หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 9

บทที่ 9

 เจ้าวาดเป็น?  ฉือชั่นจ้องหน้าเฉียวเจา รูปตาของเขาเรียวยาวชี้ขึ้นน้อยๆ ต่อให้มีแววเย้ยหยันฉายอยู่ในนั้นจางๆ ก็ยากจะกลบรัศมีความงามของมันได้

 แล้วอย่างไรต่อ หรือเจ้าจะวาดให้ข้าภาพหนึ่งให้ข้าเอากลับไปรายงานตัว? 

หยางโฮ่วเฉิงยืนอยู่ข้างหลังเฉียวเจา เขาไอเสียงเบาๆ เสียงหนึ่งเป็นเชิงเตือนแม่นางน้อยว่าอย่าพูดจาสุ่มสี่สุ่มห้า

ขืนยั่วโทสะของเจ้าคนผู้นี้จริงๆ ไม่ว่าเป็นหญิงหรือชาย เด็กน้อยหรือคนชรา ก็โดนเขาไล่ลงจากเรือเหมือนกันหมดโดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งสิ้น ถึงเวลานั้นแม่นางน้อยจะไม่น่าสงสารหรือไร

จูเยี่ยนกล่าวเตือนเสียงนุ่ม  คนที่เคยเรียนวาดภาพล้วนวาดรูปเป็ดได้ ทว่า ‘วาดได้’ กับ ‘วาดเป็น’ ต่างกันนะ… 

เฉียวเจาแย้มปากยิ้ม  พี่จู ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ  ว่าแล้วก็มองไปทางฉือชั่นอีกครา

นางกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งหากเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ  ข้าวาดภาพเป็ดเล่นน้ำให้พี่ฉือภาพหนึ่ง ถือเป็นการตอบแทนบุญคุณที่พี่ฉือยื่นมือช่วยเอาไว้ 

ฉือชั่นกำลังหงุดหงิดใจอยู่แต่เดิม ในสายตาเขาตอนนี้ ความจริงใจของเฉียวเจาจึงกลายเป็นยโสโอหังไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ

เขามองนางตาเขม็ง ทั้งที่โกรธกลับยิ้ม ทว่าน้ำเสียงเย็นกระด้าง  อย่างนั้นก็ได้ เจ้าวาดสิ 

ชายหนุ่มหยุดเว้นจังหวะก่อนพูดต่ออีกคำหนึ่ง  หากทำให้ข้ากลับไปรายงานตัวไม่ได้ พอเรือเทียบฝั่งกลางทางเจ้าก็ขึ้นฝั่งไปเสีย 

 สือซี…  จูเยี่ยนตบไหล่เขาเบาๆ  เช่นนี้จะไม่…  ไม่เห็นอกเห็นใจผู้อื่นมากไปแล้ว

สุดท้ายจูเยี่ยนมิได้กล่าวถ้อยคำนี้ออกมา

พวกเขาสามคนเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่วัยเยาว์ เขาย่อมแจ่มแจ้งถึงนิสัยใจคอของสหายรักดี

เรื่องขององค์หญิงใหญ่กับท่านราชบุตรเขยทำให้จิตใจของฉือชั่นเปลี่ยนแปลงไปไม่น้อย แต่ตอนนั้นยังไม่หนักข้อถึงเพียงนี้ ฉือชั่นยิ่งเจริญวัย ยิ่งรูปงามเด่นเหนือใคร ความวุ่นวายก็ตามมามากขึ้นทุกที

เขายังจดจำได้แม่นยำว่ามีครั้งหนึ่งฉือชั่นใจดีช่วยสตรีที่โดนอันธพาลลวนลามนางหนึ่ง สตรีผู้นั้นเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็จะตามฉือชั่นกลับวัง ฉือชั่นย่อมปฏิเสธเป็นธรรมดา คิดไม่ถึงว่าวันต่อมานางจะผูกคอตายใต้ต้นไม้นอกประตูวังองค์หญิงใหญ่ ทั้งยังทิ้งคำพูดไว้ว่า ‘ยามอยู่ขอเป็นคนของฉือชั่น ยามตายขอเป็นผีของฉือชั่น’

อันว่าเรื่องดีไม่ออกนอกเรือน เรื่องร้ายสะพัดไกลพันลี้ ชั่วพริบตาเดียวเรื่องนี้ก็แพร่กระจายไปทั่วทุกตรอกซอกซอยในเมืองหลวง จนภายหลังใครยังจะจดจำได้ว่าฉือชั่นช่วยคนไว้ ต่างวิพากษ์วิจารณ์กันว่าเขาต้องเป็นฝ่ายเกี้ยวพาราสี แต่ตอนท้ายไม่รับผิดชอบถึงเป็นตัวการทำให้สตรีผู้นั้นคิดสั้น

