สายเปย์เบอร์หนึ่ง - ตอนที่ 363

บทที่363 อันตราย!

“ฟึ่บ!”

ข้อมือของเฉินเป่ย เข็มทองคำแต่ละเล่ม กระหน่ำยิงออกมาจากในมือเฉินเป่ย ทะลุผ่านที่ว่างกลางอากาศ ยิงไปทางหัวหน้าหลี่ที่นอนอยู่บนเตียงโดยตรง

“นายจะทำอะไร!” ผู้เชี่ยวชาญท่านนั้นสั่นไปทั้งตัว ตะโกนตกใจโดยจิตใต้สำนึก

แต่ปฏิกิริยาของเขายังช้าเกินไปก้าวหนึ่ง เฉินเป่ยสะบัดเข็มทองคำในมือออก ไวดุจสายฟ้าแลบ เพียงชั่วพริบตาเดียว เดิมทีผู้เชี่ยวชาญยังยากจะใช้สายตาเปล่าจับพวกมันไว้ได้…นี่เร็วที่สุดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้แล้ว

ในใจผู้เชี่ยวชาญสั่นระริก เขามองเห็นแค่สายฟ้าสีทองแต่ละเส้นแวบผ่านตรงหน้าของตนเองไป จากนั้น…ในอากาศก็หลงเหลือเพียงเศษภาพวืดสีทองพวกนั้น ทำให้ผู้เชี่ยวชาญหนังศีรษะชา

และตอนที่ผู้เชี่ยวชาญท่านนั้นตอบสนองกลับมาก็สายไปเสียแล้ว ตอนเขามองทางหัวหน้าหลี่ที่นอนอยู่บนเตียง ทันใดนั้นลูกตาของเขาก็หดลง

แวบหนึ่งเขาจึงมองเห็นบนร่างกายหนังหุ้มกระดูกของหัวหน้าหลี่นั้น มีเข็มทองคำปักอยู่จำนวนมากและแน่นไปหมด

“นายรู้มั้ยว่านายกำลังทำอะไรอยู่! นี่เดิมทีนายอยากฆ่าเขาให้ตายเหรอ!” ผู้เชี่ยวชาญดวงตาแข็งทื่อ ชี้ที่เฉินเป่ยพลางตะโกนอย่างโมโห

“ปึง!” ประตูห้องโดนถีบออก ผู้ทำงานลับเฉพาะแต่ละคนพุ่งเข้ามาแล้ว

หลังผู้ทำงานลับเฉพาะเหล่านั้นมองเห็นหัวหน้าหลี่มีเข็มทองคำพวกนั้นปักอยู่ สีหน้าก็เปลี่ยนฉับพลัน ค่อยๆ กระโจนเข้าไปที่หัวหน้าหลี่แล้ว

ตอนที่ผู้ทำงานลับเฉพาะเหล่านั้นจะกระโจนไปถึงตัวของหัวหน้าหลี่ ทันใดนั้นสายตาพวกเขาก็พร่ามัว ตามมาด้วยภาพหมุนวนไม่หยุด ก่อนที่พวกเขาจะค่อยๆ ลอยกระเด็นออกไป

พวกเขาปีนขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว แวบหนึ่งมองเห็นเฉินเป่ยขวางอยู่ตรงหน้าพวกเขา คุ้มครองหัวหน้าหลี่ไว้ที่ด้านหลัง

“ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ นายกำลังจะลอบฆ่าหัวหน้าหลี่ นายต้องตาย!” แมงป่องตะคอกขึ้นเสียงดุ ดึงมีดออกมา พุ่งโจมตีไปยังเฉินเป่ยอย่างโหดร้าย

เฉินเป่ยกวาดสายตามองแมงป่องอย่างเมินเฉยแวบหนึ่ง สีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เพียงแต่ยกขายาวข้างหนึ่งขึ้นสูง

“ย่าห์—” แมงป่องร้องตะโกน ความเร็วของระเบิดเพิ่มขึ้นในชั่วพริบตาเดียว จากนั้นมาปรากฏตรงหน้าของเฉินเป่ยแล้ว ชูมีดแหลมคมในมือโบก แทงไปยังเฉินเป่ยอย่างแรง

เขาต้องช่วยหัวหน้าหลี่เอาไว้ เฉินเป่ยนำเข็มทองคำมากขนาดนั้นมาปักบนตัวหัวหน้าหลี่ หัวหน้าหลี่กำลังตกอยู่ความทุกข์ยากลำบาก

นี่คือการลอบสังหารในช่วงกลางวันแสกๆ กันเลยทีเดียว

ตอนที่แมงป่องอยู่หากจากเฉินเป่ยเพียงแค่ครึ่งฝ่ามือเดียว…ขายาวที่เฉินเป่ยยกขึ้นสูงก็โจมตีไหล่ของแมงป่องไปอย่างรุนแรง

“ปึง!”

