หัตถ์เทวะธิดาพญายม - ตอนที่ 318 ชี้แนะ
ตอนที่ 318 ชี้แนะ
แน่นอน ย่อมไม่มีผู้ใดสามารถเข้าสู่สวนสมุนไพรในยามนี้หลังใคร่ครวญครู่หนึ่ง ยอดฝีมือทั้งหมดต่างอาศัยเครื่องช่วยดังเช่น แส้ เชือกยาว และอื่น ๆ เพื่อลากดึงผู้ยังติดอยู่ด้านในสวนสมุนไพรออกมา
หลังฉุดดึงทุกคนที่มีอาการเจ็บป่วยออกจากสวนสมุนไพรได้แล้ว พวกมันสองสามคนก็ช่วยกันแบกผู้ป่วยไปรวมกันไว้ในสถานที่เปิดโล่ง ตลอดช่วงเวลาที่พวกมันกระทํา การเคลื่อนไหวทุกสิ่ง เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายต่างมุ่งหมายส่งรอยยิ้มประจบประแจงให้แก่เพิ่งเหลียนยิ่ง ทว่าเกอซีกลับอดมิได้ที่จะยกมุมปากทั้งสองเผยรอยยิ้มอันลึกลับ
หนานกงยวี่เอียงกายลงกระซิบเบา ๆ ข้างหูอย่างเร็วไว “หากมีเรื่องน่าสนุก เจ้าย่อมสมควรบอกกล่าวแก่ข้าบ้างให้ผู้เป็นสามีของเจ้าได้ร่วมสนุกสุขสันต์ด้วยเป็นไร”
หญิงสาวทิ้งหางตามองด้วยความขี้คร้านเกินกว่าจะขอให้อีกฝ่ายกลับคําเรียกแทนตนที่แสนโง่เง่า “เดาเอาเองสิ”
หนานกงยวี่ขยับยื่นมือดีดปลายจมูกหญิงสาวพลางกล่าวด้วยน้ําเสียงแสนออดอ้อน “บังอาจนัก ! หากข้าทายถูก เช่นนั้นครานี้ เจ้าจะยอมมอบสิ่งใดเป็นรางวัลเล่า ?”
ยังจะหน้าด้านร้องขอรางวัล ! ชายผู้นี้ชักจะทะลึ่งตึงตัง กับนางมากกระทั่งติดเป็นนิสัยไปแล้ว !
เกอซีผลักแขนอีกฝ่ายออก พร้อมกล่าวด้วยน้ําเสียงไม่สบอารมณ์ “ฝันไปเถิด”
หากทว่าหนานกงยี่กลับรีบยื่นหน้าเข้ามาหาอีกครา พร้อมน้ําเสียงค่อนข้างเบาที่เอ่ยกล่าวอย่างเชื่องช้า “เปิ่นหวาง*คาดเดาว่าพิษเหล่านั้นไม่เพียงมีผลกับผู้ล่วงเข้าสู่สวนสมุนไพร หากล้วนมีผลต่อผู้ที่สัมผัสจับต้องผู้ได้รับพิษเช่นกัน!”
*เปิ่นหวางคือคําเรียกแทนตนเองของท่านอ๋อง
นิยาย เรื่องนี้อัพเดตก่อนที่อื่น เว็ปแรกที่ลง novelza.com
หญิงสาวอดปล่อยหัวเราะออกมามิได้ เมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยกล่าว นางไม่มีความสงสารคนเหล่านั้นอย่างแท้จริงจึงเพียงยืนมองเหล่ายอดฝีมือผู้เปี่ยมศรัทธาอัน แรงกล้าในตัวท่านหมออัจฉริยะผู้ปรากฏในรอบศตวรรษ พวกเขาต่างพากันประจบประแจงเอาใจท่านหมอผู้เก่งกล้า และเมื่อเป็นเช่นนี้เกอซีจึงเพียงเอ่ยเยาะหยัน “ถูกต้อง ข้าอยากรู้นักว่าหากพวกเขาพบว่าทุกคนล้วนต้องติดโรคร้าย เพราะเทพธิดาบัวเยือกแข็งเป็นเหตุ คนเหล่านั้นจะยังยกย่องเชิดชูเทพธิดาผู้นั้นอยู่อีกหรือไม่ !”
ชายหนุ่มเห็นรอยยิ้มซุกซนปรากฏที่มุมปากของเกอซี ประกายในแววตาโคจรหมุนวนดังคลื่นทะเล กรุ่นกลิ่นหอมที่กําจายออกจากร่าง ส่งผลให้ชายหนุ่มถูกสูบกลืน เข้าไปในรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เบื้องหน้า ยิ่งโดยเฉพาะริมฝีปากชมพูระเรื่อนุ่มนิ่มกับไรฟันขาวสะอาดราวไข่มุกของนางช่าง……..
