อัศวินดำ - ตอนที่ 45

◆ ราชาปีศาจโมเดส

[ ขอโทษด้วยโมน่า ]

โมน่ากำลังก้มหัวให้ตรงหน้าข้า

[ ไม่ค่ะท่านโมเดส โปรดสั่งมาได้ทุกเรื่องเลยค่ะ ]

ดูท่าโมน่าเองก็ยอมรับเรื่องนี้ได้แล้ว ข้าเองก็ค่อยโล่งใจ

ข้าคิดจะให้อัศวินปีศาจหญิงที่อยู่ภายใต้อาณัติของโมน่าไปคอยรับใช้ลอร์ดไดร์ฮาร์ด

แต่เพราะยังไงลอร์ดไดร์ฮาร์ดก็เป็นผู้ชาย

ข้าเองก็คิดว่าจะให้คนในกองอัศวินดำที่เป็นผู้ชายไปคอยรับใช้เขา แต่คนในกองอัศวินดำเกือบจะถูกฆ่าตายไปหมดในการต่อสู้กับผู้กล้าทำให้ตอนนี้อยู่ในระหว่างบูรณะใหม่ จึงขออัศวินที่อยู่ในอาณัติของลอร์ดรันฟิวมาไม่ได้

ที่จริงจะเป็นลูกน้องอย่างออร์คและผู้รับใช้ชั้นต่ำก็ได้ แต่ด้วยพลังของลอร์ดไดร์ฮาร์ดพวกเขาคงเหมือนตัวถ่วงซะมากกว่า ถ้าจะดีก็ต้องเป็นลูกน้องที่เก่งพอควรและจะดีกว่าหากขี่มังกรบินได้

ข้าจึงได้ตัดสินใจส่งอัศวินหญิงที่อยู่ภายใต้อาณัติของโมน่าไปเป็นลูกน้องของลอร์ดไดร์ฮาร์ด

แต่เดิมโมน่าก็อยู่แค่ในนากอลดังนั้นถึงจะห่างตาไปบ้างก็คงไม่ต้องใช้อัศวินคุ้มกันมากมายนัก

ข้าจึงคิดว่าไม่มีปัญหาหากลดจำนวนอัศวินหญิงที่สังกัดอยู่กับโมน่าลง

แต่การทำเช่นนี้ต้องได้รับความเห็นชอบจากโมน่าก่อน เพราะเดิมทีโมน่าก็ดูจะไม่ค่อยชอบลอร์ดไดร์ฮาร์ดสักเท่าไหร่ แต่เธอกลับตอบรับอย่างง่ายๆ นั้นล่ะที่ข้าโล่งใจ

[ ข้าไม่สามารถปฏิเสธคำขอของท่านโมเดสได้หรอกค่ะ ]

โมน่ายิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ชิงเอาหัวใจของข้าไป

[ นิฟุฟุฟุฟุ ]

เสียงโมน่าหัวเราะ

[ แต่ยังไงเราก็ไม่ควรทำกัน… ในที่แบบนี้นะคะ… ]

[ นิฟุฟุฟุไม่ได้เหรอ? ]

จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้นจากข้างนอกประตู

[ ฝ่าบาทท่านอยู่มั้ยครับ? ]

[ มีอะไรล่ะ? ]

ข้าพูดเช่นนั้นจากนั้นลูคัสก็เข้ามา

[ที่จริงแล้วข้ามีเรื่องอยากจะทูลฝ่าบาทครับ ]

ลูคัสพูดขึ้นขณะที่ก้มหัว

[ อันที่จริง ดูเหมือนนัคที่คอยตามสืบข้อมูลจากผู้กล้าจะถูกผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มผู้กล้าจับตัวได้ครับ ]

[ ว่าไงนะ!!! ]

นัคที่คอยทำงานให้โมเดสผู้นี้ ถูกจับได้งั้นเรอะ…. 

