เกิดใหม่ชาตินี้ ขอเป็นเศรษฐีนีในยุค 80 - เล่มที่ 4 ตอนที่ 95 ร่วมลงทุนได้ หลานตัดสินใจ

เซี่ยเสี่ยวหลานได้กลับมายังหมู่บ้านชีจิ่ง

ดั่งที่เธอเคยกล่าวไว้ ขอเพียงตนเองแข็งแกร่งมากพอ ภัยร้ายทั้งหลายล้วนถูกตัดไฟตั้งแต่ต้นลม

จางชุ่ยและเซี่ยหงเซี๋ยเลือกที่จะเล่นสกปรก

เพราะพวกเธอไม่รู้ว่าทุกวันนี้เซี่ยเสี่ยวหลานคือต้นกล้าคุณภาพดีผู้มีความหวังว่าจะสอบติดปริญญาตรีในมหาวิทยาลัยชั้นนำของเซี่ยนอีจง

ต่อให้มอบขาหมูแด่ครอบครัวอาจารย์ใหญ่ซุนอีกสักร้อยท่อน เขาก็ไม่ไล่นักเรียนที่ผลการเรียนยอดเยี่ยมเช่นนี้ออกไปแน่

กิตติศัพท์ของเซี่ยเสี่ยวหลานไม่รื่นหูแล้วอย่างไร

คำถามที่เธอตอบในข้อสอบทำคะแนนได้มากขนาดนั้น

โรงเรียนคร้านจะยุ่งกับปัญหาพฤติกรรมของนักเรียน ทั้งเซี่ยเสี่ยวหลานก็มิได้ก่อความวุ่นวายภายในโรงเรียนด้วย

คงไม่สามารถใช้เหตุผลเพียงหน้าตาสะสวย ถึงได้ถูกห้ามแม้แต่สอบเข้ามหาวิทยาลัยอยู่ร่ำไปหรอก!

ทัศนคติของอาจารย์ใหญ่ซุนต่อเธอเป็นอย่างไรนั้นไม่สำคัญ เซี่ยเสี่ยวหลานสามารถเพิ่มพูนอัตราการสอบเข้าเรียนของเซี่ยนอีจงได้ก็เพียงพอแล้ว

อย่างไรเสียอาจารย์ใหญ่ซุนไม่มีทางยอมปล่อยเธอให้เซี่ยนเอ้อร์จงอย่างแน่นอน

คนตระกูลเซี่ยก็เหมือนวายร้ายที่สร้างปัญหาไม่สำเร็จ เซี่ยเสี่ยวหลานคร้านจะใส่ใจพวกเขา

เธอกลับหมู่บ้านชีจิ่งครั้งนี้เพื่อเกลี้ยกล่อมป้าสะใภ้ให้มาร่วมหุ้นลงทุนด้วยกัน

เซี่ยเสี่ยวหลานไม่ได้ขาดเงินทุน แต่เธอขาดกำลังคน!

หากพิจารณาแล้ว การนำเข้าสินค้ามีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถรับผิดชอบได้

ถ้าเปิดร้านจริง เวลาเธอไปรับสินค้าเข้ามาคงไม่อาจปิดร้านเสียดื้อๆ ไปตลอดได้ ไม่มีร้านค้าไหนปิดทำการบ่อยๆ

เสียด้วย งานขายเสื้อผ้าเธอสามารถจ้างคนอื่นได้ แต่ร้านต้องมีคนในครอบครัวดูแลถึงจะวางใจ

ถ้ากล่าวอย่างไม่น่าฟังก็คือ หากร้านไร้ระบบระเบียบและการสังเกตการณ์

รูปแบบการขายเสื้อผ้าโดยการกำหนดราคาแน่นอนอาจไม่ได้ผลดีในทางปฏิบัติ

คนที่จ้างมาจะค้าขายอย่างมั่วซั่วหรือไม่ เซี่ยเสี่ยวหลานไม่รู้เช่นกัน

พอเธอกลับมาถึงหมู่บ้านก็ถือโอกาสนำของฝากไปเยือนบ้านเฉินก่อน

แม้เซี่ยเสี่ยวหลานจะไม่ต้องการให้คนตระกูลเฉินเข้าใจผิดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเฉินชิ่ง