หนานกงยี่รับรู้ได้ว่า ยามนี้ในใจของเขาพองฟูเบ่งบาน เขาเหยียดมือยื่นออกไปรั้งร่างของนางเข้าสู่อ้อมแขนก่อนจะใช้ชายเสื้อกว้างบดบังสายตาทุกผู้คน เพื่อจุมพิตสตรีในดวงใจ
ผ่านไปครู่ใหญ่ เกอซีจึงผลักชายหนุ่มออก ริมฝีปากนุ่มสีชมพูยามนี้กลับบวม และถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงระเรื่อ นางถมึงทึงจ้องอีกฝ่ายด้วยลูกนัยน์ตาที่สั่นกระเพื่อมเต็มไปด้วยความเดือดดาล
“ทั้งที่พวกเรายังอยู่ในที่สาธารณะเจ้ากลับทําอะไรเช่นนี้ ?!”
หนานกงยี่กรีดนิ้วผ่านแผงขนตายาวของอีกฝ่ายพลางเอ่ยกล่าวกลั้วรอยยิ้ม “เปิ่นหวางเคยบอกแล้วมิใช่หรือ ? เป็นหวางไม่เคยทําการค้าที่ขาดทุน รางวัลที่เป็นหวางสมควรได้รับเป็นหวางย่อมต้องใช้สิทธิ์”
เพียงเกอซีกําลังจะเดือดดาล ชายหนุ่มกลับรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “เจ้าคิดเห็นเช่นไร พวกเราสมควรชี้แนะพวกมันหรือไม่ ?”
เกอซีชะงักไปครู่ เมื่อบทสนทนาถูกเปลี่ยนอย่างฉับพลันนางจ้องบุรุษเบื้องหน้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่าในคราแรกก่อนจะกวาดสายตามองทุกคนในสํานักหลิวหลี จากนั้นจึงปล่อยเสียงหัวเราะ หนานกงยผู้นี้ร้ายลึกยิ่งกว่านางหลายขุมนัก !
หากทว่านางกลับชอบใจคนเช่นนี้
ภายใต้การส่งสายตาของหนานกงยวี่ หวูอวี้รีบปล่อยวาจาออกไปไม่หยุดปาก เขาร้องตะโกนบอกกลุ่มคนผู้กําลังแบกผู้ปวย “โห…โลหิตดําคล้ําน่าทุเรศทุรังจะแย่ พวกเจ้า ยังกล้าสัมผัสตรง ๆ เยี่ยงนี้ ไม่กล้วจะติดกลิ่นเหม็นไปอีกคนกระนั้นรึ ?”
หนึ่งในผู้ที่กําลังช่วยแบกขนอย่างระมัดระวังด้วยกลัวอาภรณ์จะเปื้อน ทั้งยังต้องปฏิบัติตามคําแนะนําของเฟิ่งเหลียน ยิ่งเงยหน้าขึ้นกล่าวกระแทกกลับในทันที “การช่วยชีวิตผู้อื่นนั้นสําคัญยิ่งไปกว่าวัตถุนอกกาย ขณะที่เทพธิดาบัวเผือกแข็งยินดีถ่ายทอดพลังปราณในกายทั้งมอบโอสถรักษา อันล้ำค่าเพื่อช่วยชีวิตพวกเขาอย่างไม่ลังเลทว่าเจ้ากลับห่วงอาลัยเพียงเรื่องความสกปรกเปรอะเปื้อน !”
“หากเจ้าสามารถทนดูผู้อื่นสิ้นใจลงตรงหน้าโดยไม่ให้การช่วยเหลือ เป็นผู้มีจิตใจที่แห้งแล้งดังหินผาเช่นนี้ เจ้าย่อมไม่ควรค่าจะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ !”
“ถูกต้อง ! ถูกต้อง ! พวกมันไม่คู่ควรแม้แค่เพียงถือรองเท้าให้เทพธิดาบัวเยือกแข็งด้วยซ้ํา !”
“เจ้าไม่เข้าใจหรอกว่าผู้ที่อยู่อย่างมีเกียรตินั้นเป็นเช่นไร ทั้งมิได้เข้าใจว่าสิ่งใด คือการยอมอุทิศชีวิตตนเพื่อแลกกับสิ่งที่คุ้มค่า !”
สุ้มเสียงโต้กลับยังก้องดังไปทั่วสวนสมุนไพรอย่างไม่หยุดยั้ง กระทั่งเกอซีผู้กําลังรับฟังแทบจะหลุดหัวเราะ
หากคนพวกนี้ไม่ได้อยู่ในอาภรณ์ยุคโบราณ นางคงเข้าใจว่าตนหวนกลับไปอยู่ในองค์กรนักฆ่าในชาติภพอดีตไปแล้ว