[ แล้วเกิดอะไรขึ้นต่อท่านผู้เฒ่าลูคัส ไม่ใช่ว่าเขาบอกเรื่องของท่านโมเดสไปจนหมดแล้วนะ? แต่ยังไงที่เจ้านั้นรู้ก็ไม่ใช่ข้อมูลที่สำคัญอะไร จะโยนมันทิ้งไปก็ได้! ]

โมนาพูดด้วยเสียงเย็นชา ดูเหมือนเธอจะอารมณ์ไม่ดีเพราะถูกขัดจังหวะ

[แน่นอนครับ… แต่ว่า… ]

ลูคัสพยักหน้า นัคไม่ได้มีตำแหน่งสูงอะไรในนากอล ดังนั้นจะโมน่าและลูคัสจึงคิดว่าควรทอดทิ้งเขาไปซะ

แต่สำหรับข้าแล้ว ข้าไม่ต้องการทอดทิ้งลูกน้องที่ทำงานรับใช้ข้า

[ เซอร์ลูคัส แล้วตอนนี้ผู้กล้าอยู่ที่ไหน? ]

[ เรื่องนั้น…. ดูเหมือนพวกเขาจะเข้าไปที่เขาวงกตที่มินอนครับ ]

[ อะไรนะ! เขาวงกตนั้นน่ะเหรอ?! ]

ลูคัสพยักหน้าให้ข้าอย่างรวดเร็ว

[ ถึงจะไม่รู้เหตุผลที่พวกเขาเข้าไปก็เถอะครับ ]

[ ฟังดูชักไม่ดีแล้วสิ… เจ้าเขาวงกตตัวปัญหานั้น ]

ข้ารู้จักเขาวงกตแห่งมินอนดี หากเข้าไปแล้วก็ยากที่จะออกมาได้แม้แต่ข้าที่เป็นราชาปีศาจก็ตาม

[ ฝ่าบาท… ข้าคิดว่าเราไม่ควรให้เกิดการสูญเสียโดยเปล่าประโยชน์เพราะหนูตัวเดียว ดังนั้นข้าจึงคิดว่าควรทอดทิ้งเขาค่ะ ]

โมน่าพูดออกมา หากข้าช่วยได้ ข้าก็อยากช่วยอยู่หรอก

แต่เพราะทำสัญญากับโอดินไว้แล้วจึงยากที่จะเคลื่อนไหวได้ แต่นอกจากข้าแล้วจะมีใครที่ทำได้บ้างล่ะ?

ในตอนนั้นเอง ข้าก็คิดถึงคนๆ นึงขึ้นมาได้ การดำรองอยู่ที่เรียกว่าอัศวินดำผู้มีพลังทัดเทียมกับโมเดสผู้นี้

มีเพียงคนเดียวที่จะช่วยนัคได้

[ คงต้องไปร้องขอร้องท่านผู้นั้น…. ]

 

◆ สตรีแห่งดาบ ชิโรเนะ

พวกเรากลับมาที่สาธารณรัฐศักดิ์สิทธิ์ลีนาเรียกัน

เพราะจากนี้ต้องเตรียมตัวเพื่อให้คุณเรจิน่ามาอยู่ด้วยกัน

ฉันเองก็ยังไม่อยากกลับนักหรอก แต่เพราะคุณคายะบอกเรื่องที่คุยกับคุโรกิให้ฟัง เลยพอรู้สภาพของคุโรกิมาบ้างแล้ว ดูเหมือนเขาจะยังไม่โดนล้างสมองโดยสมบูรณ์แบบ ถ้าอย่างนั้นก็พอมีโอกาสที่จะทำให้เขากลับมาได้สติอยู่

อย่างไรก็ตามสถานการณ์ในปัจจุบันตอนนี้

[ คายะ ติดต่อพวกท่านพี่ไม่ได้เลยงั้นเหรอคะ? ]

คุณเคียวกะถามคุณคายะ

[ ค่ะ คุณหนู ติดต่อกับพวกท่านเรย์จิไม่ได้เลย สงสัยว่าจะมีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นค่ะ ]

จากที่คุณคายะบอก ดูท่าทางพวกเขากำลังมีปัญหากัน

ฉันอยากจะคุยกับคุณจิยูกินะ แต่นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย

