สายเปย์เบอร์หนึ่ง - ตอนที่ 487

บทที่487 เสียงคำรามของมังกร!

หลังซูเหลยขับรถยนต์ออกไปไกล เวลานี้ ที่เกิดเหตุเหลือเพียงเฉินเป่ยคนเดียวแล้ว

เฉินเป่ยนั่งอยู่ในรถ หรี่ดวงตา คลำหาบุหรี่มวนหนึ่งออกมา จุดไฟแบบไม่รีบร้อน สูบเข้าไปทีหนึ่ง จากนั้นพ่นควันบุหรี่ออกมาอีกที

“ราชาหลง ไสหัวออกมา!”

ด้านนอกรถ นายพลอาวุโสท่านนั้นมองทางเฉินเป่ย ผ่านหน้าต่างที่แตกเป็นชิ้นๆ สีหน้าเคร่งขรึมจริงจังอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ราชาหลงเป็นบุคคลที่อันตรายที่สุดในหัวเซี่ยตอนนี้ ผู้อาวุโสย่อมชัดเจนดีมาก โลกชั่วร้ายทิศตะวันตกตอนนั้น ทำอะไรเฉินเป่ยไม่ได้เลยสักอย่าง

ผู้ชายคนนี้นำกองทหารหลง เปลี่ยนแปลงรูปแบบของโลกใบนี้ เพียงแต่ว่ามองจากภายนอกดูเหมือนเป็นคนที่ไม่สำคัญเท่านั้น

และหลังจากผ่านเรื่องพวกนั้นที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ ความระแวงของผู้อาวุโสที่มีต่อเฉินเป่ยกลับเพิ่มขึ้นด้วย ที่แท้ความสามารถของราชาหลงช่างสยองขวัญ ทำให้เขาได้เปิดหูเปิดตา

ยามกองทหารที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรเหล่านี้ของตนเองอยู่ต่อหน้าเฉินเป่ย เห็นได้ชัดว่าไร้เรี่ยวแรงที่สุด เดิมทีไม่มีทางขวางกั้นฝีเท้าของราชาหลงได้

“รายงานครับ เป้าหมายอยู่ในรถ พวกเราได้ล้อมปิดเขาไว้แล้ว” ลูกน้องคนหนึ่งกล่าวรายงาน

ผู้อาวุโสทำเสียงฮึดฮัด กวาดตามองลูกน้องคนนั้นแวบหนึ่ง พลางพูดว่า “นั่นคือเขาให้พวกนายล้อมไว้ คนของพวกเราเหล่านี้จะขวางเขาไว้ได้ยังไงกัน?”

ผู้อาวุโสกวาดตามองรถยนต์สีแดงคันนั้นแวบหนึ่งก่อนจะพูดขึ้น ลูกน้องที่อยู่ด้านข้างสีหน้าตะลึง ก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิดในใจ

“ให้รถถังยิงปืน ระเบิดรถคันนั้นเป็นจุณให้ฉัน” ผู้อาวุโสกวาดสายตามองรถยนต์สีแดงที่เฉินเป่ยนั่งอยู่ พูดเสียงเย็นเฉียบ

“ครับ”

นายทหารคนนั้นหมุนตัว วิ่งเหยาะๆ ไปทางรถถัง วินาทีผู้อาวุโสจ้องมองรถยนต์สีแดงอยู่ ทันใดนั้นรถถังคันหนึ่งก็แล่นเข้ามาจากที่ระยะไกล ปากกระบอกปืนใหญ่เล็งเป้าที่รถยนต์สีแดงคันนั้น

“ยิง!”

ผู้อาวุโสสั่งคำหนึ่ง ชั่วพริบตาเดียวก็มีแสงไฟเส้นหนึ่งระเบิดยิงออกมาจากปากกระบอกปืนใหญ่ของรถถัง เสียงคำรามทำให้ที่ว่างกลางอากาศสั่นสะเทือนกระหึ่ม

ส่วนรถยนต์สีแดงคันนั้น ระเบิดขึ้นทันที กลายเป็นลูกไฟกองหนึ่ง เปลวไฟพุ่งเต็มฟ้า

“บุก!” พอผู้อาวุโสโบกมือ นายทหารแต่ละคนที่ถือปืนดำขลับไว้ในมือ ถึงพุ่งเข้าไปกันทีละคน

และหลังจากที่รอนายทหารเหล่านี้เปิดประตูรถออก กลับตะลึงค้างไปครู่หนึ่ง

ผ่านไปสองสามวินาทีได้ นายทหารเหล่านี้จึงหันหน้า ตะโกนบอกผู้อาวุโส “รายงานครับ เป้าหมายหายตัวไป!”

“หายตัว?” ในใจผู้อาวุโสสั่น ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เฉินเป่ยหนีพ้นไปได้ นี่เป็นไปได้อย่างไร?

