หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 504

บทที่ 504

กองกำลังเรียงรายเต็มพรืดเคลื่อนขบวนจากที่ไกลเข้ามาใกล้พร้อมกับฝุ่นตลบอบอวล

คนนำหน้าขี่อาชาสีดำถือทวนยาวไว้ในมือ ใบหน้าแดงปลั่ง

เขาชักม้ามาหยุดยืนเบื้องหน้ากลุ่มชาวบ้านละม้ายภูเขาสูงตระหง่านลูกหนึ่ง

พวกชาวบ้านที่อารมณ์พลุ่งพล่านพลันสงบลง

คนตรงหน้าผู้นี้คือขุนเขาใหญ่ที่ค้ำศีรษะพวกเขามานานสิบกว่าปี หนักอึ้งและไม่อาจต้านทานได้

นี่ก็คือแม่ทัพคั่งวอสิงอู่หยาง

เฉียวเจากับเซ่าหมิงยวนสบตากันแวบหนึ่งอย่างว่องไว

“ใครบอกว่าข้าเป็นโรคระบาดตายไปแล้ว!” สิงอู่หยางยกทวนยาวในมือชี้ไปข้างหน้า สุ้มเสียงก้องกังวานดุจเสียงตีระฆัง “แม่ทัพคั่งวอสิงอู่หยางอยู่ที่นี่ พ่อแม่พี่น้องทั้งหลายล้วนเห็นกันชัดเจนแล้วนะ”

เฉียวเจาเหยียดมุมปากยิ้มอย่างเย้ยหยัน เพียงพินิจจากเปลือกนอก ไม่ว่าผู้ใดล้วนรู้สึกว่าสิงอู่หยางผู้นี้ซื่อสัตย์สุจริต รักแผ่นดินและราษฎร ไหนเลยจะคิดถึงว่าภายในจิตใจเขานั้นแสนจะสกปรกโสมมเหลือทน

เมื่อสิงอู่หยางปรากฏตัวพร้อมกับทหารมากมาย สร้างความตะลึงพรึงเพริดให้แก่เหล่าชาวบ้านอย่างเห็นได้ชัด

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างงงงัน ในดวงตาฉายแววยำเกรงระคนขลาดกลัว

“พ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย ตลอดเวลาที่ผ่านมามีข้าสิงอู่หยางอยู่ที่เมืองฝูซิงนี้เคยประสบเภทภัยจากชาววอโค่วหรือไม่ ตอนนี้พวกท่านหนีออกจากเมืองแล้วจะไปที่ใดได้อีก” เขาโบกมือไปมา “ทุกคนกลับไปเถอะ เมืองฝูซิงไม่มีโรคระบาดอะไร อย่าได้หลงเชื่อข่าวลือใดๆ สุ่มสี่สุ่มห้าจนละทิ้งชีวิตที่สุขสงบไป”

เหล่าชาวบ้านมองหน้ากันไปมา ดูท่าทางเริ่มโอนอ่อนแล้ว

เซ่าหมิงยวนเห็นแล้วกล่าวขึ้นทันทีอย่างเฉียบขาด “เฉินกวง ประเดี๋ยวพอเกิดความชุลมุน เจ้าคอยคุ้มครองใต้เท้าสิงไว้ให้ดี”

“ขอรับ”

ด้านสิงอู่หยางบนหลังม้าเห็นว่าตนปรากฏกายขึ้นก็หยุดยั้งเหตุวุ่นวายเอาไว้ได้ จึงยกมุมปากโค้งขึ้นเผยรอยยิ้มน้อยๆ อย่างย่ามใจ

ในเพลานี้เองประกายแสงวาบลำหนึ่งพุ่งตรงเข้ามาหา สิงอู่หยางรีบหยิบทวนยาวขึ้นสกัด ลำแสงนั้นกลับเสียบทะลุทวนยาวปักเข้าตรงหัวไหล่ของเขา

เขาเปล่งเสียงร้องลั่นอย่างระงับไม่อยู่เพราะความเจ็บปวดที่แล่นปราดมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ส่งผลให้อาชาสีดำใต้หว่างขากู่ร้องพร้อมกับยกเท้าหน้าขึ้นสูงด้วยความตื่นตกใจ

“ท่านแม่ทัพ!” พวกทหารพากันตื่นตระหนกยกใหญ่

องครักษ์ประจำตัวหลายคนตีวงล้อมสิงอู่หยางไว้ตรงกลาง มีคนหนึ่งตะเบ็งเสียงบอก “อารักขาท่านแม่ทัพออกจากที่นี่โดยไว!”

สิงอู่หยางเอามือกุมหัวไหล่ที่มีเลือดไหล ออกคำสั่งอย่างโกรธแค้น “จับกุมคนพวกนี้ไว้ค้นตัว!”

