องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ - บทที่ 866 ใช้ประสาทรับกลิ่นดมหากลิ่นเลือด

องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 866 ใช้ประสาทรับกลิ่นดมหากลิ่นเลือด

เมื่อฉินฝูโยวมาอยู่ในมือ ฉีเฟยอวิ๋นก็ดีดอย่างรวดเร็ว คนที่เป่าขลุ่ยกระอักเลือดและล้มลงบนพื้น และมีอีกคนหนึ่งที่เป่าขลุ่ยอยู่ข้างนอกจวนอ๋อง

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปรอบ ๆ มีคนเป่าขลุ่ยเยอะมาก และไม่สามารถระบุได้ว่าอยู่ที่ไหน

ฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าหัวอีกาดำมีเลือดไหล นางก็รู้สึกสงสารเป็นอย่างมาก จิตใจว้าวุ่น และ ฉินฝูโยวก็ผิดเพี้ยน

นางถอยหลังไปและเกือบจะล้มลง ชายชุดดำเหล่านั้นพุ่งเข้ามาในทันที เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้น ดาบของคนผู้หนึ่งก็ตกลงแล้ว แม้ว่าไม่ต้องการให้นางตาย แต่ก็ต้องการแขนข้างหนึ่งของนาง

ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่านางตายแน่ ๆ มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา และฝ่ายตรงข้ามก็ถูกถีบออกไป

ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้น และซูมู่หรงก็มายืนอยู่ข้าง ๆ นางแล้ว เขาปัดเสื้อผ้าของตัวเอง และดึงฉีเฟยอวิ๋นขึ้นมา：“เจ้าช่างไร้ประโยชน์เสียจริง เมื่อก่อนเจ้าไม่ใช่แบบนี้”

“อดีตก็คืออดีต ชายชาตรีไม่กล่าวถึงความกล้าหาญในเวลานั้น” ฉีเฟยอวิ๋นปรับลมหายใจ และรู้สึกดีขึ้น

ซูมู่หรงมองไปที่เฟยอิง：“นำนักดนตรีมาในจวนออกมา แต่ละคนเล่นดนตรีคนละอย่าง และพยายามบรรเลงอย่างสุดความสามารถ เพื่อรบกวนเสียงขลุ่ยของพวกเขา อาอวี่ เจ้าไปตามหาคน นำสุนัขล่าเนื้อในจวนไปด้วย และไม่นานก็จะหาเจอ”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ซูมู่หรง：“เป็นเจ้าที่เก่งกาจ ในจวนอ๋องเย่ของข้าเลี้ยงสุนัขไว้หลายตัว”

“เป็นเจ้าที่อ่อนแอเกินไป อย่าบอกว่าเป็นศิษย์ของข้าเลย น่าอับอายขายหน้า！”

ซูมู่หรงมองไปที่คนเหล่านั้น：“พวกเจ้าเป็นคนของจงชิน？”

ชายชุดดำทำไม่สำเร็จและไม่ยอมแพ้ จากนั้นก็ชำเลืองมองผู้คนที่ออกมาจากในลานบ้าน บางคนก็ออกมาแล้ว รวมทั้งผู้สืบสกุล แม่ทัพฉี และอวิ๋นจิ่น

“เจ้ามาได้อย่างไร？” ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจเล็กน้อย อวิ๋นจิ่นมากลางดึก ทำไมสตรีมีครรภ์ถึงวิ่งเพ่นพ่านไปทั่ว？

“พวกเรามาช้าแล้ว หากไม่ใช่เพราะข้ารู้สึกสงสัย ท่านแม่ทัพก็คงจะไม่มา” ในเวลานี้สีหน้าของอวิ๋นจิ่นดูดีขึ้นมาก นางสวมชุดสีแดง และแม่ทัพฉีก็ยืนอยู่ข้าง ๆ นางด้วยสีหน้าที่ไม่น่ามองนัก

“จิ่นเอ๋อร์ เจ้าเข้าไปก่อน อวิ๋นอวิ๋น เจ้าก็เข้าไปด้วย”

แม่ทัพฉีพาอวิ๋นจิ่นเดินไปที่หน้าประตู นักธนูพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว และพร้อมที่จะรับมือกับคนเหล่านั้น

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบไปที่แม่ทัพฉีและบอกว่า：“ท่านพ่อ ท่านก็ระวังตัวด้วย！”

ฉีเฟยอวิ๋นถือฉินฝูโยว และเจ้าเสือน้อยก็คาบเจ้าห้าเข้าไป

หลังจากที่เข้าไปแล้ว เจ้าเสือน้อยก็วางเจ้าห้าลง และหมอบลงข้าง ๆ เขา มันกังวลว่าเจ้าห้าจะถูกทำร้าย จึงใช้ร่างกายของมันล้อมรอบเจ้าห้าไว้ แล้ววางหางลงบนตัวของเจ้าห้า

