อัศวินดำ - ตอนที่ 50

◆ นักปราชญ์ผมดำจิยูกิ

ตรงกลางของที่ราบลุ่มมินอนมีเขาวงกตอยู่

ไม่รู้ว่าเขาวงกตนี้ใครเป็นผู้สร้างขึ้น

แต่ดูเหมือนเขาวงกตนี้จะมีมาก่อนที่มนุษย์จะมาตั้งถิ่นฐานที่มินอนซะอีก

มีหนังสือเล่มหนึ่งบอกว่าเป็นฝีมือคนแคระเป็นผู้สร้างขึ้น แต่กลับไม่มีใครพบเห็นคนแคระในเขาวงกตนั้นเลย

ซึ่งสิ่งต่างๆ ไม่ได้ชี้ชัด แม้จะในเรื่องเล่าว่าคนแคระเป็นผู้สร้างขึ้น

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนสร้างขึ้น ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของเขาวงกตนี้

แต่ที่นี่มีทั้งมิโนทอร์และครอกกาไทรส์อาศัยอยู่

แต่เพราะเหตุผลอะไรสักอย่าง มิโนทอร์จึงแทบไม่ได้ออกมาจากเขาวงกตนั้นเลย

ในเมื่อไม่มีตัวอะไรออกมาจากเขาวงกต มนุษย์จึงเริ่มตั้งรกรากที่พื้นที่แถบนี้

ทุ่งราบมินอนถูกมนุษย์ยึดครองเป็นที่อาศัยอยู่

แต่ว่าบางครั้งมิโนทอร์ก็จะออกมาพร้อมกับปีศาจตัวอื่นๆ เหมือนกัน

และยังมีการโจมตีเมืองใกล้ๆ อย่างเทสซาเซียและลักพาตัวผู้คนไป

เหล่าทหารรับจ้างของเทสซาเซียจึงต้องเข้าไปในเขาวงกตเพื่อช่วยเหลือคนที่ถูกลักพาตัวไป แต่ดูเหมือนจะช่วยใครไม่ได้

ดังนั้นจึงต้องคอยทำหน้าที่สังเกตการเข้าออกในวงกต

ที่ราบลุ่มมินอนเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์

โดยเฉพาะใจกลางที่ใกล้กับเขาวงกตนั้นมีพลังเวทมหาศาลอยู่ พลังเวทนั้นตกผลึกและกลายเป็นแร่หายากต่างๆ 

ดังนั้นเหล่าคนที่หวังจะรวยทางลัดจึงเข้าไปในเขาวงกตกัน

แน่นอน ว่าข้างในเขาวงกตนั้นอันตรายเพราะมีปีศาจอยู่มากมาย แต่ก็ยังมีผู้คนที่เข้าไปท้าทายมากมายอยู่ดี

เขาวงกตคือภัยพิบัติของมนุษย์และในขณะเดียวกันก็เป็นสถานที่รวบรวมตัณหาของมนุษย์ด้วย

ซึ่งวันนี้เราจะเข้าไปในเขาวงกตกัน

เพราะเขาวงกตนี้มีพื้นที่ส่วนใหญ่อยู่ใต้ดิน ฉันเลยไม่รู้ว่ามันใหญ่ขนาดไหน

แต่ดูเหมือนมันจะกว้างมาก

แค่ส่วนเดียวก็คงใหญ่กว่าเทสซาเซียแล้ว

[ นาโอะ รู้สึกอะไรบ้างมั้ย? ]

ฉันถามนาโอะ

นาโอะมองไปในเขาวงกตขณะที่กอดหนูไว้ที่หน้าอก

เหตุผลที่เธอเอาหนูมาด้วยก็เพราะไม่มีสถานที่รับฝากนะสิ

ฉันเคยคิดว่าปล่อยมันหนีไปก็ได้ล่ะมั้ง แต่นาโอะกลับไม่ยอม เพราะดูเหมือนจะถูกใจหนูตัวนี้มาก

เอาเถอะ เดี๋ยวสักวันเธอก็คงเบื่อเองแหละนะ

[ ไม่เลยค่ะ… เพราะมีบาเรียเวทอยู่… เลยตรวจสอบไม่ได้เลยค่ะ ]

[ อืมม… เวทของฉันก็ไม่ได้ผลเหมือนกัน ]

นาโอะไม่สามารถตรวจสอบพื้นที่ของเขาวงกตได้เพราะเขาวงกตถูกปกคลุมด้วยพลังเวท

ซึ่งมันเป็นบาเรียเวทขนาดที่ยากจะมองเห็นข้างในได้

ส่วนทางฉันเองก็พยายามมองไปข้างในด้วยเวทมนตร์ญาณทิพย์

แบบนี้คงต้องพึ่งคนทำทางแล้วสินะ

ฉันมองไปข้างๆ

ที่ตรงนั้นมีชิสุเฟย์กับเพื่อนของเธออยู่

กลุ่มของชิสุเฟย์มีทั้งหมดห้าคนและทุกคนเป็นผู้หญิงหมด อาจจะเป็นเรื่องปกติของพวกเธอล่ะนะ

เคย์น่าเป็นนักรบหญิงที่มีผมสีดำ ผิวสีน้ำตาลและใช้อาวุธคือหอก

อุปกรณ์สวมใส่ของเธอคล้ายๆ กับชิสุเฟย์แต่แขนขาดูมีกล้ามเนื้อมากกว่า

บางทีเธอคงไม่ช่สายต่อสู้ด้วยแรงจากด้านหน้า แต่เป็นสายต่อสู้ที่เน้นความเร็ว เท้าถึงได้ดูรวดและว่องไว 

