี้ ก็ทำให้พวกเขานั้นตกใจจนไม่กล้าไปไหน

และตอนที่เซิ่งเจ๋อเฉิงพูดเช่นนี้ ก็ได้ค่อย ๆ เผ่นออกจากห้องนี้ไป พวกเขาออกไปแล้ว คนของหลินอวี้ก็ได้พาจินลู่ไปโรงพยาบาล ทั้งห้องก็เหลือแต่เสิ่นอีเวยกับเซิ่งเจ๋อเฉิง

เสิ่นอีเวยภายใต้ความแตกตื่น ซึ่งสองคนก็อยู่ในห้องเช่นนี้ เธอไม่รู้ว่าเขานั้นจะทำอะไรกับเธอบ้าง หากพูดตามนิสัยเขาแล้ว เธอก็จะต้องป้องกันตัวเองบ้าง

ตอนที่เสิ่นอีเวยพยายามจะหลุดออกจากเซิ่งเจ๋อเฉิงนั้น แต่กลับถูกแรงมหาศาลในการดึงออกไปจากห้องนี้

ในทางเดินนั้นอากาศไม่ค่อยเย็นสักเท่าไหร่ ดังนั้นเสิ่นอีเวยทั้งตัวก็รู้สึกร้อน เนื่องจากเกิดจากเรื่องราวที่ผ่านมาสักครู่ เลยทำให้รู้สึกได้รับถึงความอันตรายมาอยู่บ้าง ตอนนี้ยังถูกบังคับให้ตามไปอีก ก็คงจะต้องอดทนอย่างยิ่งยวด

ตอนที่เดินออกจากหมู่คนมากมายจนถึงหน้าลิฟต์นั้น เซิ่งเจ๋อเฉิงก็ไม่ได้เอามือออกจากแขนของเสิ่นอีเวยเลย เลยทำให้ไม่รู้สึกจนอะไรแล้ว

แต่สุดท้ายก็ไม่อาจจะอดทนไหวแล้วก็ได้หันหน้ากลับไปหาเซิ่งเจ๋อเฉิงด้วยถ้อยคำที่รุนแรงก็คือ “เซิ่งเจ๋อเฉิงเธอนี่มีโรคหรือ ? ชอบแส่เรื่องของฉันมาโดยตลอด”

“เสิ่นอีเวย ไม่คิดว่าระยะเวลาสั้นสี่ปีนี้ ยิ่งอยู่ยิ่งดูกล้ามากขึ้นนะ” เสียงเยือกเย็นที่ออกมาจากปากของคนที่อยู่ข้างหน้า

เสิ่นอีเวยไม่อยากจะสนใจเขา ก็เลยก้มหน้าลงมองไปที่ขาของตัวเอง

“ร้านเหล้า โรงแรม ทำให้คุณนั้นกลายเป็นคนเช่นนี้เชียวหรือ ? ” เซิ่งเจ๋อเฉิงพูดด้วยความไม่พอใจ

เสิ่นอีเวยก็ยังไม่พูดอะไร ช่างมันเถอะ คุณอยากจะพูดอะไรก็พูดไป แน่นอนว่าฉันกับคุณไม่ได้เกี่ยวอะไรกันอีกแล้ว

“คบหากับผู้ชายมากมาย คุณอย่าบอกผมว่าพวกเขาไม่สามารถเติมความต้องการให้คุณเต็มได้ ?” เซิ่งเจ๋อเฉิงกับน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการเสียดสี

ได้ฟังคำพูดพวกนั้น ในใจของเสิ่นอีเวยเดิมทีก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินประโยคเมื่อสักครู่นี้แล้ว ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถึงทำให้เธอนั้นรู้สึกเจ็บได้ขนาดนี้

เมื่อเห็นเสิ่นอีเวยไม่ได้พูดอะไร เซิ่งเจ๋อเฉิงก็เริ่มโกรธมากยิ่งขึ้น ผู้หญิงคนนี้ไม่พูดอะไร ก็เหมือนกับตัวเองนั้นกำลังต่อยลงไปหมอน ไม่รู้สึกรู้สาอะไร ยิ่งจะทำให้หมดความอดทนมากยิ่งขึ้น