ฉีเฟยอวิ๋นตามอวิ๋นจิ่นเข้าไป และเหลือบมองอวิ๋นจิ่น：“เจ้ามาได้อย่างไร？”

“ข้าเป็นห่วงพวกเจ้า และท่านอ๋องเย่ก็ส่งข่าวไปที่จวนแม่ทัพ เขาบอกว่าคืนนี้จะมีคนบุกเข้ามาในวัง และให้ข้ากับท่านแม่ทัพมาที่นี่”

“งั้นหรือ？” ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้ว่าคืนนี้จะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น

“ข้าจะออกไปดูหน่อย เจ้าช่วยดูแลพวกเขาด้วย”

ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มเจ้าห้าขึ้นมา นางเป็นกังวลจึงออกไปข้างนอก อวิ๋นจิ่นมองดูเด็ก ๆ ที่ตื่นขึ้นมา เมื่อเด็ก ๆ เห็นอวิ๋นจิ่น พวกเขาก็ดีใจในทันที แต่หลังจากที่ดีใจแล้ว พวกเขาก็มองไปที่หน้าประตูด้วยความกังวลและอยากจะออกไป

อวิ๋นจิ่นกล่าวว่า：“ใครก็ห้ามออกไป จะได้ไม่เพิ่มปัญหาให้กับท่านแม่ของพวกเจ้า！”

เด็ก ๆ พยักหน้า และยื่นมือออกไปคว้าอวิ๋นจิ่นไว้ อวิ๋นจิ่นเดินไปนั่งลง และพวกเขาเข้าไปใกล้ ๆ อวิ๋นจิ่นและกอดอวิ๋นจิ่นไว้ในทันที

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นออกไปนอกประตู นางก็มองไปที่ลานบ้าน ผู้คนนับสิบที่มาถูกธนูยิงตายอยู่บนพื้น แต่วันนี้มีคนจำนวนมาก และบางคนก็อยู่ข้างนอก

คราวนี้พวกเขาสวมเสื้อเกราะ ยิงธนูออกไปก็ไร้ประโยชน์

ในมือของพวกเขายังคงมีเลือดหยด พวกเขาได้รับการฝึกมาเพื่อคร่าชีวิตผู้คน และใช้เวลาไม่นานในการคว้าหัวของนักธนู บางคนได้รับบาดเจ็บอยู่บนพื้น ฉีเฟยอวิ๋นถูกซูมู่หรงพาตัวไปไว้ข้าง ๆ แม่ทัพฉีต้องการจะฆ่าคนของเขา และล้มลงไปตายบนพื้น

ในลานบ้านโกลาหลมาก นักธนูไร้ประโยชน์ และคนเหล่านั้นก็พยายามที่จะจับตัวฉีเฟยอวิ๋น

ในขณะที่แม่ทัพฉีกำลังจะลงมือ ซูมู่หรงก็รั้งแม่ทัพฉีไว้：“ข้าจะจัดการกับพวกเขาเอง ท่านปกป้องผู้คนที่อยู่ข้างใน ท่านมีเรื่องบางอย่างในใจ และไม่สามารถที่จะสงบลงได้”

หลังจากพูดจบแล้ว ซูมู่หรงก็รีบออกไป

แม่ทัพฉีหันกลับไปฉีเฟยอวิ๋นและกล่าวว่า：“เจ้าก็เข้าไปด้วย”

ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว：“ข้าไม่เข้าไป ข้าอยากดู”

แม่ทัพฉีไม่พูดอะไรมาก ซูมู่หรงถือดาบอยู่ในมือ และจับคนหนึ่งในนั้นอย่างรวดเร็ว คนเหล่านั้นล้อมซูมู่หรงไว้ แต่ยังไม่ทันจะได้เข้าใกล้ พวกเขาก็ตายอยู่บนพื้นแล้ว ซูมู่หรงลงมืออย่างโหดเหี้ยม และในตอนนี้เขาไม่กลัวอาวุธใด ๆ เมื่อต่อสู้แล้ว เขาก็ไม่สนใจ แต่คนเหล่านั้นกลับหวาดกลัว

หลังจากต่อสู้กันสักพัก คนเหล่านั้นก็พุ่งเข้ามาพร้อมกัน และหนึ่งในนั้นก็แทงซูมู่หรง แต่ซูมู่หรงคว้าดาบไว้แล้วหักดาบ

สุดท้ายคนผู้นั้นก็ตายอยู่บนพื้น จากนั้นซูมู่หรงก็หันไปมองรอบ ๆ

ฉีเฟยอวิ๋นดูเหมือนจะเห็นคนแปลกหน้า แม้ว่านางจะรู้ว่าซูมู่หรงเก่งกาจมาก แต่ก็ไม่คิดว่าในระยะเวลาสองเดือนก่อนและหลังจะแตกต่างกันมากเช่นนี้

