หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 563

บทที่ 563

ฮ่องเต้หมิงคังอารมณ์ไม่ดีเลยเรียกตัวโค่วสิงเจ๋อเสนาบดีกรมอาญามาไต่ถามความคืบหน้าของคดี พอได้ยินว่ายังไต่สวนไม่เสร็จก็ได้ทีด่าทอเขาอย่างสาดเสียเทเสียทันที

โค่วสิงเจ๋อโดนด่าจนหน้าตาเหี่ยวแห้ง กลับถึงที่ว่าการก็ตะโกนด่าผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งกลุ่มเสียงดังลั่น พวกผู้ใต้บังคับบัญชาที่โดนด่าจนหน้าตาเหี่ยวแห้งเช่นกันได้แต่ปลุกใจตนเองให้ลุกขึ้นสู้ต่อไป

เจียงซือหร่านตามเจียงถังเข้าวังไปเยี่ยมองค์หญิงเจินเจิน นางเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นนอกวังจบแล้วก็พูดอย่างฮึดฮัดว่า “ไม่รู้ว่าหลีซานเกิดบุญหล่นทับอะไรขึ้นมา เรื่องการแต่งงานกับกวนจวินโหวถึงได้สำเร็จจริงๆ”

องค์หญิงเจินเจินฟังแล้วปลอดโปร่งโล่งใจ จากนั้นความขมขื่นจางๆ ก็แผ่ลามอยู่ตรงกลางอก

กวนจวินโหวมีความสามารถดั่งเช่นที่นางคิดไว้จริงๆ

นางได้พบกับบุรุษผู้นี้ในวัยสาวที่สวยสดงดงามเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว

“เจินเจิน?” เจียงซือหร่านสังเกตเห็นสหายใจลอย นางส่งเสียงเรียกคำหนึ่ง

องค์หญิงเจินเจินดึงตนเองออกจากภวังค์ ส่งยิ้มน้อยๆ ให้นาง “ข้างนอกครึกครื้นกว่าในวังหลวงตั้งมาก”

เจียงซือหร่านกัดริมฝีปากอย่างไม่พอใจ “ข้าเล่าเรื่องหลีซานหมั้นหมายกับกวนจวินโหวให้เจ้าฟังอยู่นะ”

องค์หญิงเจินเจินเริ่มเหนื่อยหน่ายอยู่บ้าง

แม้ว่าเทียบกับองค์หญิงแปดแล้ว นางเต็มใจที่เห็นคุณหนูหลีซานกับกวนจวินโหวได้ลงเอยครองรักกัน แต่ตอนนี้ความรักของนางไม่สมหวัง เหตุใดสหายรักต้องเอ่ยถึงเรื่องนี้ซ้ำๆ แทงใจดำนางเล่า

“อย่าพูดถึงพวกเขาแล้วเลย พวกเขาจะเป็นอย่างไรก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา” องค์หญิงเจินเจินจะหัวเสียกับเจียงซือหร่านก็ไม่ดี นางได้แต่เบี่ยงเบนหัวข้อสนทนา “จวนจะปลายปีพี่สือซานของเจ้าใกล้จะกลับมาแล้วกระมัง”

เจียงซือหร่านได้ยินนางเอ่ยถึงเจียงหย่วนเฉาก็ตาเป็นประกายทันควัน นางเม้มปากยิ้มแล้วกล่าว “อื้อ ท่านพ่อบอกว่าพี่สือซานใกล้จะกลับมาแล้ว ก่อนไปเขารับปากว่าจะนำของพื้นเมืองสวยๆ งามๆ จากแดนใต้กลับมาฝากข้า ถึงตอนนั้นข้าจะแบ่งมาให้เจ้าด้วยนะ”

องค์หญิงเจินเจินฝืนยิ้มเอ่ยตอบ “ขอบใจมากนะ”

บางทีอาจเป็นข้าที่ใจแคบเกินไป ไฉนฟังประโยคนี้แล้วอยากกลอกตาขึ้นอย่างระอาใจนะ

ข้าไม่นึกอยากได้ของฝากที่คู่หมั้นของสหายรักนำมาหรอก ฮึ…เป็นองค์หญิง ของสวยๆ งามๆ อะไรบ้างที่ไม่เคยเห็น!

องค์หญิงเจินเจินค่อนขอดอยู่ในใจ นางดูนิ่งขรึมผิดไปจากเดิม

เจียงซือหร่านตบมือกะทันหัน “เจินเจิน ยาขี้ผึ้งบนหน้าเจ้าน่าจะล้างออกดูผลได้แล้วกระมัง ผ่านไปเจ็ดวันแล้วนะ”

องค์หญิงเจินเจินยกมือลูบแก้มโดยไม่ปริปาก

เจียงซือหร่านดึงๆ แขนนาง “เจินเจิน วันนี้เจ้าเป็นอะไรไป”

“ข้า…” องค์หญิงเจินเจินอ้าปากแล้วถอนใจเฮือก “ข้าไม่ค่อยกล้าดู”

