หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 59

เฉียวเจาสั่งให้ปิงลวี่ออกไปแล้วให้อาจูช่วยนวดขมับ ถึงค่อยๆ ผ่อนคลายไปทั้งเนื้อทั้งตัว

ในที่สุดก็ออกจากเรือนได้อย่างอิสระแล้ว ต่อจากนี้นางต้องคิดหาหนทางพบกับพี่ชายสักหน

ตกลงว่าพี่ใหญ่เป็นอย่างไรบ้างนะ…

ภายในห้องเงียบเชียบมาก เสียงลมหายใจแผ่วเบาทอดยาวดังลอยมาทีละน้อย

อาจูลดมือลง นางหยิบผ้าห่มผืนบางๆ ห่มลงบนร่างของเฉียวเจา แล้วจรดฝีเท้าก้าวออกจากประตูห้องไป

บางครั้งนางรู้สึกว่าคุณหนูเหนื่อยล้าอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นจากเหตุใด

อาจูยืนอยู่ใต้ซุ้มระเบียงทางเดินแหงนคอมองฟ้า

ท้องนภาในต้นฤดูร้อนมักโปร่งใสไร้เมฆหมอก ประหนึ่งว่าไม่มีความมืดหม่นใดๆ คงอยู่ได้อย่างยาวนาน

ต้นทับทิมในลานเรือนผลิดอกตูมกระจัดกระจาย ไม่แน่ว่ามันจะเบ่งบานพราวสะพรั่งเมื่อไรก็เป็นได้

อาจูยื่นสองมือออกมา แสงแดดอาบไล้ไปทั่วปลายนิ้วมือของนาง

ฉะนั้นนางพยายามทำให้ดีขึ้นอีกได้ คุณหนูจะได้เหน็ดเหนื่อยน้อยลง

ปิงลวี่แค่นเสียงฮึ นางมองค้อนอาจูวงหนึ่งแล้วหมุนกายเดินออกไป

นางจะไปติดสินบนคนครัวในเรือนครัวให้ทำขนมโก๋ดอกท้อให้คุณหนู พอคุณหนูได้กินมันแล้วจะโฉมงามปานบุปผา เทียบกับที่นางตัวดีอาจูนั่นทำบีบๆ นวดๆ ส่งเดชไม่กี่ครั้งแล้วต้องดีกว่าเป็นกองแน่

ในเรือนชิงซง ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งฟังคำรายงานของชิงอวิ๋นสาวใช้อาวุโสอย่างตั้งใจ แววตาของนางไหววูบหนึ่ง

 ตอนเจ้าไปที่เรือนคุณหนูสาม นางก็แต่งกายพร้อมพรักแล้วหรือ 

 เจ้าค่ะ แม้แต่ปิงลวี่ก็ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์แล้ว ข้ายืนอยู่ตรงเรือนฝั่งซ้ายไม่ถึงครู่เดียวก็ออกจากเรือนได้ 

หญิงชราพยักหน้าแล้วบอกให้ชิงอวิ๋นออกไป

ในห้องเหลือแต่ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งกับหรงมามาคนสนิท

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งอ้าปากกล่าว  ดูทีว่าหลานเจาจะฉลาดกว่าที่ข้าคิดไว้ นางถึงมั่นอกมั่นใจเรื่องที่จะได้ไปวัดต้าฝูแต่แรกแล้ว 

หรงมามาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม  คนเป็นสตรีฉลาดสักหน่อยเป็นเรื่องดีนะเจ้าคะ ฮูหยินผู้เฒ่าจะได้เหนื่อยใจน้อยลงบ้าง 

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งพยักหน้า  หากฉลาดจริงๆ ก็เป็นเรื่องที่ดีโดยแท้ 

ถ้าเป็นแค่อวดฉลาดล่ะก็ โง่เขลาอยู่บ้างยังดีเสียกว่า ดังเช่นท่านเซียงจวินของจวนตะวันออก ไม่เคยแก้นิสัยของพวกเชื้อพระวงศ์ที่เห็นของดีก็ต้องยื้อแย่งเอามาเสียที สุดท้ายได้แต่กลายเป็นตัวตลก ซ้ำร้ายทำให้หลานสาวพลอยเดือดร้อนไปด้วย

น่าสงสารหลานเจียวนัก

ในความคิดของฮูหยินผู้เฒ่าเติ้ง ไม่ว่าปกติหลีเจียวจะมีเล่ห์กลอุบายอะไร แต่ในงานวันประสูติของพุทธองค์ก็คงไม่กล้ากระทำเรื่องแย่งเอาหน้าอย่างโจ่งแจ้ง คราวนี้ที่เด็กสาวต้องมารับเคราะห์เพราะท่านเซียงจวินซึ่งเป็นท่านย่าของตนก่อเรื่องแท้ๆ

ในเรือนฟู่จวินของจวนตะวันออก หลีเจียวเล่าถึงความเคราะห์ร้ายที่ประสบในวัดต้าฝูจบ อู่ซื่อก็ลุกพรวดขึ้นกล่าวด้วยสีหน้าบึ้งตึง  ไร้เหตุผลสิ้นดี! ข้าจะไปหาฮูหยินผู้เฒ่า… 

