อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ - บทที่ 140 ราชาหมา ต้อนเข้ากำแพง จูบแรก
อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 140 ราชาหมา ต้อนเข้ากำแพง จูบแรก
การกระทำที่มาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวของนาง ทำให้โม่เยว่ตะลึงไป
จนกระทั่งรู้สึกเจ็บริมฝีปาก……
เขาจึงได้ก้มหน้ามองดูนางด้วยความตะลึง
แต่ก็ไม่ได้ผลักนางออกไปตรงๆ ปล่อยให้นางกัดริมฝีปากของเขาไปเช่นนี้ จนมีกลิ่นสนิมกระจายอยู่ระหว่างปากและฟัน หยุนหว่านหนิงจึงได้ปล่อยมือด้วยความภาคภูมิ
นางก็กัดริมฝีปากของเขาจนแตกแล้ว
“ท่านเอาเปรียบข้า ข้าก็เอากลับมาแล้ว”
นางยื่นมือชี้ไปที่โม่เยว่ แล้วชี้ที่ตัวเองอีก ภาคภูมิใจเหมือนจิ้งจอกน้อยที่ทำแผนชั่วสำเร็จ “ท่านกัดข้า ข้าก็กัดท่าน”
“ตอนนี้ เราสองคนไม่มีอะไรค้างกันแล้ว”
“เจ้ามั่นใจว่าเราสองคนไม่มีอะไรค้างกันแล้ว?”
แววตาของโม่เยว่เคร่งขรึม
เขายื่นมือออกไป นิ้วมือเรียวยาวลูบไปบนริมฝีปากช้าๆ ใช้หน้าท้องของนิ้วเช็ดเลือดบนริมฝีปากเบาๆ มองดูนางอย่างลึกซึ้ง ราวกับปีศาจตัวหนึ่งที่เพิ่งจะดูดเลือดคนเป็นอาหารเช่นนั้น
คลุ้มคลั่ง มีเสน่ห์
หยุนหว่านหนิงแอบพูดว่าไม่ดีแล้วในใจ!
นางไม่มีแรงต้านทานต่อผู้ชายเช่นนี้แม้แต่น้อย!
ก่อนหน้านี้รู้สึกเพียงแค่โม่เยว่เป็นหมา แต่ตอนนี้สังเกตเห็นว่า…….เขายังจะมีด้านนี้อยู่ด้วยอย่างคาดคิดไม่ถึง
แม่งเอ๊ย นี่เป็นภาพลักษณ์ของเจ้าชายรูปงามที่สมบูรณ์แบบในใจของนางโดยแท้!
หากมองต่อไป นางจะต้องหลงใหลเคลิบเคลิ้มแน่
นางขมวดคิ้วแล้วหมุนตัว หันหลังให้โม่เยว่ “งั้นท่านพูดมา อะไรที่ไม่ได้เรียกว่าเราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกัน? หรือต้องการจะให้ข้าเลี้ยงดูหนุ่มน้อยหน้ามนให้ได้ จึงจะนับได้ว่าเราสองคนไม่มีอะไรค้างกันงั้นหรือ?”
โม่เยว่: “…….”
คิดไม่ถึงว่านางยังจะกล้าพูดเรื่องนี้อีก? !
ดูท่า การสั่งสอนเมื่อครู่ยังโหดร้ายไม่พอ?
“โม่เยว่ท่านก็คือหมา! หลังจากนี้ข้าเรียกท่านว่าราชาหมา ดูว่าพวกเราใครจะอับอาย”
นางพูดด้วยความโกรธ
“งั้นหรือ? เช่นนั้นต่อไปนี้ เจ้าก็เป็นพระชายาของราชาหมา?”
หาได้ยากที่โม่เยว่จะมองดูเงาหลังของนางด้วยอารมณ์ที่ดี
หยุนหว่านหนิง: “…….”
ใช่สิ!
ทำไมนางถึงได้ลืมเรื่องนี้ไปได้? !
หากว่าโม่เยว่เป็นราชาหมา นางก็ไม่ใช่พระชายาของราชาหมาแล้วหรือ? !
