อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ - บทที่ 380 เสด็จย่าเป็นคนซื่อบื้อ
อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 380 เสด็จย่าเป็นคนซื่อบื้อ
เวลานี้หยวนเป่าหันหลังให้กับนาง กำลังปลอบโยนโจวเถียนเถียนอยู่
โจวเถียนเถียนร้องไห้เสียงดังเกินไป นังหนูคนนี้ร้องไห้ขึ้นมาอย่างไรก็ปลอบให้หยุดไม่ได้ ไม่ง่ายกว่าจะใช้อาหารเลิศรสนับไม่ถ้วนปลอบประโลมให้นางสงบสติอารมณ์ลงมาได้ หยวนเป่ากำลังจะพานางจากไป……
ชาวบ้านที่อยู่บริเวณโดยรอบถอยออกไปกันหมดแล้ว
แย่แล้ว!
รู้สึกได้ถึงสายตาของเต๋อเฟยที่หยุดอยู่ที่เขา ร่างกายเล็กๆของหยวนเป่าแข็งทื่อทันที
สีหน้าหรูอวี้ที่อยู่ในที่ลับก็เปลี่ยนทันที!
เต๋อเฟยไม่รู้ถึงการดำรงอยู่ของหยวนเป่า หากทำการรู้จักกับหยวนเป่าในวันนี้ มันก็จะทำลายแผนการของนายท่านกับพระชายาไม่ใช่หรอกหรือ? !
หรูอวี้ใช้สมองครุ่นคิดอย่างหนัก ควรจะพาหยวนเป่าจากไปอย่างไร
แต่เห็นได้ชัดว่า ปฏิกิริยาของเขาว่องไวไม่เท่าหยวนเป่า
หยวนเป่าคว้าตัวโจวเถียนเถียนก็จะจากไป แต่กลับได้ยินเสียงที่น่าเกรงขามดังมาจากด้านหลัง “หยุดนะ!”
หลี่หมัวมัวรีบวิ่งเหยาะๆไปข้างหน้าทันที “เด็กน้อย เมื่อครู่นี้เจ้าเป็นคนช่วยเต๋อเฟยเหนียงเหนียงของเราใช่ไหม?”
เต๋อเฟยเหนียงเหนียง? !
แย่แล้ว!
สีหน้าท่าทางบนใบหน้าเล็กของหยวนเป่าเปลี่ยนไปทันที!
เมื่อครู่เขาไม่ได้สังเกตมองว่านี่คือรถม้าของใคร เพียงแค่เห็นม้าได้รับความตื่นตระหนกตกใจ เสียงกระแทกกับเสียงกรีดร้องดังออกมาจากภายในรถม้า ก็รู้ว่าคนที่อยู่ข้างในตกใจแย่แล้ว
ดังนั้นถึงได้กระโดดตัวลอยเข้ามาช่วยเหลือ
ขี่อยู่บนหลังม้า ถึงได้เห็นตราสัญลักษณ์ราชวงศ์ที่อยู่บนรถม้า
เดิมทีนึกว่าช่วยคนในวังเอาไว้เท่านั้น ไม่คิดว่าคนที่ช่วยเอาไว้จะเป็นเสด็จย่าแท้ๆของเขาเอง!
เสียดายวันนี้เขาออกมาไม่ได้สวมหน้ากาก หากเต๋อเฟยเห็นเขา จะต้องจำเขาได้อย่างแน่นอน!
หยวนเป่ากำลังจะปฏิเสธและหนีไป แต่กลับได้ยินโจวเถียนเถียนกล่าวขึ้นมาอย่างเฉียบขาดว่า “ใช่แล้ว! พี่หยวนเป่าของข้าเอง! เมื่อครู่นี้เขาเก่งมากใช่ไหม?”
โจวเถียนเถียนประคองสองมือวางเอาไว้บนแก้ม สายตาที่มองไปทางหยวนเป่ากำลังเปล่งประกาย
ท่าทางนั่น เหมือนกับแฟนตัวยงของหยวนเป่าอย่างแท้จริง
“คือจอมยุทธ์ตัวน้อยท่านนี้จริงๆด้วย!”
