อัศวินดำ - ตอนที่ 23

ตอนที่ 23

◆ ภรรยาของกาลิอุส เพเนโรอา

[ กลับมาแล้วครับคุณเพเนโรอา ]

คุโระเพิ่งกลับมา

เขาคือผู้มีพระคุณของสามีฉันกาลิอุส

ฉันตกใจมาก ตอนที่เห็นเขาแบกสามีฉันที่ร่างกายใหญ่กว่าเขาถึงสองเท่ามา

อย่างที่น้องชายฉันคาดการณ์ไว้ คุโรอาจจะเป็นผู้ใช้เวทมนตร์

แม้ฉันจะไม่รู้จักผู้ใช้เวทมนตร์คนอื่นนอกจากอาจารย์นิมริ แต่ฉันรู้สึกได้ว่าคุโระลึกลับยิ่งกว่าอาจารย์นิมริซะอีก

คุโระยังหนุ่มและเงียบสงบ การอยู่ใกล้ๆ เขาเหมือนหัวใจก็เงียบสงบไปด้วย

[ เอ่อ ผมเจอคนรู้จักระหว่างลาดตระเวนนะ ผมชวนคนๆ นั้นมาด้วยได้มั้ย? ]

ฉันกล่าวต้อนรับคุโระ ขณะที่เขามองมาที่ฉัน

ตอนแรกฉันไม่ได้สังเกตเห็นคนๆ นั้นเลย เธอคนนั้นเป็นผู้หญิงที่ฮู้ดปกปิดใบหน้าอยู่

น่าตกใจจริงๆ 

[ สามีฉันเองก็บอกว่าคุโระอาจจะพาผู้หญิงเข้าบ้าน แต่… เรื่องจริงเหรอ? ]

คุโระดูจะไม่ใช่คนแบบนั้นเลย

[ ข-เข้าใจผิดแล้วครับ!! เธอเป็นคนรู้จักของผม!! แล้วก็พบกันโดยบังเอิญแค่นั้นเอง! ]

คุโระพยายามปฏิเสธด้วยท่าทางโกรธ ดูเหมือนเขาจะค่อนข้างขี้อายนะ

เมื่อฉันมองไปผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังเขา แม้ฉันจะมองไม่เห็นใบหน้าของเธอเพราถูกฮู้ดบังเอาไว้ แต่จากริมฝีปากฉันบอกได้เลยว่าเธอเป็นคนสวย

ผู้หญิงคนนั้นดูนิ่งและสงบตรงกันข้ามกับคุโระที่กำลังโมโหตอนนี้

คงเป็นรักข้างเดียวของคุโระสินะ

[ แค่ล้อเล่นหรอกค่ะ ยินดีต้อนรับสู่อาณาจักรร็อกนะคะ งั้นเพื่อให้คุณทำความรู้จักกับคุโระ… ]

จากนั้นฉันก็พาทั้งสองไปห้องที่แยกจากตัวบ้านของเรา

คุโระปกติจะใช้ห้องแยกออกจากบ้านระหว่างที่เขาอยู่อาณาจักรร็อก

หลังจากนั้น ฉันก็เรียกคุโระ

[ มีอะไรเหรอครับ? ]

[ เดี๋ยวฉันจะเอาเครื่องดื่มมาให้ อยากดื่มอะไรมั้ย? ]

[ ขอบคุณมากครับคุณเพเนโรอา รบกวนเหมือนทุกทีด้วยครับ ]

[ อา… คุโระยังไม่บรรลุนิติภาวะสินะ ]

[ ครับ… ผมยังยังบรรลุนิติภาวะ ]

[ แล้วเพื่อนของเธอล่ะ? ยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยเหรอ? ]

ตอนที่ฉันถามคุโระ เขาดูจะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

[ ….ผมปล่อยให้คุณจัดการดีกว่า ผมคิดว่าเธอเองบรรลุนิติภาวะแล้วนะครับ ]

[ งั้นจะเอาเครื่องดื่มอร่อยๆ มาให้นะ ]

[ ขอบคุณมากครับคุณเพเนโรอา ]

คุโระก้มหัวให้ฉัน เป็นเด็กที่สุภาพอะไรแบบนี้

หลังจากนั้นฉันก็แยกกับทั้งสองคน

ฉันเพิ่งได้เหล้าน้ำผึ้งชั้นยอดจากเพื่อนบ้านมาพอดี ดีล่ะ เอาไปแบ่งให้ผู้หญิงที่คุโระพามาแล้วกัน