ซึ่งดูเหมือนมาเดียจะเด็กที่สุด เธอแต่งชุดเหมือนผู้ใช้เวทและมีคทาอันเล็กๆ อยู่ด้วย ถ้าดูจากชุดเธอก็ดูเป็นผู้ใช้เวทล่ะนะ แต่ฉันกลับไม่รู้สึกถึงพลังเวทจากตัวเธอเลย

แต่ในโลกนี้ มนุษย์ที่ใช้เวทมนตร์ได้ก็หาได้ยากแล้ว แม้ว่าพลังเวทจะอ่อนแอ แต่ก็ถือเป็นสหายในฐานะผู้ใช้เวท ทั้งมาเดียและทุกคนต่างน่ารักด้วย ฉันเองก็อยากเป็นเพื่อนกับพวกเธออยู่หรอกนะ

และนักบุญหญิงลีเรียผู้คอยรับใช้วิหารเฟย์เรีย แม้ว่าลีเรียจะบอกว่าเธอได้ยินเสียงของนางฟ้า แต่มันเหมือนมีใครบางคนต้องใช้ประโยชน์จากเธอมากกว่า

หลังจากได้ยินเสียงของนางฟ้า เธอก็ใช้เวทรักษาได้นอกจากนี้ยังสามารถต่อสู้ด้วยเมซ(คทาที่มีหัวเป็นค้อน)กับโล่ได้

เพราะเธอทำให้เรารู้ว่าเรน่าเป็นที่รู้จักขนาดไหน

ผู้มีรอยสักบนหน้าและแขนขา เธอเป็นเอลฟ์มีชื่อว่านอร่า

บางครั้งเอลฟ์ก็จะออกมาจากป่าและเป็นเพื่อนกับมนุษย์ แต่เป้าหมายส่วนใหญ่ก็เพื่อหามนุษย์ผู้ชาย

โดยเฉพาะหลุดหล่อหน้าตาดี เอลฟ์จะชอบลักพาตัวไปและเอาไปเล่นสนุกในป่าล่ะนะ

แต่หากเป็นเอลฟ์ที่เป็นเพื่อนของมนุษย์จะไม่ทำแบบนั้นหรอก แต่ได้ยินว่าถ้าเอลฟ์ที่อยู่นอกป่ามีลูกขึ้นมา เด็กคนนั้นก็ต้องถูกส่งไปที่ป่าด้วย

แต่ว่านอร่าเธอดูไม่เหมือนว่าจะมาที่นี่เพื่อหาผู้ชายเลย ไม่งั้นคงไม่มารวมกลุ่มพวกปาร์ตี้หญิงล้วนหรอกนะ 

รอยสักที่หน้านั้นดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ปิดกั้นการสื่อสารกับสปิริตไว้ ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงโดนปิดผนึกเวทมนตร์ไว้

ฉันเองก็ใช่ว่าจะรู้เรื่องของเอลฟ์ไปซะหมด หรือเธอจะโดนลงโทษ? ถึงแม้จะสนใจเรื่องนี้อยู่ แต่ก็ช่างมันไปก่อนแล้วกัน

ทั้งหมดคือปาร์ตี้ของชิสุเฟย์และจะเป็นคนนำทางในเขาวงกตนี้

และยังมีคนอื่นๆ อีก

ฉันมองไปที่ด้านหลัง

ที่ตรงนั้นมีทหารรับจ้างกว่าร้อยคน โดยมีผู้กล้าแห่งดินเป็นผู้นำกลุ่ม

อย่างน้อยเชอร์เน่โฟตเลยจัดเตรียมทหารรับจ้างมาเพื่อช่วยเราสำรวจด้วย

จึงดูเหมือนชิสุเฟย์จะไม่ต้องนำทางก็ได้ แต่เรย์จิก็คะยันคะยออยากให้ชิสุเฟย์เป็นคนนำทางอยู่ดี

นอกจากนี้ยังมีผู้กล้าแห่งไฟมาด้วย ซึ่งดูเหมือนเขาจะรู้จักกับชิสุเฟย์

เขาเป็นเด็กหนุ่มที่ให้ความรู้สึกเป็นสีแดงล่ะนะ ขนาดหัวยังแดงเลย แม้ว่าเขาจะยังดูเด็กอยู่แต่ก็ถูกเรียกว่าผู้กล้าแล้ว แปลว่าคงมีฝีมืออยู่พอตัว

ในความเห็นของฉันเหมือนเขาจะเป็นพวกงี่เง่ายังไงไม่รู้ ยังไงก็ขอภาวนาให้ต่อสู้เป็นก็พอ

และนี่คือสมาชิกทั้งหมดในการสำรวจเขาวงกต

[ งั้นจะเข้าไปกันเลยได้มั้ย? ]

ฉันถามชิสุเฟย์

บนพื้นดินดูเหมือนจะไม่มีเขาวงกตตรงไหนเลยหลังจากเราค้นหาดู พบว่าในอาคารขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางและที่นั้นมีบันไดที่ลงไปชั้นใต้ดินอยู่ คงต้องไปที่นั้น จริงๆ มันก็มีอีกหลายอาคารล่ะนะ แต่เพราะดินถล่มบันไดจากหลายๆ อาคารจึงใช้การไม่ได้

หากใช้เวทบินก็คงจะมาเร็วกว่านี้ แต่การพาคนจำนวนขนาดนี้มาด้วยคงทำไม่ได้ พวกเราเลยตัดสินใจใช้การเดินทางบนพื้นดินแทน