หลี่หมัวมัวตกตะลึง “ช่างเป็นเด็กน้อยที่เก่งกาจมาก!”
นางหันหน้ามองไปทางเต๋อเฟย “เหนียงเหนียง จอมยุทธ์ท่านนี้ให้ความช่วยเหลือจริงๆ! เก่งกาจมากจริงๆ!”
เต๋อเฟยก็ตกตะลึงเช่นกัน
นางเดินไปข้างหน้าช้าๆ “เด็กน้อย เจ้าชื่อว่าอะไร?”
เต๋อเฟยเดินเข้ามาใกล้แล้ว
หยวนเป่ารีบหันหลังให้กับนาง “ข้า……”
“เขาชื่อหยวนเป่า! เป็นพี่ชายของข้า!”
โจวเถียนเถียนกล่าวอย่างมีความสุข
นางกอดหยวนเป่าเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือ เอาเปรียบอย่างเปิดเผย
“พี่ชายเจ้า?”
ท่าทางที่น่ารักไร้เดียงสาของนางทำให้เต๋อเฟยรู้สึกมีความสุข นั่งยองๆลงไปตรงหน้านางอย่างค่อนข้างมีความอดทน “แล้วเจ้าชื่อว่าอะไร? พ่อแม่ของเจ้าล่ะ?”
โจวเถียนเถียนคือคนปากไม่มีหูรูด
เดิมทีหยวนเป่ายังกลัวว่านางจะหลุดปากพูดออกมา แต่วินาทีถัดมาถึงได้ตอบสนองกลับมา กลัวทำไม? !
โจวอ้วนน้อยคนนี้เหมือนกับท่านอาของนาง ล้วนเป็นคนซื่อบื้อที่รู้จักแต่กินข้าวเท่านั้น……
“ข้าชื่อโจวอ้วนน้อย! เป็นชื่อที่พี่หยวนเป่าตั้งให้ข้า! ข้าไม่รู้ว่าพ่อแม่อยู่ไหน”
โจวเถียนเถียนกะพริบตา กล่าวตอบอย่างจริงจัง
นางไม่รู้จริงๆว่าพ่อแม่นางอยู่ไหน
ตอนที่หรูอวี้พานางกับหยวนเป่าออกมาเดินเล่นที่ตลาด พ่อแม่นางบอกว่ามีธุระออกไปข้างนอก ใครจะไปรู้ว่าไปทำอะไรที่ไหนแล้ว
“หมายความว่า พวกเจ้าสองคนคือ เด็กกำพร้า?”
เต๋อเฟยรู้สึกประหลาดใจมาก
มองดูเด็กสองคนนี้ แต่งกายก็ค่อนข้างสะอาดสะอ้าน ลักษณะท่าทางทั่วทั้งร่างกายก็ไม่เลว ดูไม่เหมือนเด็กกำพร้าเลยนี่นา!
แต่เต๋อเฟยก็คิดในใจว่าเด็กไม่พูดโกหกหรอก
ดังนั้นจึงมองดูพวกเขาทั้งสองอย่างเห็นอกเห็นใจ “ช่างเป็นเด็กน้อยที่น่าสงสารจริงๆ! เช่นนั้นตอนนี้พวกเจ้าใช้ชีวิตอยู่กับใคร?”
หยวนเป่าที่หันหลังให้เต๋อเฟยอดกลอกตาขึ้นมาไม่ได้: “……”
ที่แท้บนโลกใบนี้ ยังมีคนที่หลอกง่ายกว่าโจวอ้วนน้อยอยู่อีก? !
และคนคนนี้ ยังเป็นเสด็จย่าของเขาอีกด้วย!
ให้ตายจริงๆ!
โชคดีที่เขาไม่ได้สืบทอดความซื่อบื้อของเสด็จย่า มิเช่นนั้นตอนนี้เกรงว่าความฉลาดทางด้านสติปัญญาของเขาคงสูสีกับโจวอ้วนน้อย
หยวนเป่ากับเต๋อเฟยพบกันครั้งแรก ก็สรุปในใจแล้วว่า: เสด็จย่าเป็นคนซื่อบื้อ!
เขาไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร โจวเถียนเถียนก็เลยไม่ได้ตอบคำถามต่อ เพียงแค่มองดูเต๋อเฟยอย่างไร้เดียงสา “พี่หยวนเป่าบอกว่า อย่าพูดคุยกับคนแปลกหน้าตามอำเภอใจ”
“คนแปลกหน้าจะใช้ผลไม้เคลือบน้ำตาลหลอกข้าไปขายทิ้ง! ขายไปเป็นสาวใช้ของคุณหนูตระกูลใหญ่มีฐานะ!”
เต๋อเฟยรู้สึกมีความสุขกับท่าทางซื่อบื้อของนาง
นางเหมือนคนเลวมากหรือ?
ดูเหมือนโจวเถียนเถียนจะไม่รู้ว่า ตัวนางเองก็คือคุณหนูของตระกูลใหญ่มีฐานะ……
เห็นหยวนเป่าหันหลังให้นางอยู่ตลอด เต๋อเฟยอยากเห็นว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร จึงเดินไปข้างหน้าเขาสองก้าว
“เจ้าชื่อหยวนเป่างั้นหรือ? วรยุทธ์ของเจ้าฝึกกับใครหรือ? เมื่อครู่นี้ข้าเห็นเจ้าเก่งกาจมากจริงๆ มีพลังวัตรเช่นนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย วันหน้าอนาคตของเจ้าไร้ข้อจำกัดแล้ว!”
หยวนเป่าก้มหน้าลงไปแล้ว เต๋อเฟยเห็นเพียงหน้าผากอันเกลี้ยงเกลาของเขาเท่านั้น
หน้าผากสูงขนาดนี้ เด็กคนนี้มีอนาคตจริงๆด้วย!
เต๋อเฟยคิดในใจ
หยวนเป่าจงใจกล่าวด้วยเสียงดังทุ้มต่ำ “ข้าเห็นคนอื่นฝึกวรยุทธ ก็เลยฝึกตาม”
“งั้นหรือ?”
เต๋อเฟยตกตะลึง “เก่งขนาดนี้เชียว? !”
นางก้มหน้าลงอย่างอดทน อยากเห็นว่าหยวนเป่าหน้าตาอย่างไรกันแน่……พูดขึ้นมาแล้วก็แปลก ในเวลาปกติเต๋อเฟยไม่ชอบเด็ก แต่กับ “พี่ชายน้องสาวคู่นี้” โดยเฉพาะเด็กผู้ชายคนนี้ ในใจของนางมีความรู้สึกแปลกๆอยู่ตลอด
ในโชคชะตากำหนด ราวกับว่ามีพลังงานที่แปลกประหลาดกำลังควบคุมนางอยู่ จะให้นางดูหน้าตาของเด็กชายคนนี้ให้ได้
แต่เด็กน้อยคนนี้ฉลาดเฉียบแหลมมาก
รีบหันมองไปทางซ้ายอย่างรวดเร็ว จูงมือโจวเถียนเถียนเอาไว้ก็วิ่งหนีเลย “เราควรต้องไปแล้ว!”
วันนี้หากถูกเต๋อเฟยจำได้ แผนการสร้างความประหลาดใจที่ท่านแม่เตรียมเอาไว้อย่างมุมานะก็จะหายไป!
หยวนเป่าจะปกป้องการสร้างความประหลาดใจที่ท่านแม่เตรียมเอาไว้ ก็ต้องปกป้อง “ใบหน้าเล็ก” ของตัวเองให้ดี ไม่ให้ถูกเต๋อเฟยเห็นเข้า
“หยุดนะ!”
เต๋อเฟยรีบลุกขึ้นมา ขยิบตาให้กับหลี่หมัวมัว
หลี่หมัวมัวเข้าใจทันที รีบเดินไปยังร้านผลไม้เคลือบน้ำตาลที่อยู่ด้านข้าง
เต๋อเฟยรีบเดินเข้าไป ขวางอยู่ตรงหน้าหยวนเป่ากับโจวเถียนเถียน “เจ้าเด็กน้อยทั้งสองคน ข้าไม่ใช่คนเลวเสียหน่อย! พวกเจ้าวิ่งหนีทำไม?”
