อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ - บทที่ 417 พระนัดดาองค์โตหายตัวไป
อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 417 พระนัดดาองค์โตหายตัวไป
หยุนหว่านหนิงสีหน้าเปลี่ยนทันที “หยวนเป่าไม่ได้เข้าวังไปพร้อมกับท่านรึ?!”
“หยวนเป่าไม่ได้กลับมาจวนอ๋อง?!”
โม่เยว่สายตาเคร่งเครียดขึ้นมาทันที!
ไม่ทันได้พูดอะไร เขาเรียกหรูโม่ทันที “ไหนบอกว่าหยวนเป่ากลับมาแล้ว? คนล่ะ?! เจ้าดูแลหยวนเป่ายังไงกัน?!”
หยุนหว่านหนิงลุกขึ้นยืนทันที “หมายความว่ายังไง?!”
“หยวนเป่าไม่ได้อยู่ในวัง? และไม่ได้กลับมา?!”
นางคว้าชายเสื้อโม่เยว่อย่างแรง มองเขาอย่างหวาดหวั่น “โม่เยว่ หยวนเป่าของข้าล่ะ?!”
นี่เป็นครั้งแรกที่โม่เยว่เห็นท่าทางร้อนรนหวาดหวั่นของหยุนหว่านหนิง
ไม่เพียงหยุนหว่านหนิงหวาดหวั่นร้อนรน เขาเองก็เช่นกัน!
หรูโม่คุกเข่าลงข้างหนึ่ง “นายท่าน ท่านมิใช่ส่งสาสน์ให้ข้าว่า ไปเอาข้อมูลอาวุธที่ใช้ดินปืนที่ค่ายเสินจีกลับมาจวนอ๋องรึ?”
เห็นได้ชัดว่าหรูโม่พึ่งกลับมา
เขาควักข้อมูลอาวุธที่ใช้ดินปืนออกจากในอกเสื้อให้โม่เยว่ “ท่านสั่งการมาว่า ให้ข้าน้อยไปค่ายเสินจี”
“อีกครู่ท่านจะพานายน้อยกลับมา ข้าน้อยจึง…”
เลยไม่ได้ดูหยวนเป่า!
โม่เยว่มองข้อมูลในมือหรูโม่ สีหน้าน่ากลัวมาก “ข้าให้เจ้าไปเอาข้อมูลที่ค่ายเสินจีเมื่อไหร่กัน?!”
ฟังมาถึงตรงนี้หยุนหว่านหนิงทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
สีหน้านางเริ่มหวาดกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ “ลูกชายข้าล่ะ? โม่เยว่เจ้าทำลูกชายข้าหายรึ?!”
นางไม่ได้พูดอะไรมาก หมุนตัววิ่งออกไปทันที
ฟ้ามืดแล้ว
ไม่รู้ว่าตอนนี้หยวนเป่าอยู่ที่ไหน เขาอยู่คนเดียวจะกลัวแค่ไหน!
ถ้าอยู่ข้างกายโม่จงหรานยังดี แต่โม่เยว่พึ่งกลับมาจากห้องทรงพระอักษร เขาอยู่คุยราชการกับโม่จงหรานตลอดบ่าย หยวนเป่าไม่ได้อยู่ที่ห้องทรงพระอักษร ไม่มีโม่จงหรานคอยคุ้มครอง…
เขาเป็นแค่เด็กอายุสี่ขวบคนหนึ่งนะ!
มีคนมากมายแค่ไหนที่จับตาจ้องมองเขาจากมุมมืด มองเขาเป็นหนามยอกอก?!
หยุนหว่านหนิงไม่กล้าคิดต่อไป จะพุ่งออกไปตามหาหยวนเป่าทันที
แต่พึ่งเดินไปได้สองก้าว ก็ขาอ่อนหน้ามืด ล้มอ่อนยวบลงไปกับพื้น!
หยุนหว่านหนิงร้อนรนแผดเผาจิตใจ เป็นลมสลบไปเลย!
โม่เยว่มือไวรับนางไว้ทัน สองตาแดงก่ำราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังขึ้งโกรธ!
“ไม่ใช่นายท่าน แล้วเป็นใครกัน….”
หรูโม่สีหน้าเปลี่ยน เงยหน้าขึ้นมองเขาฉับพลัน “ข้าน้อยไปตามหาเดี๋ยวนี้! นายน้อยน่าจะยังอยู่ในวัง!”
พูดจบไม่รอโม่เยว่กับหยุนหว่านหนิงเปิดปาก หรูโม่หมุนตัวออกไปทันที
หรูอวี้กับหรูเยียนรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล รีบตามไปทันที “ข้าน้อยไปด้วย!”