หลายวันมานี้ตอนเปลี่ยนยาใหม่นางไม่กล้าส่องคันฉ่องตลอด ด้วยหวั่นกลัวจะพบว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงสักนิดแล้วจะผิดหวัง

ใบหน้าของนาง…จะหายดีได้จริงๆ หรือ

เจียงซือหร่านไม่เข้าใจความรู้สึกที่ขัดแย้งกันในใจสหายรักอยู่มาก นางกล่าวอย่างไม่คล้อยตาม “นี่มีอะไรไม่กล้าดูกัน หลีกหนีความจริงไปก็ไร้ประโยชน์ ใบหน้าจะเป็นเช่นไรก็ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่ดี”

องค์หญิงเจินเจินอึ้งงัน “…” เอาอย่างไรดี อยากตัดขาดกับสหายพรรค์นี้เหลือเกิน

ถึงแม้จะค่อนขอดอยู่ในใจเช่นนี้ กระนั้นอาการที่ใบหน้านางไม่อาจถ่วงเวลาไปเรื่อยๆ ได้จริงๆ พอเจียงซือหร่านพูดรบเร้า องค์หญิงเจินเจินจึงออกคำสั่งให้นางกำนัลตักน้ำมาให้นางล้างหน้า

เมื่อน้ำใสสะอาดชะล้างยาขี้ผึ้งบนใบหน้าออกจนหมด นิ้วมือเรียวยาวทั้งสิบขององค์หญิงเจินเจินยังปิดดวงหน้าเล็กเท่าฝ่ามือเอาไว้เป็นนานไม่ยอมขยับออกเสียที

“เจินเจิน เอามือออกสิ” เจียงซือหร่านรุนหลังนางไปนั่งลงเบื้องหน้าคันฉ่อง

นางกลับอยากดูนักว่ายาขี้ผึ้งของหลีซานสรรพคุณดีสักเพียงใด ถ้าหลอกลวงเจินเจินล่ะก็ นางจะหัวเราะเยาะหลีซานให้สาแก่ใจสักยกแน่นอน!

องค์หญิงเจินเจินผละมือออกช้าๆ นางยังคงหลับตาไม่กล้ามองคันฉ่อง ข้างหูกลับมีเสียงอุทานของเจียงซือหร่านดังขึ้น

นางใจดิ่งวูบลง ไม่มีแก่ใจคิดอะไรมากอีกต่อไป ลืมตาพรึ่บมองไปที่คันฉ่องบนโต๊ะเครื่องแป้งทันที

รูปโฉมของเด็กสาวในคันฉ่องงามสะคราญเป็นธรรมชาติดุจดั่งภาพวาด รอยแผลเป็นตะปุ่มตะป่ำอัปลักษณ์พวกนั้นเลือนหายไปแล้ว เผยให้เห็นผิวใหม่ที่เรียบเนียนเต่งตึง ดูไปแล้วยังขาวผ่องอ่อนนุ่มยิ่งกว่าแต่ก่อน

องค์หญิงเจินเจินเบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อ นางมองคันฉ่องอย่างงงงวย จากนั้นก็น้ำตาร่วงเผาะๆ

“เจินเจิน ใบหน้าเจ้าหายดีแล้ว” เจียงซือหร่านเขย่าแขนนางเป็นการใหญ่

องค์หญิงเจินเจินกลับไม่มีท่าทีตอบสนองใดๆ คล้ายเป็นรูปปั้น

“เจินเจิน เจ้างุนงงอะไรอยู่”

องค์หญิงเจินเจินกะพริบตาปริบๆ แล้วยกมือปิดหน้าร่ำไห้สุดเสียงฉับพลัน

นางร้องไห้เสียงดังมาก ไม่หลงเหลือความระมัดระวังตัวเฉกเช่นยามปกติให้เห็นโดยสิ้นเชิงราวกับทำนบน้ำตาพังครืนลงมา

ลี่ผินเดินมาถึงหน้าประตูตำหนักบรรทมขององค์หญิงเจินเจินพอดี นางได้ยินเสียงร้องไห้ก็หน้าเสียทันควัน ยกชายกระโปรงวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน มองปราดเดียวเห็นพระธิดาร้องไห้จนตัวงอ ยังมีเจียงซือหร่านที่แตกตื่นทำอะไรไม่ถูกอยู่ด้านข้าง นางถลันเข้าไปกอดพระธิดาไว้

“เจินเจิน บอกเสด็จแม่มาว่าเจ้าเป็นอะไรไป”

องค์หญิงเจินเจินปิดหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับจะขาดใจ

ลี่ผินร้อนใจยกใหญ่ คิดจะแกะมือพระธิดาออกก็ไม่กล้าออกแรงมากเกินไปเลยได้แต่กอดนางไว้แน่นๆ พลางกล่าว “ยาขี้ผึ้งมีปัญหาใช่หรือไม่ ข้าก็คิดอยู่ว่าเด็กสาวผู้นั้นเชื่อถือไม่ได้! เจินเจินอย่าร้องไห้ เสด็จแม่จะเรียกตัวคุณหนูหลีซานผู้นั้นเข้าวังหลวงมาเดี๋ยวนี้ ให้เจ้าได้ระบายความแค้นให้เต็มที่เลย”

