หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 227 นี่มันความผิดของใคร! / ตอนที่ 228 ครั้งแล้วครั้งเล่าจริงๆ

หวานรักจับหัวใจท่านประธาน – ตอนที่ 227 นี่มันความผิดของใคร! / ตอนที่ 228 ครั้งแล้วครั้งเล่าจริงๆ
ตอนที่ 227 นี่มันความผิดของใคร!

เหนียนเสี่ยวมู่ชะงักฝีเท้า ราวกับสงสัยว่าตัวเองฟังผิดไป จึงเงยหน้ามองเขาอย่างงุนงง

จากนั้นก็พิจารณาเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า…

ใช้สายตาเป็นห่วงคนพิการมองเขา

เธอไม่เข้าไปอัดเขาสักครั้งก็นับว่าปราณีเขาแล้ว เธออยากจะดูแลเขาต่อเมื่อกินอิ่มแล้วเท่านั้นแหละ!

ฝันไปเถอะ!

เหนียนเสี่ยวมู่สะบัดก้น พลางใช้สายตาเมินเฉยมองเขา แล้วเตรียมจะกลับไปที่ห้องของตัวเอง

แต่เพิ่งก้าวขาออกไป ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังมาจากข้างหลัง “มีโบนัสนะ”

“…”

หนทางแห่งการปฏิวัติให้สำเร็จ ต้องสกัลป์กระสุนเคลือบน้ำตาลของศัตรู

เวลานี้เธอควรจะกัดฟัน และกล่าวปฏิเสธอย่างเข้มแข็ง

แต่ว่า…

เหนียนเสี่ยวมู่ลังเลเพียงแค่ชั่ววินาที ก่อนจะกลับหลังหัน ดวงหน้าเล็กๆ ที่เพิ่งเมินเฉยมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาทันควัน “ได้ดูแลคุณชายถือเป็นเกียรติของฉัน มีโบนัสหรือเปล่ามันไม่สำคัญหรอก แต่ถ้าคุณชายอยากให้ ฉันก็จำใจต้องรับไว้”

เหนียนเสี่ยวมู่รีบพุ่งไปตรงหน้าเขา พลางมองเขาตาปริบๆ “เท่าไหร่เหรอ”

“…”

อวี๋เยว่หานมองเหนียนเสี่ยวมู่ที่เปลี่ยนสีหน้าเร็วกว่าพลิกหน้าหนังสือ ก่อนที่มุมปากจะกระตุกยิ้ม

เมื่อคิดได้ว่าเธอต้องการช่วยถานเปิงเปิงไถ่บ้าน สายตาของเขาก็อ่อนลงโดยที่ไม่รู้ตัว แล้วพูดขึ้นมาเรียบๆ “ดูพฤติกรรมของคุณก่อน”

หลังจากพูดจบ เขาก็ชี้ไปที่ร่างกายของตัวเอง “ผมเมื่อยตรงบ่านิดหน่อย ปวดหัวด้วย”

เหนียนเสี่ยวมู่เป็นพยาบาล นอกจากดูแลคนป่วยแล้ว วิชานวดพื้นฐานเธอก็ทำเป็นอยู่บ้าง

พอได้ยินว่าเป็นเพียงคำของ่ายๆ เธอก็โยนกระเป๋าลงบนโซฟา และเดินไปข้างหลังเขาโดยไม่พูดอะไรอีก

จากนั้นก็บีบนวดให้เขา

นิ้วมือขาวผ่อง มือนุ่มๆ มีความรู้สึกเย็นวาบเล็กน้อย เมื่อปลายนิ้วของเธอสัมผัสถูกเขา

อวี๋เยว่หานตาเป็นประกาย ร่างกายของผ่อนคลายทันที พร้อมกับพิงลงบนโซฟา

ในโพรงจมูกของเขาได้กลิ่นกายหอมอ่อนๆ จากเธอ มันทำให้เขาจิตใจสงบยิ่งกว่าการนวดเสียอีก

อวี๋เยว่หานหลับตาลงอย่างรวดเร็ว…

“คุณชาย แรงแค่นี้พอหรือยัง”

“แบบนี้ล่ะ?”