เหล้าน้ำผึ้งเป็นเหล้าที่มีแต่คู่รักข้าวใหม่ปลามันเท่านัั้นที่จะดื่มกัน

หวังว่าเหล้านี้จะช่วยทำความความรักของคุโระราบรื่นดีนะ

◆ เทพธิดาแห่งปัญญาและชัยชนะ เรน่า

ผมเป็นอัศวินของคุณไม่ได้

ฉันตกใจมากเมื่อได้ยินคำพูดนั้นจากเขา

แต่เขาบอกว่าหากทรยศคนๆ นั้นก็ไม่มีคุณสมบัติจะเป็นอัศวินได้

ด้วยสาเหตุนี้ ฉันเลยอยากได้ผู้ชายคนนี้

อีกอย่าง ความตั้งใจของเขาไม่ใช่ปัญหาเลย

แม้เขาจะปฏิเสธ แต่ฉันจะพิสูจน์ให้เห็นเองว่าที่เขาเลือกนะผิด

ฉันสัมผัสกับขวดเล็กๆ ในกระเป๋า

ฉันไม่ใช่ย่าเสน่ห์กับผู้ชายคนนี้หรอก

ยังไงก็เถอะ การได้มาพบกับไดร์ฮาร์ดนี่ก็น่าตกใจจริงๆ 

ดูเหมือนไดร์ฮาร์ดจะไม่ได้มีความคิดที่จะฆ่าฉันเหมือนครั้งก่อนที่เจอกัน

ฉันไม่รู้สึกถึงจิตมุ่งร้ายใดๆ จากเขาเลย นี่คงเป็นเพราะความงามของฉันสินะ

แต่ผู้ชายคนนี้ดูไม่ตื่นตระหนกกัความงามของฉันเลยนะสิ

ไดร์ฮาร์ดอาจจะเป็นนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดแห่งยุค ดังนั้นเขาจึงเหมาะมากที่จะมาเป็นทาสของฉัน

และที่ฉันอยากจะเปลี่ยนให้เขากลายเป็นทาสเหตุผลไม่ใช่แค่เพราะพลังของเขา แต่ยังเพราะหน้าตาของเขายังถูกสเป็คฉันมากกว่าเรย์จิซะอีก เอาปลอกคอให้เขาแล้วทำให้กลายเป็นทาสเลยดีมั้ย?

รอยยิ้มอ่อนๆ ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากฉันเพียงแค่นึกถึง

ฉันนึกภาพไดร์ฮาร์ดสวมปลอดคอขณะที่ก้มหัวต่อหน้าฉัน อ๊า เป็นภาพที่ดีจริงๆ 

ฉันจะให้เขาจูบที่เท้าฉันเลย

ฉันโกหกไดร์ฮาร์ดไป ตอนที่เขาถามว่าทำไมถึงมาอยู่ที่อาณาจักรนี้

แม้เขาจะไม่เชื่อเรื่องโกหกนั้นเลยก็เถอะ

แต่ตราบที่ฉันเอาไดร์ฮาร์ดออกจากกระดานได้ ชัยชนะก็จะเป็นของฉัน จากนั้นฉันก็จะสั่งให้ไดร์ฮาร์ดไปฆ่าโมเดสซะโดยไม่ต้องพึ่งกระทั่งเรย์จิด้วยซ้ำ

ดังนั้นฉันต้องดึงให้ไดร์ฮาร์ดมาอยู่ฝ่ายเดียวกันให้ได้

จากนั้นเขาก็พาฉันไปที่บ้านของมนุษย์ ซึ่งตอนนี้เป็นฐานของเขา

ฉันต้องพยายามอย่างมากเพื่อทนอยู่ในบ้านของมนุษย์นี้ให้ได้ มันช่างโหดร้ายจริงๆ 

ห้องของไดร์ฮาร์ดนั้นเล็กน้อยและมีเพียงเตียงกับโต๊ะเท่านั้น

จากนั้นเขาก็ดึงเก้าอี้ออกมาให้ฉันนั่ง

ถึงจะเป็นเก้าอี้ที่ดูสกปรก แต่ฉันจะอดทนให้ได้แล้วกัน

ฉันออกจากห้องไปเพื่อทำอะไรสักอย่าง

[ จะไปไหนนะเรน่า? ]

ไดร์ฮาร์ดถามฉัน

[ ไว้เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว อีกอย่าง บางเรื่องก็ไม่ควรถามผู้หญิงหรอกนะ ]

นั้นล่ะ ไดร์ฮาร์ดเงียบไปแล้ว

ผู้ชายนี่ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่ควบคุมง่ายซะจริง ฉันรู้สึกว่าเขาน่าจะควบคุมได้ง่ายกว่าเรย์จิซะอีก