ดูเหมือนจะไม่มีร่องรอยว่ามีคนอยู่แถวนี้เลย ดังนั้นมีความเป็นไปได้สูงว่าผู้คนของอาณาจักรพิซิเพียร์จะถูกพาตัวไปที่ใต้ดินของเขาวงกต

ถ้าพวกเขายังปลอดภัยก็คงดี จากนั้นก็มีเสียงคนเรียกฉัน

[ ท่านนักปราชญ์ผมดำคะ ในเขาวงกตเป็นที่อาศัยอยู่ของครอกกาไทรส์ ถ้าเป็นไปได้ให้หลีกเลี่ยงการต่อสู้กับมันจะดีที่สุดค่ะ ]

ฉันรู้สึกตกใจเรื่องที่ชิสุเฟย์บอก

ครอกกาไทรส์เป็นมอนสเตอร์ที่มีหางเป็นงูและร่างกายเป็นไก่ มีพิษที่สามารถกัดกร่อนหินและทำให้ศัตรูกลายเป็นหินได้ และยังมีฟันที่แหลมคม

ครอกกาไทรส์สำหรับมนุษย์ธรรมดาแล้วก็เป็นศัตรูตัวฉกาจเลยล่ะ มันสาหัสพอควรสำหรับชิสุเฟย์ งั้นแล้วเธอเคยเข้าไปในเขาวงกตได้ด้วยวิธีไหนนะ?

[ ถ้าที่นี่เป็นที่อาศัยอยู่ของครอกกาไทรส์ แล้วคุณเข้าไปในเขาวงกตด้วยวิธีไหนเหรอคะ? ]

ฉันถามด้วยความสงสัย

[ ค่ะ ครอกกาไทรส์มีไม่มากนักหรอกค่ะ ถ้าไม่ถูกมันพบเข้าก็ไม่มีอันตรายอะไร แต่พอโดนเจอตัวก็หนีหรือพยายามหลบเลี่ยงมันนะคะ ]

จากคำพูดของชิสุเฟย์

ครอกกาไทรส์นั้นอาจจะอันตราย แต่ก็ใช่ว่าจะดุร้าย

ดังนั้นเวลาเจอมันก็แค่เลี่ยงอย่าเข้าไปใกล้ก็พอแล้ว

ซึ่งหากโดนมันไล่ก็จะหนีอย่างเต็มกำลังเท่านั้นเอง นั้นที่สิ่งที่ชิสุเฟย์บอก

นอกจากนี้ชิสุเฟย์ยังบอกอีกว่าชั้นบนๆ ของเขาวงกตจะมีครอกกาไทรส์อยู่ด้วย

[ แล้วไม่มีปีศาจอย่างอื่นเหรอคะ? ]

[ โดยปกติแล้วฉันก็เจอแค่ครอกกาไทรส์ค่ะ แต่แค่ครอกกาไทรส์ก็น่ากลัวมากแล้วนะคะ ]

ดูเหมือนครอกกาไทรส์จะเป็นประเภทที่อาศัยอยู่ได้แค่ชั้นบนๆ ของเขาวงกตล่ะนะ

แต่ยังไงฉันก็ต้องคิดวิธีรับมือครอกกาไทรส์ไว้ด้วยแล้วสิ

[ อย่างนี้นี่เอง… จะเอายังไงล่ะเรย์จิคุง? สำหรับฉันคิดว่าเราควรค้นหาที่ส่วนบนของเขาวงกตนี้ก่อนนะ ]

ฉันถามเรย์จิ

[ นั่นสินะ ถ้าอย่างนั้นก็แบ่งคนออกเป็นกลุ่มแล้วค้นหาจะเร็วกว่า แต่อย่าพยายามไปยั่วโมโหครอกกาไทรส์แล้วกัน แล้วเราค่อยมาเจอกันที่อาคารกลาง ส่วนหน้าที่จัดคนก็ขอมอบให้นายแล้วกัน ได้ใช่มั้ย? ]

เรย์จิพูดแล้วมองไปที่โกดอล

[ อา ให้ข้าจัดการได้เลย! ]

ทหารรับจ้างที่นำโดยโกดอลแบ่งคนออกเป็นกลุ่มเมื่อได้ยินที่เขาพูด

จากนั้นโกดอลก็รีบไปออกค้นหา ถัดมาก็คือชิสุเฟย์และโนวิคที่รีบเร่งตามไป

[ ฉันคิดว่าอย่างเรย์จิน่าจะจัดการครอกกาไทรส์ได้สบายๆ ไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่เสนอความคิดนั้นไปล่ะ? ]

ฉันถามเรย์จิที่อยู่ข้างๆ ด้วยเสียงดัง

[ เจ้าพวกนั้นออกจะน่ารำคาญนี้น่า เลยต้องหาอะไรให้ทำ จากนั้นเราจะได้ล่วงหน้าเข้าไปในเขาวงกตแค่พวกเราได้ ]

เรย์จิหัวเราะ

[ น่า….เลยคิดจะไล่พวกโกดอลไปสินะ? อืม แบบนี้ก็คงดีเหมือนกัน… ]

เพราะฉันรู้สึกได้ถึงสายตาอันตรายจากเขา ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากอยู่ใกล้ด้วยหรอก

จากนั้นเราก็หันหน้าไปทางเขาวงกต

[ ว๊ากกก――!! ]

ขณะที่พวกเรากำลังจะเข้าไปในเขาวงกต ฉันก็ได้ยินเสียงร้องของเหล่าทหารรับจ้าง

ดูเหมือนจะมีเรื่องอะไรสักอย่าง

 

◆ ทหารรับจ้างหญิงชิสุเฟย์

[ ชิสุเฟย์ไม่เป็นไรใช่มั้ย!! ]

