เกิดใหม่ชาตินี้ ขอเป็นเศรษฐีนีในยุค 80 - เล่มที่ 2 ตอนที่ 57 แม่เฒ่าเซี่ยก่อความวุ่นวาย

เฉินวั่งต๋ากล่าวต่อหน้าคนตระกูลเซี่ยว่าจะให้ที่ลงหลักปักฐานในหมู่บ้านชีจิ่งแก่หลิวเฟินและเซี่ยเสี่ยวหลาน ทั้งจะแบ่งสรรที่ดินให้ทั้งสองคน เขาเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น เรื่องนี้ต้องไม่ใช่การโกหกแน่นอน

เดิมทีเรื่องนี้ต้องได้รับการยินยอมจากในหมู่บ้านก่อน จากนั้นค่อยรายงานกับชุมชน เฉินวั่งต๋ามีลำดับขั้นตอนในการจัดการของตนเอง

หลิวเฟินและเซี่ยเสี่ยวหลานไม่อาจไปเร่งเร้าได้ เซี่ยเสี่ยวหลานไม่มีความหมกมุ่นใดกับที่ดิน แต่เมื่อทางหมู่บ้านต้องการให้แม่ลูกแบ่งไร่นา และยังจะแบ่งที่ดินปลูกบ้านให้พวกเธอหนึ่งแปลง เซี่ยเสี่ยวหลานก็คงไม่โง่งมบอกว่าไม่ต้องการ

เธอวางแผนไปซื้อบ้านในเมืองต่างหาก หลิวเฟินใฝ่ใจในที่ดิน ถ้าเกษตรกรมีพื้นที่ทำกิน ขอเพียงขยันอดทนทำงาน ต่อให้แย่ที่สุดก็ยังเติมท้องให้อิ่มได้ หลิวหย่งรีบร้อนออกเดินทาง เขาจากไปได้วันที่สามก็เป็นวันของการส่งผลผลิตให้กับรัฐพอดี

เพราะเรื่องนี้ คนตระกูลเซี่ยจึงเกิดการทะเลาะเบาะแว้ง

หลังจากเก็บเกี่ยวผลผลิตปลายฤดูร้อนของทุกปี ทางชุมชนจะส่งใบประกาศจำนวนผลผลิตที่ทุกครอบครัวต้องชำระมาถึงเจ้าบ้าน

ในปี 83 พื้นที่ใกล้เคียงของมณฑลอวี้หนานโดยทั่วไปจัดการ ‘แบ่งไร่นาสู่ครัวเรือน’ ได้สำเร็จ แม้ตระกูลเซี่ยไม่แยกครอบครัว ทว่ามีไร่นาเท่าไรก็แบ่งปันเป็นของส่วนบุคคล ทะเบียนบ้านของเซี่ยเสี่ยวหลานและหลิวเฟินย้ายไปแล้ว ในหมู่บ้านต้าเหอนี้จึงไม่มีไร่นาของทั้งสองอีก ที่จริงแล้วนี่ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการผลิตผลผลิต เพราะตอนที่หลิวเฟินและลูกสาวเสียพื้นที่ของหมู่บ้านต้าเหอไปก็เป็นเรื่องหลังจากการเกี่ยวข้าวแล้ว

บนใบประกาศส่งผลผลิตของหมู่บ้านนั้น ย่อมเรียกเก็บโดยยึดถือจำนวนหมู่ของไร่นาก่อนหน้านี้เป็นธรรมดา

เวลานี้เหมือนการแหย่รังแตน แต่ไหนแต่ไรแม่เฒ่าเซี่ยเป็นคนตระหนี่ถี่เหนียว ตีเธอให้ตายก็ไม่มีทางยอมรับ

 ผลผลิตส่งรัฐของคนชั้นต่ำอย่างพวกมัน ตระกูลเซี่ยไม่จ่าย! ทะเบียนบ้านก็ย้ายไปแล้ว ที่นาก็เสียไป ทำไมต้องให้เซี่ยต้าจวินจ่ายผลผลิตด้วย? 