ไหล่ของแมงป่องถูกโจมตีมาอย่างเต็มแรง ร่างกายทั้งตัวถูกความหนืดดังตูมทับเข้ากับพื้น ขาทั้งคู่คุกเข่าลงที่พื้น กระดูกไหล่โดนแรงมหาศาลนี้ระเบิดจนแตกละเอียด

“แค่ก!”

แมงป่องเบิกตาโต สีหน้ามีความหมายตกตะลึง เขาได้ยินเสียงดังกังวานตรงกระดูกไหล่ของตนเองแตกร้าวอย่างชัดเจน

“นายหาที่ตายซะแล้ว!” แมงป่องตะคอก สีหน้าเผยความโกรธเคืองออกมาอย่างดุเดือด

ส่วนเฉินเป่ยเพียงแค่กวาดตามองเขาทีเดียว เหมือนไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตาแต่อย่างไร คว้าเขาขึ้นมาแล้ว เหวี่ยงไปที่ไกลๆ อย่างง่ายดาย

“ปัง!”

ทั้งร่างกายแมงป่องล้มลงบนพื้น เขาจับหัวไหล่ไว้ สีหน้าหนาวเย็นดุร้าย แขนขวาของเขาอยากจะโบกสะบัดมีดอีกครั้ง…แต่เขากลับพบว่าเฉินเป่ยทำกระดูกไหล่เขาแตกละเอียด แขนขวาของเขาได้แต่ห้อยลงอยู่กลางอากาศแบบไร้เรี่ยวแรง

ดวงตาทั้งคู่ของแมงป่องหดตัว อย่างไรเสียเขาก็ไม่มีทางรับได้…เฉินเป่ยกำจัดเขาโดยใช้แค่เท้าเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ

ร่างกายแมงป่องสั่นเทา เขาอยากจะปีนขึ้นมา ทว่ากลับทำไม่ได้

“อย่าขยับ!” ในเวลานี้ ผู้ทำงานลับเฉพาะที่นอกห้องเหล่านั้นค่อยๆ กรูกันเข้ามา

เฉินเป่ยยืนอยู่ที่เดิมด้วยสีหน้าสงบ และแมงป่องซึ่งอยู่ภายใต้การพยุงของผู้ทำงานลับเฉพาะสองคนด้านข้างค่อยๆ ดิ้นรนปีนขึ้นมา จ้องมองเฉินเป่ยอย่างเย็นชา ก่อนจะเอ่ยปากบอก “ฉันรู้ว่านายไม่มีเจตนาดี แต่อยากจะลอบฆ่าหัวหน้าก็ไม่ง่ายดายขนาดนั้นหรอก!”

เฉินเป่ยกวาดตามองแมงป่อง สีหน้าสงบอย่างผิดปกติ ตอนมองทางแมงป่อง ในแววตาเผยการหยอกเย้าขึ้นอย่างฉับพลัน

“นายทำอะไรกับหัวหน้าไป?” ผู้ทำงานลับเฉพาะหลายคนล้อมเฉินเป่ยเป็นวง สอบถามขึ้น

“เขาอยากลอบฆ่าหัวหน้าแน่นอน!”

“ฉันว่าท่าทางเขาก็ไม่เหมือนจะทำดีอะไร เห็นได้ชัดว่าทำเป็นช่วยชีวิตหัวหน้าแต่จริงๆ อยากจะฆ่าหัวหน้า!”

สายตาหนาวเย็นโกรธแค้นของแต่ละคนตกอยู่บนตัวเฉินเป่ย ผู้ทำงานลับเฉพาะมากมายที่อยู่ในเหตุการณ์จ้องเฉินเป่ยอย่างเฉยชา อยากจะฉีกเฉินเป่ยออกเป็นชิ้นๆ จนแทบทนไม่ไหว ถึงจะสามารถทำให้ไฟโกรธบางส่วนของพวกเขาสงบลงได้

“นี่ชัดเจนว่าอยากทำร้ายเขา!” ในเวลานี้ผู้เชี่ยวชาญเอ่ยปากทันใด ทำให้สายตาของผู้ทำงานลับเฉพาะเหล่านั้นมองทางเฉินเป่ยหนาวเหน็บยิ่งขึ้น