[ไม่เป็นไรค่ะพี่เคย์น่า! แต่ทำไมพวกก็อบลินถึงได้มาอยู่ที่นี่! ]

ฉันตะโกน

ปกติแล้วเขาวงกตชั้นบนๆ ควรจะมีแค่ครอกกาไทรส์ แต่ตอนนี้เรากลับเจอฝูงก็อบลิน

ทหารรับจ้างคนอื่นๆ เองก็กำลังต่อสู้กับพวกก็อบลิน เพราะชั้นบนๆ ของเขาวงกตถูกวงคลุมด้วยหมอกเวททำให้การมองเห็นไม่ดีเท่าไหร่ด้วย

จะว่าไปแล้วที่ท่านเรย์จิมาที่นี่ก็เพราะจะมาช่วยคนจากอาณาจักรพิซิเพียร์ที่ถูกก็อบลินลักพาตัวไปนี่นะ

บางทีคงจะเป็นเจ้าพวกก็อบลินพวกนี้คงจะเป็นก็อบลินที่หนีออกมาจากฟาร์มแน่

ฉันฟันใส่ก็อบลิน

[ มาเดีย! ไม่เป็นไรนะ! ]

[ ค่ะ แล้วชิสุจังล่ะ? ]

พวกเรากำลังต่อสู้เพื่อปกป้องมาเดียเพราะเธอไม่สามารถต่อสู้ตรงๆ ได้ ดังนั้นการมาอยู่ท่ามกลางการต่อสู้แบบนี้มันอันตรายมาก

พี่เคย์น่าคอยอยู่ข้างหลังและระวังให้เผื่อมีใครโจมตีจากข้างหลัง

ความเร็วของพี่เคย์น่าเป็นที่ 1 ในเทสซาเซีย หากเป็นการต่อสู้ในที่กว้าง ไม่มีใครสู้พี่เคย์น่าได้หรอก

พี่เคย์น่าควงหอกและเตะก็อบลิน

มาเดียเองก็ใช้เวททำให้ก็อบลินตาบอดเพื่อช่วยพวกเรา

[ จัดการก็อบลินหมดแล้ว! ]

ลีเรียเดินมาขณะที่ทุบก็อบลินด้วยเมซ

[ อย่าเพิ่งประมาทสิลิเร่า… ]

ลีเรียเป็นคนที่คอยรับใช้เทพธิดาเรน่าจึงเกลียดพวกมอนสเตอร์มาก

เมื่อก่อนเพราะเคยโดนปีศาจทำร้าย ตอนนี้เลยเกลียดพวกปีศาจนี้เข้าเส้นถึงขนาดบอกว่าอยากจะจัดการพวกมันให้หมดสิ้นเลยก็ว่าได้

นี่ยังดีนะที่เธอใช้ได้แค่เวทรักษา ไม่งั้นได้ลุยแหลกไปแล้วล่ะ

ส่วนคุณนอร่าเองก็คอยสนับสนุนเธอโดยใช้ธนูและดาบเล็กจัดการก็อบลิน

ทั้งสองคนเข้าขากันได้ดีมาก ราวกับลมหายใจตรงกัน

ทั้งสองคนค่อยๆ จัดการก็อบลินไปเรื่อยๆ 

แต่ยังมีคนที่เก่งกว่าสองคนนั้นอยู่ นั่นก็คือโนวิค

เพราะเขาเป็นผู้กล้าแห่งไฟ โนวิคจึงต้องแข็งแกร่งอยู่แล้ว เขาใช้ดาบที่ล้อมรอบด้วยเปลวไฟฟันใส่ก็อบลิน

[ ยอดเลยโนวิค แข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนซะอีกนะ ]

มาเดียพึมพำขณะที่มองไปยังโนวิค

ก็ยอดอยู่หรอกนะ แต่แข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนรึเปล่านะ?

ฉันเฝ้ามองการต่อสู้ของโนวิคขณะที่ขบคิด

โนวิคน่ะเป็นคนที่เก่งมาตั้งแต่เด็กแล้ว

นอกจากมีพรสวรรค์เรื่องดาบและยังมีพรสวรรค์ด้านการใช้เวทด้วย

โนวิคได้เรียนรู้วิชาดาบจากพ่อฉันและเทคนิคการใช้เวทมนตร์ก็ได้พ่อของมาเดียมาสอนให้

ฉันเองก็พยายามจะเรียนอยู่หรอกนะ แต่ตัวเองดันไม่มีพรสวรรค์นี่สิ

ฉันไม่มีกำลังเลย แค่แกว่งดาบไม่กี่ครั้งก็เหนื่อยซะแล้ว 

ซึ่งพ่อเสียชีวิตเพราะการรุกรานของพวกปีศาจ จากนั้นฉันจึงได้ผันตัวมาเป็นทหารรับจ้างและได้ดาบเวทมนตร์มา

จนอาชีพทหารรับจ้างกลายเป็นชีวิตของฉันไปแล้ว

แม่เคยถามฉันว่า ให้แม่แต่งงานใหม่แล้วเรามาอาศัยอยู่ด้วยกันมั้ย แต่ก็ต้องขอปฏิเสธล่ะ

สามีใหม่ของแม่ก็ดูเป็นคนดีอยู่หรอกนะ แต่พ่อของฉันมีแค่คนเดียวก็พอแล้ว

ฉันกับพี่เคย์น่าจะเดินตามเส้นทางทหารรับจ้างเหมือนพ่อนี่แหละ

ในตอนนั้นทั้งโนวิค ฉัน และพี่เคย์น่าก็ต่างทำภารกิจร่วมกันตลอด

แต่เพราะโนวิคที่เป็นนักดาบเวทเป็นสิ่งที่หาได้ยากจึงทำให้โด่งดังขึ้นอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นฉันก็ได้เป็นเพื่อนกับมาเดียและลีเรียที่ทำงานด้วยกันกับคุณนอร่าก็กลายเป็นเพื่อนของฉันด้วย