ทันใดนั้น เสิ่นอีเวยก็ถูกเซิ่งเจ๋อเฉิงบีบที่ตรงแก้มของเธอ “ฉันกำลังพูดกับคุณ ตอบฉัน”

เสิ่นอีเวยยิ้มแสยะแล้วเงยหน้า แล้วก็เหลือบไปยังเซิ่งเจ๋อเฉิง ถึงแม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ แต่ใบหน้าที่เย้ายวนเซิ่งเจ๋อเฉิงทำให้เสิ่นอีเวยไม่สามารถผ่านไปได้เลย สายตาที่คม ใบหน้าที่กลม ๆ

เสิ่นอีเวยก็มีสายตาที่ทำให้คนนั้นรู้สึกถึงใจสลาย สองวินาทีต่อไป เธอโมโหจนเสียงดังไปทั้งลิฟต์

“ใช่แล้ว ฉันนั้นขาดผู้ชาย แต่ไอ่เกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ ? คุณเป็นใครมาจากไหน ?”

เสิ่นอีเวยในตอนนี้เพียงแต่โชคดีที่ว่าในลิฟต์มีแค่สองคนที่อยู่ในนั้น

เธอเพิ่งจะนึกได้ขึ้นมา เธอนั้นห่างจากผู้ชายคนนี้ค่อนข้างนาน ลืมนิสัยโอ้อวดของเขาไปหมดแล้ว ผู้ชายที่เธอมองหน้าด้วยตอนนี้ ตลอดมาก็ไม่เคยที่จะขึ้นลิฟต์กับคนอื่นเลย

เมื่อก่อนบริษัทเซิ่งซื่อนั้นก็เป็นเช่นนี้ เขาจะมีลิฟต์พิเศษโดยเฉพาะของเขา เพียงแต่เสิ่นอีเวยไม่คาดคิดก็คือ เขามาสามารถใช้สิทธิ์พิเศษในการใช้ลิฟต์อันนี้ได้

ลิฟต์มีขนาดเล็ก ดังนั้นเสิ่นอีเวยสามารถฟังเสียงสะท้อนกลับมาได้

แต่สิ่งที่ทำให้เสิ่นอีเวยตกใจก็คือ เซิ่งเจ๋อเฉิงกลับเหมือนไม่โมโหอะไรเลย

เขาไม่รู้ว่าไปเก็บหน้าที่น่าเกลียดขนาดนั้นตอนไหน จนกระทั่งกลับไปมีสีหน้าที่ปกติในการมองเสิ่นอีเวย ซึ่งเสิ่นอีเวยก็ยังเดาอยู่ว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ ทันใดนั้นลิฟต์ก็หยุดแล้ว

ลิฟต์ค่อย ๆ เปิดออก ซึ่งสิ่งที่เธอเห็นชัดเจนก็คือโรงเก็บรถ ซึ่งในใจที่เต็มไปด้วยความสงสัยและตระหนก ก็ได้อยู่ในลิฟต์นั้นจนไม่อยากจะออกไป

เซิ่งเจ๋อเฉิงนั้นไม่ได้ไปสนใจอะไรมากมาย ก็เลยได้ดึงเสิ่นอีเวยออกมา วินาทีต่อไป เสิ่นอีเวยก็ได้ถูกโยนไปในรถ

เสิ่นอีเวยก็นั่งอยู่เบาะนั่งเช่นนั้น สมองก็คิดไปคิดมาและรู้สึกมึน ๆ ไอ่ชั่วนี่ เธอด่าในใจ

เซิ่งเจ๋อเฉิงเหมือนกับมองเห็นใจของเธอ แล้วก็ตอบกลับไปว่า “ในใจคุณนั้นพูดอะไร ? ”