[ นี่ คุณคายะ พวกเขาไปที่สาธารณรัฐอาเรียดิน่ากันใช่มั้ยคะ? งั้นถ้าเราลองตามไปดูล่ะ? ]

ถ้าในเมื่อติดต่อไม่ได้ก็ไปหาถึงที่ซะเลย

[ ค่ะ ฉันเองก็คิดว่าควรไปที่สาธารณรัฐอาเรียดิน่าเพื่อบอกเรื่องเรจิน่าด้วย ]

คุณเคียวกะเห็นด้วย

[ จริงด้วยนะคะ… จะรออยู่อย่างเดียวก็ใช่ที่นะคะ ]

ขณะที่พวกเรากำลังคุยกัน

ประตูก็ถูกเคาะขึ้น

[ มีอะไร? เข้ามาได้ ]

เมื่อคุณเคียวกะอนุญาต ก็มีผู้หญิงซึ่งเป็นนักบวชของวิหารเรน่าเข้ามา

[ ท่านเคียวกะ ท่านชิโรเนะ ท่านคายะ ท่านมหาปุโรหิตสั่งข้าให้มาเรียกค่ะ ]

ผู้หญิงคนนั้นก้มหัวลงให้เรา

[ เรียกพวกเรา? มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ? ]

ฉันถามสาวนักบวช

มหาปุโรหิตก็คือตำแหน่งสูงสุดของนักบวช เป็นผู้ที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของนักบวชนั้นเอง

มหาปุโรหิตคือตำแหน่งสูงสุดที่จะมีได้เพียงคนเดียวเท่านั้น

เพื่อคอยชี้นำวิหารเรน่าที่อยู่ทั่วโลก ด้วยเหตุนี้หน้าที่ของมหาปุโรหิตจึงสำคัญมาก

มหาปุโรหิตเรียกเรางั้นเหรอ มีเรื่องอะไรกันนะ?

[ ฉันเองก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ… แต่ท่านสั่งให้มาเรียกพวกท่านเพียงเท่านั้น…. ]

สาวนักบวชตอบด้วยท่าทางลำบาก เพราะตัวเธอนั้นมีตำแหน่งต่ำที่สุด เขาจึงไม่ได้บอกอะไรมาเลยนั้นเอง

[ มีอะไรกันนะ? ]

[ ลองไปดูมั้ยคะ? ]

[ คงมีแต่ต้องไปล่ะนะ ]

จากนั้นนักบวชหญิงก็นำทางพวกเราไป

[ ที่นี่… เหรอ… ]

ฉันส่งเสียงเพราะไม่คาดว่าจะเป็นที่นี่

นั้นคือห้องหนึ่งในวิหารที่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เข้าไปได้

ห้องที่เทพธิดาเรน่าและคุณจิยูกิพูดคุยกันนั้นล่ะ

[ เชิญทางนี้ค่ะ ]

สาวนักบวชก้มหัวและเปิดประตู

เมื่อเราเข้าไปประตูก็ถูกปิด

[ ดูเหมือนว่าในที่สุดก็มากันแล้วนะคะ ]

ตรงนั้นมีคนที่น่าตกใจยืนอยู่ ไม่สิ เทพยืนอยู่ต่างหาก

[ เทพธิดาเรน่า! ]

อะไรพาให้เทพธิดาเรน่ามาที่นี่ ทั้งที่ปกติเธอไม่ค่อยมาที่นี่เลยแท้ๆ

เกิดอะไรขึ้นรึไงนะ?

[ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอคะท่านเรน่า? ]

คุณคายะก้มหัวและถามคุณเรน่า

[ ชิโรเนะ เคียวกะ คายะ พวกเธอทั้งสามคนฟังให้ดีล่ะ พวกเรย์จิกำลังตกอยู่ในอันตราย ]

พวกเรารู้สึกตกใจมากกับคำพูดของเธอ

[ ท่านเทพธิดาเรน่า… มันเกิดอะไรขึ้นกันคะ? ]

[ พวกเรย์จิถูกจับอยู่ในเขาวงกรแห่งมารร้ายในที่ราบมินอน สถานการณ์ตอนนี้จะเป็นยังไงก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว ]

คุณเรน่าด้วยคำถามของคุณเคียวกะด้วยท่าทีจริงจัง

จากน้ำเสียงของเรน่าทำให้เรารู้ว่าพวกเรย์จิคุงกำลังตกอยู่ในอันตรายจริงๆ

 

◆ เจ้าชายแห่งอาณาจักรอัลโกลี่ โอมิรอส

[ ยอดเลย…. ]

ข้ามองไปยังทิวทัศน์นอกกำแพงแล้วพึมพำออกมา

ก่อนหน้านี้มาคิลเชียสจังเป็นห่วงว่าเขาจะล้มยักษ์ร้อยมือได้แน่เหรอ

จากเดิมเนินเขาที่ว่างเปล่า ตอนนี้กลายเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ที่ไหม้เป็นสีดำซะแล้ว

หลุมดำขนาดใหญ่เกิดขึ้นหน้าอาณาจักรอัลโกลี่

[ พลังของอัศวินดำ…. ช่างน่ากลัวจริงๆ … ]

หลุมดำนั้นเกิดจากการที่เขาต่อสู้กับยักษ์ร้อยมือ ข้าเองก็คิดว่าเขาเป็นคนที่ล้มผู้กล้าได้ก็น่าจะแข็งแกร่ง แต่ไม่นึกว่าจะขนาดนี้

และแม้ว่าโอเกอร์หรือก็อบลินโจมตีเมือง แต่อาณาจักรอัลโกลี่ก็ไม่มีความเสียหายใดๆ เลย

ต้องขอบคุณนักรบเขี้ยวมังกรที่อัศวินดำเรียกออกมาปกป้องอาณาจักรเรา พวกก็อบลินจึงได้หายไปหมดจนไม่เห็นวี่แวว

นี่เขามีพลังมากขนาดไหนกันแน่นะ?

[ เป็นธรรมดาที่พวกเราจะเทียบไม่ติด ดังนั้นยอมแพ้เถอะเพื่อน นะ… โอมิรอส ]

[ นายหมายถึงเรื่องอะไรมาคิลเชียส? ]

[ อีกฝ่ายแข็งแกร่งเกินไป อย่างนายก็น่าจะหาผู้หญิงดีๆ ได้ล่ะน่า ]

มาคิลเชียสหัวเราะ

[ แม้จะเป็นการปลอบที่ไม่รู้สึกดีใจ… แต่ก็ขอบคุณมากที่ช่วยให้กำลังใจแล้วกัน ]

ตัวข้าปกป้องเรจิน่าไม่ได้ ดังนั้นข้าน่ะแพ้อัศวินดำอย่างหมดรูปเลยล่ะ

เป็นไปไม่ได้เลยที่ข้าจะปกป้องเรจิน่าได้ นอกเสียจากจะเป็นอัศวิน

ข้าเทียบกับเขาไม่ติด

และเพราะความแข็งแกร่งนั้นทำให้เรจิน่าไปอยู่กับเขา แต่ยังไงซะตอนนี้เธอก็รู้ว่าเธอไม่ได้ถูกพวกก็อบลินจับตัวอยู่ ได้รู้เรื่องนี้ข้าก็โล่งใจแล้ว

ข้าจับโล่เวท ข้าเองก็อยากจะแข็งแกร่งให้ได้เหมือนเขา

[ พี่โอมิรอส!! ]

เฮนเรียกับมนุษย์หมาป่าวิ่งมา

สุดท้ายมนุษย์หมาป่าก็คิดจะอาศัยในอาณาจักรนี้

ดูเหมือนเขาจะถูกส่งจากอัศวินดำให้มาปกป้องอาณาจักรนี้และยังสัญญาว่าจะไม่กินใครด้วย

พอมองไปที่อีธีกอสที่กำลังรักษาตัวอยู่ในอาณาจักรนี้ด้วย บางทีพวกอาจจะกลายเป็นเพื่อนที่เหนือความคาดหมายของข้าก็ได้

