หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 969 ตัวร้อน ตอนที่ 970 ยังมีอีกคน!
ตอนที่ 969 ตัวร้อน
นัยน์ตาเย็นชาแฝงไปด้วยความไม่พอใจ
“คุณลุงก็น่าจะรู้ดีนี่ว่าตระกูลเหยาอาศัยการทำธุรกิจกับตระกูลมั่ว สองปีที่ผ่านมาถึงได้ใจเกินไป เอาแต่ใช้ชื่อตระกูลมั่วไปรังแกคนอื่น ถ้าไม่จัดการตระกูลเหยาซะตั้งแต่ตอนนี้ อีกหน่อยคงจะจัดการยาก”
“……”
มั่วเฉียนจ้องเขม็งโดยไม่พูดอะไรอีก
เงยหน้าสั่งพ่อบ้านไปเอายามาให้เขา
รอจนกระทั่งพ่อบ้านหยิบกล่องยามา มั่วหย่งเหิงก็ยื่นมือไปรับและเตรียมจะออกไป
ขณะกำลังจะสาวเท้า เสียงของมั่วเฉียนก็ดังมาจากข้างหลัง
“นายท่านดีขึ้นบ้างหรือยัง? บอกเขาด้วยว่าฉันจะไปเยี่ยมพรุ่งนี้”
“……”
มั่วหย่งเหิงชะงักเท้า ดวงตามืดมนเป็นประกาย
พยักหน้าอย่างใจเย็น “ครับ”
จากนั้นก็ถือกล่องยาออกไป
ในห้องโถงของคฤหาสน์
เมื่อมั่วเฉียนเห็นเขาออกไปแล้วก็เงยหน้าถามพ่อบ้าน “นายรู้สึกไหมว่าตั้งแต่นายท่านป่วย เจ้าเด็กนี่ก็เปลี่ยนไปไม่น้อย?”
พ่อบ้านยิ้ม “ประธานมั่วคิดมากไปแล้ว คุณชายหย่งเหิงเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ต้องเป็นคนรู้จักเขาถึงจะยอมคุยประโยคสองประโยค แต่ถ้าคนไม่รู้จักต่างก็จะคิดว่าเขาพูดไม่ได้”
“ก็จริง เขาเป็นคนรักสันโดษแบบนี้มาตลอด นายท่านถึงได้เอ็นดูเขา ชอบพาเขาไปไหนมาไหนด้วยบ่อยๆ”
มั่วเฉียนยิ้มและกลับไปนั่งบนโซฟา เขาหยิบรูปเหนียนเสี่ยวมู่ขึ้นมาดูต่อ…
–
ในโรงพยาบาล
หลังจากพักผ่อนมาทั้งคืน
เหนียนเสี่ยวมู่ก็เต็มไปด้วยพลังหลังจากตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น
พอยื่นมือควานหาคนข้างๆไม่เจอ เธอก็ลืมตาขึ้นและลุกขึ้นนั่งอย่างเป็นกังวล
ทันที่เงยหน้าก็พบอวี๋เยว่หานกำลังนั่งอยู่บนโซฟา กำลังให้พยาบาลทำแผลให้เขา
พยาบาลผู้หญิง
หน้าตาสะสวยและยังเด็กมาก
เธอค่อยๆแกะผ้ากอซที่มือให้อวี๋เยว่หานด้วยความระมัดระวัง บางครั้งก็ถือโอกาสเงยหน้ามองเขาตอนที่เขาไม่รู้ตัว
จากนั้นสาวน้อยก็หน้าแดงระเรื่อ
อวี๋เยว่หานไม่ได้สังเกตเรื่องพวกนี้ เขาแค่วางมือขวาที่บาดเจ็บไว้บนที่วางแขนของโซฟาและให้พยาบาลทำแผลให้
ส่วนมืออีกข้างหนึ่งกำลังถือโทรศัพท์ หรี่ตาลงและปัดหน้าจอโทรศัพท์เป็นครั้งคราว
ดูเหมือนรู้สึกได้ว่าเหนียนเสี่ยวมู่ตื่นแล้ว
นี่แทบจะเป็นครั้งแรกที่เขาละสายตาจากโทรศัพท์มองมาที่เธอ
สายตาเย็นชาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน
“ตื่นแล้วเหรอ?”