“ฉันกำลังทำร้ายเขา?” เฉินเป่ยมองทางผู้เชี่ยวชาญท่านนั้นพลางหัวเราะ

“นายไม่ได้ทำร้ายเขางั้นเหรอ! บทบาทการฝังเข็มในการแพทย์แผนจีนเป็นการดูแลรักษาร่างกายคน…ไม่เกี่ยวข้องกับการรักษาโรคช่วยชีวิตสักนิด…นายเอาการรักษาระยะยาวที่เห็นผลไม่ชัดเจนนี้มาช่วยคน นายเห็นฉันเป็นคนโง่เหรอ?”

ผู้เชี่ยวชาญพูดอย่างเย็นชา มองทางเฉินเป่ย ก่อนจะพูดเย้ยหยัน “การฝังเข็มนั้น ปกติเข็มที่ปักส่วนใหญ่มีเพียงสิบกว่าเล่ม…นายปักไปหลายเล่มมากขนาดนี้ ชัดเจนว่าอย่าทำร้ายเขา!” ผู้เชี่ยวชาญชี้เฉินเป่ยไว้ ตะโกนเสียงดุ

เฉินเป่ยไม่ได้แก้ต่าง แต่พอเผชิญหน้ากับการประณามของผู้เชี่ยวชาญ รอยยิ้มยิ่งเต็มไปด้วยเลศนัยลุ่มลึก

“นายยังมีอะไรแก้ตัวได้อีกเหรอ ชัดเจนว่าอยากทำร้ายหัวหน้า ถ้าไม่ใช่เพราะผู้เชี่ยวชาญที่พวกเราเชิญมา หัวหน้าคงโดนนายทำร้ายจนตายไปแล้ว!” แมงป่องมองเฉินเป่ยด้วยสีหน้าเขียวปัด พูดประณามอย่างโจ่งแจ้ง บนหน้าของเขายังหลงเหลือความโกรธที่ยังไม่เลือนหายไป

“จับเขาเอาไว้ก่อน ถึงเวลาค่อยพากลับเยี่ยนจิงแล้วมอบให้เบื้องบนสอบสวน ถึงตอนนั้นเขาก็จะเป็นคนร้ายที่ฆ่าหัวหน้า ค้นหาหน่อยว่าเขากับตระกูลตู้ตระกูลจางเกี่ยวข้องอะไรกัน” บนหน้าแมงป่องเต็มไปด้วยการดูถูกที่เข้มข้น “ไม่แน่ว่าเขาอาจจะถูกตระกูลจางปลุกระดมให้ทำก็ได้ เปลี่ยนเป็นสายลับที่แทรกซึมมากับพวกเรา”

แมงป่องพูดขนาดนี้ สายตาผู้ทำงานลับเฉพาะแต่ละคนที่มองทางเฉินเป่ยจึงค่อยๆ เปลี่ยนไปแปลกประหลาดผิดปกติขึ้นมา สายตาที่มองทางเฉินเป่ยล้วนเผยความรู้สึกเมินเฉยห่างเหินแบบผิดปกติ

ผู้เชี่ยวชาญที่อยู่ด้านข้างพยักหน้าไม่หยุด มองเฉินเป่ยอย่างเย็นชา พลางพูดว่า “อยากใช้การฝังเข็มช่วยคน…เพ้อเจ้อ คิดจริงๆ เหรอว่านายเป็นหมอฝีมือดีที่สามารถรักษาคนให้ดีวันดีคืนได้ สถานการณ์แบบนี้ องค์กรการแพทย์ของเยี่ยนจิงยังไม่แน่ใจเลยว่าจะมีวิธีรึเปล่า นายอยากให้เข็มทองคำหลายเล่มช่วยชีวิตคน…นายเห็นว่าคนอื่นเป็นคนโง่งั้นเหรอ?”

ผู้เชี่ยวชาญสีหน้าดูถูก มองเฉินเป่ยจากมุมสูงลงมา พูดจาวิจารณ์อย่างไม่ปรานี

ส่วนเฉินเป่ยยังคงนิ่งเงียบไม่ปริปาก เพียงแค่มองผู้เชี่ยวชาญแบบนิ่งๆ แววตาล้ำลึก สายตาที่ลึกลงไปเผยการเย้ยหยันจางๆ ค่อยๆ ก่อหวอด……

“เฮือก……”

ในเวลานี้ หัวหน้าหลี่ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ทันใดนั้นนิ้วมือก็เริ่มสั่นเล็กน้อย เสียงร้องแหบแห้งที่มีความเจ็บปวดอยู่ดังขึ้น

ซู่!