ปีนั้นฉือชั่นเพิ่งย่างสิบสาม แต่อานุภาพลมปากคนน่ากลัวนัก ประหนึ่งภูเขาลูกใหญ่กดทับเด็กหนุ่มไว้จนหายใจไม่ออก แล้วมารดาของเขาองค์หญิงใหญ่ฉางหรงก็คว้าแส้ประเคนใส่บุตรชายฝากรอยแผลไว้ทั่วร่าง

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาฉือชั่นกลายเป็นคนขวางโลกมากขึ้นทุกวัน

กล่าวตามสัตย์จริง วันนั้นตอนหลีซานขอความช่วยเหลือจากสหายรักกลับไม่ถูกปฏิเสธ เขายังรู้สึกประหลาดใจอยู่เลย

จูเยี่ยนถอนใจเบาๆ เฮือกหนึ่ง

ช่างเถิด ถ้าคุณหนูหลีถูกขับไล่ลงจากเรือ อย่างมากเขาก็คอยช่วยเหลือดูแลลับๆ จะปล่อยให้เด็กสาวหมดหนทางกลับเรือนจริงๆ ก็คงไม่ได้

 พวกเจ้าอย่าเข้ามายุ่ง นี่เป็นนางรนหาที่เอง  ฉือชั่นพูดอย่างเย็นชา

พวกสตรีล้วนเป็นเยี่ยงนี้ ตั้งแต่สามขวบจนอายุแปดสิบ ละโมบ ฟุ้งเฟ้อ ยโสโอหัง ไม่รู้จักตนเองดี…

ในหัวของฉือชั่นสรรหาคำติติงได้นับสิบ ช่ำชองเชี่ยวชาญสุดจะเปรียบ

เฉียวเจากะพริบตาปริบๆ คนผู้นี้ไม่เหมือนกับภาพในความทรงจำนางสักเท่าไร ยามนั้นเขาแค่หน้าด้านหน้าทนแท้ๆ ดูไม่ออกว่าจะใจแคบใจดำเช่นนี้

 ที่แท้พี่ฉือช่วยคนไม่หวังผลตอบแทนนั่นเอง  เฉียวเจากล่าวถ้อยคำหนึ่ง

ฉือชั่นหรี่ตาลงอย่างไม่ใคร่เข้าใจความหมายของนางนักในชั่วประเดี๋ยว

จูเยี่ยนเป็นผู้ชมกลับอ่านหมากได้ปรุโปร่ง เขาหยุดคิดเล็กน้อยก็กระจ่างแจ้งแล้วหัวร่อเบาๆ อย่างสุดระงับ

หยางโฮ่วเฉิงกระตุกมือจูเยี่ยนทีหนึ่งพลางกระซิบถาม  พูดเป็นปริศนาอะไรกันรึ 

จูเยี่ยนส่ายหน้าไม่เอื้อนเอ่ย

ฉือชั่นมองคนทั้งคู่แวบหนึ่ง ค่อยพิศดูสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ของเฉียวเจาอีกทีก็แจ่มแจ้งในบัดดล

แม่นางน้อยจะบอกว่าตอนแรกเขารับปากพานางกลับเมืองหลวง พอนางจะวาดภาพให้เขาเพราะต้องการทดแทนคุณกลับต้องเสี่ยงโดนไล่ลงจากเรือ เห็นได้ว่าเขามิได้หวังให้นางตอบแทน

แท้จริงแล้วนี่เป็นการประชดประชันเขาว่าเป็นคนใจดำนั่นเอง

ฉือชั่นอดถลึงตาใส่แม่นางน้อยอย่างดุดันไม่ได้

แม่นางน้อยอายุเพียงสิบสองปีจริงหรือ ตอนนี้ก็มีเล่ห์เหลี่ยมกลอุบายมากถึงเพียงนี้ พูดคำหนึ่งยังทำให้ผู้อื่นต้องขบคิดนานสองนาน วันหน้าจะร้ายกาจเพียงใด!