ในตอนนั้นเองที่โนวิคถูกเรียกว่าผู้กล้าแห่งไฟ

เขาได้รับภารกิจที่เจาะจงเฉพาะตัวบุคคลแตกต่างจากพวกเรา

ซึ่งนานๆ ครั้งเท่านั้นที่ฉันจะได้พบกับโนวิค น่าอิจฉาในพรสวรรค์นั้นจัง

[ มีอะไรเหรอชิสุเฟย์ ตกหลุมรักฉันเข้าแล้วเหรอไง? ]

โนวิคพูดขณะที่หัวเราะ สงสัยฉันจะมองเขาจนไม่ได้สังเกต

[ อย่ามาพูดเรื่องบ้าๆ นะ!! ]

ใครจะไปตกหลุมรักคนอย่างนายกัน ถึงจะโดนเรียกว่าผู้กล้าแห่งไฟแต่ภาพลักษณ์ของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปหรอก

สำหรับฉัน เขาก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ แม้ตอนนี้ก็ยังใช่

โนวิคนี่ทำตัวเด็กได้ตลอดเลยนะ น่าจะหัดเอาอย่างท่านเรย์จิบ้าง

ท่านเรย์จิน่ะทั้งใจดีและเป็นสุภาพบุรุษ

ฉันจำเรื่องเมื่อคืนได้

ความจริงในตอนนั้นฉันก็อยากคุยกับท่านเรย์จิอยู่หรอกนะ

แต่เพราะสายตาเย็นยะเยือกของนักปราชญ์ผมดำนะสิ ทำให้ฉันไม่กล้าพูดอะไรมากนัก และหลังจากเจ้าหญิงของอาณาจักรพิซิเพียร์มาหาท่านเรย์จิ ฉันก็เลยต้องกลับทันที

เลยแทบไม่ได้คุยอะไรกับท่านเรย์จิเลย

เดิมทีเขาก็เป็นคนที่ไกลเกินเอื้อมสำหรับฉันอยู่แล้ว 

ในตอนแรกรอบข้างตัวเขาก็มีแต่สาวสวยเต็มไปหมด จนฉันไม่มีที่ให้ยืนหรอก

พวกเราเดินต่อไป

เราจัดการก็อบลินได้หมดแล้ว แต่ปัญหาก็คือรูปปั้นก็อบลินมากมายระหว่างทางนี้สิ

ไม่ต้องสงสัยเลย มันเป็นฝีมือของครอกกาไทรส์แน่ๆ

ปีศาจอย่างครอกกาไทรส์ถ้าเจอเข้าเราคงแทบจะไม่มีโอกาสชนะ ภาวนาว่าจะไม่เจอแล้วกัน แต่ดูแล้วจะไม่เป็นอย่างนั้น เพราะระหว่างทางเริ่มมีรูปปั้นหินมากขึ้นๆ เรื่อยๆ

[ แกร๊ซซซ――――――――！！ ]

ทันใดนั้นเสียงคำรามก็ดังขึ้น

และเรายังได้ยินเสียงร้องของทหารรับจ้างด้วย

[ บ้าชะมัด! ครอกกาไทรส์ หนีเร็วเข้า! ] 

พี่เคย์น่าร้องตะโกน

ฉันเห็นร่างใหญ่ๆ ของครอกกาไทรส์จากไกลๆ

ครอกกาไทรส์กำลังพ่นหมอกสีเทาออกมา ซึ่งมันเป็นพิษและทำให้ผู้ที่สัมผัสโดยหมอกนั้นกลายเป็นหิน

เมื่อก่อนฉันเคยเห็นครอกกาไทรส์จากแค่ไกลๆ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มันเข้ามาใกล้ขนาดนี้เลยขาแข็งไปหมด

อาจจะเพราะมันกำลังวิ่งมาทำให้ก็อบลินหนีตายมาทางนี้

ครอกกาไทรส์กำลังตรงมาทางพวกเรา ฉันต้องหนีแล้ว

[ แกร๊ซซซ! ]

[ มาเดีย!! ]

มาเดียสะดุดล้ม

[ บ้าเอ้ย!! ]

โนวิคพยายามไปต้านครอกกาไทรส์ไว้

ขณะเดียวกันฉันก็รีบพยุงมาเดียขึ้น

ครอกกาไทรส์ตัวสองฉันพวกเรากว่าสองเท่า

[ ทางนี้โว้ย !! ]

โนวิคพยายามฟันมัน เพื่อไม่ให้มันไปทางมาเดีย

พี่เคย์น่าใช้หอกแทงเพื่อพยายามจะจัดการครอกกาไทรส์

ทางคุณนอร่าเองก็ใช้ธนูเล็งไปที่หัวของครอกกาไทรส์

[ ทุกคนหลบเร็วเข้า!! ]

ฉันตะโกน

และในตอนนั้นครอกกาไทรส์ก็อ้าปาก

และพ่นหมอกสีเทาออกมา

นั่นคือหมอกพิษที่ทำให้กลายเป็นหิน ถ้าโดนเข้าไปมีหวังร่างกายกลายเป็นหินแน่

[ กำแพงไฟ!! ]

โนวิคสร้างกำแพงไฟขึ้นมาเพื่อลบหมอกพิษ

โดยหมอกนั้นจะหายไปเมื่อโดนกำแพงไฟ

[ ไม่เป็นไรกันใช่มั้ย? ]

