หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 52

ฮูหยินทั้งหลายในโถงพยายามรักษาท่วงท่าสง่างามเยือกเย็นไว้สุดกำลัง ทว่าใบหูกางผึ่งรับฟังความเคลื่อนไหวด้านนอก

ข้างฝ่ายพวกคุณหนูวัยเยาว์อดรนทนไม่ไหวแต่แรก แอบย่องออกไปเงียบๆ

บนระเบียงยาวเบียดเสียดแออัดขึ้นเรื่อยๆ

ทุกคนเห็นภิกษุต้อนรับสาวเท้ามาอย่างไม่เร็วไม่ช้า มีภิกษุณีวัยกลางคนตามมาข้างๆ แล้วยิ่งสนใจใคร่รู้มากขึ้น

ภิกษุต้อนรับก้าวเข้าห้องโถงเดินแล้วไปตรงหน้าฮูหยินผู้เฒ่าเติ้ง

หญิงชราตวัดสายตามองหลานสาวแวบหนึ่ง เห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าเรียบเฉย จิตใจที่ว้าวุ่นวิตกอยู่ตลอดของนางก็สงบลงทันที

 ซือฟู่… 

นางเพิ่งอ้าปากพูด ภิกษุต้อนรับก็เบี่ยงกายไปด้านข้างแล้วกล่าวแนะนำ  ฮูหยินผู้เฒ่า ศิษย์พี่ท่านนี้เป็นคนข้างกายของอู๋เหมยซือไท่ ท่านซือไท่มีคำสั่งให้ศิษย์พี่พาคุณหนูสามกลับมาโดยเฉพาะ 

จิ้งซีประนมมือคารวะฮูหยินผู้เฒ่าเติ้ง  ข้าคือจิ้งซี 

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งรีบแสดงคำนับ

สายตาตกใจแกมเคลือบแคลงของทุกคนในโถงล้วนจับไปที่ตัวจิ้งซี

ภิกษุณีข้างกายอู๋เหมยซือไท่เป็นคนส่งคุณหนูสามสกุลหลีกลับมา นี่หมายความว่าอะไรกัน

ที่แท้หลีซานคัดลอกพระธรรมเล่มนั้นจริงๆ ?!

สวรรค์! ตกลงว่าลายมือของหลีซานงามสักเพียงใดกันแน่ ถึงทำให้อู๋เหมยซือไท่เรียกตัวไปพบอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ซ้ำยังให้คนสนิทพามาส่งด้วยตนเอง

ทุกคนต่างคันยุบยิบในใจด้วยความอยากรู้อยากเห็น เพียงนึกชังที่ไม่อาจได้เห็นสมุดคัมภีร์เล่มนั้น

จิ้งซีอ้าปากกล่าวขึ้นท่ามกลางบรรยากาศเฉกนี้  ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านซือไท่ชมชอบตัวอักษรของสีกาน้อยเป็นอันมาก ท่านเชิญสีกาน้อยให้มาที่อารามซูอิ่งในวันหน้าเพื่อคัดลอกพระธรรมทุกเจ็ดวัน ไม่ทราบว่ามีข้อติดขัดประการใดหรือไม่ 

แคว้นต้าเหลียงไม่ยึดถือประเพณีโบราณอย่างเคร่งครัดนัก สตรีจะออกนอกเรือนไม่นับเป็นเรื่องลำบากยากเย็นอันใด ยิ่งมิต้องเอ่ยถึงว่าเป็นอู๋เหมยซือไท่ของอารามซูอิ่งเชิญมาคัดลอกพระธรรม

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งแทบมิได้ลังเลใจ นางเอ่ยตอบทันทีว่า  ตัวอักษรของหลานเจาถูกตาของท่านซือไท่ได้เป็นบุญวาสนาของนาง ย่อมจะไม่มีข้อติดขัดอะไรเป็นธรรมดา 