ที่ดินทำกินมาก ปริมาณผลผลิตที่ต้องจ่ายให้รัฐก็มากตาม

ทุกปีตระกูลเซี่ยเก็บเกี่ยวผลผลิตได้เท่าไร จะให้หญิงชราเซี่ยคอยดูแลทั้งหมด ผลผลิตถึงมือเธอแล้ว หากอยากจะนำออกมาย่อมไม่ง่ายดายนัก หญิงชราเซี่ยไม่กล้าถกเถียงกับทางคณะหมู่บ้าน เธอจึงเอะอะโวยวาย แค่เพราะไม่ต้องการปล่อยให้เซี่ยเสี่ยวหลานกับมารดาอยู่อย่างสบายใจ

เซี่ยต้าจวินมุดหัวพูดไม่ออก

หลังทะเบียนบ้านพวกหลิวเฟินแยกออก ที่ดินซึ่งเป็นของพวกเธอจะถูกโอนย้ายไป นั่นหมายความว่าปีหน้าไม่สามารถเพาะปลูกได้ ไม่เกี่ยวข้องกับการเก็บเกี่ยวในปีนี้ ข้าวในส่วนของสองแม่ลูกในปีนี้ก็กองพะเนินอยู่ในยุ้งฉางของตระกูลเซี่ย แต่แม่เฒ่าเซี่ยกลับจะเอาธัญพืชจากหลิวเฟินและลูก แม่เฒ่าเซี่ยทั้งร่ำไห้ทั้งโวยวายไม่สนเหตุผล ทำให้เซี่ยต้าจวินไม่มีหนทาง

เขาจะเอาผลผลิตจากหลิวเฟินและลูกได้หรือ?

หลิวเฟินไม่ใช้ชีวิตกับเขา ช่างเป็น ‘ออกจากบ้านตัวเปล่า’ อย่างที่อนาคตกล่าวกันจริงๆ สองแม่ลูกก้าวออกจากตระกูลเซี่ย สิ่งที่นำไปก็เป็นเพียงมันเทศ 20 ชั่งเท่านั้น

นั่นคือธัญพืชหยาบซึ่งไม่มีราคาจำนวน 20 ชั่ง ไม่ใช่ทองคำแท่ง 20 ชั่งเสียหน่อย!

ถ้าไม่ใช่เพราะหลิวหย่งโอบอ้อมอารีและเซี่ยเสี่ยวหลานมุ่งมั่นมีความสามารถ สองแม่ลูกผู้อาศัยมันเทศ 20 ชั่งประทังชีวิตคงหิวตายไปนานแล้ว ตอนหย่าหลิวเฟินขอเพียงหลุดพ้นจากตระกูลเซี่ยโดยเร็ว ไม่ขอทรัพย์สมบัติใดด้วยซ้ำ ตามเหตุผลธัญพืชของปีนี้ก็ถือว่าผลผลิตอุดมสมบูรณ์ อย่างน้อยเซี่ยต้าจวินควรส่งไปให้หลิวเฟินและลูกบ้าง… หลิวเฟินกลายเป็นภรรยาเก่า แต่เซี่ยเสี่ยวหลานยังคงเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเขานะ

นอกจากไม่ส่งอาหาร แม่เฒ่าเซี่ยกลับยังตอแยอีก นี่เป็นเพราะเคยชินกับการรังแกหลิวเฟินได้สะดวกมากเกินไปแล้ว ไม่อยากให้สองแม่ลูกได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข!

แต่ถ้าพวกเธอยอมให้ขึ้นมาจริงเล่า?

ตระกูลเซี่ยก็จะเหลือผลผลิตไว้บางส่วน

หญิงชราเซี่ยไร้เหตุผลไม่เบา เอาแต่บังคับเซี่ยต้าจวินให้ไปจัดการ เดี๋ยวเอะอะมะเทิ่ง เดี๋ยวแสร้งทำท่าน่าสงสาร ลากเซี่ยต้าจวินมาคุยว่าเซี่ยจื่ออวี้ไปเรียนที่ปักกิ่งนั้นยากลำบากแค่ไหน คนในบ้านประหยัดเสียหน่อย เซี่ยจื่ออวี้อยู่ที่มหาวิทยาลัยจะได้มีกินมีใช้ขึ้นบ้าง

หวังจินกุ้ยแววตาลุกวาว คนอื่นล้วนบอกกันว่าสอบติดมหาวิทยาลัยไม่ได้ใช้จ่ายเงินมากมายด้วยซ้ำ ค่าเล่าเรียนไม่ต้องออก ทุกเดือนมีเงินสนับสนุน เซี่ยจื่ออวี้เรียนมหาวิทยาลัยสักคน อย่างกับถลกหนังตระกูลเซี่ยออกมาหนึ่งชั้นเลยทีเดียว… ทว่าหญิงชราเซี่ยก็มิใช่บังคับขู่เข็ญลงกับเธอ หวังจินกุ้ยเลยไม่คิดจะบอกหรอก

 คุณแม่ พวกเซี่ยเสี่ยวหลานเขาอยู่กับตระกูลหลิว พวกเขาจะมีผลผลิตได้ที่ไหน? 