โนวิคหัวเราะ

[ สู้ด้วยไม่ไหวหรอก หนีกันเถอะ!! ]

ฉันตะโกนออกมา

และในตอนนั้นเองครอกกาไทรส์ก็พุ่งมาโดยไม่สนใจกำแพงไฟ

ครอกกาไทรส์สามารถทนทานต่อไฟได้ จึงเป็นการจับคู่ที่ไม่เหมาะกับโนวิคที่ถนัดธาตุไฟ

และขนแข็งๆ ของมันยังทำให้ฟันเข้าได้ยาก การสร้างบาดแผลให้มันด้วยดาบจึงเป็นไปได้ยาก

จุดอ่อนของครอกกาไทรส์ก็คือน้ำ เจ้าปีศาจนี้ไม่ชอบที่ตัวเปียกน้ำ ดังนั้นจึงชอบอาศัยอยู่ในที่ที่หลบฝนได้

[ อ๊ากก! ]

โนวิคถูกครอกการไทรส์ชนเข้า

[ โนวิคไม่เป็นไรใช่มั้ย!? ]

ฉันรีบวิ่งไปหาโนวิค

แต่ครอกกาไทรส์เองก็วิ่งตรงมาทางนี้ด้วย

[ พยายามได้ดีมากแล้วล่ะโนวิค!! ]

พี่เคย์น่าถือหอกและก้าวออกไป

[ ความมืดมิด!! ]

มาเดียปิดกั้นการมองเห็นของครอกการไทรส์ด้วยเวทความมืด เท่านี้ก็คงปลอดภัยไปได้สักระยะ แล้วก็คงอีกสักพักกว่ามันจะพ่นหมอกพิษได้อีกครั้ง พอถึงตอนนั้นก็คอยหาโอกาสหนี

[ ย๊า!! ]

คุณนอร่าคอยสนับสนุนด้วยการยิงหัวมันด้วยธนู

ในระหว่างนี้ฉันกับลีเรียจะต้องแบกโนวิคหนีไป

[ ขอโทษนะที่เป็นตัวถ่วง ]

โนวิคพูดด้วยเสียงอ่อนแรง เท้าขวาของเขาแข็งไปแล้ว

ดูเหมือนว่าเพราะไปสัมผัสกับหมอกพิษจนกลายเ็นหิน

[ ลีเรีย รักษาทีสิ!! ]

แต่ลีเรียส่ายหัว

[ แค่เวทรักษาของฉันมันเป็นไปไม่ได้หรอก… คงได้แต่แบกเขาหนีไปเท่านั้น ]

[ เข้าใจแล้ว ]

ฉันกับลีเรียพยายามแบกโนวิค

[ จะทำอะไรนะ! วางฉันลงแล้วพวกเธอหนีไปเถอะ! ]

[ งี่เง่า! ฉันไม่ยอมทิ้งนายแน่! ]

ตอนนี้ครอกกาไทรส์กำลังมองไม่เห็นเพราะเวทของมาเดีย แต่มันก็ใช้ได้ไม่นานนัก จังหวะนี้ต้องรีบหนี

[ แกร๊ซซซ――――――――！！ ]

เวทความมืดที่ปิดกั้นการมองเห็นของครอกกาไทรส์หายไปแล้ว มันเลยเริ่มอาละวาดอีกครั้ง

และตรงมาหาพวกเรา

ไม่ทันการแล้ว

ฉันคิดแบบนั้น

[ ฮา!! ]

มีคนกระโดดข้ามพวกเราไปและฟันใส่ครอกกาไทรส์

ครอกกาไทรส์คอขาดในพริบตาและไม่เคลื่อนไหวอีกเลย

[ ไม่เป็นไรใช่มั้ยชิสุเฟย์? ]

[ ท่านเรย์จิ!! ]

คนที่กระโดดมานั้นก็คือท่านเรย์จิ เขามองฉันและส่งรอยยิ้มสดใสให้

[ สุดยอด… จัดการครอกกาไทรส์ได้ในดาบเดียว… สมกับเป็นท่านผู้กล้าแห่งแสง ]

มาเดียพึมพำ

ขระที่ฉันกำลังทึ่งกับครอกกาไทรส์ที่ตายไปเพราะหัวขาดอยู่นั้น

นักปราชญ์ผมดำก็ตามท่านเรย์จิมาพอดี

[ ปลอดภัยดีใช่มั้ยคะ? ดูเหมือนจะบาดเจ็บกันสินะคะ ]

นักบุญศักดิ์สิทธิ์มองไปทางโนวิคที่ล้มอยู่

เมื่อเธอสัมผัสกับขาที่กลายเป็นหินของโนวิคก็เกิดประกายแสงเล็กๆ ขึ้น

[ เอ๊ะ? หายแล้ว? ]

ขาของโนวิคที่กลายเป็นหินกลับเป็นปกติ

[ มันคงไม่กลายเป็นแบบนี้หรอก…. ถ้าคิดแผนไว้ล่วงหน้าสักหน่อย ]

นักปราชญ์ผมดำพึมพำ

[ ต้องขอโทษด้วยค่ะ! ]

ฉันก้มหัวให้ท่านเรย์จิ

[ นี่ จู่ๆ ก็ขอโทษเรื่องอะไรน่ะ? ]

ท่านริโนะถาม

[ เอ่อ ที่ฉันบอกว่าชั้นบนมีแค่ครอกกาไทรส์… แต่มันกลับ… ]