และมนุษย์หมาป่าคนนั้นก็เอ็นดูเฮนเรียมาก

[ กำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอคะ? ]

เฮนเรียถาม

[ อ่า เรื่องของอัศวินดำน่ะ ]

[ อ่อ คุณนักดนตรีนั้นเอง ไม่นึกเลยนะคะว่าเขาจะเป็นอัศวินดำ ]

[ ฮะฮะฮ่า จริงด้วยล่ะนะ ]

[ ใครจะไปรู้ล่ะว่าคนที่พวกเราจับตัวได้จะเป็นอัศวินดำ… ใช่ๆ น่าจะไปโม้ได้นะ ว่าครั้งนึงพวกเราเคยจับอัศวินดำที่เคยล้มผู้กล้าได้นะ? ]

[ ใครมันจะไปเชื่อล่ะมาคิลเชียส? ]

[ ก็จริงล่ะนะ ]

มาคิลเชียสทำให้ข้ารู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ

พวกเราหัวเราะเพราะคุยเรื่องตลกกัน

หลังจากหัวเราะพักนึง เฮนเรียก็มองมา

[ นี่ พี่โอมิรอส… เราจะได้เจอเขาอีกมั้ยคะ….. ]

[ อา… เราจะต้องได้เจอกันอีกครั้งแน่ ]

ข้ามองไปยังท้องฟ้าขณะที่ตอบเฮนเรีย

ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ใต้ผืนฟ้าเดียวกัน ข้ารู้สึกว่าเราต้องได้เจอกันอีกครั้งแน่

 

 

 

◆ อัศวินดำคุโรกิ

[ ล๊าลาล๊า ♪ ]

คุนะกำลังชงชาให้ผม

ดูท่าทางคุนะจะอารมณ์ดีมากที่เรจิน่าไม่อยู่แล้ว

เรจิน่าไปที่สาธารณรัฐลีนาเรียตั้งแต่เมื่อวาน

ดังนั้นในคฤหาสน์ที่ถูกสร้างขึ้นใกล้ๆ กับบริเวณปราสาทราชาปีศาจ จึงมีเพียงผมกับคุนะและคนรับใช้ซึ่งที่มีหน้าเหมือนหมีอยู่คนหนึ่ง

แต่จะเรียกว่าหน้าเหมือนหมีนี่ก็หยาบคายไปหน่อยรึเปล่านะ เพราะเธอเป็นเด็กสาวซึ่งเป็นมนุษย์หมี ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยให้เห็นร่างมนุษย์ของเธอนักและยังดูจะไม่ค่อยชอบผมเลยด้วย ขนาดที่ไม่ได้บอกชื่อมาด้วยซ้ำ

เธอดูจะเศร้าที่เรจิน่าไม่อยู่แล้วต่างจากคุนะลิบลับ ตอนนั้นเธอมองเรจิน่าทั้งที่น้ำลายไหลเลยด้วยซ้ำ หรือว่าเธอจะอยากกินเรจิน่ากันนะ?

พอนึกถึงตัวตนของมนุษย์หมีการให้เรจิน่าออกไปจากนากอลคงดีแล้วล่ะ นากอลเองก็ไม่ใช่สถานที่ที่มนุษย์จะมาใช้ชีวิตอยู่ ถึงจะช่วยไม่ได้ที่ต้องเหงานิดหน่อยก็เถอะนะ

[ เป็นไงล่ะคุโรกิ ถึงจะไม่มีเรจิน่าแล้ว แต่คุนะเองก็ชงชาได้เหมือนกันนะ ]

คุนะพูดพร้อมกับวางชาไว้ตรงหน้าผม ตอนที่เธอโน้มตัวลงทำให้ผมเห็นหน้าอกใหญ่ๆ ของคุนะส่ายไปมา

เสื้อผ้าที่คุนะใส่ตอนนี้คือชุดเมดที่เรจิน่าเคยใส่

หากถามว่าทำไมผมถึงมีเสื้อผ้าแบบนี้เหรอ? ก็เพราะผมเคยไปขอร้องพวกคนแคระให้สร้างชุดสำหรับทำงานให้เรจิน่านะสิ