นัยน์ตาทั้งคู่ที่ตาดำและตาขาวตัดกันชัดของเฉียวเจาจับจ้องอยู่ที่ฉือชั่น นางรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมกับตนเสียเลย ก็แค่พูดตามความจริงเท่านั้น เหตุใดจึงโดนมองตาขวางอีกแล้ว

ฉือชั่นเบนสายตาออกแล้วเอ่ยเสียงเย็น  นึกเสียใจภายหลังตอนนี้ก็สายเสียแล้ว นี่ปู่รอเจ้าวาดภาพอยู่นะ 

ยามนี้เฉียวเจาทนฟังคำว่า ‘ปู่’ ไม่ได้เป็นพิเศษ นางสะกดความไม่พอใจไว้ กล่าวขึ้น  ท่านปู่ข้าล่วงลับไปนานแล้ว 

ฉือชั่นชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดือดดาลเป็นการใหญ่ ยกมือชี้หน้าเฉียวเจา  เจ้า…เจ้า… 

หลังพูด ‘เจ้า’ ซ้ำๆ อยู่เป็นนาน เขาเห็นขอบตานางแดงเรื่อ ถึงกับเค้นคำพูดไม่ออกสักคำ

จูเยี่ยนกับหยางโฮ่วเฉิงฟังออกว่าเฉียวเจาเจตนาเหน็บแนมฉือชั่น เผอิญว่านางเหน็บแนมได้อย่างมีชั้นเชิง ยั่วให้คนโกรธแต่ระบายออกไม่ได้ พาให้ทั้งคู่หัวร่อเบาๆ อย่างกลั้นไม่อยู่

ฉือชั่นได้ยินแล้วโมโหมากยิ่งขึ้น

แต่ไรมาเฉียวเจามิใช่คนหน้าบาง บัดนี้อยู่ในร่างเด็กสาวอ่อนต่อโลกก็ยิ่งไม่เอาใจใส่ นางไต่ถามอย่างเยือกเย็น  บนเรือมีหมึกพู่กันกับสีหรือไม่เจ้าคะ 

 มีหมด ข้าพาเจ้าไปเอง  จูเยี่ยนหวั่นเกรงว่าบรรยากาศจะตึงเครียดเกินไป จึงขันอาสานำทางเฉียวเจาไปที่ห้องพักใต้ห้องในตัวเรือ

เดิมทีเรือลำนี้สามารถบรรทุกคนได้สิบกว่าคน แต่สามคนนี้เป็นพวกเจ้าบุญทุ่ม ควักเงินเหมาทั้งลำและใช้ห้องพักว่างห้องหนึ่งทำเป็นห้องหนังสือ

เฉียวเจาเดินตามจูเยี่ยนเข้าไปแล้วมองไปรอบๆ มาตรว่าภายในห้องตกแต่งอย่างเรียบง่าย แต่สิ่งที่พึงมีดังเช่นโต๊ะหนังสือหรือตั่งนั่งเตี้ยล้วนไม่ตกหล่นสักชิ้น

 พู่กัน กระดาษ แท่งหมึก จานฝนหมึกพวกนี้ เจ้าใช้ได้ตามใจชอบเลยนะ  จูเยี่ยนพานางเข้าไปข้างในพลางพูด  แต่อย่ารื้อค้นตำราพวกนี้ส่งเดช ไม่เช่นนั้นจะทำให้สือซีโกรธอีก 

 ขอบคุณพี่จูมาก ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ  เฉียวเจายอบกายคำนับเขาเป็นการแสดงความขอบคุณ

 อย่างนั้นข้าออกไปก่อนนะ 

ตามธรรมดาคนวาดภาพไม่ชอบให้มีคนอยู่รบกวนด้านข้าง อีกประการหนึ่งจะอย่างไรชายหญิงก็ต่างกัน อยู่ในห้องตามลำพังสองต่อสองไม่ใคร่เหมาะสม

เฉียวเจาผงกศีรษะเล็กน้อย  เชิญพี่จูตามสบายเจ้าค่ะ 

จูเยี่ยนเห็นเด็กสาวนั่งตัวตรงหน้าโต๊ะหนังสือ เอากระดาษเซวียนจื่อ* คลี่วางบนนั้น ยกมือขาวผ่องขึ้นแล้วเริ่มต้นฝนหมึกอย่างนุ่มนวล เขาชะงักฝีเท้ากล่าวเสียงเบา  ไม่ต้องกังวลใจนะ สือซีเป็นคนปากร้ายใจดี 

เฉียวเจาเงยหน้าขึ้นสบตากับจูเยี่ยนอย่างประหลาดใจอยู่บ้าง แต่แล้วก็ยกยิ้มมุมปาก  ขอบคุณพี่จูมาก ข้าไม่กังวลใจเจ้าค่ะ 

