หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 169

บทที่ 169

ยามที่คนเราตื่นเต้นหวาดกลัว รูม่านตาจะขยายกว้าง หัวใจเต้นถี่แรง เหงื่อกาฬแตกพลั่กๆ จวบจนเวลานี้แม่นางเฉียวถึงประจักษ์อย่างแท้จริงว่านางไม่แตกต่างอันใดกับผู้อื่น สิ่งเดียวที่ทำได้คือพยายามเก็บงำอาการเหล่านี้ไม่ให้ใครจับได้อย่างสุดกำลัง

ลูกธนูซึ่งเล็งมาที่นางดอกนั้นคล้ายฝ่ามือใหญ่ล่องหนข้างหนึ่งบีบคอนางไว้ ทำให้นางอยากวิ่งหนีไปทันทีใจจะขาด

แต่ท้ายที่สุดเฉียวเจายังคงยืนเหยียดแผ่นหลังตรง ซุกซ่อนความรู้สึกทั้งหมดไว้ที่ส่วนลึกในใจ

แม้ว่าวันนี้การเข้าไปใกล้ชิดน้องจื่อโม่จะเริ่มต้นได้ไม่เลว แต่ถ้าค่อยเป็นค่อยไปตามขั้นตอนต้องใช้เวลานานเกินไป นางทนรอไม่ไหวแล้ว เมื่อมีโอกาสอย่างนี้ลอยมา นางจะต้องพยายามคว้าไว้ให้ได้อย่างเต็มที่ เพื่อจะพบกับพี่ชายให้ได้เร็วที่สุด

ถึงไม่อาจเผยตัวว่าเป็นน้องสาว เพียงได้ยินเสียงของพี่ชายก็ยังดี

ลูกธนูดอกนั้นลอยพุ่งมาแล้ว เฉียวเจาหลับตาลงกะทันหัน ในหัวสมองว่างเปล่า

น้ำหนักบนศีรษะหายวับไป เมื่อเสียงหวีดร้องของเหล่าเด็กสาวหยุดลง รอบด้านก็เงียบกริบ

แพขนตาของเฉียวเจากระพือถี่ๆ ก่อนนางจะลืมตาขึ้น

ลูกท้อหล่นลงกลิ้งไปตามพื้น ส่วนลูกธนูนอนสงบนิ่งตกอยู่บนพื้น เด็กสาวหลายคนยกมือปิดตาไว้ บางคนที่ใจกล้าก็มองดูเงียบๆ

ชั่วเสี้ยวขณะนั้นความรู้สึกของการรอดชีวิตจากเภทภัยผุดขึ้นกลางอก

เฉียวเจานึกในใจ ท่าทีตอบสนองตามสัญชาตญาณทางกายยากจะอาศัยสติควบคุมไว้ได้จริงๆ

เจ้าคนบัดซบเซ่าหมิงยวน!

นางสบถชื่อของเซ่าหมิงยวนในใจ ราวกับว่าได้สบถออกมาอย่างนี้แล้วสาแก่ใจขึ้นบ้าง แต่ไม่รู้ว่าสมควรด่าเขาว่าอะไรดีกันแน่

“คุณหนูหลีซาน ข้ายิงดอกที่สองแล้วนะ” เจียงซือหร่านร้องบอกด้วยรอยยิ้มหวาน “จะยิงลูกท้อบนไหล่ซ้ายของท่านก่อน ท่านอย่าขยับตัวยุกยิก ลูกท้อจะได้ไม่หล่น”

เฉียวเจาตั้งสติ ริมฝีปากซีดขาวยกโค้งขึ้นเล็กน้อย “ได้”

นางไม่กล้าพูดอะไรมาก เพราะเกรงว่าจะเผยความขลาดกลัวออกมาต่อหน้าคนอื่น แต่สุดท้ายมีคนที่ช่างสังเกตและจับตาดูนางเป็นพิเศษมองออกแล้ว

โอวหยางเวยอวี่กระซิบพูดกับโค่วจื่อโม่ “พี่จื่อโม่ ท่านรู้สึกหรือไม่ว่าจริงๆ แล้วคุณหนูหลีซานก็กลัวมากเหมือนกัน”

โค่วจื่อโม่ดึงสายตากลับมาตอบเสียงเบา “นั่นสิ มิใช่แค่ใช้ฝีปากและคารมเสียหน่อย เปลี่ยนเป็นใครไปยืนอยู่ตรงนั้นแทนคุณหนูหลีซานจะไม่กลัวได้หรือ หากคุณหนูเจียงยิงพลาด ถึงจะเป็นลูกธนูหัวทู่ก็บาดเจ็บได้เช่นกัน ถ้าเกิดเฉียดโดนใบหน้าล่ะก็ยิ่งย่ำแย่ไปกันใหญ่”

นางพูดถึงตรงนี้แล้วมองเด็กสาวหน้าตาซีดขาวที่ยืนอยู่กลางลานด้วยท่าทางเคร่งขรึม จู่ๆ ก็นึกเป็นห่วงอีกฝ่ายขึ้นมา