ก่อนหน้านี้ซูมู่หรงไม่มีพลังที่มากเช่นนี้ แต่ตอนนี้กลับเป็นเหมือนเดิมแล้ว

ซูมู่หรงมีดาบเสียบอยู่ที่หน้าอก ฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าเขาเดินกลับมาด้วยความเจ็บปวด

“ท่านไม่ควรมา！” ฉีเฟยอวิ๋นส่งเจ้าห้าให้แม่ทัพฉี：“ท่านพ่อ ท่านกลับเข้าไปก่อน！”

แม่ทัพฉีอุ้มเจ้าห้าเดินเข้าไป ฉีเฟยอวิ๋นจับดาบที่หน้าอกของซูมู่หรงไว้ และดึงมันออกมาอย่างแรง

ไม่มีรอยเลือดเลยแม้แต่น้อย มีแต่น้ำเหลืองที่เน่าเสีย

ฉีเฟยอวิ๋นโยนดาบลง：“เจ็บมากใช่หรือไม่？”

“ไม่รู้สึกอะไรเลย” ซูมู่หรงเดินไปด้านข้าง เขาเหลือบมองผู้คนที่อยู่ในลานบ้านและกล่าวว่า：“กลับไปเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว”

แม่เฒ่าโฮ่วพวโฮ่วเซิงกลับไป และคนอื่น ๆ ก็หันหลังกลับเข้าไปในห้อง

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ซูมู่หรง：“ข้าจะทำแผลให้ท่าน”

“ไม่เป็นไร เราไปหาพวกเขากันเถอะ” ซูมู่หรงเดินไปที่เรือนจวินจื่อ ฉีเฟยอวิ๋นเป็นกังวลและเดินตามออกไป

จักรพรรดิปีกใต้ยืนอยู่ในลานบ้านของสวนดอกกล้วยไม้ เมื่อเห็นทั้งสองคน จักรพรรดิปีกใต้ก็กล่าวว่า：“ข้าเห็นคนสองคนวิ่งหนีไปแล้ว พวกเขาได้รับบาดเจ็บ และน่าจะไปได้ไกลนัก！”

ซูมู่หรงมองไปที่จักรพรรดิปีกใต้อยู่ครู่หนึ่ง และลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่าง จากนั้นก็หันหลังเดินออกไปข้างนอก ฉีเฟยอวิ๋นหยิบขวดยาและโยนให้จักรพรรดิปีกใต้：“ท่านอย่าลืมกินยาด้วย！”

จักรพรรดิปีกใต้รับขวดยาและมองดูทั้งสองคนจากไป จากนั้นก็เดินไปที่เรือนจวินจื่อ ในเวลานี้มีทหารมาที่จวนอ๋องเย่เป็นจำนวนมาก แต่ไม่มีอันตรายใด ๆ แล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นตามซูมู่หรงออกมา ทั้งสองหยุดอยู่ที่หน้าประตูจวนอ๋องเย่ ซูมู่หรงขมวดคิ้วอย่างลึกซึ้ง：“ข้าไม่ได้กลิ่น เจ้าได้กลิ่นหรือไม่？”

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองซู่มู่หรง นางลืมเรื่องนี้ไปเลย ตอนที่ตายการรับรู้ของร่างกายจะเริ่มถดถอย และเมื่อตายแล้วจะไม่มีการตอบสนองใด ๆ

ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมามอง และกำลังจะไปหา ซูมู่หรงกล่าวอย่างเย็นชาว่า：“เมื่อมาที่นี่ก็กลายเป็นคนโง่ เหมือนคนที่นี่แล้วหรือ？”

สีหน้าท่าทางของซูมู่หรงดูเดือดดาล ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองซูมู่หรงอย่างงุนงง และไม่โต้ตอบใด ๆ

“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าแม้แต่น้ำก็เป็นของเหลวที่มีรสชาติ ประสาทรับกลิ่นของเจ้าก็เหมือนกับสุนัข โดยเฉพาะอย่างยิ่งในความมืดมิดเช่นนี้ เจ้าไม่มีเหตุผลและไม่รู้สึก”

ซูมู่หรงโกรธจัด ฉีเฟยอวิ๋นนึกถึงเรื่องที่นางถูกซูมู่หรงตำหนิ เพราะไปสืบหาคนค้ายา นางเกือบจะดื่มน้ำที่ใส่ยาในบาร์ ในตอนนั้นนางถูกเสียงในหูฟังตะโกนใส่ นางจำได้ว่านางได้กลิ่นผิดปกติที่อยู่ในน้ำ

ทั้งสองมองหน้ากัน ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไป นางหลับตาลงและสูดหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นก็ใช้ประสาทรับกลิ่นดมหากลิ่นเลือด！