ในเวลานี้ ทันใดนั้นรถถังที่ด้านหลังของผู้อาวุโสเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวดังก้องในที่ว่างกลางอากาศขึ้นมากะทันหัน นายทหารโดยรอบของรถถังขณะนั้นอดถอยหลังไปหลายก้าวไม่ได้

ผู้อาวุโสหันหน้า รถถังที่ยิงกระสุนออกคันก่อนหน้านั้นถูกระเบิดแตกเป็นเสี่ยงๆ พังเสียหายถึงที่สุด

ส่วนเฉินเป่ยปรากฏตัวหลังเส้นสายตาของพวกเขาอีกครั้งหนึ่ง

“ยิงโจมตีทั้งหมด!”

ผู้อาวุโสตะโกนเสียงดัง ลั่นไกยิงโจมตีอย่างไม่ลังเลสักนิด

“ปังๆๆ….”

ตอนที่ผู้อาวุโสลั่นไก เฉินเป่ยก็หายตัวไปจากที่เดิมแล้ว กลายเป็นภาพวืดภาพหนึ่ง กลับไปกลับมาด้วยว่องไวท่ามกลางฝูงชน

“ตึงๆๆ!”

นายทหารแต่ละคนกระเด็นออกไป ทักษะวาร์ปตัวของเฉินเป่ย การต่อสู้มือเปล่า แม้กระทั่งมีดหลงหยายังไม่ได้ใช้งาน เหมือนกับเข้ามาสถานที่ที่ไม่มีคน ไม่มีนายทหารสักคนเดียวที่ขวางเขาไว้ได้

“ราชาหลง!”

ผู้อาวุโสมองนายทหารที่นับวันยิ่งได้รับบาดเจ็บมากมาย เส้นเลือดที่หน้าผากกระตุกแรงไม่หยุด สุดท้ายก้าวเท้าออกมา ตะโกนขึ้นทีหนึ่งทันที

ฝีเท้าของเฉินเป่ยชะงัก หันหน้ามองทางผู้อาวุโส

สายตาทั้งสี่ประสานกัน ในใจผู้อาวุโสสั่นรุนแรง สายตาคู่นี้ของเฉินเป่ยแฝงแรงสังหารที่โหดร้ายไร้ขอบเขต ทำให้ในใจเขาสั่นเทา……นี่ยังเป็นสายตาในดวงตาของคนอยู่เหรอ? นี่แม่งคือดวงตาของสัตว์ป่าดุร้ายบางประเภทล่ะมั้ง

ผู้อาวุโสจิตใจกระสับกระส่าย เพียงแค่สายตาคู่หนึ่งของราชาหลงยังทำให้เขาเหมือนมองเห็นภูเขาศพทะเลเลือดที่ไร้ขอบเขตได้เลย ทำให้จิตใจเขาสั่นอย่างยิ่ง

“ราชาหลง พวกเรามาสู้ชี้ชะตาสักตั้ง ทำลายทหารเจ็บมากแค่ไหน นายก็หนีจากที่นี่ได้อยู่ดี!” ผู้อาวุโสตะโกนบอก

“ตัดสินแพ้ชนะ เมื่อแพ้ก็ต้องยอมรับ!” ผู้อาวุโสจ้องเฉินเป่ย “นายกล้ารึเปล่า?”

“นายไม่คู่ควร” เฉินเป่ยเอ่ยปากนิ่งๆ ก้าวเท้าออกมา รูปร่างวาร์ปผ่าน พริบตาเดียวก็ปรากฏตัวด้านหน้าของผู้อาวุโสแล้ว

จากนั้นเฉินเป่ยโจมตีหมัดหนึ่งไปทางผู้อาวุโส

ความเร็วหมัดนี้ของเฉินเป่ยไวเหลือเกิน ถึงแม้ผู้อาวุโสจะตอบสนองกลับมาก็สายไปเสียแล้ว

“อ่า—ย่าห์—” ผู้อาวุโสร้องเสียงเย็นชา กล้ามเนื้อแขนข้างหนึ่งปูดนูนขึ้นมา วีรบุรุษปรากฏตัวเกิดผลกระทบใหญ่หลวง ที่ว่างกลางอากาศกำลังสั่นสะเทือนนิดหน่อย

“ปึง!”

หมัดทั้งคู่ปะทะกัน หมัดสองข้างชนเข้าด้วยกันอย่างแรงที่กลางอากาศ อากาศและเวลาล้วนเหมือนแข็งค้างหมด

ภายในร่างกายของผู้อาวุโสมีเสียงคำรามที่อัดอั้นดังขึ้น พลังมหาศาลที่สยองขวัญระเบิดออกจากภายในร่างกายผู้อาวุโส ทั้งตัวเขากระเด็นลอยออกดุจลูกกระสุนปืนใหญ่

ในวินาทีนั้นเอง แสงเจิดจ้าของเฮลิคอปเตอร์ส่องบนตัวของเฉินเป่ย ผู้อาวุโสถึงมองใบหน้าของเฉินเป่ยได้ชัดเจนทั้งหมด

พอสายตาของผู้อาวุโสตกที่ตัวของเฉินเป่ย ในใจยิ่งเต้นตึกตักรุนแรง เบิกดวงตาโต เกิดท่าทางที่ดูยากจะเชื่อ