เจียงซือหร่านด้านข้างกลอกตาขึ้นเงียบๆ

แม้แต่นางยังรู้ว่าหลีซานกลายเป็นคู่หมั้นของกวนจวินโหวแล้ว มิใช่มะพลับนิ่มที่ใครจะบีบเค้นได้ตามใจชอบอีก พระสนมพระองค์นี้ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวเลย

แต่ก็ไม่แปลก สตรีที่เคยเป็นนางรำผู้หนึ่งจะมีสติปัญญาอะไรได้

“เข้ามา!” ลี่ผินตะเบ็งเสียงเรียกคน

องค์หญิงเจินเจินถึงปล่อยมือที่กอดแขนพระมารดาลง “เสด็จแม่ อย่าทรงเรียก…”

ดวงตาคู่งามของลี่ผินเบิกกว้างแทบถลน นางพูดเสียงแหลมสูง “เจินเจิน ใบหน้าของเจ้า…”

องค์หญิงเจินเจินยิ้มทั้งน้ำตา นางพยักหน้าไม่หยุด “เสด็จแม่ ใบหน้าของหม่อมฉันหายแล้ว หายสนิทแล้ว…” นางพูดถึงท้ายประโยคก็สะอื้นตัวโยนอีก

“สวรรค์!” ลี่ผินราวกับเห็นผีก็ไม่ปาน ล้มลงนั่งแปะลงบนพื้นลาดพรมขนแกะ ไม่หลงเหลือท่วงทีกิริยางดงามอ่อนช้อยดุจบุปผาพลิ้วไหวในยามปกติอีกต่อไป “ยาขี้ผึ้งนั่นมหัศจรรย์จริงๆ”

สองแม่ลูกสบตากันแล้วเดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวหัวเราะสลับกัน สุดท้ายเป็นองค์หญิงเจินเจินที่สงบอารมณ์ลงได้ก่อน นางหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาแล้วเอ่ยขึ้น “ใบหน้าของหม่อมฉันหายดีแล้ว อยากไปทูลให้เสด็จย่าทรงทราบก่อน จากนั้นค่อยไปกล่าวขอบคุณคุณหนูหลีซานด้วยตนเอง”

“สมควรแล้วๆ” ลี่ผินยังเต็มตื้นในอก นางพูดละล่ำละลัก

สำหรับนางแล้วใบหน้าของบุตรสาวแสนสำคัญเหลือเกิน

นางมีพระธิดาพระองค์นี้พระองค์เดียว ฮ่องเต้หมกมุ่นกับการบำเพ็ญตบะ วันหน้าหลังจากทรงบรรลุขึ้นสวรรค์ไปเป็นเทพเซียนแล้ว นางยังหวังให้พระธิดาได้ราชบุตรเขยดีๆ สักคนจะได้เลี้ยงดูนาง

องค์หญิงเจินเจินล้างหน้าประทินโฉมใหม่ ยังตั้งใจเลือกเสื้อคลุมบุนวมตัวสั้นลายค้างคาวล้อมเมฆสีแดงทับทิมคู่กับกระโปรงลายดอกสีม่วงอมฟ้า

ใกล้สิ้นปีพวกผู้อาวุโสล้วนปรารถนาความเป็นสิริมงคล ไทเฮาก็มิใช่ข้อยกเว้น เห็นผู้เยาว์แต่งกายกันอย่างครึกครื้นรื่นเริงก็จะถูกพระทัย องค์หญิงเจินเจินรู้ถึงจุดนี้เป็นอย่างดี

เพลานี้หยางไทเฮารับรองแขกอยู่ที่ห้องด้านใน แขกผู้นี้มีศักดิ์ฐานะพิเศษอยู่สักหน่อย นางก็คืออู๋เหมยซือไท่ซึ่งย้ายออกจากอารามซูอิ่งแล้วนั่นเอง

เมื่อได้ยินว่าองค์หญิงเจินเจินมาถวายพระพร หยางไทเฮามองอู๋เหมยซือไท่แวบหนึ่งก่อนจะเอ่ยสั่งไหลสี่ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “บอกองค์หญิงเก้าว่าข้ามีแขกอยู่ อีกประเดี๋ยวค่อยให้นางมาใหม่”

ไหลสี่เตรียมจะออกไปบอกความ อู๋เหมยซือไท่พลันเอ่ยปากขึ้น “เจินเจินกับอาตมาก็นับว่ามีวาสนาต่อกันอยู่บ้าง ให้นางเข้ามาเถอะ”

หยางไทเฮาพยักหน้า พอเห็นองค์หญิงเจินเจินที่เดินเข้ามาพร้อมด้วยรูปโฉมที่กลับเป็นดังเดิมแล้ว นางก็ตกตะลึงอย่างสุดระงับ