“ถ้าคุณเมื่อยไหล่ ตอนเพิ่งยวดจะเจ็บนิดหน่อย คุณก็อดทน…”

จนสุดท้าย เธอแทบจะไม่ได้ยินเสียงของเขาแล้ว เหลือแค่เธอพูดอยู่คนเดียว

เหนียนเสี่ยวมู่นวดอยู่พักหนึ่ง คาดว่าเขาน่าจะหิวน้ำแล้ว จึงตั้งใจเทน้ำร้อนให้เขาแก้วหนึ่งอย่างเอาใจใส่ แล้ววางไว้ตรงหน้าเขา

แต่เห็นเขาไม่พูดอะไร เธอก็นวดให้เขาต่อ

ในใจคำนวณเวลาอย่างปลื้มอกปลื้มใจ

หญิงสาวนวดเฟ้นอยู่เนิ่นนาน ท่าทางของเธอดีขนาดนี้ ถ้าอวี๋เยว่หานพอใจ วันนี้เธอคงได้โบนัสไม่น้อย…

เมื่อคิดถึงโบนัสก้อนโต เหนียนเสี่ยวมู่ก็ยิ้มกริ่มในทันใด

แถมยังนวดให้เขาอย่างเต็มแรงกว่าเดิม

“คุณชาย? คุณชาย?”

นวดไปได้สักพัก จู่ๆ เธอก็พบว่าบรรยากาศสงบเงียบแปลกไปอยู่บ้าง

เธอนวดจนเมื่อยมือแล้ว ทำไมเขาไม่มีปฏิกิริยาอะไรสักนิดเลยล่ะ

คงจะไม่ได้หลับไปหรอกใช่ไหม

เหนียนเสี่ยวมู่หยุดมือ แล้วอ้อมไปด้านหน้าโซฟา เธอพบว่าคนที่อยู่บนโซฟาหลับตาสนิททั้งสองข้าง ลมหายใจสม่ำเสมอ ดูเหมือนหลับไปแล้วจริงๆ…

ใบหน้าสมบูรณ์แบบของเขาแผ่ออร่าของความหล่อเหลาออกมา ท่ามกลางแสงจางๆ

ขนอ่อนบางๆ ชั้นนอกทำให้ผิวหนังของเขาเทียบได้กับผู้หญิงเลยทีเดียว

เหนียนเสี่ยวมู่เห็นดังนั้นแล้ว ก็อดจะก้มลงเข้าใกล้เขาไม่ได้ อยากจะยื่นมือไปจับดู…

แต่เพิ่งจะแตะตัวเขา ชายหนุ่มตรงหน้าก็ลืมตาขึ้นมาทันใด!

ตาทั้งสองคู่สบกัน เหนียนเสี่ยวมู่ตกใจจนเบิกตาโพลง ขาอ่อนยวบทันที จึงล้มลงใส่ตัวเขา

เธอเงยหน้ามองเขาด้วยความร้อนรน ส่วนเขาก้มหน้าลงมามองเธอพอดี ทั้งสองคนจึงจูบกันโดยไม่ได้ทันตั้งตัว!

ตอนที่ 228 ครั้งแล้วครั้งเล่าจริงๆ

วิชาการพยาบาลของเหนียนเสี่ยวมู่ไม่เลวเลย โดยเฉพาะวิธีการนวดและแรงมือของเธอ ได้ที่อย่างมาก

ทีแรกอวี๋เยว่หานเพียงแค่อยากหาเหตุผลให้โบนัสเธอ คิดไม่ถึงว่าเธอนวดแล้วจะผ่อนคลายขนาดนี้ ความเหนื่อยล้าจากการทำงานในหนึ่งวันหายไปทันที จากแกล้งหลับ กลับกลายเป็นงีบจริงๆ

แต่ใครก็ได้อธิบายให้เขาฟังที เขาแค่งีบไปครู่เดียว พอลืมตาขึ้นมา กลับมีผู้หญิงคนหนึ่งมาอยู่ในอ้อมกอดแล้วเหรอ

แถมตอนนี้ยัง…

เมื่อเห็นคนตรงหน้าใกล้ๆ และสบสายตาบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของเธอ พร้อมกับใบหน้าเล็กที่กำลังงุนงง นัยน์ตาของเขาหดตัวเล็กน้อย ลืมไปว่าตัวเองควรจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

มือข้างหนึ่งของเธอยันอยู่บนหน้าขาของเขา

ท่าทางเงยหน้าดูลำบากอยู่บ้าง เหมือนจะไถลลงจากโซฟาอยู่แล้ว…

พริบตาที่เห็นเธอไหลลงไป เขายื่นมือไปโอบเอวเธอไว้โดยไม่รู้ตัว แล้วดึงเธอมาในอ้อมอกของตัวเอง!