ดูเหมือนคนรับใช้ผู้กล้าเองก็ใส่ชุดแบบนี้อยู่แล้ว พวกเขาเลยสร้างขึ้นเลียนแบบซะเลย อ่ะ สาวมนุษย์หมีเองก็ใส่ชุดเมดเหมือนกันนะ

เมื่อผมมองไปยังชุดเมดที่แต่เดิมเป็นของเรน่า สายตาของผมก็เลื่อนลอย

พลังทำลายล้างของคุนะในชุดเมดก็พอๆ กับเรจิน่าเลยล่ะ ขอบอก

หน้าอกคุนะใหญ่กว่าเรจิน่า ดังนั้นจึงทำให้ชุดเมดนี้อันตรายขึ้นมาก แม้ว่าจะมีสิ่งสุดยดแผล่บออกมา แต่ผมต้องไม่มอง…

[ มีอะไรเหรอคุโรกิ? ไม่ดื่มเหรอ? ]

คุนะมองผมด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น

ดูเหมือนเพราะผมมัวแต่ไปมองหน้าอกของคุนะเลยไม่รู้ตัวเลย

[ ไม่มีอะไรหรอกคุนะ ขอบคุณสำหรับชานะ ]

ผมพูดแล้วหยิบชามาดื่ม

มันเป็นชาที่หวานและอร่อยมาก ถึงจะเป็นครั้งแรกที่ผมดื่มชาแบบนี้แต่มันอร่อยมากเลยล่ะ

[ เป็นยังไงบ้างคุโรกิ? ]

คุนะมองผมราวกับกำลังคาดหวังบางอย่าง

[ อืม มันอร่อยมากเลยล่ะ เป็นครั้งแรกเลยที่ผมได้ดื่มชานี้ ใครให้ชานี้มางั้นเหรอ? ]

[ อือ ดาเทียเป็นคนให้มานะ ]

คุนะระเบิดเสียงดีใจแบบไม่ได้ตั้งใจออกมา

ดาเทีย… นั่นคือชื่อของราชินีก็อบลิน

มันก็จริงล่ะนะที่คุนะเพิ่งจะแวะไปหาดาเทียที่อาณาจักรคารอนเมื่อไม่นานนี้ แต่จนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่ได้เบาะแสเลยว่าโกสุหายไปไหนแล้ว

ในตอนนั้นก็ได้ยินจากดาเทียว่าตอนนี้โกสุกำลังถูกขังอยู่ในคุกของอาณาจักรคารอนเป็นการลงโทษที่แอบนำสิ่งล้ำค่าที่โมเดสให้ดาเทียไปใช้

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือเรจิน่าจะไม่ต้องระแวงโกสุอีกแล้ว เมื่อเธอได้ยินเรื่องนี้ก็ดูจะดีใจมากและกลับไปยังโลกมนุษย์อย่างมีความสุข

ผมเองก็ดีใจเหมือนกัน แต่ที่น่ากังวลคือตอนที่กำลังคุยกับดาเทียสายตาของเธอจ้องมองมาที่หว่างขาของผมนะสิ ผมเลยพยายามหนีบขาไว้

มันเป็นลางสังหรณ์ไม่ดีราวกับเธอกำลังโลมเลีย

ถึงจะไม่ดีต่อดาเทีย แต่ถ้าเป็นไปได้ผมก็ไม่อยากเจอเธออีกแล้ว

งั้นทำไมดาเทียถึงเอาชาให้กับคุนะล่ะ? ทั้งยังดูเหมือนทั้งคู่จะสนิทกันดีอีกต่างหาก

[ อร่อยใช่มั้ยคุโรกิ? ]

คุนะถามขณะที่ยิ้ม

มันเป็นชาที่คุนะพยายามชงให้ผม ดังนั้นไม่มีทางแย่อยู่แล้ว

ผมดื่มชา

[ อร่อยมากเลยล่ะคุนะ ]