โอวหยางเวยอวี่กัดริมฝีปาก พูดเสียงอุบอิบ “ข้าไม่ค่อยเข้าใจเสียแล้ว อันที่จริงถึงคุณหนูหลีซานปฏิเสธคุณหนูเจียงก็ไม่เป็นไร ตอนต่อคำโคลงคู่ก่อนหน้า นางทำให้คนอื่นเปลี่ยนความคิดที่มีต่อนางแล้ว ไม่มีใครเรียกร้องว่านางต้องสมบูรณ์ไร้ที่ตินะ”

เมื่อครู่นี้ที่ใต้ต้นไห่ถัง ยามคุณหนูหลีซานเตือนสตินางก็เป็นคนสุขุมฉลาดเฉลียวมากแท้ๆ ไฉนเวลานี้กลับใช้อารมณ์เหนือเหตุผลอยู่บ้างเล่า

โอวหยางเวยอวี่รู้สึกได้รางๆ ว่าการกระทำของเฉียวเจาดูขัดกันอยู่สักหน่อย แต่คิดไม่ออกว่าเป็นเพราะอะไร ขณะที่สำหรับโค่วจื่อโม่แล้ว เฉียวเจาเป็นเด็กสาวแปลกหน้าที่เพิ่งได้พูดจาวิสาสะกันเล็กน้อยในวันนี้เท่านั้น จึงมิได้คิดอะไรมากนักเป็นธรรมดา นางกล่าวเสียงค่อยๆ “คงเพราะเด็กมักชอบเอาชนะคะคานกระมัง ถึงอย่างไรคุณหนูหลีซานก็อายุยังน้อย”

ระหว่างที่เด็กสาวทั้งหลายบ้างกลั้นใจจับตามอง บ้างลอบวิพากษ์วิจารณ์กันอยู่ เจียงซือหร่านก็ปล่อยสายธนูยิงลูกธนูดอกที่สองออกไปแล้ว

หนนี้เฉียวเจามิได้หลับตาลง นางจ้องลูกธนูหัวทู่พุ่งตรงมาหาตนเองตาเขม็ง เหงื่อเย็นซึมเปียกแผ่นหลังในชั่วพริบตา ทั้งที่เป็นเดือนหก ทว่าตัวนางราวกับอยู่ในเดือนสิบสองที่หนาวเหน็บ พอลูกธนูยิงถูกลูกท้อ ความสะพรึงกลัวที่ทำให้นางหายใจไม่ออกนั่นถึงสลายหายไป

“คุณหนูเจียง ฝีมือยอดเยี่ยม!” หลังยิงเข้าเป้าโดยไม่พลาดแม้แต่กระผีกเดียวสองครั้งติดกัน ทุกคนค่อยคลายความตึงเครียดลง กลับมามีแก่ใจชมความสนุกดังเก่า

ได้ยินเสียงชมเชยของเด็กสาวทั้งหลาย เจียงซือหร่านยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แววลำพองใจผุดขึ้นบนใบหน้าวูบหนึ่งแล้วจางหายไป

นางกล้าเสนอวิธีท้าดวลเช่นนี้ ย่อมเป็นเพราะมั่นใจในฝีมือยิงธนูของตน เพียงดูว่าคนที่ถูกทดสอบจะมีความกล้าหรือไม่เท่านั้น

ตอนนี้ดูไปแล้ว แม้นคุณหนูสามสกุลหลีผู้นี้จะไม่นับว่ามีความกล้ามากนัก แต่ก็พอใช้ได้

เจียงซือหร่านชายตามองหลีเจี่ยวแวบหนึ่งพลางนึกในใจ แต่รังแกพี่สาวคนโตที่กำพร้ามารดาออกจะไม่เข้าท่าสักเท่าไรจริงๆ วันนี้ถือว่าให้บทเรียนแก่นางสักครั้ง

เจียงซือหร่านดึงความคิดคืนมาแล้วปล่อยสายธนู

ลูกธนูลอยละลิ่วออกไป ทว่าไม่นานนักก็มีเสียงหวีดร้องดังระงมเป็นทอดๆ พวกซูลั่วอียังวิ่งทะยานออกไป ปากก็ตะโกนพูดไม่หยุด “คุณหนูหลีซาน ท่านไม่เป็นไรกระมัง!”

มันเกิดอะไรขึ้น!

เจียงซือหร่านงงงันไป ยังคิดตามไม่ทันในชั่วขณะ

จวบจนมีคนอุทานขึ้น “คุณหนูหลีซานเลือดออกแล้ว!”

นางถึงเพิ่งมาคิดได้ตอนนี้ว่า หรือนางพลั้งมือยิงพลาดไปจริงๆ

นี่เป็นไปไม่ได้!