เมื่อฉันออกจากห้องก็เจอกับผู้หญิงเมื่อก่อนหน้านี้ เพราะบ้านมันเล็กนั้นแหละ

ฉันลบตัวตนแล้วเข้าไปใกล้ผู้หญิงคนนั้น

ดูเหมือนเธอจะนำเครื่องดื่มสองชนิดมาให้ฉันและไดร์ฮาร์ด

ฉันแอบเข้าไปใกล้ๆ เธอแล้วมองเข้าไปในแก้ว แก้วหนึ่งดูเหมือนจะเป็นเหล้าและอีกแก้วหนึ่งเป็นชา

ฉันรู้เหตุผลที่ทำไมเครื่องดื่มของเราถึงต่างกัน

ทางเรย์จินั้นชอบดื่มเหล้ามาก แต่ฝ่ายหญิงเริ่มจากจิยูกิ เธอแทบจะไม่แตะเลย

ดูเหมือนในโลกของเรย์จิ การดื่มเหล้าไม่ใช่เรื่องดีสำหรับผู้หญิง

ดังนั้นเพราะไดร์ฮาร์ดมาจากโลกเดียวกับเรย์จิ ฉันจึงเชื่อว่าคงใช้เหตุผลเดียวกันได้

ฉันนำย่าเสน่ห์ออกมาแล้วนำมันผสมลงไปในเหล้า

เพียงหยดเดียวก็เพียงพอทำให้มนุษย์ทำให้สาบานว่าจะรักไปนิรันดร์ได้แล้ว

นี่มันจะมากพอทำให้ไดร์ฮาร์ดกลายเป็นทาสของฉันได้มั้ยนะ

หลังจากใส่ยาเสน่ห์ลงไป ฉันก็กลับไปที่ห้องของไดร์ฮาร์ด

ไม่มีปัญหา ไดร์ฮาร์ดดูเหมือนจะยังไม่สงสัยฉัน

นอกจากนี้ฉันยังมีสร้อยคอนี้อยู่ 

นี่คือสร้อยคอที่สามารถหลอกสายตาของผู้ใช้เวทได้

เมื่อสร้อยทำงานมันจะคอยยับยั้งพลังเวททุกอย่างในระยะเวลาที่จำกัด

เพราะหากมีร่องรอยเวทมนตร์อยู่ เขาอาจจะจับพลังเวทจากยาเสน่ห์ได้ ฉันสวมสร้อยคอนี้ไว้เผื่อในกรณีนั้น

เพราะเดิมทีนี่เป็นยาที่จะให้จิยูกิดื่ม แต่เธอเป็นคนที่มีพลังตรวจจับยอดเยี่ยม ดังนั้นฉันจึงต้องเตรียมการมาล่วงหน้า

หากจะเป็นปัญหาก็คือผลข้างเคียงจากสร้อยนี้ ดังนั้นมันถึงได้ใช้ยาก

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้หญิงคนนั้นก็นำเครื่องดื่มมาให้

[ ขอบคุณมากครับคุณเพเนโรอา ]

ไดร์ฮาร์ดขอบคุณผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงคนนั้นวางเครื่องดื่มของฉันและไดร์ฮาร์ด ตรงหน้าของแต่ละคน

[ งั้นขอให้สนุกนะจ้ะ ]

หลังจากพูดเช่นนั้น ผู้หญิงคนนั้นก็ออกจากห้องไป ดูเหมือนเธอจะค่อนข้างดีใจกับสถานการณ์ตอนนี้

แต่ฉันไม่มีเวลามาใส่ใจเรื่องหยุมหยิมหรอก ฉันถอดฮู้ดออกขณะที่แอบใช้งานสร้อยเวทมนตร์

จากนั้นก็มองไปที่ไดร์ฮาร์ดที่กำลังยกแก้วขึ้นมา

[ ไดร์ฮาร์ด ฉันได้ยินว่าคนในโลกเรย์จิชอบ ‘คัมไป’ เราไม่มาลอง ‘คัมไป’ กันด้วยเหรอ? ]

แม้ฉันจะไม่รู้ความหมายของคำว่า ‘คัมไป’ แต่ก็ช่วยไม่ได้ แต่เห็นเขาเอาเครื่องดื่มในมือมาชนแก้วกันเพื่อฉลองกันสินะ

[ อา~ …. ผมไม่รู้หรอกนะว่าทำไมคุณถึงอยากลอง ‘คัมไป’ แต่ก็เอาเถอะ… ]

ไดร์ฮาร์ดยื่นแก้วของตัวเองออกมาขณะที่พูดเช่นนั้น

ฉันก็ทำแบบเดียวกัน

[ คัมไป ]