สายตาของฮูหยินผู้เฒ่าเจียงด้านข้างที่มองไปทางเฉียวเจาแปรเปลี่ยนไปโดยพลัน

นางเป็นสตรีเชื้อพระวงศ์ คนอื่นอาจไม่ล่วงรู้ แต่นางกระจ่างแจ้งดี อู๋เหมยซือไท่ท่านนั้นเคยเป็นองค์หญิงใหญ่ เป็นคนถือยศถือศักดิ์ เย่อหยิ่งทะนงตนปานใด

ตัวอักษรของหลานเจาถูกตาต้องใจนางได้หรือนี่

จริงอยู่ว่าคัมภีร์พระธรรมเล่มนั้นของหลานเจาจะคัดลอกได้สวยงาม ไม่แน่ว่าทอดสายตาไปทั้งเมืองหลวงแล้วยังคงเป็นที่หนึ่ง ทว่าในครั้งนั้นองค์หญิงใหญ่ท่านนั้นก็มีชื่อเสียงในเชิงตัวอักษรมากพอดูเชียวนะ

บางทีคนเรามักเปลี่ยนไปเรื่อยๆ กระมัง ดังเช่นเด็กสาวที่เยือกเย็นเป็นปกติเบื้องหน้าผู้นี้

ตามหลักแล้วจวนสกุลหลีมีสตรีเก่งกาจสามารถผู้หนึ่งเช่นนี้ย่อมเป็นเรื่องที่ควรค่าแก่การยินดี แต่เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเจียงคิดไปถึงเรื่องขายหน้าก่อนหน้านี้ก็ดีใจไม่ออก ยิ่งกว่านั้นชื่อเสียงของหลีซานมีมลทินแล้ว ถึงสร้างกิตติศัพท์เป็นสตรีผู้มีความสามารถได้ลือลั่นกว่านี้แล้วจะมีอันใด ตระกูลที่เคร่งครัดธรรมเนียมยังคงไม่รับคนเช่นนี้เป็นสะใภ้อยู่ดี

หากชื่อเสียงนี้ตกเป็นของคุณหนูคนหนึ่งคนใดในสกุลหลีก็คงจะดี…

ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงนึกเสียดายเป็นคำรบที่สอง

 ข้าขออำลาก่อน สีกาน้อย อีกเจ็ดวันพบกัน 

เมื่อจิ้งซีไปแล้ว ทั่วทั้งวัดต้าฝูก็ครึกครื้นขึ้นมา

นี่ช่างน่าอัศจรรย์โดยแท้ ลายมือของเด็กสาวผู้หนึ่งถึงกับเป็นที่ชมชอบถูกใจของอู๋เหมยซือไท่ซึ่งเคยเป็นยอดสตรีอันดับหนึ่งในใต้หล้าและเป็นองค์หญิงสูงศักดิ์ ถึงขั้นเชิญนางมาคัดลอกพระธรรมเป็นพิเศษ

อย่าลืมว่าอารามซูอิ่งไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าไป ตลอดหลายปีมานี้คนที่เคยเข้าไปที่นั่นล้วนแล้วแต่เป็นสตรีสูงศักดิ์ที่สุดเพียงไม่กี่คน

ไทเฮานับถือพุทธ แต่สองปีมานี้เสด็จมาที่อารามซูอิ่งน้อยลง ถึงกระนั้นยังคงไปมาหาสู่กันไม่เคยขาดตอน ว่ากันว่าเมื่อไม่นานมานี้องค์หญิงเก้าเพิ่งมาขอพรให้ไทเฮาที่นี่

คนที่อยู่ที่นี่ถ้าไม่ใช่เชื้อพระวงศ์ก็เป็นสตรีในตระกูลขุนนาง ความปรารถนาที่จะเข้าไปใกล้ชิดใจกลางอำนาจนั้นแทบจะฝังลึกลงกระดูก ไม่เช่นนั้นถ้าเป็นแค่นักบวชผู้สละฐานันดรศักดิ์องค์หญิงซึ่งไร้อำนาจใดๆ ผู้หนึ่ง จะทำให้พวกนางใส่ใจถึงเพียงนี้ได้เช่นไร