[ อ่อ เรื่องนั้นเองเหรอ…. นั่นไม่ใช่ความผิดของคุณสักหน่อย เพราะนี่ไม่ใช่สถานการณ์ปกติ ดังนั้นฉันเองก็คิดไว้แล้วว่าจะต้องมีก็อบลินจำนวนมากอยู่ที่นี่ ]

นักปราชญ์ผมดำดูจะยอมยกโทษให้พวกเรา

[ ใช่แล้วชิสุเฟย์ไม่ต้องกังวลหรอก… มันก็ดีแล้วที่ไม่มีใครตกเป็นเหยื่อของมัน ]

ท่านเรย์จิพูดเสริมขึ้นมา

พวกเราทำอะไรมันไม่ได้เลยนอกจากดูอยู่เฉยๆ

[ สุดยอด… ไปเลยแฮะ ]

โนวิคพึมพำ

ใช่แล้วการเคลื่อนไหวของท่านเรย์จิน่ะสุดยอดไปเลย ถึงเราจะมีอาวุธเวทที่ดีขนาดไหนก็คงทำแบบนั้นไม่ได้แน่

เพราะครอกกาไทรส์นั้นแข็งแกร่งมาก แต่กลับโดนท่านเรย์จิจัดการได้ในดาบเดียว ไม่ใช่โนวิคคนเดียวหรอกที่ทึ่ง ฉันเองก็ทึ่งไปด้วยเหมือนกัน

ฉันเข้าใจดีแล้วล่ะว่าพวกเขาเหนือกว่าเรามากนัก

[ แข็งแกร่ง… แถมยังมีสาวสวยรอบกายมากมาย ]

คุณนอร่าพึมพำ รอบกายของท่านเรย์จิมีแต่สาวสวยรายล้อมเสมอ

โนวิคดูจะหลงใหลกับท่านนักบุญที่ช่วยรักษาขาให้มากเลยล่ะ

[ พวกเธอสวยกันหมดเลยน้า… ]

ฉันพึมพำ ไม่มีที่ว่างให้ฉันไปแทรกหรอก

[ สวยจริงๆ … แถมยังใหญ่! ]

โนวิคพูดขึ้น เอ้า นี่นายพูดถึงเรื่องหน้าอกหรอกเรอะ?

จากนั้นโนวิคก็มองมาที่หน้าอกของฉัน

[ กำลังเปรียบเทียบฉันกับใครกันยะ!? ]

ฉันสงสัยว่าเขากำลังเปรียบเทียบขนาดของฉันกับใครอยู่ แต่ยังไงก็คงเทียบของท่านนักบุญไม่ไหวหรอก

เดิมทีแล้ว นี่นายคิดอะไรกับท่านนักบุญกันห๊ะ?

[ ไม่มีอะไรสักหน่อย… แค่หวังว่ามันจะใหญ่กว่านี้สักนิดล่ะนะ ]

โนวิคพูดเรื่องหยาบคายขณะที่หัวเราะ อยากจะโดนชกใช่มั้ย?

[ นี่ๆ โนวิค งั้นก็ทำให้มันใหญ่ขึ้นซะสิ? ] (ว่ากันว่าถ้ามีคนนวดจะใหญ่ขึ้น)

พี่เคย์น่ากอดฉันจากข้างหลังไว้ ขณะที่บอกโนวิค

[ พี่เคย์น่าจะทำอะไรกัน!! ]

ฉันท้วงพี่เคย์น่า

ยังไงฉันก็ไม่คิดว่าจะใหญ่กับเท่าท่านนักบุญได้หรอก

[ เข้าใจแล้ว ไว้ใจข้าได้เลย ]

เขาพูดขึ้นจากนั้นก็ยกมือและทำทางจะมานวดหน้าอกฉัน

[ คิดจะทำอะไรกันย๊า!! หยุดเลยนะ!! ]

ฉันชกโนวิคไป

เหล่าเพื่อนๆ ต่างหัวเราะกัน

เพราะนี่เป็นเส้นทางที่พวกท่านเรย์จิเคยผ่านมาแล้ว จึงไม่มีปีศาจอยู่เลย

พวกเราตามหลังพวกท่านเรย์จิไป

 

 

◆ นักปราชญ์ผมดำจิยูกิ

[ เป็นยังไงบ้างนาโอะ? ]

ฉันถามนาโอะที่กำลังตรวจสอบที่ชั้นบน

[ ไม่มีอะไรผิดสังเกตที่ชั้นบนนี้เลยค่ะ ]

นาโอะส่ายหัว

บนชั้นบนมีอาคารอยู่หลายหลัง มันคงเคยเป็นเมืองที่สวยมากจนกระทั่งมิโนทอร์มาที่นี่

แต่ตอนนี้มันก็ถูกทำลายไปแล้ว อาคารหลายแห่งดูเหมือนจะไม่เหลือเค้าโครงที่อยู่อาศัยของมนุษย์เลย

ดูท่าว่าผู้คนจะถูกพาตัวไปที่ใต้ดินจริงๆ แล้วจะทำยังไงดี?