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
โม่เยว่ตะคอกดังด้วยความโกรธ “รีบส่งคนทั้งหมดออกไปตามหา! ภายในหนึ่งก้านธูป ถ้าหาลูกชายข้าไม่เจอ ข้าจะให้พวกเจ้าทั้งหมดตายตามไปด้วยกัน!”
หรูอวี้กับหรูเยียนต่างพากันตกตะลึง รีบพาองครักษ์ลับ องครักษ์ทั้งหมดของจวนอ๋องหมิงออกไป หวังจะพลิกเมืองหลวงและวังหลวงขึ้นมาให้หมด!
หรูโม่รีบไปที่วังหลวง แต่ไม่พบร่องรอยหยวนเป่าเลย
พระนัดดาองค์โตหายตัวไป!!!
นี่มันเรื่องเร่งร้อนอย่างยิ่งเลย!
เต๋อเฟยรู้เรื่องนี้ ก็เป็นลมสลบไปเลยเหมือนกัน
โม่จงหรานพิโรธหนัก!!!
แต่ตอนนี้โกรธไปก็ไร้ประโยชน์ เขารีบส่งองครักษ์ลับทั้งหมด รวมถึงทหารรักษาพระองค์ ก็เริ่มต้นค้นหา
กระทั่งฮ่องเต้ยังตามหาไปทั่ววังหลวงทั้งคืน
เรื่องนี้ยังลามไปถึงจวนจิงจ้าว จวนอ๋องฉู่ จวนอ๋องฮั่น จวนอ๋องโจว ตระกูลกู้ ตระกูลหยุน ตระกูลโจว จวนซ่งกับจวนหยาง….ทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหยวนเป่า
ขนาดจวนเฉิงเซี่ยงยังระดมพลเหมือนกัน
นอกจากจวนอ๋องสามที่ไร้เจ้านายแล้ว แทบจะทุกคนทั่วทั้งเมืองหลวง ล้วนพากันตามหาหยวนเป่า!
พระนัดดาองค์โตหายตัวไป ทุกคนล้วนรู้สึกหวาดหวั่น!
ท่ามกลางคนเหล่านี้ มีทั้งคนที่เป็นห่วงหยวนเป่าอย่างจริงใจ มีทั้งคนที่ทำเพื่อลบล้างข้อสงสัยของตน
หยุนหว่านหนิงเหมือนหลับฝันไปนานมาก
ในความฝันคือปีก่อน หยวนเป่าพูดด้วยน้ำเสียงเด็กน้อยว่า เขาฝันร้าย ฝันว่าท่านแม่หายไป เขาโดนคนพาตัวไป หายังไงก็หาท่านแม่ไม่เจอ…
หยวนเป่าร้องไห้ ร้องไห้ ร้องจนเสียงแหบเสียงแห้ง
แต่ทำยังไงหยุนหว่านหนิงก็กลับมาหาเขาไม่ได้!
หยุนหว่านหนิงหัวใจเหมือนโดนมีดกรีด
ในความฝัน นางยืนอยู่ไม่ห่างจากหยวนเป่านัก มองดูเขาเท้าเปล่า ม้วนผ้าห่มขึ้นสูง ขาน้อยสองข้างที่เคยขาวตอนนี้เต็มไปด้วยดินโคลน ใบหน้าก็เปื้อนโคลน
ไม่รู้ว่าไปล้มจากที่ไหน เข่าถลอก เลือดไหลไม่หยุด
เขายืนอยู่กับที่อย่างหวาดหวั่นพรั่นพรึง
ราวกับนกที่ตกใจตัวหนึ่ง วิ่งไปทุกทิศอย่างลุกลี้ลุกลน ร้องไห้ตะโกนว่า “ท่านแม่! ท่านแม่ท่านอยู่ที่ไหน?!”
เขาเหมือนมองไม่เห็นหยุนหว่านหนิง
“หยวนเป่า….”
หยุนหว่านหนิงพุ่งเข้าไป พยายามดึงหยวนเป่าเข้าอ้อมกอด แต่มือนางพึ่งจะสัมผัสเขา ก็ทะลุผ่านร่างเล็กของเขาไปเลย
“ทำไมถึงเป็นอย่างนี้? ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?!”
หยุนหว่านหนิงร้องไห้โฮ ร้องอย่างเจ็บปวดรวดร้าว “หยวนเป่า! ลูกแม่! แม่อยู่นี่!”
น่าเสียดายที่หยวนเป่าฟังไม่ได้ และมองไม่เห็น
เขายังคงวิ่ง พลางร้องไห้ตะโกน….
“หยวนเป่า!”
หยุนหว่านหนิงร้องตะโกนสุดกำลัง และตื่นขึ้นจากฝันร้าย!