ครั้นสิงอู่หยางถูกลอบโจมตีกะทันหัน กลุ่มคนที่สงบลงแล้วก็อารมณ์พลุ่งพล่านขึ้นอีกคำรบหนึ่ง พอเห็นพวกทหารย่างสามขุมเข้ามาหาพวกตนก็มีคนตะโกนพูดสุดเสียง

“แย่แล้ว พวกเขาจะสังหารพวกเราจนหมดเพื่อแก้แค้นให้แม่ทัพสิง!”

เมื่อถ้อยคำนี้ดังขึ้นฝูงชนต่างผลักกันดันกันวิ่งกระเจิงไปคนละทิศละทางประหนึ่งน้ำไหลบ่าทลายทำนบ

ทหารม้ากระจายกำลังเป็นกลุ่มๆ ไล่ล่า พวกเฉียวเจาสบช่องลัดเลี้ยวเข้าสู่ป่าทึบกลางเขา

แดนใต้มีแม่น้ำลำคลองมาก ทั้งสี่ซื้อเรือลำเล็กๆ ได้ที่ท่าเรือแห่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว

เซ่าหมิงยวนกลับไม่ขึ้นเรือ เขาเอ่ยสั่งเฉินกวงด้วยสีหน้าขึงขัง “ดูแลคุณหนูหลีกับใต้เท้าสิงให้ดี ข้าจะรีบตามไปภายหลัง”

“น้อมรับคำสั่ง” เฉินกวงขานรับทันที เขามองสีหน้าเคร่งขรึมของผู้เป็นนายแล้วทำท่าอึกๆ อักๆ

“ท่านจะกลับไปหรือ” เฉียวเจายืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม นางเงยหน้าขึ้นไต่ถาม

เซ่าหมิงยวนยกมือยีผมนางเบาๆ

เรือนผมของนางนุ่มนิ่มมากเหมือนกับรูปลักษณ์ภายนอกของนาง อ่อนหวานบอบบางแทบปลิวลม แต่เขารู้ว่าภายใต้รูปลักษณ์ที่อ่อนแอเฉกนี้ซุกซ่อนดวงวิญญาณที่เข้มแข็งเพียงใดไว้อยู่ข้างใน

เขารักในตัวตนที่แท้จริงนั้นของนางจนหัวปักหัวปำแล้ว

“ใช่ ข้าต้องกลับไป”

เฉินกวงสอดปากขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหวในที่สุด “ท่านแม่ทัพ เหตุใดท่านยังจะเสี่ยงอันตรายกลับไปด้วยขอรับ พวกเราพาใต้เท้าสิงกลับเมืองหลวงก็ฟ้องร้องสิงอู่หยางได้แล้วมิใช่หรือ”

พยานหลักฐานครบถ้วนสมบูรณ์ ยังมีคำฟ้องร้องของท่านผู้ตรวจการแผ่นดินต่างพระเนตรพระกรรณ สิงอู่หยางต้องโดนตัดสินโทษเป็นแน่

เซ่าหมิงยวนตวัดสายตามองผู้ตรวจการสิงก่อนกล่าวเสียงเรียบ “อย่าถามให้มากความ ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีที่สุด”

“ท่านแม่ทัพวางใจได้ ถึงร่างกายแหลกเหลว ข้าจะไม่ทำให้ท่านต้องผิดหวังแน่นอนขอรับ”

“เจาเจา รอข้ากลับไป”

“ท่านต้องไปให้ได้หรือ” เฉียวเจาคาดเดาเจตนาของเขาได้รางๆ แต่ไม่พูดออกมา

เซ่าหมิงยวนผงกศีรษะเล็กน้อย “ไปคราวนี้จะขจัดปัญหายุ่งยากในวันหน้าไปได้มาก”

“ตกลง ท่านไปเถอะ พวกข้าจะรอท่านอยู่ที่จุดนัดหมาย” เฉียวเจารักษาสีหน้าสงบนิ่งไว้อย่างสุดกำลังยามกล่าวขึ้น

“ข้าไปแล้วนะ” เขามองเฉียวเจาอย่างลึกซึ้งแล้วหมุนกายไป

“ถิงเฉวียน…” เฉียวเจาอดส่งเสียงเรียกไม่ได้

เซ่าหมิงยวนหันกลับมา

“ยาผงห้ามเลือด ยาลูกกลอนถอนพิษ ยาขับไอเย็น แล้วก็ยาทิพย์ล้วนพกติดตัวไว้แล้วใช่หรือไม่”

เขาแย้มยิ้มแล้ว “สบายใจได้ พกติดตัวไว้เรียบร้อย”

“เช่นนั้น…หมดเรื่องแล้ว ท่านไปเถอะ”

เซ่าหมิงยวนสืบเท้าขึ้นหน้าก้าวหนึ่งกะทันหัน แล้วยื่นแขนทรงพลังไปสวมกอดเฉียวเจา จากนั้นก้มหน้าลงกระซิบพูดกลั้วเสียงหัวร่อที่ข้างหูนาง “รู้สึกว่าลืมสิ่งนี้ใช่หรือไม่”

ได้ยินเขากล่าวเช่นนี้แม่นางเฉียวลืมเลือนความกังวลใจใดๆ ไปเสียสนิท นางหน้าแดงยกเท้าเตะเขาเบาๆ ทีหนึ่งแล้วพูดดุ “อย่าพูดเหลวไหล”

ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดังกังวาน “วางใจได้ ข้าจะกลับมาโดยไว”

เขาแย้มยิ้มหากแต่แววตาทอประกายกร้าววูบหนึ่งขณะกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ถึงเป็นสิงอู่หยางก็ขวางข้าไม่ได้”

จวบจนมองไม่เห็นเงาร่างของเซ่าหมิงยวนแล้ว เฉียวเจาถึงยอมขึ้นเรือไป

เรือลำน้อยเคลื่อนห่างจากฝั่งทีละน้อยทีละนิด…

กลางท้องน้ำเงียบสงบ ไม่รู้เพราะเหตุใดแทบไม่เห็นเรือผ่านไปผ่านมา

เฉียวเจายืนอยู่ตรงหัวเรือ เพียงรู้สึกว่าสายลมจากแม่น้ำเย็นเฉียบจับกระดูก

ต้องมองดูคนผู้นั้นไปบุกเดี่ยวเข้าถ้ำเสือแดนมังกรต่อหน้าต่อตา จะบอกว่าไม่เป็นห่วงคงเป็นคำเท็จ ทว่าจะเป็นห่วงสักเพียงใด นางก็รั้งเขาไว้ไม่ได้

บุรุษของนางคือพญาอินทรี นางไม่อาจเป็นคนที่หักปีกของเขาผู้นี้

“คุณหนูสาม ด้านนอกหนาวนะขอรับ เข้าไปข้างในเถอะ”

เฉียวเจาหันหน้าไปมองเฉินกวงแล้วคลี่ยิ้ม ค่อยเบนสายตากลับไปยังทิศทางที่เรือแล่นจากมา “ใกล้เข้าฤดูหนาวเต็มที แม้แต่ทางนี้อากาศยังเริ่มเย็นลง เมืองหลวงตอนนี้คงต้องสวมเสื้อสองชั้นกันแล้วกระมัง”

ตอนออกเดินทางมาเหอซื่อมารดาของนางตั้งครรภ์แล้ว เวลานี้น่าจะเห็นครรภ์ได้ชัดเจน ไม่รู้ว่าแพ้ท้องหรือไม่ หากนางอยู่ใกล้ๆ ยังต้มยาช่วยเจริญอาหารให้ท่านแม่ได้บรรเทาอาการเล็กๆ น้อยๆ บัดนี้ห่างไกลกันนับพันลี้ คงได้แต่คิดถึงคะนึงหาอยู่ในใจ

ยังมีท่านพ่อที่เคารพ ท่านน่าจะตั้งตารอคอยบุตรในครรภ์ของท่านแม่อย่างมากกระมัง

เฉียวเจาคิดไปเช่นนี้แล้วรอยยิ้มน้อยๆ ก็ปรากฏขึ้นตรงมุมปากอย่างห้ามไม่อยู่

เฉินกวงเห็นนางยืนนิ่งเฉยก็เลยหมุนกายกลับเข้าไปในตัวเรือ ไม่นานนักเขาเดินถือเสื้อคลุมตัวหนึ่งออกมาคลุมบนตัวเฉียวเจา ใบหูแดงเรื่อๆ กล่าวว่า “คุณหนูสาม โดนความเย็นเข้าจะยุ่งยากนะขอรับ”

ถ้าปิงลวี่อยู่ด้วยก็คงดี หรือว่าบุรุษอกสามศอกอย่างข้ายังต้องทำหน้าที่สาวใช้ควบคู่ไปด้วย

เฉียวเจาดึงความคิดคืนมา นางกระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้นพลางกล่าวยิ้มๆ “ข้างนอกอากาศปลอดโปร่งกว่า เฉินกวง เจ้าอยากกลับเมืองหลวงหรือยัง”

เฉินกวงเผยรอยยิ้ม “ข้าอยู่กับท่านแม่ทัพที่แดนเหนือมานาน จริงๆ แล้วไม่รู้สึกผูกพันกับเมืองหลวงเท่าไรนัก แต่ถึงอย่างไรก็ยังดีกว่าที่นี่ ชาวต๋าจื่อที่แดนเหนือพวกนั้นก็ร้ายกาจเหมือนกัน แต่พวกข้าทหารนักรบกับชาวบ้านเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน รวมพลังกันต่อต้านคนนอก ส่วนแดนใต้นี้ช่างน่าหงุดหงิดใจเหลือเกิน”

“นั่นสิ มาแล้วถึงได้รู้ ทางแดนใต้เหนือความคาดหมายไปมากจริงๆ” น้ำเสียงของเฉียวเจาแฝงความสะทกสะท้อนใจ

เฉินกวงยืนตัวตรงกะทันหันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาลดสุ้มเสียงลงกล่าว “คุณหนูสาม ท่านดูคนที่ยืนอยู่ตรงหัวเรือลำโน้นสิ คุ้นๆ ตาอยู่บ้างใช่หรือไม่ขอรับ”