สาวใช้คนสนิทรีบทัดทานอู่ซื่อ  นายหญิง ท่านจะวู่วามไม่ได้นะเจ้าคะ ฮูหยินผู้เฒ่าจะทำถึงเพียงใดก็ยังเป็นมารดาสามีของท่าน… 

อู่ซื่อโกรธจนมือไม้สั่น ในชั่วขณะนี้คนที่เยือกเย็นใจกว้างต่อหน้าบุตรสาวเป็นนิจแม้แต่น้ำเสียงยังเจือสะอื้น  เป็นมารดาสามีก็ทำตามใจชอบได้กระนั้นหรือ มีคนเป็นท่านย่าอย่างนี้ที่ใดกัน นี่…นี่นางทำลายชีวิตบุตรสาวข้าแล้ว 

อู่ซื่อทรุดตัวกลับลงไปนั่งบนตั่ง โอบบุตรสาวไว้แล้วเริ่มร่ำไห้

หลีเจียวไม่เคยเห็นมารดาเป็นเช่นนี้มาก่อน นางตกใจจนลืมร้องไห้ กลับช่วยพูดปลอบเป็นพัลวัน  ท่านแม่ ท่านอย่าร้องไห้…ท่านย่าต้องชดเชยให้ข้าแน่ ใช่ ต้องเป็นเช่นนั้นแน่ๆ… 

เมื่อคิดไปถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวัดต้าฝู สำหรับหลีเจียวแล้วเป็นดั่งฝันร้าย นางกระถดตัวซุกอกมารดาโดยไม่รู้ตัว ราวกับทำเช่นนี้แล้วจะสามารถปิดกั้นสายตาเยาะเย้ยเหยียดหยามต่างๆ นานาซึ่งนางเติบใหญ่ปานนี้ยังแล้วไม่เคยพบเห็นมาก่อนได้

 เด็กโง่… 

ชื่อเสียงถูกทำลายต่อหน้าเหล่าฮูหยินสูงศักดิ์ทั้งเมืองหลวงจะเอาสิ่งใดมาชดเชยเล่า อนาคตของบุตรสาวนางต้องดับวูบไปเพราะยายเฒ่าร้ายกาจผู้นั้น

ดวงตาของอู่ซื่อทอประกายวาวโรจน์ด้วยความชิงชัง สาวใช้คนสนิทเห็นแล้วเย็นยะเยือกในอก

อู่ซื่อหยิบผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาแล้วกลับมาสุขุมหนักแน่นดังเก่า นางดึงตัวหลีเจียวออกจากอกพลางกล่าวว่า  เจียวเจียว ไม่ร้องไห้แล้ว ไม่ว่าอย่างไรท่านย่าทำลงไปเช่นนี้ก็ด้วยคำนึงถึงเจ้า วันหน้าเจ้ายังคงต้องกตัญญูต่อท่านย่าให้มากๆ นะ 

เมืองหลวงสับสนวุ่นวาย พักนี้เก็บตัวเจียวเจียวไว้กับเรือนก่อน รอผ่านไปสักสองปีให้ผู้คนลืมเลือนเรื่องนี้แล้ว ค่อยคิดวิธีสรรหาคู่ครองที่พึ่งพาได้ให้นางเป็นอันสิ้นเรื่อง ต่อให้ต้องออกเรือนไปต่างเมืองก็ไม่เป็นไร

เมื่อคิดถึงตรงนี้ อู่ซื่อก็เจ็บปวดใจระลอกหนึ่ง

บุตรสาวที่นางฟูมฟักอุ้มชูปานแก้วตาดวงใจจนเติบโต ไหนเลยจะเคยคิดว่าต้องออกเรือนไปต่างเมือง!

ล้วนเป็นเพราะยายเฒ่าร้ายกาจผู้นั้น วันหน้าต้องมีสักวันที่นางต้องชดใช้!

 อื้อ ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ 

เริ่มแรกท่านย่าทำด้วยความหวังดีต่อนาง หากมิใช่อู๋เหมยซือไท่สั่งให้นางเขียนอักษรต่อหน้า มีหรือจะเผยพิรุธ

นางคงลืมสายตาเยาะเย้ยของคุณหนูฮูหยินพวกนั้นไม่ลงไปตลอดชาติ ทั้งที่นางไม่เคยคิดถึงเรื่องสวมรอยแทนชัดๆ

จริงสิ ถ้ามิใช่หลีซานคัดลอกพระธรรมเล่มนั้นเพื่อความมีหน้ามีตา ก็คงไม่มีวันเกิดเรื่องในวันนี้ขึ้น

อำนาจบารมีของท่านย่านางไม่กล้าขัดขืน มารดายังสอนนางไม่ให้ตำหนิโทษท่านย่าอีก หลีเจียวซึ่งคับข้องหมองใจพลันพบที่ระบายอารมณ์ในพริบตา

หลีซานเป็นต้นเหตุผู้เดียว ตั้งแต่นางถูกล่อลวงไปแล้วกลับจวนมาก็ไม่เคยเกิดเรื่องดีๆ ขึ้น

ไฉนนางไม่ตายๆ ไปเสียที่ข้างนอกนะ!