ผมยิ้มแล้วตอบไป

[ งั้นเหรอ คุโรกิดื่มเข้าไปแล้ว สงสัยว่าจะต้องใส่เพิ่มเข้าไปอีก เพราะคุโรกิมีความต้านทานสูงมากเลยทำให้ไม่ได้ผล แต่คราวนี้ล่ะคุนะจะทำให้ได้ ]

คุนะชงชาให้ผมดื่มอีกครั้ง

ต้านทานสูง? เรื่องอะไรล่ะนั้น? แต่ผมรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี

เพราะเหตุการณ์ตอนโอเกอร์ ทำให้ผมคิดว่าคงดีกว่าถ้าผมไม่ปล่อยให้คุนะหลุดจากสายตา

[ อ่ะ จริงด้วยสิคุนะ ผมมีของขวัญจะให้ ]

ผมพูดอย่างนั้นแล้วก็เอากล่องออกมาจากอก

[ นั่นมัน…? ]

ข้างในกล่องก็คือแหวน  ผมเอาแหวนออกมาและใส่ที่นิ้วก้อยข้างซ้ายของคุนะ

[ แหวนนี้คือแหวนเวทมนตร์ที่จะทำให้ทั้งคู่ที่ใส่แหวนอยู่สามารถรู้ตำแหน่งของกันและกันได้นะ ]

จากนั้นผมก็ชูแหวนที่สวมอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายให้เธอดู

[ แบบนี้ผมจะได้อยู่กับคุนะตลอดไป ] (คุโรกิมันสื่อว่ารู้ตำแหน่งกันตลอดเวลานะครับ) 

เมื่อผมพูดอย่างนั้นสายตาของคุนะก็ชื้นขึ้น

[ คุโรกิ!! ]

คุนะกอดผม

[ คุโรกิ! คุโรกิ! รักที่สุดเลย~ คุโรกิ!! ]

[ ฮ่าๆ ดีใจนะที่เห็นคุนะดีใจ ]

ขณะที่ผมลูบหลังคุนะ ผมก็รู้สึกผิดอยู่นิดหน่อย

ที่ผมบอกไปก็คืออยากรู้ว่าคุนะทำอะไรที่ไหน แต่เหตุผลที่แท้จริงก็เหมือนการบังคับกันเพื่อไม่ให้คุนะหนีไปไหนซะมากกว่า

แต่ผมก็พูดออกไปไม่ได้

ถึงอย่างนั้นกลิ่นของคุนะนี้หอมจังนะ

ก๊อก ก๊อก

ประตูถูกเคาะระหว่างที่ผมกำลังกอดคุนะอยู่ ดูเหมือนจะมีคนมา

[ ใครกัน!! ]

คุนะตะโกนออกไป ดูเหมือนเธอจะอารมณ์เสียนิดหน่อยที่ถูกรบกวน

[ ขออนุญาตค่ะ ฉันเองค่ะนายท่าน ]

ผมแปลกใจกับคนที่เปิดประตูเข้ามา

[ เรจิน่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ!? ]

คุนะพูด

หินเวทที่ได้มาจากชิโรเนะนั้นมีแค่ก้อนเดียวและเธอน่าจะใช้เพื่อกลับไปที่ลีนาเรียไปแล้ว

[ ค่ะแต่ว่า… อันที่จริงแล้วฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องนายท่านเป็นเรื่องสุดท้ายค่ะ มันเป็นเรื่องเดียวที่คาใจฉันอยู่ ]

เรจิน่าก้มหัวให้

[ อะไรล่ะเรจิน่า เรื่องที่จะขอร้องคุโรกิน่ะ? ]

คุนะเร่งเร้าให้เธอรีบบอกมา

[ ช่วยเอ็นดูฉันในฐานะผู้หญิงกับฉันด้วยค่ะนายท่าน ]

[ เอ๊ะ? ]

[ !!! ]

ตาของเรจิน่าจับจ้องผมอย่างตรงไปตรงมา

[ เอ็นดูในฐานะผู้หญิง… ?  รอเดี๋ยวก่อนคุนะ! หยุดเคียวนั้นก่อน!! ]