เขาจ้องเฉินเป่ยตาไม่กะพริบ เหมือนมองเห็นสิ่งที่น่าตกใจอะไรเข้าแล้ว ร่างกายสั่นเทาอย่างแรง

ผู้อาวุโสอ้าปากค้าง กำลังอยากจะเอ่ยปากพูดอะไรก็ตกลงมาจากบนท้องฟ้า กระแทกที่พื้น

บรรยากาศเงียบงันแถบหนึ่ง เงียบแบบผิดปกติ เงียบจนเหมือนสามารถได้ยินเสียงลมหายใจที่เร่งถี่ของนายทหารเหล่านี้ในเหตุการณ์ได้

หมัดเดียว เพียงใช้แค่หมัดเดียว

“เห็นแก่ที่นายทำคุณูปการมากมายให้หัวเซี่ยขนาดนั้น ฉันจะไว้ชีวิตนายชั่วคราว ถ้านายยังวุ่นวายต่อ ฉันคงไม่ปรานีกับลูกน้องพวกนี้ของนายหรอกนะ!” เฉินเป่ยทิ้งคำพูดประโยคหนึ่งไว้ ทำให้นายทหารที่เล็งปากกระบอกปืนทางเฉินเป่ยเหล่านั้นสีหน้าดูซับซ้อนขึ้นมาฉับพลัน

เดิมทีนายทหารที่บาดเจ็บหนักด้วยน้ำมือของเฉินเป่ยนับไม่ถ้วนแล้ว ทว่ากลับเป็นเพราะเขาลงมือแบบปรานี

น้ำเสียงเฉินเป่ยสงบ เหมือนว่ากำลังพูดเรื่องเล็กน้อยที่ไม่ได้สลักสำคัญเรื่องหนึ่ง เหมือนความเป็นความตายของทุกคนในที่เกิดเหตุนี้ ล้วนอยู่ในการควบคุมของเขา

นี่เป็นความสามารถและความมั่นใจระดับไหนกัน ถึงพูดคำพวกนี้ออกมาได้

สายตาของนายทหารเหล่านี้ที่มองทางเฉินเป่ยต่างเปลี่ยนไป สำหรับทุกที่ที่เฉินเป่ยผ่าน นายทหารเหล่านี้ต่างหลบให้เป็นถนนเส้นหนึ่งโดยอัตโนมัติเลย

ไม่มีใครกล้าขวางกั้นอีก นี่เป็นถึงราชาหลง ใครจะสามารถขวางราชาหลงได้? ไม่มีใครสักคนที่ทำได้

ทั้งหมดเงียบกริบ บรรยากาศเงียบงัน ส่วนตอนที่เฉินเป่ยค่อยๆ เดินออกไปไกลแล้ว ถึงมีนายทหารสองคนวิ่งไปที่ข้างกายของผู้อาวุโส ประคองเขาขึ้นมาแล้ว

ร่างกายของผู้อาวุโสสั่นเทา สายตาจ้องมองภาพด้านหลังที่ห่างไกลออกไป พูดพึมพำ “ทำไมถึงเป็นเขา…ราชาหลง…เป็นเขาได้ยังไง!”

สีหน้าของผู้อาวุโสเขียนความซับซ้อนไว้เต็ม ยากจะเชื่อ ตื่นตกใจ ตื่นเต้นอารมณ์สารพัดตัดสลับอยู่บนหน้า

“ยังตามหรือเปล่าครับ?” นายทหารคนหนึ่งถามขึ้น

“ตาม? ตามกับผีสิ!” นายพลอาวุโสจ้องมองภาพเงาคนที่ไกลออกไป ทำเสียงฮึดฮัด ตะโกนออกมา “พวกนายรู้มั้ยว่าเขาเป็นใคร?”

“ราชาของทหารรับจ้างที่ต่างประเทศ ราชาหลง” นายทหารคนหนึ่งตอบ

“ราชาหลง?” นายพลอาวุโสสีหน้าสั่นสะเทือน จากนั้นหัวเราะเยาะตนเอง น้ำเสียงมีความขมขื่นเพิ่มขึ้นมา “ถ้าเขาเป็นแค่ราชาหลงจริงก็ดีนะสิ”

นายทหารที่เหลือเหล่านั้นได้ยินคำพูดของนายพลอาวุโส ในใจต่างสั่นเทา สายตาเปลี่ยนแปลงกะทันหัน

คำพูดนั้นของนายพลอาวุโสแฝงความหมายลึกซึ้งมากเหลือเกิน…นายทหารเหล่านี้ได้กลิ่นส่วนที่ไม่ปกตินิดๆ แต่อย่างไรเสียก็พูดไม่ออก

“กำลังทั้งหมด ยกเลิกการตามโจมตี แยกย้ายกลับฐานทัพ!” นายพลอาวุโสตะโกนเสียงดัง จัดเสื้อผ้าให้ดี หมุนตัวเดินไปยังเฮลิคอปเตอร์

วินาทีที่ก้าวขึ้นเฮลิคอปเตอร์นั้น นายพลอาวุโสยังลังเลอยู่บ้าง หันหน้า มองลึกๆ ไปทิศทางที่เฉินเป่ยจากไปแวบหนึ่ง