ไดร์ฮาร์ดชนแก้วกับฉันเพื่อฉลอง จากนั้นเราก็ดื่มเครื่องดื่มเข้าไป

ฉันมองดูไดร์ฮาร์ดที่กำลังดื่มไปได้ 1 แก้วแล้ว

เสียงเครื่องดื่มของเขาไหลผ่านลงคอไป 

ฉันชนะแล้ว

ฉันคิดเช่นนั้น

จากนั้นเขาก็มองมาที่ฉัน แล้วดื่มของตัวเองอีกอึกเข้าไป มันอร่อยมาก ถึงจะเป็นเหล้าที่แย่กว่าที่เอลีอัสอยู่บาง แต่เหล้านี้ก็ช่างเต็มไปด้วยรสหวานแห่งชัยชนะ

ไดร์ฮาร์ดมองมาที่ฉัน

แค่นี้นายก็เป็นของฉันแล้ว ไม่มีอะไรจะทำให้ฉันมีความสุขไปมากกว่านี้อีกแล้ว แต่ฉันกลับรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในใจเวลาที่มองไปยังไดร์ฮาร์ด หัวใจมันเริ่มเต้นโครมครามขึ้น

ไดร์ฮาร์ด ไม่สิ ชื่อจริงของเขาน่าจะเป็นคุโรกิใช่มั้ย?

คุโรกิ… หัวใจของฉันรู้สึกเต้นระรัวทันทีที่นึกถึงชื่อนั้น

[ ฟุฟุฟุ ]

ฉันยิ้มออกไปแบบไม่ได้ตั้งใจ

เพราะเห็นว่าคุโรกิกำลังมองฉันด้วยสายตาร้อนแรง

[ คุโรกิ ]

ทันทีที่พูดจบ ฉันก็ดึงใบหน้าของคุโรกิเข้ามาใกล้

 

◆ อัศวินดำคุโรกิ

[ แย่แล้วสิ ] นั่นคือสิ่งที่ผมคิด

ผมเผลอเดินตามเกมของอีกฝ่ายไปโดยสมบูรณ์ซะได้

ผมยังไม่รู้เป้าหมายของเรน่า

จนกระทั่งเย็นวันนั้นผมก็ยังไม่รู้อะไรเลย

แต่ผมคงปล่อยเรน่าไปไม่ได้ เพราะเธออาจจะเป็นอันตรายกับชิโรเนะ

เดิมทีผมก็ไม่รู้ว่าทำไม เรน่า เรย์จิ ชิโรเนะถึงมาอยู่ที่นี่

ผู้หญิงคนนี้ต้องวางแผนอะไรสักอย่างอยู่แน่

แต่ผมไม่รู้นี่สิ ว่าเธอมีแผนการอะไร

ระดับความยากมันสูงเกินไป สำหรับคนที่ไม่เคยคุยกับผู้หญิงอย่างผม

ระดับเหตุผลมันเกินกว่าที่ผมจะเข้าใจได้

แต่ยังไงผมก็ไม่ปล่อยเธอไปหรอกน่า ผมตกใจมากที่เธอเห็นด้วยอย่างง่ายดายตอนที่ผมเชิญเธอไปทานมื้อเย็น

แต่ร้านอาหารช่วงเย็นนั้นคนแน่นมาก คงจะไม่เหมาะที่จะไปเรน่าไปยังสถานที่แบบนั้น

ดังนั้นผมจึงตัดสินใจแล้วขออนุญาตใช้ห้องจากคุณเพเนโรอาแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่

[ คัมไป ]

เราชนแก้วกันด้วยเครื่องดื่มที่คุณเพเนโรอานำมาให้

หลังจากนั้นก็ดื่มเครื่องดื่มของตัวเองลงไป

คอของเรน่ากระเพื่อมตามเสียงเครื่องดื่มที่เธอดื่มลงไป

ตอนนี้เธอถอดฮู้ดออกแล้ว ทำให้ผมเห็นใบหน้าของเธอได้ชัดขึ้น สวยจริงๆ นั้นล่ะน้า เธออาจจะเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่ผมเคยเจอมาก็ได้?

ทำเอาผมคิดอะไรไม่ออกเมื่ออยู่ต่อหน้าสาวสวยขนาดนี้ บรรยากาศแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดมากกว่าจะมีความสุขซะอีก

ถ้าเป็นเรย์จิที่มีประสบการณ์เชี่ยวชาญอาจจะพอทำอะไรได้บ้าง แต่ช่วยไม่ได้นี่นา อย่างผมคิดอะไรแบบนั้นไม่ได้หรอก

เรน่าปล่อยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ออกมาขณะที่จ้องมองผม

รอยยิ้มนั้นต้องเป็นการหลอกกันแน่

แม้จะมีเวทมนตร์ที่เรียกว่าเวทเสน่ห์หาอยู่จริงๆ แต่ผมคิดว่าอย่างเรน่าไม่ต้องใช้เวทมนตร์แบบนั้น ก็ทำให้อีกฝ่ายหลงเสน่ห์ได้แล้ว

เธอกำลังมองผมด้วยสายตาที่เปียกชื้น

[ คุโรกิ ]

เรน่าพูดชื่อจริงของผมออกมา

เอ๊ะ !? ทำไมเธอถึงได้รู้จักชื่อจริงของผมได้ล่ะ?