เซี่ยต้าจวินแทบหมดสิ้นซึ่งความสามารถในการรับมือแล้ว

แม่เฒ่าเซี่ยเช็ดน้ำตาด้วยความน่าสงสาร  ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้จื่ออวี้ก็หิวโหยที่โรงเรียนหรือ? ฉันว่าลุงของเสี่ยวหลานร่ำรวยแล้ว อาหารนิดหน่อยจะนับเป็นอะไรกัน วันนั้นไม่ควรยอมให้พวกมันย้ายทะเบียนบ้านเลย! 

เธอเป็นหญิงชราจากชนบท ไม่เข้าใจนโยบายของประเทศ จึงรู้สึกว่าโดนหลิวเฟินและลูกสาวโกงเข้าให้แล้ว ถึงได้โวยวายในวันนี้ ในหมู่บ้านต้าเหอ หนึ่งคนเฉลี่ยมีนาประมาณสองหมู่ เมื่อทะเบียนบ้านของหลิวเฟินและเซี่ยเสี่ยวหลานย้ายออกไป ตระกูลเซี่ยก็มีที่น้อยลงถึงห้าหมู่เต็มๆ !

จะเพาะปลูกธัญพืชได้เท่าไรกัน?

ที่เสียหายคือผลประโยชน์ของหญิงชราเซี่ย เธอเห็นใบประกาศส่งผลผลิตแล้ว เจ็บปวดราวกับมีคนแซะเนื้อเถือกระดูกบนร่างกายเธอ!

 คุณแม่ อยู่ที่โรงเรียนจื่ออวี้ประหยัดหน่อยก็พอแล้ว อย่าบังคับน้องรองไปเอาผลผลิตเลย คนทางนั้นเขาไม่ใช่รับมือได้ง่ายๆ  

ผู้ที่ยืนขึ้นมาเจรจาคือสะใภ้ใหญ่จางชุ่ยผู้เก่งกาจการเข้าใจหัวอกคนอื่นนั่นเอง

เซี่ยต้าจวินมองเธอด้วยความขอบคุณ

เมื่อหย่าแล้ว เขาไม่อาจตีหลิวเฟินเหมือนเมื่อก่อนได้ รวมทั้งลูกสาว เซี่ยเสี่ยวหลานที่ปีกกล้าขาแข็ง หลายวันผ่านมานี้ไม่เคยกลับหมู่บ้านต้าเหอเลยสักครั้ง เซี่ยต้าจวินจะไม่หงุดหงิดได้หรือ? คนหมู่บ้านชีจิ่งไม่ใช่เล่น คราวก่อนต่อยตีเซี่ยต้าจวินอย่างไม่ปรานีไปหนึ่งยกได้

ตาแก่เฉินจากหมู่บ้านชีจิ่งนั่นก็ต่อกรด้วยยากมาก แถมยังรู้จักพวกพนักงานรัฐในเขตด้วย มิเช่นนั้นทะเบียนบ้านของหลิวเฟินและเซี่ยเสี่ยวหลานคงไม่ย้ายออกได้โดยง่ายขนาดนั้น

เดิมทีอยู่ข้างนอกเซี่ยต้าจวินก็เป็นแค่คนขลาด เขาไม่กล้านำปัญหาไปให้หลิวเฟินและลูกสาวชั่วคราว

อีกอย่าง เรื่องไปเค้นเอาธัญพืชจากสองแม่ลูกก็ไร้เหตุผลใดๆ อยู่แล้วด้วย…

แม่เฒ่าเซี่ยเปลี่ยนหน้าอีกครั้ง  เช่นนั้นค่าใช้จ่ายของจื่ออวี้จะจัดการอย่างไร? พวกเธอล้วนเป็นคนดี มีแค่ฉันที่ชอบเป็นคนเลว ฉันทำเพื่อจื่ออวี้ทั้งนั้น 

ลูกชายคนโตเซี่ยฉางเจิงปริปากเสียที  อาของจื่ออวี้เปิดแผงขายของว่างอยู่หน้าประตูเซี่ยนอีจง ค้าขายได้ไม่เลว ไม่กล้ารับรองว่าหาเงินได้เท่าไร แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าทำนาในชนบทแน่ แม่ อาจื่ออวี้อยากชวนฉันและจางชุ่ยไปทำงานด้วยกัน ฉันอยากลองดู 