ฉือชั่นปากร้ายใจดีเป็นคำเท็จ ส่วนพี่จูท่านนี้ใจดีมากกลับเป็นความจริง

นางไม่มีอะไรต้องกังวลใจ รอเมื่อชดใช้หนี้บุญคุณที่ติดค้างพวกเขา วันหน้านางน่าจะไม่ได้ข้องแวะใดๆ กับสามคนนี้แล้ว

น้ำเสียงของเด็กสาวสงบนิ่ง สีหน้าก็เยือกเย็นเหลือเกิน บันดาลให้จูเยี่ยนเก้อกระดากอยู่สักหน่อย เขาพยักหน้ากับนางแล้วก้าวขาเดินออกไป

ฉือชั่นได้ยินเสียงฝีเท้าแล้วหันหน้ามา พูดด้วยสีหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม  ไฉนออกมาแล้ว 

จูเยี่ยนเดินมาถึงข้างกาย เงื้อมือทุบเขาทีหนึ่งเบาๆ  พูดอะไรของเจ้า 

ฉือชั่นหลุบตาหยักยิ้มแล้วแลมองไปทางท้องน้ำ

ทิวทัศน์ของวสันตฤดูงดงามเหลือหลาย ต้นหลิวสองฝั่งน้ำสะบัดกิ่งพลิ้วไหวสะท้อนเงาอยู่เหนือผิวน้ำ ละม้ายสาวน้อยอยู่หน้าคันฉ่องประทินโฉมเผยความงามอ่อนหวานละมุนละไมออกมาอย่างเต็มที่ เพียงแต่ริ้วคลื่นกระเพื่อมไหวยามเรือเคลื่อนผ่านทำลายความสงบงดงามนี้ลง

 ไม่มีอะไร แค่กลัวเจ้าจะสร้างปัญหาโดยใช่เหตุเท่านั้นเอง  บุรุษผู้มีรูปโฉมเจิดจรัสกว่าฤดูใบไม้ผลิกล่าวอย่างเนิบนาบ

จูเยี่ยนอึ้งงันไปแล้วก็กลั้นยิ้มไม่อยู่  สือซี เจ้าคิดมากไปแล้ว 

ภาพเด็กสาวในท่วงท่านั่งหลังเหยียดตรงยิ่งกว่าต้นไป๋หยาง* ผู้นั้นผ่านวาบเข้ามาในห้วงความคิด รอยยิ้มของเขายิ่งกว้างขึ้น

เกรงว่าแม่นางน้อยผู้นั้นอยากให้ทั้งสองฝ่ายไม่ติดค้างกันและกันใจจะขาดมากกว่านะ

เรือแล่นไปเอื่อยๆ ดวงอาทิตย์คล้อยลงทางทิศตะวันตกทีละน้อย

สายตาของหยางโฮ่วเฉิงมองไปทางห้องในตัวเรือบ่อยๆ

 แม่นางน้อยอยู่ในนั้นครึ่งค่อนวันแล้ว กระทั่งอาหารกลางวันก็มิได้ออกมากิน คงจะมิใช่วาดไม่ได้แล้วกลัวถูกสือซีไล่ลงจากเรือ เลยไม่กล้าออกออกมากระมัง 

ฉือชั่นกับจูเยี่ยนสบตากัน

ดูเหมือนเป็นไปได้มากเลยทีเดียว!

 ข้าจะไปดูสักหน่อย  จูเยี่ยนพูดเบาๆ

ฉือชั่นห้ามเขาไว้ เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเยาะ  ข้าไปเอง ดูสิว่านางจะหลบไปถึงเมื่อไร 

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังลอยมา ทั้งสามหันไปตามเสียง เห็นเฉียวเจาเดินมาหา

ฉือชั่นเลื่อนสายตาลงเห็นสองมือนางว่างเปล่า เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่  ภาพวาดเล่า ถูกเจ้ากินไปแล้วรึ 

* กระดาษเซวียนจื่อ เป็นกระดาษคุณภาพสูง เนื้อกระดาษนิ่มเหนียวไม่ขาดง่าย ดูดซึมหมึกสม่ำเสมอ

* ต้นไป๋หยาง เป็นไม้ยืนต้น ลำต้นตรงสูง ใบค่อนข้างใหญ่ ทนต่อความหนาวเย็นและความแห้งแล้ง