ขณะที่ผมกำลังคิดถึงคำถามนั้น เธอก็ดึงหน้าผมเข้าไปใกล้ๆ 

ไม่อยากเชื่อ เรน่าที่มีใบหน้างดงามคนนั้นกำลังอยู่ตรงหน้าผม

เวียนหัวแล้วสิ

ริมฝีปากสีแดงของเรน่าซ้อนทับกับของผม กลิ่นของเหล้าที่ผมสูดเข้าไปทำให้ผมเวียนหัว

ผมได้ยินเสียงบางอย่างในหัวแตกหัก

◆ หัวหน้าอัศวินแห่งวิหาร แคลคูลัส

[ กำลังทำอะไรกันนะ!! เจ้าฮิลลุส!! ]

ข้าตะโกนคำพูดนั้นออกไป

จากนั้นก็รีบเอามือไปปิดปาก

เพราะการเสียงดังในคฤหาสน์ของท่านผู้กล้าเป็นสิ่งไม่สมควร

[ มีอะไรเหรอคะลอร์ดแคลคูลัส? ]

เด็กสาวคนหนึ่งเดินมาหาข้า

[ อา ท่านจิยูกิ ]

ข้าก้มหัวให้เธอ

สาวงามผู้นี้คือ

นักปราชญ์ผมดำ จิยูกิ

นั่นคือชื่อของเธอ

หากมองผ่านๆ เธออาจจะเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดา แต่เธอผู้นี้มีพลังเวทมนตร์เทียบเท่ากับผู้ใช้เวทมนตร์ทั้งหมดของสาธารณรัฐศักดิ์สิทธิ์ลีนาเรียทีเดียว

แม้จะเป็นผู้ใช้เวทมนตร์จากโรงเรียนาซาเรียก็มิอาจเทียบพลังเวทของเธอได้

บางทีนักปราชญ์ผมดำอาจจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมเธอที่เปียกน้ำช่างเซ็กซี่จริงๆ

[ ความจริงแล้วข้ากำลังตรวจสอบว่าทำไมคนที่ส่งไปลาดตระเวนในเมืองแต่ไม่กลับมานะครับ ]

[ ตรวจสอบ… อา เกี่ยวกับเรื่องที่เราถามไปใช่มั้ยคะ ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้ต้องลำบากลอร์ดแคลคูลัส ]

เธอก้มหัวให้ข้า ข้าสับสนไปหมดเพราะการกระทำของเธอ

[ ไม่หรอกครับ นี่เป็นหน้าที่ของอัศวินอยู่แล้ว ]

ข้าตอบขณะที่ยืดตัวขึ้น

ดูเหมือนท่านผู้กล้ากำลังตามหาใครบางคนอยู่ ดังนั้นพวกเราอัศวินแห่งวิหารจึงได้ช่วยออกตามหาคนๆ นั้นด้วย

ข้าได้ส่งฮิลลุสออกไป เพื่อออกไปตามหาคนที่สามารถใช้เวทมนตร์ล่องหนได้

ซึ่งฮิลลุสเป็นอัศวินแห่งวิหารที่มีความสามารถในการมองเห็นสิ่งที่มองไม่เห็นหรือภาพลวงตาได้

แต่ข้าคิดว่าเขาคงมองไม่เห็นพลังลวงตาของท่านนางฟ้าเริงระบำหรอก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังมองเห็นเวทมนตร์ระดับสูงได้อยู่

ข้าจึงได้ส่งเขาออกไป

ซึ่งในส่วนนี้ข้าเป็นคนผิดเอง

แม้ความสามารถของเขาจะอยู่อันดับ 1 หรือ 2 ของอัศวินในวิหาร แต่ก็มักก่อเรื่องเพราะนิสัยแย่ๆ นั้น การจะมองแต่ความสามารถแล้วช่างเรื่องนิสัยมันก็มีขีดจำกัดอยู่

เหล่าลูกน้องฝีมือดีของข้าถูกเขาเลือกไปปฏิบัติภารกิจด้วย แต่คนพวกนั้นก็เป็นพวกนิสัยมีปัญหาเหมือนกันและนี่มันก็น่าจะถึงเวลาที่จะกลับมากันได้แล้ว