 ท่านแม่ ข้าอยากไปจวนตะวันตกเจ้าค่ะ  นางจะไปคิดบัญชีกับหลีซาน เรื่องอะไรจะปล่อยให้หลีซานเหยียบศีรษะนางขึ้นไปเชิดหน้าชูตาอย่างไร้ที่สิ้นสุด

อู่ซื่อเห็นสีหน้าขึ้งเคียดของบุตรสาวก็ประจักษ์แจ้งแก่ใจ นางส่ายหน้าพลางพูด  ไม่ต้องไปที่จวนตะวันตกแล้ว วันหน้าเจ้าออกจากเรือนให้น้อยลง เช่นนี้ผู้คนจึงจะค่อยๆ ลืมเรื่องในวันนี้ไปเอง 

 ท่านแม่ ข้าแค่อยากไปที่จวนตะวันตก… 

 แม่รู้ว่าเจ้าอยากไปที่นั่นเพราะอะไร แต่ว่านะเจียวเจียว เรื่องนี้ต่อว่าต่อขานผู้อื่นไม่ได้ อีกอย่างหนึ่งจวนตะวันตกยังมีท่านย่าเล็กของเจ้าอยู่ วันนี้ไม่เหมือนกับวันวาน นางไม่ปล่อยให้เจ้าทำตามอำเภอใจหรอก 

หากฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งยังอ่อนข้อให้เกียรติจวนตะวันออกเฉกแต่ก่อน คัมภีร์พระธรรมของคุณหนูสามคงไม่ถูกส่งออกไปแล้ว

 วันหน้าอยู่ในจวนตั้งใจร่ำเรียนสิ่งที่สตรีพึงเรียนรู้ รอวันหน้าเจ้าออกเรือนไป ปกครองเรือนได้ดี กตัญญูต่อมารดาสามี และให้กำเนิดบุตรชายหลายๆ คน เรื่องพวกนี้ก็ไม่นับว่ามีอะไรแล้ว 

หลีเจียวหลุบตารับฟัง หากในใจกลับหนาวเหน็บไปหมด

ความหมายของท่านแม่คือหลังจากนี้ไม่ให้นางออกนอกเรือนแล้วหรือ

ในบรรดาคุณหนูจวนสกุลหลี คนที่สมควรถูกกักบริเวณคือหลีซานชัดๆ นางถูกล่อลวงไปจนเสียชื่อเสียง ก็น่าจะไล่ให้ไปอยู่ที่คฤหาสน์ชานเมืองไกลๆ ตามยถากรรม เหตุใดท้ายที่สุดกลายเป็นนางถูกกักบริเวณเล่า

 เจียวเจียว เจ้าเข้าใจที่แม่พูดหรือไม่ 

 ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ  หลีเจียวไม่เงยหน้าขึ้นอยู่จนแล้วจนรอด

เมืองหลวงในวันนี้ไม่มีเสียงอึกทึกวุ่นวายดังเช่นยามปกติ บรรยากาศหนักอึ้งเคร่งเครียดมากขึ้นหลายส่วน เพราะการมาถึงของหีบศพทหารพลีชีพ

เซ่าหมิงยวนกลับถึงจวนจิ้งอันโหว ชำระกายขับไล่ความอ่อนล้าทั้งตัวไปแล้ว เขารอจนค่ำมืดไร้เสียงผู้คนถึงเรียกเซ่าเหลียงกับเซ่าจือมาถามความ

 ท่านแม่ทัพ ยังต้องใช้เวลาอีกพักหนึ่งถึงเข้าไปพำนักในจวนกวนจวินโหวได้ขอรับ  เซ่าจือรายงาน

ชายหนุ่มผงกศีรษะเบาๆ เขามองไปทางเซ่าเหลียงแล้วกล่าวด้วยสุ้มเสียงแหบพร่า  แล้วทางพวกคนทรยศนั่น สืบได้เบาะแสอะไรหรือไม่ 

 ท่านแม่ทัพ ซูลั่วเฟิงเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีญาติพี่น้องที่ใดแต่แรก ข้าไปจนทั่วหมู่บ้านที่เขาเกิดแล้วไม่พบอะไรที่เป็นประโยชน์ รู้แค่ว่าเขาเข้าไปทำมาหากินในเมืองเป่ยติ้งตอนอายุสิบสองปี ต่อมาเป็นเพราะชกต่อยเก่งก็เลยจับพลัดจับผลูเข้าไปอยู่ในกองทัพขอรับ 

 เช่นนี้หมายความว่าเบาะแสขาดหายไปแล้วหรือ 

เซ่าเหลียงมีสีหน้าละอายใจ เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อย

เซ่าจือทำเสียงถ่มทำลายอย่างชิงชังแล้วบริภาษด่าทอ  เหตุใดเจ้าคนบัดซบนั่นต้องให้ร้ายท่านแม่ทัพเยี่ยงนี้!