บรรยากาศเงียบสงบลงฉับพลัน เสียงนั้นขัดจังหวะคำพูดเสียดสีของผู้เชี่ยวชาญและแมงป่องไปแล้ว

สายตาที่ดูถูกของผู้เชี่ยวชาญแข็งทื่อ ส่วนในใจแมงป่องเต้นตึกตัก ผู้ทำงานลับเฉพาะทั้งหมดที่อยู่ในเหตุการณ์ ค่อยๆ ย้ายสายตาไปทางหัวหน้าหลี่ที่อยู่บนเตียง

ตามมาด้วยสีหน้าแข็งค้างของผู้เชี่ยวชาญ ซึ่งถูกแทนที่ด้วยความตกใจแบบยากจะเชื่อถือ

“หัวหน้า…นี่เป็นไปไม่ได้……” แมงป่องมองหัวหน้าที่นอนอยู่บนเตียง บ่นพึมพำไม่ขาดสาย ทั้งตัวสั่นเทาขึ้นมาอย่างรุนแรง บนหน้าประกายสีหน้าที่ตกใจ

และเฉินเป่ยยืนอยู่ที่เดิม มุมปากค่อยๆ ยกเส้นรัศมีวงกลมที่เลศนัยขึ้นแล้ว มองทางผู้เชี่ยวชาญและแมงป่องที่ตกตะลึงพรึงเพริดด้วยสายตาหยอกเย้า

“หัวหน้า…ท่านฟื้นแล้ว?” แวบเดียว ผู้ทำงานลับเฉพาะหลายคนร่างกายประกายฉับไว พริบตาเดียวปรากฏตัวอยู่ข้างเตียงของหัวหน้าหลี่ด้วยความเร็วที่ยากจะจินตนาการ ทิ้งผู้เชี่ยวชาญและแมงป่องที่ไม่มีทางเดินได้ไว้ที่เดิม

“นี่เป็นไปไม่ได้…คนหลอกลวงแบบนี้…จะชุบชีวิตคนให้ฟื้นคืนมาได้อย่างไรกัน!” ผู้เชี่ยวชาญส่ายหน้าไม่เลิก สีหน้าอึ้งทึ่ง สายตาเต็มไปด้วยความตกใจรุนแรง สมองของเขาว่างเปล่าไปแถบหนึ่ง มองหัวหน้าหลี่คนนั้นที่ลืมตาขึ้นอย่างกับเห็นผี

สำหรับเขาแล้ว มีเพียงการแพทย์แผนตะวันตกที่ยืนหนึ่ง การแพทย์แผนจีนอะไรแบบนี้ล้วนเป็นเรื่องหลอกลวง…และความจริงกำลังตบหน้าเขาดังเปี๊ยะ

ความเป็นจริงช่างโหดร้ายเหลือเกิน ทำให้เขายากจะยอมรับได้…คนหนุ่มซึ่งก่อนหน้านี้ยังโดนเขาเยาะเย้ยว่าเป็นพวกหลอกลวงคนนี้ คาดไม่ถึงว่าจะใช้เข็มทองคำไม่กี่เล่มเรียกสติของหัวหน้าหลี่ได้ สำหรับเขา นี่เป็นเรื่องไม่น่าเชื่ออย่างยิ่ง ผลปรากฏว่าเฉินเป่ยทำได้แล้วจริงๆ

ผู้เชี่ยวชาญยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าอึมครึมไม่สงบ ดูแย่เอามากๆ ลมหายใจของเขาเร่งรีบผิดจังหวะ ในสมองมีแต่ละภาพแวบผ่าน ขณะนี้เขายังไม่เข้าใจ…เฉินเป่ยปักเข็มทองคำมากขนาดนั้น…ปกติทางทฤษฎีร่างกายคนย่อมรับไม่ไหว…แต่หัวหน้ากลับถูกเขาช่วยชีวิตกลับมาได้

ผู้เชี่ยวชาญยืนอยู่ที่นั่น…หน้าแตกยับเยิน……นี่เป็นเขาเองที่ฉีกหน้าตัวเอง เมื่อไม่กี่นาทีก่อนตนเองยังดูถูกเย้ยหยันอย่างกำเริบเสิบสานอยู่เลย