ในที่สุดริมฝีปากของทั้งสองคนก็ผละออกจากกัน

หัวของเหนียนเสี่ยวมู่ชนกับหน้าอกของเขา นับว่าดึงสติกลับมาได้แล้ว

เธอยันโซฟา แล้วดีดตัวขึ้นจากตัวของเขาอย่างรวดเร็ว ราวกับเป็นสปริงก็ไม่ปาน

ดวงหน้าเล็กจ้อยสะสวยแดงระเรื่อขึ้นมาด้วยความเร็วที่ตามองเห็นได้

ปากเล็กๆ อ้าพะงาบๆ เดี๋ยวก็หุบ เดี๋ยวก็อ้า

เธอทำท่าทาง ‘ฉันมีอะไรจะพูด แต่เก้ๆ กังๆ จนกัดลิ้นตัวเอง’

สุดท้ายเธอก็ลุกขึ้นยืนตรงหน้าเขาด้วยความสับสน จากนั้นก็ทำคอตกเหมือนกับเด็กทำผิด แล้วเอ่ยปากเสียงเบา “ฉันคิดว่าคุณหลับอยู่ แค่อยากจะปลุกคุณเฉยๆ ไม่ได้ตั้งใจเอาปรียบคุณนะ”

ก่อนหน้านี้ยั่วโมโหเขาแล้ว เธอยังสาวเท้าวิ่งหนีได้

แต่วันนี้คงจะไม่ได้

โบนัสจะถึงมืออยู่แล้ว ถ้าหนีไปตอนนี้ งานที่เพิ่งทำไปเมื่อกี้ไม่เสียเปล่าเหรอ

บ้านของถานเปิงเปงก็จะถึงกำหนดแล้ว ตอนนี้เธอขลาดกลัวไม่ได้

เมื่อกี้เธอไม่น่ามองเขาเลย เพราะแค่มองครั้งสองครั้งก็อดใจไม่ไหวแล้ว…

ทีแรกเธออยากสัมผัสใบหน้าของเขา แต่ตอนนี้จูบเขาไปโดยไม่ได้ระวัง

ได้ยินว่าหลายปีมานี้อวี๋เยว่หานไม่เข้าใกล้ผู้หญิงเลย คงไม่ได้กลัวผู้หญิงหรอกใช่ไหม

ก่อนหน้านี้พวกเขาจูบกันอย่างไม่ระวังโดยอุบัติเหตุ ซึ่งเป็นความรับผิดชอบของทั้งสองฝ่าย แต่ครั้งนี้เธอชนใส่หน้าอกของเขาเอง เธอหนีความรับผิดชอบไม่ได้

เขาคงจะไม่โมโหจนหักโบนัสเธอหมดหรอกใช่ไหม

พอคิดถึงตรงนี้ เหนียนเสี่ยวมู่ก็กระวนกระวายขึ้นมาทันที

นิ้วมือเล็กๆ กวัดเกี่ยวอยู่ด้วยกัน พลางถามอย่างระมัดระวัง “ถ้าคุณรู้สึกว่าเสียเปรียบ เอ่อ…งั้นฉันจะให้คุณจูบคืนดีไหม”

เธอพูดคำนี้ออกมาแล้วก็งงกับตัวเองเหมือนกัน

จากนั้นเธอก็กัดลิ้นอย่างหัวเสีย ไม่กล้าเงยหน้ามองเขา

บรรยากาศภายในห้องรับแขกแปลกประหลาดไปในทันที

“…”

เหนียนเสี่ยวมู่ก้มหน้า ไม่ได้มองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ หลังจากทั้งสองคนผละออกจากกันแล้ว ก็พากันหูแดงทั้งคู่

นัยน์ตาสีดำลุ่มลึกของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าที่กำลังก้มต่ำของเธอ

ร่างกายที่นั่งบนโซฟาแข็งทื่ออยู่บ้าง

เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนั้น ดวงตาของเขาก็ฉายแววประหลาดใจออกมา

จากนั้นสายตาของเขาก็จับต้องไปที่ริมฝีปากสีแดงเชอร์รีของเธอ…

ความรู้สึกนุ่มนวลเมื่อเธอสัมผัส แล่นปราดเข้ามาในหัวของเขาในทันที

ก่อนจะกระจายไปทั่ว…

ร่างกายของอวี๋เยว่หานแข็งทื่อยิ่งกว่าเดิม แม้แต่มือยังกำหมัดโดยที่ไม่รู้ตัว…

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า

เหนียนเสี่ยวมู่ไม่ได้ยินเขาตอบสักที จึงยิ่งกระวนกระวายใจกว่าเดิม

เขาควรจะจูบเธอกลับจริงๆ เหรอ