เมื่อก่อน พวกเขาเคยไปยุ่งย่ามกับผู้หญิงขณะที่ปฏิบัติหน้าที่ ดังนั้นคราวนี้ก็อาจจะเหมือนกันก็ได้

ทั้งที่ข้าเองก็เตือนไปแล้วว่าถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นให้เป่านกหวีดเพื่อแจ้งว่ามีเหตุฉุกเฉิน ถ้าทำไม่ได้เจ้าพวกนั้นก็สมควรถูกตัดสิทธิ์การเป็นอัศวินของวิหารไปซะ

แต่เราไม่สามารถลดจำนวนคนคุ้มกันลงได้ไปกว่านี้อีกแล้ว จึงต้องทำการค้นหา รู้มั้ยว่าข้าต้องปวดหัวกับเจ้าพวกนั้นขนาดไหน

จะทำยังไงดีนะตอนที่พวกเจ้าพวกนั้นกลับมา?

[ ถ้ากลับมาจะลงโทษให้สาสมเลยคอยดู ]

[ ไม่ล่ะค่ะ ได้โปรดเห็นแก่พวกเรา อย่างน้อยก็ช่วยลดหย่อนโทษของพวกเขาลงหน่อยเถอะค่ะ ]

ท่านจิยูกิพูดถึงฮิลลุส

แม้ปราชญ์ผมดำท่านนี้จะมีพลังเวทมนตร์ที่ทรงพลังจนน่าเกรงกลัว แต่ข้ารู้ดีว่าเธอนี่ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ

[ จะว่าไปลอร์ดแคลคูลัส รู้มั้ยคะว่าเรย์จิอยู่ที่ไหน? ]

[ ท่านผู้กล้าเหรอครับ? ข้ามั่นใจว่าเขาน่าจะอยู่ในห้องนะครับ แต่ข้าเองก็ไม่รู้เพราะไม่มีใครเขาไปในห้องของท่านผู้กล้าหลังจากนั้นเลย มีอะไรรึครับ? ]

ท่านจิยูกิพยักหน้าให้กับคำถามของข้า

เป้าหมายของพวกเราคือปกป้องท่านผู้กล้า แต่เราทำไม่ได้เพราะท่านผู้กล้าชอบทำอะไรตามใจ

ท่านจิยูกิไม่โทษพวกเรา เพราะเธอรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว

[ เขาหายตัวไป… ]

เธอถอนหายใจ

◆ เจ้าหญิงแห่งอาณาจักรร็อก อัลมีนา

[ ท่านเรย์จิค๊า ~ ]

ที่บนเตียงของฉัน ฉันเอาใบหน้าของคนรักเข้าไปใกล้หน้าอกของตัวเอง

เขามีแผลเป็นน่าเกลียดที่ยาวจากไหล่ขวาไปถึงสะโพกซ้าย

ทั้งที่ตอนที่เราพบกันตอนหน้านี้ยังไม่มีบาดแผลนี้เลยแท้ๆ

เจ้าอัศวินดำที่น่ารังเกียจนั้นดูเหมือนจะเป็นผู้สร้างบาดแผลนี้ให้เขา แม้แต่เวทรักษาของนักบุญสีขาวก็ยังรักษาไม่ได้

ทันใดนั้นที่ฉันคิดถึงสิ่งนั้น

ท่านเทพธิดาเองก็กอดเขาแบบนี้ด้วยรึเปล่านะ?

แม้ฉันจะไม่เคยพบกับเทพธิดา แต่ก็ได้ยินว่าบางครั้งเธอจะไปที่สาธารณรัฐศักดิ์สิทธิ์ลีนาเรีย

เธอคงมาพบกับท่านเรย์จิแน่ๆ 

ชายผู้เป็นที่รักของเทพธิดาเรน่า นั่นก็คือท่านเรย์จินั้นเอง

แม้จะรู้สึกหยาบคาย แต่ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเทพธิดา เวลาที่อยู่ข้างเขา

คนรักของฉันนอนลงบนเตียงและเผยร่างกายอันเปลือยเปล่า

มันเป็นร่างกายที่งดงามจนฉันอยากจะจ้องมันให้มากกว่านี้

แต่เดี๋ยวมันก็จบแล้ว เพราะไม่ใช่แค่เทพธิดาเรน่า แต่รอบกายเขายังมีสาวสวยอีกมากมาย ฉันสามารถใช้เวลาสนุกกับเขาได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

[ จะไปแล้วเหรอคะ? ]

[ อา ไว้เดี๋ยวจะมาใหม่นะ ]

ฉันนึกถึงนักปราชญ์ผมดำจากคำพูดของท่านเรย์จิ

ท่านจิยูกิเป็นคนที่สวยและยังเป็นคนที่น่ากลัวมาก ถ้าเธอรู้เรื่องความสัมพันธ์ของพวกเรา มีหวังฉันคงจบสิ้นแน่