ด่าเขาก็พอแล้ว ทำไมต้องด่าตัวเองเข้าไปด้วย…….หยุนหว่านหนิงยื่นมือออกไป ตีหัวของตัวเองเบาๆ “ทำไมข้าถึงโง่ได้นะ?”
“เจ้าเพิ่งจะรู้ว่าเจ้าโง่หรือ?”
น้ำเสียงของโม่เยว่เย็นชา
หยุนหว่านหนิงถูกทำให้โมโหจนอกจะแตก
ในวันปกติ มีเพียงแค่นางทำให้คนอื่นโกรธ
แต่วันนี้กลับถูกชายปากหมานี่ บีบจนตายคาที่ ถูกทำให้โกรธจนแทบจะคลั่ง!
ที่แท้รสชาติที่ถูกคนทำให้โกรธก็เป็นเช่นนี้ คิดถึงฮองเฮาจ้างและเต๋อเฟย……..เหมือนว่าจะน่าสงสารอยู่เล็กน้อย
หยุนหว่านหนิงหมุนตัวกลับมาฉับพลัน “โม่เยว่ท่านอย่าได้กระหยิ่มยิ้มย่อง!”
“เมื่อครู่ท่านผลักข้าติดกำแพง ทั้งยังแย่งชิงจูบแรกของข้าไปอีก! ท่านพูดมาว่าจะชดใช้ให้ข้ายังไง? ไม่ต้องมาบอกว่าใช้ร่างกายอยู่ด้วยกันอะไร ข้าไม่ได้เสียดาย!
ผลักติดกำแพง?
จูบแรก?
สองคำนี้ กลับเป็นสิ่งใหม่
แม้ว่าโม่เยว่จะไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ก็รู้โดยประมาณ ว่าความหมายของสองคำนี้คืออะไร
“จูบแรก? เจ้ามั่นใจหรือว่าเมื่อครู่เป็นจูบแรก? ไม่ใช่ว่าสี่ปีก่อน ข้าก็แย่งชิงจูบแรกของเจ้าไปแล้วหรือ?”
เขาใช่คำพูดที่ไร้ยางอายที่สุด ช่วยหยุนหว่านหนิงนึกเรื่องในอดีต
เหมือนว่าสีหน้าก็แฝงไปด้วยความไร้ยางอายเล็กน้อย “สี่ปีก่อน แสงไฟในห้องหอวันแต่งงาน เบื้องล่างร่างกายของข้า……นั่นไม่ใช่เรื่องที่เจ้าฝันถึงและปรารถนาเป็นที่สุดหรือ?”
ไร้ยางอาย!
ไร้ยางอาย!
หยุนหว่านหนิงเหมือนถูกฟ้าผ่ากลางกระหม่อมไปห้ารอบ
ชื่อเสียงความบริสุทธิ์ในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมาของนาง ทั้งหมดล้วนถูกทำลายลงด้วยน้ำมือของชายปากหมาตัวนี้!
เรื่องในห้องหอวันแต่งงานเมื่อสี่ปีก่อน เป็นสิ่งที่น่าละอายที่สุดในชีวิตของนางอย่างแน่นอน!
แต่บังเอิญโม่เยว่ก็ยังใช้คำพูดไร้ยางอายเช่นนี้อีก ทำให้นางนึกถึงเรื่องเมื่อสี่ปีก่อนขึ้นมาอีก!
เห็นสีหน้าของนางชะงักไป ทั้งคนก็แข็งทื่ออยู่กับที่ แม้แต่มือทั้งสองข้างก็ไม่รู้ว่าจะวางไว้ตรงไหน ในดวงตาปรากฏความตระหนก อับอาย โกรธเคือง……
อารมณ์ทุกอย่างปะปนกันไป สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นน้ำตาไหลลงมาสองหยด
นัยน์ตาของนาง เต็มไปด้วยไอหมอก
มองดูแล้ว ก็แทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว….
โม่เยว่อดตำหนิตัวเองขึ้นมาไม่ได้
เมื่อครู่เขาพูดเกินไปหรือไม่?