ผมสั่งให้คุนะที่กำลังจับเคียวยักษ์หยุดก่อน

[ เรจิน่า! ดูนี้สิ หน้าอกเธอน่ะมันน่าสมเพซขนาดไหน! แล้วดูขนาดของคุนะซะสิ!! ]

[ ก็ใช่หรอกค่ะ… แต่บางครั้งนายท่านเองก็มองก้นฉันเหมือนกันนะคะ… ]

ผมถึงกับพ่นชาออกไปเมื่อได้ยินคำพูดของเรจิน่า

ขอโทษนะที่ผมแอบมองไปที่ก้นเธอไปเวลาทำความสะอาดน่ะ…. ก็เห็นมันส่ายไปมานี่นา…

[ ไม่ได้! ไม่ได้! คุโรกิน่ะมีคุนะอยู่แล้ว ขนาดเมื่อกี้เขายังจ้องหน้าอกคุนะด้วยสายตาโลมเลียเลยนะ! ดังนั้นอย่างเรจิน่าน่ะไม่จำเป็น!! ]

ผมถึงกลับล้ม ’โคร้ม’ จากเก้าอี้เพราะคำพูดนั้น

นี่สังเกตด้วยเหรอ…? ขอโทษคร๊าบบบ ที่ผมเอาแต่จ้องหน้าอก

[ ฝ่าบาท! ฝ่าบาทอยู่ที่นี่มั้ย!? ]

ผมได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคนกำลังเดินตรงมายังห้องนี้

อัศวินปีศาจหญิงติดอาวุธเต็มรูปแบบ เดินเข้ามาในห้อง

[ ตามคำสั่งของท่านราชาปีศาจทำให้จากนี้พวกเราจะมาคอยรับใช้ฝ่าบาทค่ะ หลังจากนี้ก็ขอฝากตัวด้วยค่ะ ]

ผู้หญิงเผ่าปีศาจก้มหัวลงให้ผม

จะว่าไปผมขอลูกน้องกับโมเดสไปนี่นา?

แต่ไม่ได้คาดว่าจะได้ผู้หญิงมาแทน

คนของเผ่าปีศาจแบ่งออกเป็นกลุ่มใหญ่ๆ ได้ 2 กลุ่ม คือปีศาจระดับสูงที่รูปร่างหน้าตาไม่ต่างจากมนุษย์และมีผู้มีพลังต่ำที่รูปร่างจะต่างจะมนุษย์อยู่มาก โดยระดับสูงนั้นจะต่างจากมนุษย์ก็แค่มีเขาเท่านั้นเอง

และสาวปีศาจตรงหน้าผมก็เป็นสาวสวยซึ่งไม่แพ้เผ่านางฟ้าเลย

ดูเหมือนพวกเธอจะเป็นปีศาจระดับสูงเหมือนรันฟิวและยังเป็นพวกเธอยังเป็นสาวสวยทุกคนด้วย

[ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้—!!! ]

คุนะกุมหัว ที่จะมีผู้หญิงอยู่รอบตัวผมมากขึ้น

ผมเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้อัศวินหญิงมาเหมือนกันล่ะน่า เดิมทีอัศวินหญิงนี่จะเป็นคนที่อยู่ภายใต้อาณัติของโมน่า

ที่พวกเธอมาอยู่ที่นี่ก็แปลว่าได้รับอนุญาตจากโมน่าแล้ว 

ผมประหลาดใจมาก นึกว่าเธอจะเกลียดผมซะอีก

คุนะกุมหัวอยู่ข้างๆ ผม

แต่ทันใดนั้นวันอันแสนวุ่นวายก็กำลังจะเริ่มขึ้น

ขณะที่ผมกำลังดื่มชาและเฝ้ามองท้องฟ้าของนากอลผ่านหน้าต่างนั้นเอง

ร่างกายของผมก็รู้สึกร้อนขึ้น

และยังมีกลิ่นหอมจากตัวผู้หญิงที่อยู่ในห้องมากมาย ทำให้สติของผมค่อยๆ จางหายไป