ด้วยพลังเวทของเธอสามารถทำลายกำแพงปราสาทได้อย่างง่ายดาย ฉันไม่ต่างอะไรกับก้อนกรวดเมื่อต้องเผชิญหน้ากับพลังของเธอ ความกลัวปกคลุมตัวฉันหลังจากนึกถึงเรื่องนั้น

แต่ยังไงฉันก็อยากอยู่กับท่านเรย์จิ

[ งั้นเหรอคะ… ]

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเหงาเล็กน้อย แม้จะเป็นในความทรงจำของเขาแค่เล็กน้อย แต่ก็อยากให้มีฉันอยู่ในนั้นจัง

แต่ความปรารถนาของฉันเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับท่านเรย์จิ เขาสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วตอนนี้

[ มาคิดดูแล้ว อัลมีนา ฉันจะหาทางทำอะไรกับเรื่องที่เธอขอร้องให้ ]

ท่านเรย์จิพูดแล้วยิ้มให้ฉัน

จากเหตุการณ์ซอมบี้เมื่อคืน

ทำให้คิดว่าสคิเกอร์ที่เหลือรอดอาจจะมาแก้แค้นอาณาจักรนี้ก็ได้

และเพราะสคิเกอร์เป็นปีศาจที่แข็งแกร่ง เราจึงตัดสินใจจะยืมพลังของท่านเรย์จิ

นี่เป็นคำขอร้องของเร็มเบอร์ที่เป็นคู่หมั้นของฉัน

ฉันรู้สึกไม่ดีต่อเร็มเบอร์ที่มีความสัมพันธ์แบบนี้กับท่านเรย์จิ

ฉันเองก็ไม่ได้เกลียดเร็มเบอร์หรอก แต่ผู้ชายอย่างท่านเรย์จิหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว

[ สคิเกอร์เหรอ… เจ้าพวกนั้นคงจะเหลือรอดมาได้ ไว้ฉันจะไปกวาดล้างให้เอง ดังนั้นอัลมีนาสบายใจเถอะ ]

ฉันรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินคำพูดของท่านเรย์จิ

◆ อัศวินแห่งวิหาร

[ งั้นฝากด้วยนะคุณโออุระ ข้าจะไปบบอกทางคฤหาสน์ของท่านผู้กล้าเอง ]

[ อา ไว้ใจได้เลย ]

ข้าได้ยินเสียงนั้นจากบนหัว

ร่างกายของข้าขยับไม่ได้ เมื่อข้ามองไปรอบๆ ก็เห็นอัศวินแห่งวิหารกำลังทุกข์ทรมานด้วยชะตากรรมด้วยกันกับข้า 

ข้าได้ยินเสียงชายคนหนึ่ง ข้าจึงได้เดินมา

ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้? อยากร้องไห้ซะจริงๆ

ข้าเสียใจที่ไม่ได้เป่านกหวีดให้เร็วกว่านี้

ชายที่พวกเราพบในซอยคือใครกันแน่?

เขาดูเหมือนผู้ชายที่ดูธรรมดาๆ คนนึง แต่ชายธรรมดาคนนั้นกลับจัดการพวกเราได้ในพริบตา

ข้าไม่มีโอกาสจะต่อต้านเลยสักนิด

แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเขาเคลื่อนไหวแบบนั้นได้ยังไง ตอนนี้ร่างของข้าเป็นอัมพาตไปแล้ว

ทั่วทั้งร่างของข้ารู้สึกเจ็บปวดไปหมด

นี่มันเป็นความผิดของหัวหน้าฮิลลุสนั้นแหละ

ข้าเกลียดเขา

ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะหัวหน้าฮิลลุสชอบทำอะไรไร้เหตุผล

ชายที่ชื่อฮิลลุส หากเป็นเรื่องการจีบสาวละก็ไม่มีใครเทียบเขาได้

หลังจากเห็นท่านซาโฮโกะในชุดพวกนั้น ทำให้พวกเราเองก็อยากไปเที่ยวผู้หญิงตามคำเชิญของหัวหน้าฮิลลุสบ้าง

พอข้านึกถึงเสื้อผ้าของท่านซาโฮโกะ… ไม่นึกถึงเลยว่าเด็กสาวที่บริสุทธิ์และอ่อนโยนอย่างเธอจะกล้าใส่ชุดแบบนั้นได้

ข้าไม่สามารถลืมรูปลักษณ์นั้นได้ลงเลย มันยังคงสดใสในความทรงจำของข้าแม้จะหลับตาก็ตาม