เขาก็แค่ถูกนางทำให้โมโหจนร้อนใจ ดังนั้นจึงได้พูดคำที่ไม่เหมาะสมออกไปพล่อยๆ พูดวาจาเช่นนั้นออกไป……
แล้วขณะที่เขากำลังลังเล ว่าจะขอโทษหรือไม่ กลับเห็นหยุนหว่านหนิงลงมืออย่างฉับพลัน ออกแรงตบหน้าเขาเสียงดัง “โม่เยว่ท่านก็คือคนบ้าคนชั่วคนสารเลว!”
โม่เยว่โดนตบไปหนึ่งฉาดจนตะลึงไปแล้ว
เห็นนางยืนตัวสั่นอยู่กับที่ด้วยความโกรธ การตำหนิตัวเองที่มีอยู่แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเคือง
“เจ้ากล้าตบข้า?”
เขายื่นมือออกมาทันที บีบคางของนางอย่างแรง “หยุนหว่านหนิง เจ้าอยากตายใช่หรือไม่? !”
“เป็นท่านที่ยั่วโมโหข้าก่อน!”
หยุนหว่านหนิงไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว!
ในดวงตาของนางแผดเผาเป็นไฟโทสะ เหมือนหมีตัวน้อยที่ถูกกระตุ้นให้โกรธเกรี้ยวตัวหนึ่ง มือทั้งสองกำแน่น “ท่านมีสิทธิ์อะไรพูดคำเหล่านั้นออกมาทำให้ข้าอับอาย?”
“ข้าไม่ใช่นักปราชญ์ จะไม่เคยทำผิดได้อย่างไร? สี่ปีมานี้ ข้าเฝ้าถามไถ่ตัวเองกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนใหม่แล้ว”
“ท่านมีสิทธิ์อะไรที่ยังจะเอาเรื่องเมื่อสี่ปีก่อนมาทำให้ข้าอับอายอีก? !”
“หรือว่าท่าน ไม่เคยทำผิดพลาดเลยเช่นนั้นหรือ? ข้าชดใช้มาตั้งนาน ในใจของท่านก็ไม่รู้สึกหวั่นไหวบ้างสักนิดเชียวหรือ?”
“ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องเมื่อสี่ปีก่อน ข้าก็ถูกแสงจันทร์ยามกลางวันที่ท่านวางไว้บนยอดสุดของหัวใจทำร้ายพอดี！สี่ปีมานี้ ข้าก็ชดใช้สะสางบัญชีให้กับเรื่องชั่วที่นางทำไว้!”
“ทั้งๆที่ท่านรู้ความจริง ไม่ได้เป็นพยานล้างมลทินความผิดให้ข้าก็ช่างแล้วไป ยังจะมีสิทธิ์อะไรมาทำให้ข้าอับอายอีก? !”
นางพูดว่า “ทำให้นางอับอาย”ติดต่อกันหลายคำ เห็นได้ว่าโกรธอยู่ไม่น้อย
นี่ยังเป็นครั้งแรกที่โม่เยว่ได้เห็น หยุนหว่านหนิงโมโหโกรธเคือง
ภายใต้ความโกรธ ราวกับว่านางสูญเสียสติสัมปชัญญะไปแล้ว
ไม่ว่าคนที่อยู่เบื้องหน้าเป็นใคร เพียงแค่จะด่าทำที่อยู่ในใจออกมาเท่านั้น “พวกท่านล้วนเป็นพวกเศษเดน! พวกท่านล้วนเป็นขยะ ขยะ!”
“ไม่คุ้มค่าที่ข้าจะเป็นพวกเดียวกับขยะ!”
“ท่านไสหัวออกไปให้ข้าซะ!”
นางออกแรงผลักโม่เยว่ออกไป
คางเล็กๆ ถูกเขาบีบจนแดงแล้ว
ดูเหมือนว่านางไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างแรง ในดวงตามีไฟโทสะลุกโชน
ทันใดนั้น โม่เยว่เหมือนได้ตื่นขึ้นมาจากฝัน
เมื่อครู่เขา พูดวาจาสารเลวที่ไม่ควรพูดออกไปจริงๆ!