“หยวนเป่า เจ้าช่วยข้าเอาไว้ ข้ายังไม่ได้ขอบคุณเจ้าเลย!”
นางมองดูผลไม้เคลือบน้ำตาลที่ตกลงบนพื้น และน้ำเชื่อมที่อยู่บนใบหน้าของโจวเถียนเถียน……
รู้ว่าผลไม้เคลือบน้ำตาลอันนี้น่าจะเป็นของโจวเถียนเถียน เลยกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าเลี้ยงผลไม้เคลือบน้ำตาลพวกเจ้าดีไหม?”
เดิมทีอยากจะสั่งให้หลี่หมัวมัว เตรียมของขวัญชิ้นใหญ่แล้วไปที่จวนของเด็กน้อยสองคนนี้เพื่อขอบคุณผู้ใหญ่ แต่พอได้ยินคำพูดของโจวเถียนเถียนแล้ว……คิดว่าเด็กสองคนนี้น่าสงสารจริงๆ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเด็กกำพร้า!
ได้แต่ขจัดความคิดนี้ไปเท่านั้นแล้ว
“ตกลง!”
โจวเถียนเถียนตอบรับอย่างดีใจ ดวงตาทั้งคู่ดูเหมือนกำลังเปล่งประกายสว่างไสว
หยวนเป่าหมดคำพูด
โจวอ้วนน้อยเป็นหมูน้อยจริงๆด้วย รู้จักแต่กินเท่านั้น!
สาวน้อยตุ้ยนุ้ยคนนี้หากออกไปข้างนอกคนเดียว ผลไม้เคลือบน้ำตาลไม้เดียวก็ถูกคนหลอกพาตัวไปแล้ว……ไม่ให้คนได้วางใจจริงๆ!
หลี่หมัวมัวถือผลไม้เคลือบน้ำตาลเดินเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว เต๋อเฟยยื่นให้พวกเขาทั้งคู่ “หยวนเป่า พวกเจ้าพี่น้องสองคนหากไม่มีใครดูแล เช่นนั้นตอนนี้อาศัยอยู่ที่ไหน?”
นางเอ็นดูสงสารเด็กสองนี้ด้วยจริงใจ!
หยวนเป่ากล่าวตอบเสียงเบา “ทั่วทุกที่คือบ้าน”
หรูอวี้ที่อยู่ในที่ลับได้ยินคำพูดนี้ เกือบจะหัวเราะออกมาแล้ว
เต๋อเฟยกลับเอ็นดูสงสารมากยิ่งขึ้น อดที่จะไปจับมือเล็กของเขาเอาไว้ไม่ได้ “ถ้าหากพวกเจ้ายินดี ข้าสั่งให้คนดูแลพวกเจ้าดีไหม?”
“ไม่ยินดี”
หยวนเป่าปฏิเสธอย่างเด็ดขาดชัดเจน
“โอ้”
เต๋อเฟยกุมหน้าอกเอาไว้ “ความรู้สึกที่ถูกปฏิเสธที่แท้มันอึดอัดเช่นนี้นี่เอง?”
นางก็ไม่รู้ว่าวันนี้ตัวเองเป็นอะไรไป ถึงได้รู้สึกเป็นห่วงเป็นใยเด็กที่ไม่เคยเห็นกันมาก่อน
ใครจะรู้ว่าเวลานี้มือเล็กของโจวอ้วนน้อยก็สั่นขึ้นมา ผลไม้เคลือบน้ำตาลที่อยู่ในมือก็ร่วงหล่นลงสู่พื้นอีกครั้ง……
หยวนเป่ารับเอาให้นางอย่างตาเร็วมือไว เพิ่งจะยื่นผลไม้เคลือบน้ำตาลให้กับโจวเถียนเถียน เต๋อเฟยก็มองดูใบหน้าเล็กของเขาด้วยความประหลาดใจ “เจ้า เจ้าๆ……”