ข้าล่ะอิจฉาท่านผู้กล้าที่ได้รับความรักจากท่านซาโฮโกะซะจริงๆ

แค่ได้อยู่ข้างๆ เธอก็เหมือนได้รับการเยียวยาแล้ว

ไม่มีใครนอกจากท่านซาโฮโกะอีกแล้วที่เยียวยาได้แบบนั้น

ไม่ว่าจะบาดแผลแบบไหน ขอเพียงเธอรักษาให้ก็จะหายดี สมกับเป็นนักบุญสีขาว

ข้าล่ะอยากสัมผัสมือของเธอจริงๆ 

ถ้าได้จับมือเธอ รับรองข้าจะไปบอกขอบคุณเจ้าคนที่ทำให้ข้าต้องเจ็บปวดอยู่แบบนี้เลย (ต้องไปซื้อบัตรจับมือก่อนนะพวก)

ยังไงก็เถอะ ชายคนนั้นเป็นใครกัน?

เป็นไปได้มั้นว่าเขาจะเป็นคนที่ท่านซาโฮโกะกำลังตามหา?

ต้องรีบไปบอกท่านซาโฮโกะแล้ว

บางทีเธออาจจะชมข้าก็ได้

[ คุคุค ร่างกายเป็นยังไงบ้างล่ะ? ]

ผู้หญิงหนึ่งซึ่งเป็นเจ้าของบ้านเข้ามาใกล้

หลังจากเราถูกชายคนนั้นจัดการ เราก็ถูกพาไปหาหมอที่อยู่ใกล้ๆ ซึ่งก็คือบ้านของผู้หญิงคนนี้

จากรูปร่างที่ข้ามองเห็นอาจจะเหมือนโกหก

แต่มันดำไปหมด

สวมฮู้ดสีดำและชุดสีดำปกปิดใบหน้า ดวงตาดูซีดเซียว

แม้ว่าจะมองเห็นหน้าเธอไม่ชัดเท่าไหร่นัก แต่จากเสียงดูเธอจะอายุมากแล้ว

จากที่ชายที่มาพวกเรามาที่นี่บอกมา ดูเหมือนเธอจะสายตาไม่ดีและไม่ชอบอยู่ที่สว่างๆ นัก

ด้วยเหตุนี้ห้องจึงมืดมิด เพราะเธอปิดหน้าต่างในบ้านเอาไว้หมด จึงมีเพียงแสงแค่เล็กน้อยเท่านั้นที่ลอดเข้ามาได้

อย่างที่คิดไว้ เพราะเป็นบ้านของหมอ ที่บ้านของเธอถึงได้มีแต่กลิ่นสมุนไพร

ข้ารู้สึกเวียนหัวหลังจากดมกลิ่นพวกนั้นเข้าไป

 [ พวกเจ้าคืออัศวินที่คอยปกป้องผู้กล้าใช่มั้ย? ]

จากนั้นข้าก็รู้สึกว่ามันคำพูดมันไม่สอดคล้องกับการกระทำ

เสียงของผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยจิตสังหาร

[ คุคุคุ… วันนี้ข้าช่างโชคดีจริงๆ ที่มีเหยื่อมาให้ถึงที่ ]

เหยื่อ? ผู้หญิงคนนี้พูดถึงอะไรกัน?

ดูๆ ไปเธอก็ไม่มีอะไรผิดปกติ 

แต่ข้ากลับรู้สึกสงสัยที่ผู้หญิงคนนั้นใส่ผ้าปิดตาไว้

นั่นมันไม่ใช่สายตาของมนุษย์

นก… เป็นสายตาของนก

ดวงตาของผู้หญิงคนนั้นมีดวงตาสีดำรอบล้อมด้วยม่านตาสีเหลืองทั้งที่มันควรจะเป็นสีขาว หากเป็นคนธรรมดา

ดวงตาที่เธอกำลังมองมานั้นไม่ใช่ดวงตาของมนุษย์

ข้ารู้ถึงความจริง

เธอเป็นปีศาจ

[ อ๊ากก ]

เพื่อนของข้าร้องครวญครางเมื่อเห็นดวงตาของเธอ

[ พวกเจ้าจะต้องกลายเป็นเบี้ยให้กับข้า ]

เธอเริ่มหัวเราะ จากนั้นข้าก็เห็นเขี้ยวยาวที่ยาวออกมาจากริมฝีปากของเธอ

[ ข้าจะฆ่าเจ้าผู้กล้านั้นและทำลายอาณาจักรนี้ ที่มันฆ่าลูกสาวที่น่ารักของข้า ]

เธอหัวเราะอย่างน่ากลัว

แต่น่าเสียดาย ที่เราทำอะไรไม่ได้นอกจากเหนือครวญครางด้วยความเจ็บปวด