ดูท่าทางที่โกรธเคืองของนาง เขาอยากขอโทษ แต่คำพูดมาถึงข้างปากไม่ว่าอย่างไรก็พูดไม่ออก เขายืนอยู่กับที่ มองดูหยุนหว่านหนิงอยากจะพูดแต่ก็หยุดไว้แล้ว
“ไป!”
หยุนหว่านหนิงตวาดคำหนึ่ง
เห็นเขาไม่ไป นางก็หมุนตัวและเหวี่ยงประตูอย่างรุนแรง!
ประตูห้อง “ปัง” เสียงหนึ่ง แทบจะร่วงหล่น คานห้องก็มีฝุ่นร่วงโปรยลงมาเล็กน้อย
โม่เยว่ยืนอยู่หน้าประตู สีหน้าแข็งทื่อ
เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคนปฏิเสธให้อยู่ด้านนอก เป็นครั้งแรกที่ถูกคนใช้วาจาที่หยาบคายด้วย เป็นครั้งแรกที่ถูกคนขับไล่
แต่ในใจของเขาไม่ได้โกรธเคือง มีเพียงแต่ความเสียใจ
มองดูประตูห้องที่ปิดสนิท ไม่ว่าอย่างไรโม่เยว่ก็พูดไม่ออก นิ่งเงียบอยู่เป็นเวลานาน จึงได้หมุนตัวแล้วจากไป ออกไปจากเรือนชิงหยิ่งโดยไม่ได้หันกลับมา
ในห้องไม่ได้มีความเคลื่อนไหวใด
หยุนหว่านหนิงจะไม่ร้องไห้ เพียงแต่นาง……..น้ำตาไหลอยู่เงียบๆ
จากนั้นก็เปิดกระเป๋าเดินทาง เตรียมตัวออกไปจากจวนอ๋องหมิงขุมนรกแห่งนี้ ไปจากโม่เยว่ผู้ชายปากหมานั่น
ไม่เพียงแต่ต้องเอาเงินเขาไปด้วยเท่านั้น ยังต้องเอาลูกชายของเขาไปด้วย!
ปล่อยให้เขาแก่ตายไปอย่างโดดเดี่ยวตัวคนเดียวละกัน!
นางถ่มน้ำลายอย่างชั่วร้ายทีหนึ่ง
ทันทีที่โม่เยว่จากไป หยวนเป่าและหรูเยียนก็เดินออกมาจากป่าไผ่ที่อยู่ไม่ไกล “คราวนี้จะยังไงดี? ท่านแม่กับเขา ทะเลาะกันจริงๆแล้ว!”
เมื่อครู่ที่ทั้งสองทะเลาะกัน หยวนเป่าเห็นด้วยตา ตอนนี้รู้สึกกังวลในใจ
แม้ว่าเขาจะไม่พอใจโม่เยว่ แต่ก็มองออกว่าเมื่อครู่นี้โม่เยว่รู้สึกเสียใจแล้ว…….
ในช่วงเวลานี้ หยวนเป่าก็ได้ “สังเกต” ผู้ชายที่ยังไม่ได้แต่งงานในเมืองหลวงเหล่านั้นอย่างละเอียด
คำนวณไปคำนวณมา โม่เยว่ก็นับได้ว่าโดดเด่นที่สุด
แม้ว่าเขาจะปากร้าย นิสัยเย็นชาไปหน่อย แต่อย่างไรก็ปฏิบัติกับท่านแม่ได้ไม่เลว
อีกอย่าง ก็ยังเป็นพ่อแท้ๆของเขาด้วย……
สีหน้าของหยวนเป่าเป็นกังวล ดวงตากลมโตกลอกไปมา ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองหรูเยียน “พี่หรูเยียน พวกเรามาช่วยให้เขาคืนดีกันเถอะ!”
บทที่ 139 หยุนหว่านหนิง เจ้าหึงแล้ว
บทที่ 141 ยอมรับผิดกับภรรยาของเจ้า