เจียงซือหร่านถือคันธนูในมือสาวเท้าปราดๆ เข้าไปแล้วผลักเด็กสาวที่ขวางทางออกทันที นางเห็นสภาพของคนที่ถูกเหล่าคุณหนูทั้งหลายรุมล้อมไว้แล้วทำสีหน้าเหลือเชื่อ

“ยิงโดนเจ้าตรงที่ใดรึ”

ทันทีที่เห็นเจียงซือหร่านมาถึง พวกเด็กสาวถอยออกด้านข้างโดยไม่รู้ตัว สายตามองไปที่ธนูในมือนางแล้วเบนออกอย่างว่องไว

เฉียวเจาอยู่ตรงกลางกลุ่มคนยกมือกุมแก้มขวาไว้ โลหิตแดงฉานซึมทะลักออกมาตามร่องนิ้วรวมกันเป็นสายไหลลงมาตามหลังมือหยดลงเปื้อนกระโปรงสีสะอาดตาเป็นปื้นสีแดงในเวลาอันสั้น

ฝ่ามือของนางเรียวเล็กขาวผ่องกับอาภรณ์เรียบง่ายยังขับเน้นให้โลหิตเด่นสะดุดตามากขึ้น อีกทั้งเป็นแผลบนใบหน้าซึ่งมีความสำคัญยิ่งชีพต่อสตรี เป็นเหตุให้มองเห็นแวบแรกก็แข้งขาอ่อนแล้ว

“เจ้าเป็นอะไรไป ใช่หรือไม่ว่าขยับตัวไปมา” เจียงซือหร่านกัดริมฝีปากเอ่ยถามด้วยความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ใบหน้านางร้อนวาบๆ เป็นระลอก

“คุณหนูเจียง” สุ้มเสียงเย็นชาดังขึ้น เป็นสวี่จิงหงเอ่ยปากพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ในเวลานี้ ไม่สมควรดูว่าอาการบาดเจ็บของคุณหนูหลีซานเป็นเช่นไรกันแน่หรอกหรือ”

หลันซีหนงขมวดคิ้วดุจเดียวกัน นางเอ่ยถามตู้เฟยเสวี่ย “คุณหนูตู้ หมอในจวนเล่า ยังไม่รีบไปเชิญมาอีกหรือ”

เด็กสาวทุกคนพากันส่งเสียงเออออเห็นด้วย ตู้เฟยเสวี่ยหน้าเสียสั่งให้สาวใช้ไปเชิญหมอมา พลันได้ยินเสียงเด็กหนุ่มกล่าวขึ้น “เฟยเสวี่ย เกิดอะไรขึ้น”

ตู้เฟยเสวี่ยหันไปมอง เห็นพี่ชายฝาแฝดตู้เฟยหยางยืนมุ่นคิ้วอยู่ไม่ไกล ด้านข้างยังมีเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันยืนอยู่อีกสองสามคน ส่วนชายหนุ่มเพียงสองคนที่เรือนกายสูงเลยศีรษะพวกเด็กหนุ่มเป็นคืบก็คือจูเยี่ยนกับหยางโฮ่วเฉิง

พอเห็นพี่ชายฝาแฝด ตู้เฟยเสวี่ยที่ลนลานทำอะไรไม่ถูกก็พบที่พึ่งในที่สุด นางยกชายกระโปรงวิ่งเข้าไปหา บอกเขาด้วยใบหน้าซีดเผือด “มีคนได้รับบาดเจ็บ ข้าให้คนไปเชิญหมอมาแล้ว”

หยางโฮ่วเฉิงตาไว มองปราดเดียวก็เห็นลูกธนูตกอยู่บนพื้น เขากระซิบพูดกับจูเยี่ยน “คงมิใช่ยิงธนูโดนคนแล้วกระมัง”

ตู้เฟยหยางได้ยินแล้วสีหน้าแปรเปลี่ยนไป

เขารู้ว่าวันนี้น้องสาวของเขาเป็นเจ้าภาพเชิญพวกคุณหนูในชุมนุมฟู่ซานมาสังสรรค์กันส่วนตัวในจวน แล้วคุณหนูเหล่านี้ล้วนมีชาติตระกูลไม่สามัญ หากยิงธนูโดนใครจริงๆ เช่นนั้นน้องสาวของเขาต้องรับผิดชอบในฐานะเจ้าภาพ

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ใครได้รับบาดเจ็บ แล้วบาดเจ็บได้อย่างไร” ตู้เฟยหยางซักไซ้อย่างร้อนรน

ตู้เฟยเสวี่ยกำลังแตกตื่น ได้ยินเขาถามก็พรั่งพรูออกมาจนหมดเปลือก “ก็หลีซานอย่างไรเล่า นางเป็นคนใหม่ที่เพิ่งเข้าร่วมชุมนุมฟู่ซาน สุ่มไม้ติ้วตามกฎได้คุณหนูเจียงเป็นคนตั้งหัวข้อให้ คุณหนูเจียงอยากทดสอบความกล้าของนาง จึงให้นางวางลูกท้อบนศีรษะ แล้วคุณหนูเจียงเป็นคนยิงลูกท้อ ผลปรากฏว่า…”

นางพูดไม่ทันจบความ จูเยี่ยนกับหยางโฮ่วเฉิงก็หน้าเปลี่ยนสี สาวเท้าก้าวใหญ่เดินไปทางกลุ่มเด็กสาว