ตอนนี้เป็นกลางดึก
ในห้องจุดตะเกียงไว้ ลมพัดเข้ามาจากหน้าต่าง ทำเอาไฟเทียนไหวเอนตามลม ในห้องสว่างครึ่งมืดครึ่ง ทั่วทั้งจวนอ๋องเงียบกริบไร้เสียง ประหนึ่งทั้งโลกเหลือแค่นางคนเดียว
ความโดดเดี่ยวอย่างยากจะอธิบายได้ ความว่างเปล่าในใจ ทำให้นางค่อยๆลุกขึ้นนั่ง
หยุนหว่านนิงลำคอร้อนผ่าวปวดแสบ ตัวนางเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ
เกิดเสียงดังแผ่วเบาขึ้นที่ประตู โจวหยิงหยิงยกน้ำร้อนเข้ามา
พอเห็นหยุนหว่านหนิงฟื้นแล้ว นางรีบก้าวเท้าเร็วขึ้น “หนิงเอ๋อร์เจ้าฟื้นแล้ว?”
“ข้าเห็นเจ้าเหงื่อโซมกาย กลัวเจ้าไม่สบาย เลยไปต้มน้ำเอามาให้เจ้าเช็ดกายเสียหน่อย”
นางเดินเข้าใกล้เตียง ยกผ้าบิดน้ำหมาดๆจะเช็ดหน้าหยุนหว่านหนิง
ไม่เหมือนกับปกติที่จะดูร่าเริงสดใส คืนนี้ดวงตาโจวหยิงหยิงแดงเรื่อ เหมือนพึ่งร้องไห้โฮมา พอมาอยู่ต่อหน้าหยุนหว่านหนิงก็ไม่กล้าสบตานางตรงๆ
นางก้มหน้าตลอด และเงียบสนิท
“หยวนเป่าล่ะ? หาเจอแล้วหรือยัง?”
หยุนหว่านหนิงยื่นมือออกมาอย่างเหม่อลอย ให้โจวหยิงหยิงเช็ดให้
นางอยากออกไปตามหาหยวนเป่าด้วยตัวเองอย่างมาก แต่สองขาไม่มีเรี่ยวแรงเลย นางนอนแบบบนเตียงราวกับดินโคลนเหลว!
เป็นลมสลบไปรอบหนึ่ง นางเหมือนกับโดนปีศาจดูดพลังไปหมด
สองตาว่างเปล่า สีหน้าซีดเผือดอิดโรย
นางพลันนึกถึงคำพูดที่ซ่งจื่ออวี๋เคยพูดไว้ว่า เรื่องวิญญาณไม่นิ่งของนางยังไม่ได้แก้ไขอย่างที่สุด ถ้าอยากจะอยู่ให้นานหน่อย ดังนั้นอย่าได้มีอารมณ์รุนแรงไม่ว่าดีหรือร้าย!
การสลบไสลหลังจากร้อนใจทะลุจิตใจนี่เหมือนเอาอายุขัยนางไปยี่สิบปีได้เลย!
ผมเปียกชื้นยังแนบหัวอยู่ หยุนหว่านหนิงรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว พยายามคว้าจับมือโจวหยิงหยิงเอาไว้
“ลูกชายข้าล่ะ? หยวนเป่าของข้าล่ะ?”
โจวหยิงหยิงทนไม่ไหวอีกต่อไป!
นางเหลือบดวงตาน้ำตาคลอเบ้าคู่นั้นขึ้นมองนาง “หนิงเอ๋อร์เจ้าอย่ากังวลไปเลย! ทุกคนออกไปตามหาหยวนเป่ากันหมดแล้ว! หยวนเป่าน่ะเฉลียวฉลาด มีบุญมากด้วย”
“ข้าเชื่อว่าหยวนเป่าต้องไม่เป็นไร! หยวนเป่าต้องกลับมาโดยไวแน่นอน!”
คำพูดของโจวหยิงหยิงทำให้หยุนหว่านหนิงเหมือนตกนรก!
หยวนเป่าหายตัวไปจริงๆ ลูกชายของนางหายไปจริงๆ!
หยุนหว่านหนิงริมฝีปากสั่นเทา สุดท้ายพยายามสุดกำลัง แต่กลับเปล่งได้แค่ “อ๊า….”
นางร้องไห้โฮด้วยความเจ็บปวดทันที!
เสียงร้องไห้บีดคั้นหัวใจ โจวหยิงหยิงเองก็ร้องไห้ตามเหมือนกัน
ตอนนี้มีร่างหนึ่งปราดเข้ามา หยุนหว่านหนิงเพ่งตามองก็เห็นว่าเป็นหรูอวี้…นางคลานลงจากเตียงอย่างไม่สนอะไรทั้งนั้น ถามเสียงสั่นเทาว่า “หาหยวนเป่าเจอแล้วใช่ไหม? หาลูกชายข้าเจอแล้วใช่ไหม?!”