“อือ” เหนียนเสี่ยวมู่ตอบรับ
พอตื่นขึ้นมาก็ถูกกระตุ้นด้วยความหึงหวง ทำให้น้ำเสียงของเธอฟังดูไม่ค่อยสบอารมณ์
เธอพลิกตัวลงจากเตียง เดินเท้าเปล่าไปตรงหน้าอวี๋เยว่หาน
“คุณจะทำแผลทำไมไม่เรียกฉัน? ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันก็เป็นพยาบาลรับจ้างเหมือนกัน ฉันช่วยคุณทำแผลได้”
แบบนี้จะได้ไม่มีสาวน้อยคนสวยมาจ้องคุณอีก!
เหนียนเสี่ยวมู่แอบพูดเสริมในใจอย่างเงียบๆ
เดิมทีเธอยังคิดว่าพอพูดไปแบบนี้แล้ว เขาจะรู้ว่าเธอหึง
แต่พอเงยหน้าขึ้น ผลคืออวี๋เยว่หานไม่ได้สนใจตรงจุดนี้โดยสิ้นเชิง
เขายังขมวดคิ้ว “พื้นมันเย็น ใส่รองเท้า!”
เหนียนเสี่ยวมู่งอนแก้มป่อง “ไม่ใส่ ฉันตัวร้อนอยู่นะ เท้าเย็นหน่อยจะได้ระบายความร้อน ”
“ยังง่วงอยู่เหรอ? งั้นไปนอนต่ออีกสักพัก ตื่นแล้วค่อยมาคุยกับผม” อวี๋เยว่หานคิดแค่ว่าเธอหงุดหงิดที่ตื่นกลางคัน จึงวางโทรศัพท์ลงแล้วชี้ไปที่เตียง
เหนียนเสีย่วมู่โมโหมากจนแทบจะลากรองเท้ามาตบหน้าผากเขา
ไหนล่ะพ่อหนุ่มอัจฉริยะที่คนอื่นพูดกัน?
แค่คู่หมั้นกำลังหึง เขายังดูไม่ออก?
ตาบอดแล้วมั้ง!
หรือจะเป็นความตั้งใจ พอเห็นสาวน้อยคนสวยยิ้มให้เขาด้วยความชื่นชม เขาก็เลยอดใจไม่ไหว?
สารเลว!
คนชั่ว!
คนหลายใจ!
ตอนที่ 970 ยังมีอีกคน!
เมื่ออวี๋เยว่หานเห็นเธอทำหน้าฟึดฟัด เขาก็เหมือนรู้ตัวขึ้นมาหลังจากผ่านไปไม่กี่วิ
หันไปมองพยาบาลสาวที่อยู่ข้างๆ
ขณะกำลังจะแกะผ้ากอซที่แผลออก พยาบาลสาวก็เงยหน้าเตือนด้วยความอ่อนโยน “ตอนเช็ดแผลจะเจ็บหน่อยนะคะ ฉันจะพยายามทำให้เบาที่สุด ถ้าเจ็บขึ้นมาก็บอกฉันได้”
จากที่เหนียนเสี่ยวมู่เห็น สายตาคู่นั้นดูอ่อนโยนจนแทบจะรีดออกมาเป็นน้ำ
พอจะเดินไปก็ได้ยินเสียงอวี๋เยว่หานเรียกเธอ
“เหนียนเสี่ยวมู่ ผมเจ็บมือ”
“……”
เธอชะงักเท้า
หันกลับไปมอง
พยาบาลเพิ่งจะเอาสำลีจุ่มลงไปในยา ยังไม่ได้เช็ดที่แขนของเขาเลย แล้วเขาพูดว่าเจ็บทำไม?
เห็นได้ชัดว่าพยาบาลตกตะลึงกับเสียงของเขา
ที่เธอเตือนไปเมื่อสักครู่นี้แค่เตือนไปส่งๆเท่านั้น
พยาบาลไม่คิดมาก่อนเลยว่าคนที่ดูห้าวหาญอย่างอวี๋เยว่หานจะร้องเจ็บ แม้กระทั่งใส่ยาก็ร้องเจ็บได้
ทั้งยังร้องออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่เก้อเขิน
รอจนกว่าใครสักคนจะมาปลอบ!
“ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว คุณออกไปก่อน”
ก่อนที่พยาบาลจะได้สติ อวี๋เยว่หานก็พูดอย่างเย็นชา
พยาบาลผงะ “แต่ว่าแผลของคุณ…”
พยาบาลเหมือนอยากจะพูดต่อ แต่โดนอวี๋เยว่หานถลึงตาใส่ เธอจึงรีบวางสำลีในมือแล้วออกไปด้วยความสุภาพ
ทิ้งเขาไว้โดยที่มีเหนียนเสี่ยวมู่ยืนอยู่ห่างออกไปประมาณหนึ่งเมตร เธอกำลังอึ้งไปชั่วขณะ
“ยังยืนบื้ออยู่ทำไม? ยังไม่รีบมาทำแผลให้ผมอีก เจ็บจะตายอยู่แล้ว” อวี๋เยว่หานยกมือตัวเองขึ้น ทำให้นึกถึงสัตว์ตัวน้อยที่กำลังรออาหาร พลางตะโกนใส่เหนียนเสี่ยวมู่
สลับคราบระหว่างหมาป่ากับลูกหมาได้อย่างหมดจด
เหนียนเสี่ยวมู่บ่น “จะดุทำไม? เห็นๆอยู่ว่าคุณไล่พยาบาลที่ทำแผลให้คุณออกไปเอง”
“หืม” อวี๋เยว่หานออกปากพูด
“เหนียนเสี่ยวมู่ คุณได้กลิ่นน้ำส้มสายชูในห้องนี้ไหม? ไม่รู้เหมือนกันว่าใครคว่ำถังน้ำส้มสายชู เปรี้ยวจะตายอยู่แล้ว”
เหนียนเสี่ยวมู่ “o(╯□╰)o……”
เธอเปล่าเสียหน่อย!
เหนียนเสี่ยวมู่ไม่ยอมรับ แต่พอเห็นว่าอวี๋เยว่หานไล่พยาบาลไปแล้ว เธอจึงทำแผลให้เขาแต่โดยดี
เพิ่งจะทำแผลเสร็จได้ไม่นาน ผู้ช่วยก็กลับมาจากข้างนอก
ผลลัพธ์ที่สืบมาได้เหมือนกับที่อวี๋เยว่หานเดาไว้ไม่มีผิด
“จากข้อมูลเบื้องต้น คนที่ซื้อนักฆ่าคือเหยาอวิ๋นอวิ๋น แต่พอตามสืบต่อไปกลับพบว่าคนที่อยู่เบื้องหลังคือตระกูลมั่ว!”
ผู้ช่วยมีสีหน้าเคร่งขรึม
“รู้ไหมว่าเป็นใครในตระกูลมั่ว?” อวี๋เยว่หานถาม
ผู้ช่วยส่ายหน้า “สืบไม่พบครับ เมือง N เป็นถิ่นของตระกูลมั่ว การจะสืบข้อมูลของตระกูลมั่วที่นี่จึงเป็นไปได้ยากมากที่จะไม่ถูกพวกเขาจับได้ ผมกลัวว่าจะทำให้คนที่อยู่เบื้องหลังไหวตัวทันก็เลยกลับมาก่อน”
ผู้ช่วยชะงักแล้วพูดเสริม
“วิธีซื้อตัวนักฆ่ามีอยู่สองวิธีคือใช้บัญชีธนาคารของบริษัทที่ทำธุรกิจร่วมกันในการโอนเงินให้เป้าหมาย ซึ่งจะเห็นได้ว่าคนคนนี้มีสถานะไม่ธรรมดาในตระกูลมั่ว และมีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นคนที่ติดต่อธุรกิจกับตระกูลเจิ้งและตระกูลเหยาเป็นประจำ”
“คุณหมายถึง…มั่วเฉียน?” เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
ตอนนี้ผู้ดูแลตระกูลมั่วคือมั่วเฉียน
ไม่มีใครลงมือทำเรื่องพวกนี้ได้ง่ายไปกว่าเขาและยังไม่ตกเป็นที่ต้องสงสัยของคนอื่น
แต่ทำไมมั่วเฉียนถึงต้องการฆ่าเธอ?
“ไม่ใช่แค่มั่วเฉียน ตระกูลมั่วยังมีอีกคนที่ทำเรื่องพวกนี้ได้ง่ายๆ” อวี๋เยว่หานพูดอย่างเงียบๆ
ดวงตาดำขลับเต็มไปด้วยความสับสน
เมื่อมองไปที่ชุดบนไม้แขวนเสื้อในห้องผู้ป่วยที่เหนียนเสี่ยวมู่เปลี่ยนทิ้งไว้
ในหัวเหนียนเสี่ยวมู่ก็ปรากฏภาพเหตุการณ์ในห้างสรรพสินค้าวันนั้น
และคนที่มาตรวจงานแทนมั่วเฉียน…