แผงขายอาหารว่างนั้นจางชุ่ยเป็นคนเปิดเอง

น้องชายจางชุ่ยและภรรยาเป็นเพียงคนที่เข้ามาช่วยต่างหาก ทว่าจางชุ่ยและเซี่ยฉางเจิงมีใจเห็นแก่ตัว ตระกูลเซี่ยไม่แยกครอบครัว พวกเขาไม่อยากหาเงินแทนคนอื่น แค่เปลี่ยนชื่อให้ธุรกิจของตนเองอยู่ในสถานะเปิดเผย อีกทั้งไม่ต้องให้ใครแบ่งเงินไป เซี่ยต้าจวินสิบคนมัดรวมกัน ก็หลักแหลมสู้สามีภรรยาคู่นี้ไม่ได้

ดวงตาหวังจิ้นกุ้ยเปล่งประกาย แม่เฒ่าเซี่ยโยนเซี่ยต้าจวินไว้อีกทางก่อน

 นี่ก็คือธุรกิจส่วนตัวที่คนเขาว่ากัน? 

เกษตรกรชั้นล่างถึงกลางมีเกียรติมากที่สุด สถานะทางสังคมดีที่สุด ตระกูลเซี่ยก็คือเกษตรกรในชนชั้นล่างถึงกลาง

ทุนนิยมต้องถูกวิพากย์และเพิกถอนต่อหน้าสาธารณชน แม่เฒ่าเซี่ยเฝ้าคอยการได้เป็นคนเมือง แต่ที่หวังคือเป็นพนักงานและคนงานในเมือง มิใช่พ่อค้าหรือนักธุรกิจ

ทำธุรกิจส่วนตัวขายหน้าคนไปหน่อยหรือเปล่า?

จางชุ่ยจะไม่รู้ว่าหญิงชราเซี่ยคิดอะไรอยู่ได้อย่างไร ตอนแรกจางชุ่ยก็คิดว่าธุรกิจส่วนตัวน่าขายหน้า แต่พอเริ่มเปิดร้านอาหารว่างหน้าประตูเซี่ยนอีจงตามคำแนะนำของเซี่ยจื่ออวี้ เงินที่ทุกคนหามาได้กลับขจัดความกังวลของจางชุ่ยเสียสิ้น

ดูแคลนธุรกิจส่วนตัว?

ในกระเป๋าใส่ต้าถวนเจี๋ย [1] ใครจะดูแคลนใครก็ไม่แน่นะ

ตามการคาดการณ์ของเซี่ยจื่ออวี้ ธุรกิจอิสระจะยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่องๆ ตอนนี้คนยากจนที่สุดคือเกษตรกร อีก 20 ปีผ่านไปคนยากจนที่สุดยังคงเป็นเกษตรกร!

 คุณแม่ ทุกวันนี้ทำธุรกิจส่วนตัวไม่ได้มีหน้ามีตาอะไร แต่ทุกอย่างก็ทำเพื่อจื่ออวี้ ฉันและฉางเจิงอดทนเหนื่อยยากไม่เป็นอะไร พอจื่ออวี้เรียนจบ พวกเราถือว่ามุมานะจนสำเร็จแล้ว 

แม่เฒ่าเซี่ยชอบฟังคำพูดประเภทนี้

คนตระกูลเซี่ยเชื่อมั่นว่าเซี่ยจื่ออวี้จะมีอนาคตก้าวไกล

นักศึกษามหาวิทยาลัยในยุค 80 ต้องล้ำค่ามากแน่นอน แต่ถ้าอยากประสบความสำเร็จเล็กๆ น้อยๆ อย่างไรก็ต้องฝ่าฟันสิบยี่สิบปี

อาชีพที่รัฐจัดสรรให้ เงินเดือนหนึ่งเดือนมีเท่าไหร่ก็มีแค่นั้น เซี่ยจื่ออวี้เองสามารถกินดื่มได้แบบไม่ต้องกังวล แต่จะเลี้ยงดูสมาชิกทั้งครอบครัวใหญ่ได้หรือ? แม่เฒ่าเซี่ยคิดได้ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว!

 คุณแม่ ฉันไม่กลัวว่าทำธุรกิจส่วนตัวจะขายหน้าคนนะ ไม่อย่างนั้นให้ฉันไปช่วย ส่วนพี่สะใภ้ใหญ่อยู่บ้าน… 

หวังจินกุ้ยโพล่งขึ้นมา หญิงชราเซี่ยจ้องเธอตาเขม็ง

 นั่นเป็นน้องชายจากบ้านแม่เธอหรือ? นั่นเป็นอาของจื่ออวี้นะ! 

เชิงอรรถ

[1] 大团结 ต้าถวนเจี๋ย คือ ธนบัตรสิบหยวน