เสิ่นอีเวยตกใจจนสั่น แล้วก็พูดอย่างโง่ ๆ ว่า “ฉันไม่ได้พูดอะไร ”

ถึงแม้วันนี้จะดื่มเหล้าแต่สติก็โดนเรื่องเมื่อสักครู่นี้ทำให้รู้สึกตัว เลยทำให้เสิ่นอีเวยนั้นรู้ว่าอะไรคืออะไร สถานการณ์ไหน

หากจำไม่ผิดแล้วล่ะก็ นี่รถของเซิ่งเจ๋อเฉิง ถ้าเป็นของคนอื่นเธอคงไม่กล้าที่จะพูดแบบนั้นออกมาหรอก ไม่งั้นล่ะก็หากอีกฝ่ายโมโหแล้วแน่นอนว่าจะต้องทิ้งตัวเธอเองนั้นลงข้างทางให้หมาป่ากินเป็นแน่แท้

ไม่กล้าพนัน ไม่กล้าพนัน

“แปะ” ข้าง ๆ เสิ่นอีเวยก็ได้มีกระดาษทิชชูกันตกลงมาอยู่ข้าง ๆ

“เช็ดหน้าเธอให้สะอาด” เซิ่งเจ๋อเฉิงมีน้ำเสียงที่สุขุม ดูไปแล้วเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยจะดี

แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร คนก็จะต้องมีจุดยืนที่เป็นของตัวเอง เสิ่นอีเวยก็ได้แล้วก็พูดอย่างไม่ไยดีสี่คำว่า “ฉันไม่ต้องการ”

ข้าง ๆ ก็เหมือนจะมีรัศมีการโจมตีที่รุนแรง เสิ่นอีเวยก็ไม่ได้สนใจอะไร วินาทีต่อมา เซิ่งเจ๋อเฉิงก็เหมือนจะเข้าใกล้เขา มือก็ได้บีบไปยังริมฝีปากของเขา สายตาก็เหมือนหรี่เล็กลงแล้วเหมือนน่ากลัวมากยิ่งขึ้น แล้วก็พูดอย่างชัดเจนว่า “ผมจะพูดครั้งสุดท้าย ผมให้คุณนั้นเช็ดให้เรียบร้อย”

ความจริงแล้วเสิ่นอีเวยรู้ว่ามีอะไรมาติดอยู่ตรงหน้าเธออยู่แล้ว แต่เธอก็ไม่อยากจะเช็ดมัน ใช่แล้ว เพราะเธออยากจะทำให้เขาโมโห

เลยพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “แต่ฉันไม่แคร์นี่นา ได้ลิ้มรสชาติเหล้าจากปากคนอื่นมันก็ไม่เลวนี่ทำไมล่ะ ? มันก็ไม่ได้มีพิษ ฉันยังไม่เป็นห่วงแล้วคุณเป็นห่วงอะไร ?”

เซิ่งเจอเฉิงก็อดทนจนเกินขีดความสามารถเท่าที่จะทนได้แล้ว ซึ่งอยากจะฉีกเสิ่นอีเวยเป็นชิ้นชิ้นไป

เซิ่งเจ๋อเฉิงยังคงเห็นเสิ่นอีเวยไม่มีท่าทีอะไร เลยได้เอามือนั้นไปลูบยังหน้าของเสิ่นอีเวย เสิ่นอีเวยรู้ตัวแต่ก็หลบไม่ทัน ซึ่งพลาดอย่างแรง

ใบหน้าของเธอนั้นก็ถูกกดไว้อย่างนั้นไม่อาจจะขยับเลย ส่วนที่ยังมีเหล้าติดอยู่นั้น ก็ถูกเซิ่งเจ๋อเฉิงใช้มือถูไปถูมา แรงของเขานั้นเยอะเหลือเกิน เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองนั้นรู้สึกจะฉีกขาดเช่นไรเช่นนั้น

“…….โอ๊ยยยยย เจ็บบบบบบบบนะ” สุดท้ายแล้วเสิ่นอีเวยก็ตะโกนออกมา