 ฮูหยินผู้เฒ่า ไม่ทราบว่าคุณหนูสามเป็นศิษย์อาจารย์ท่านใดหรือ  พวกฮูหยินที่รุมล้อมฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งพากันเอ่ยถาม

ในใจฮูหยินผู้เฒ่าเจียงเคืองขุ่นเหลือจะกล่าว นี่เป็นครั้งแรกที่คนในงานพบปะสังสรรค์ผละจากนางไปห้อมล้อมพูดคุยกับเติ้งซื่อ

 อาจารย์? เอ่อ…หลานเจาของพวกข้ามิได้เชิญอาจารย์มาสอน แค่ตามพี่น้องในเรือนไปเล่าเรียนเท่านั้นเอง แต่บิดามารดาของนางเอาใจใส่นางมาก ซื้อหาแบบคัดอักษรล้ำค่าราคาแพงพวกนั้นมาให้นางคัดเขียนไม่น้อย 

ทุกคนฟังแล้วลอบกลอกตาขึ้น

ถ้าฝึกเขียนตามแบบคัดลอกแล้วจะบุญพาวาสนาส่งปานนี้ นั่นต่างหากถึงแปลกพิสดาร

เมื่อเห็นทุกคนไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งก็ฉีกยิ้มกล่าว  ดูทีว่าหลานเจาจะมีพรสวรรค์ในเชิงเขียนอักษรวาดภาพผิดจากผู้อื่นกระมัง 

ของที่ติดตัวมาแต่กำเนิด คนอื่นมิอาจริษยาได้

ทุกคน  …  ชมตนเองเช่นนี้ได้ด้วยหรือ

ตู้เฟยเสวี่ยที่แอบย่องเข้ามาในโถงตั้งแต่เมื่อไรก็สุดรู้ทนไม่ไหวแล้ว นางพูดเสียงดังกังวาน  ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ ข้าเคยเห็นตัวอักษรของน้องเจา ดูเหมือนว่าจะด้อยกว่าพี่เจี่ยวของข้าอยู่บ้างนะ 

หลีเจี่ยวรีบปรามนาง

ตู้เฟยเสวี่ยเป็นบุตรสาวโทนของกู้ชางป๋อ ขึ้นชื่อลือชาเรื่องความเกเรเอาแต่ใจอยู่ในวงสมาคมนี้เช่นกัน

แต่บุตรสาวของผู้สูงศักดิ์ต่างจากบุตรสาวในตระกูลบัณฑิต คนที่มีนิสัยเย่อหยิ่งถือใจตนเป็นใหญ่มิใช่หาพบได้ยาก ดูได้จากฮูหยินเหล่านี้ที่ล้วนเห็นเป็นเรื่องธรรมดา กระทั่งจูซื่อมารดาของตู้เฟยเสวี่ยก็แค่ขึงตาใส่บุตรสาวโดยมิได้ออกปากว่ากล่าวตำหนิ

เปรียบกับเด็กสาวที่เสียมารยาทแล้ว พวกนางสนใจใคร่รู้เรื่องลายมือของคุณหนูสามสกุลหลีมากกว่า

พอได้ยินคนนอกกังขาในฝีมือของหลานสาว ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งก็ไม่พอใจทันใด แต่อีกฝ่ายเป็นสาวผู้หนึ่ง จะปะทะคารมกันย่อมไม่เป็นการดี หญิงชราจึงยิ้มน้อยๆ พูดตอบ  คุณหนูตู้ไม่เคยได้ยินคำว่า ‘ซ่อนคม’ หรือ หลานเจาของข้าอายุยังน้อย ไม่อยากโดดเด่นข้ามหน้าข้ามตาพี่สาวทั้งหลาย 

คำว่า ‘พี่สาวทั้งหลาย’ นี้มิได้หมายรวมแค่พวกคุณหนูในจวนสกุลหลี พวกฮูหยินที่อยู่ในโถงได้ยินแล้วจึงมุมปากกระตุกริกพร้อมกัน