ทหารรับจ้างกว่าครึ่งก็โดนจัดการไป

ถ้าเป็นแค่ก็อบลินความเสียหายมันก็ไม่มากนักหรอก

แต่เพราะมีครอกกาไทรส์ที่ตื่นขึ้นและอาละวาดเพราะก็อบลินนะสิ

ครอกกาไทรส์โจมตีเพื่อจัดการก็อบลินขณะเดียวกันก็ทำให้พวกเราได้รับลูกหลงไปด้วย 

แต่ให้นาโอะค้นหาคนเดียวคงไม่ได้ คงต้องให้พวกเขาช่วยด้วยแล้วล่ะนะ

เหล่าทหารรับจ้างที่กลายเป็นหินก็กลับเป็นปกติด้วยเวทของซาโฮโกะแล้ว

ตอนนี้พวกเราอยู่ในอาคารขนาดใหญ่ตรงจุดกึ่งกลาง

ตรงหน้าพวกเรามีบันไดลงไปอยู่ ดูท่าทางว่าจะต้องลงไปจากทางนี้

[ นาโอะ ถ้าเราลงไปแล้วไม่ได้อะไรจะแย่เอา พอรู้มั้ยว่ามีคนเคยผ่านที่บันไดนี้กี่คนนะ? ]

ฉันถามนาโอะ จากนั้นเธอก็ตรวจสอบที่พื้น

[ ไม่ผิดแน่ค่ะ ดูเหมือนจะพึ่งมีคนมากมายผ่านที่บันไดนี้เมื่อไม่นานนี้เองค่ะ พวกเขาคงจะถูกพาตัวไปที่ชั้นใต้ดินแน่ๆ ]

[ เข้าใจแล้ว… งั้นคุณชิสุเฟย์ ข้างล่างใต้ดินจะมีปีศาจอย่างครอกกาไทรส์อยู่มั้ยคะ? ]

ฉันถามชิสุเฟย์

[ ไม่มีหรอกค่ะท่านนักปราชญ์… ในนั้นไม่มีปีศาจอันตรายหรอกค่ะ จะมีก็แต่ค้างคาวยักษ์ หนูยักษ์ ไม่ก็ปีศาจที่อ่อนแอนะคะ ]

ชิสุเฟย์บอกมาเช่นนั้น

[ ค่ะ แต่ฉันได้ยินว่าใต้ดินเป็นเขาวงกต พอจะมีแผนที่มั้ยคะ? ]

[ ค่ะ ]

เมื่อฉันถาม ชิสุเฟย์ก็เอาแผนที่จากถุงออกมา

ในนั้นมีแผ่นที่อยู่สี่แผ่นโดยจะมีตั้งแต่ชั้นใต้ดินชั้น 1 ถึงชั้น 4 แต่ดูเหมือนชั้น 5 จะยังไม่รู้เส้นทาง

แผนที่นี้ดูเหมือนจะถูกเขียนขึ้นโดยสมาคมทหารรับจ้าง

เพราะผู้ที่ออกสำรวจสถานที่ที่ไม่เคยสำรวจจะได้รับรางวัล จึงมีการอัปเดตแผนที่อยู่เป็นครั้งคราวด้วย

[ แล้วตรงจุดช่องว่างบนแผ่นที่ตรงนี้หมายถึงอะไรเหรอคะ? ]

[ ตรงนั้นมีกับดักอยู่ค่ะ… ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากเข้าไปที่นั้น ]

[ งั้นเองเหรอคะ… ]

ฉันคิดว่าถ้าเราฝ่ากับดีกไปจะเร็วกว่ารึเปล่านะ? เพราะต้องรีบลงไปที่ชั้นล่างด้วยสิ

[ แล้วมันเป็นกับดักแบบไหนเหรอคะ? ]

[ ค่ะ มันเป็นกับดักแมลงนะคะ ]

[ แมลงเหรอคะ? ]

[ ค่ะ เพราะคนที่เข้าไปจะถูกมันกินจนร่างกายไม่เหลือและจากนั้นไม่นานก็จะตายค่ะ แต่กับดักก็ขึ้นอยู่กับแต่ละจุดนะคะ ]

ไอ้เจ้ากับดักแมลงนี้มันอะไรกันนะ? แต่ดูเหมือนทุกคนที่เป็นทหารับจ้างจะรู้ดีเพราะสมาคมทหารรับจ้างประกาศออกไปแล้ว

ชิสุเฟย์เองก็บอกว่าไม่ชอบแมลงเพราะมันน่าขนะแขยงด้วยสิ

ฉันมองไปที่ซาโฮโกะ ริโนะ และนาโอะ ทุกคนต่างรู้สึกขยะแขยงแบบเดียวกับที่ฉันรู้สึกเลยล่ะ

จากนั้นฉันก็มองไปทางเรย์จิ

[ ตกลงเราจะใช้ทางอ้อม เข้าใจนะเรย์จิคุง งั้นคุณชิฟุเฟย์รบกวนด้วยนำทางด้วยค่ะ! ]

 

◆ เทพแห่งความตาย(ยมทูต) ซัลคิซิส

[ ดูเหมือนพวกมันจะมากันแล้ว เรวิลรุส ]

[ ใช่แล้วซัลคิซิส ]

ราวิลรุสหัวเราะ

ในชั้นใต้ดินชั้นที่ 13 มีเพียงข้ากับราวิลรุสเท่านั้น

[ หลังจากที่พวกมันมาถึงชั้น 5 จากนั้นก็จะไปต่อไม่ได้ พวกมันก็จะกลายเป็นหนูที่ติดในกรงที่หนีไปไหนไม่ได้ ]

มนุษย์ธรรมดามาเกินชั้นห้าไมไ่ด้หรอกเพราะชั้นห้าก็คือคุก มันมีกลไกที่จะคอยดักจับผู้บุกรุกอยู่

หากไม่ใช้วิธีพิเศษหน่อยก็มาถึงชั้นหกไม่ได้ ถ้าไม่รู้สึกตัวเลยก็คงไม่มีวันมาถึงที่ชั้น 13 ไปตลอดชีวิตนั้นล่ะ

[ คุคุคุคุ รอก่อนเถอเรน่า ข้าจะเอาเจ้ามาเป็นของข้าให้ได้ ]

เรวิลรุสหัวเราะทั้งๆ ที่น้ำลายไหล