น่าโมโหนัก ช่างโอหังเหลือเกิน

ไม่เห็นหัวคนที่สั่งสอนชี้แนะทักษะการดีดพิณ เดินหมาก วาดภาพ และเขียนอักษรอย่างเข้มงวดให้แก่บุตรสาวเกินไปแล้วกระมัง

ครานี้หากตัวอักษรของหลีซานไม่อาจทำให้พวกนางยอมศิโรราบทั้งกายใจล่ะก็ วันนี้พวกนางจะอยู่ที่วัดต้าฝูไม่ไปที่ใดแล้ว

ภิกษุต้อนรับที่ถูกเบียดไปเข้ามุมทำหน้าตาเหลอหลา โอดครวญอยู่ในใจว่า อยู่ที่นี่ไม่ได้นะ ที่นี่เป็นอารามพระ ท่านเจ้าอาวาสได้ตีข้าขาหักแน่!

พวกฮูหยินส่งสายตาให้จูซื่อฮูหยินของกู้ชางป๋อถี่ๆ

ชั่วขณะนี้จูซื่อบังเกิดความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก นางไม่เคยได้รับความสำคัญจากคนนอกเพราะบุตรสาวเฉกนี้มาก่อน แล้วเหตุผลกลับเป็นเพราะอยากให้ผู้เป็นมารดาเช่นนางบุ้ยใบ้ให้บุตรสาวรุกต่อไป

จูซื่อขัดแย้งในใจชั่วประเดี๋ยวเดียวก็โอนอ่อนอย่างรวดเร็ว ช่างเถิด ใครใช้ให้นางก็อยากเห็นลายมือของหลีซานจนแทบอดใจรอไม่ไหวเหมือนกันเล่า

 เฟยเสวี่ย อย่าเหลวไหล ที่เจ้าเคยเห็นเมื่อก่อนไม่อาจใช้เป็นตัวตัดสินระดับฝีมือของคุณหนูสาม แล้วจะตั้งข้อกังขาผู้อื่นเพราะเหตุนี้ได้เช่นไร ยังไม่ขอขมาต่อท่านฮูหยินผู้เฒ่าอีก 

ครั้นได้ยินมารดาพูดเช่นนี้ ตู้เฟยเสวี่ยไม่ยอมจำนนทันที ทว่านางยังจำได้ว่ายามอยู่ต่อหน้าฮูหยินทั้งหลายจะดื้อดึงเอาแต่ใจเกินไปไม่ได้ นางแสดงคารวะต่อฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งแล้วกล่าวต่อว่า  เป็นเฟยเสวี่ยใจร้อนเองเจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่าโปรดอภัยให้ด้วย แต่ข้าเพียงแค่อยากเห็นตัวอักษรของน้องหลีซาน… 

นางหยุดเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนตบมือทีหนึ่ง  ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ เช่นนี้ดีหรือไม่ ท่านให้น้องหลีซานเขียนอักษรแผ่นหนึ่งให้พวกข้าได้เปิดหูเปิดตา ดูสิว่าตัวอักษรที่ถูกตาต้องใจอู๋เหมยซือไท่ได้นั้นดีสักปานใดกันแน่ 

เฉียวเจาที่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาอยู่ตลอดชายตามองจูซื่อปราดหนึ่ง

เห็นทีว่าฮูหยินท่านนี้ก็คืออาหญิงของพี่จูกระมัง

นางกลอกตาเล็กน้อยมองเด็กสาวข้างกายฮูหยินอีกท่านหนึ่ง

เด็กสาวผู้นั้นผิวขาวราวหิมะ แลดูสงบเยือกเย็นจากภายในสู่ภายนอก

ตอนเดินผ่านระเบียงยาวก่อนหน้านี้ เฉียวเจาได้ยินตู้เฟยเสวี่ยเรียกนางว่า  จูเหยียน  ก็ค้นพบชื่อนี้จากความทรงจำในอึดใจเดียว

นี่คือน้องสาวแท้ๆ ของพี่จู

จูเหยียนดูคล้ายรับรู้ถึงสายตาของนาง พลันช้อนตาขึ้นส่งยิ้มน้อยๆ ให้