แต่มิได้แปลว่าเธอไม่จดจำในน้ำใจไมตรี เฉินวั่งต๋าถามไถ่สภาพความเป็นอยู่ของเธอในซางตู

เซี่ยเสี่ยวหลานไม่ได้บอกว่าทำเงินมากน้อยเพียงใด

แต่ก็รายงานเฉพาะเรื่องราวน่ายินดี

 เฉินชิ่งบอกว่าผลการเรียนเธอดี เรียนหนังสือถึงเป็นหนทางที่เหมาะสม

เธออย่าล้มเลิกกลางคันล่ะ 

เฉินวั่งต๋าแนะนำสองสามประโยคจนได้ นี่ก็เพื่อให้เซี่ยเสี่ยวหลานได้ดี

เธอนั้นไม่ใช่ไม่รู้ถูกผิดเสียหน่อย

สิ่งที่เธอมอบแด่เฉินวั่งต๋าคือบุหรี่สองคอตตอน  คุณปู่ลองเปลี่ยนรสชาติดู 

เฉินวั่งต๋ามักสูบกล้องยา บุหรี่ที่มีไส้กรองเขาย่อมซื้อสูบไหวอยู่แล้ว

แต่ชายชราไม่จุกจิกกับของพวกนี้ บุหรี่ของเซี่ยเสี่ยวหลานมากจากไหนน่ะหรือ? ครั้งนี้ไม่ใช่การซื้อด้วยราคาบวกเพิ่มอีกแล้ว โจวเฉิงให้เงินเธอไม่รับ

ตอนจากไปจึงทิ้งบุหรี่ลังเล็กไว้ในลานบ้านย่าอวี๋ บอกว่าเป็นของสำหรับหลิวหย่ง

 คุณลุงไม่ชอบฉัน 

โจวเฉิงน้อยใจอยู่บ้างขณะกล่าว

ใช่แล้ว หลิวหย่งไม่โปรดโจวเฉิง ระแวดระวังเขาตั้งแต่พบหน้ากันครั้งแรก

เซี่ยเสี่ยวหลานรู้สึกว่าโจวเฉิงมีเสน่ห์เหมาะสมกับการคบหาเป็นคนรัก แต่หลิวหย่งคงคิดว่าเจ้าหนุ่มนี่ไม่คู่ควรให้ฝากใจไปชั่วชีวิต

หน้าตาดีไม่น่าเชื่อถือ ปากหวานราวกับทาน้ำผึ้ง ยังบอกไม่เคยมีคู่หมายมาก่อน

หลิวหย่งไม่ค่อยเชื่อมั่นนัก

สิ่งที่โจวเฉิงไม่เคยขาดเลยคือบุหรี่

เขาเหลือไว้ให้เซี่ยเสี่ยวหลานหนึ่งลัง แม้ไม่ใช่ของอย่างจงหัว [1] ก็จริง แต่โจวเฉิงจัดการทุกอย่างโดยรู้ถึงความเหมาะสมดี

เขาใช้เงินฟาดหน้าตระกูลจูได้

ทว่าจะใช้วิธีเดียวกันในการทำให้หลิวหย่งเปลี่ยนความคิดได้หรือ?

เกรงว่าหลิวหย่งอาจยิ่งเกลียดเขามากขึ้นกว่าเดิม

เซี่ยเสี่ยวหลานคุ้นเคยกับบุหรี่หนึ่งลังที่โจวเฉิงเหลือไว้ให้ทีเดียว

คือ ‘ไฉ่เตี๋ย’ ซึ่งคนซางตูชื่นชอบทว่าหาซื้อในพื้นที่ได้ยากนั่นเอง

โจวเฉิงบอกว่าหนึ่งลังมีหกสิบคอตตอน

เซี่ยเสี่ยวหลานตั้งใจจะใช้บุหรี่ลังนี้เป็นของกำนัลในการกรุยทาง ไม่อาจบอกได้ว่าจะสามารถพิชิตใจผู้หลักผู้ใหญ่ระดับสูงแค่ไหนได้

แต่สิ่งนี้สามารถทำให้การขอใบอนุญาตประกอบการผ่านไปด้วยความราบรื่นอย่างแน่นอน

แม้บอกว่ามอบให้หลิวหย่ง แต่หลิวหย่งจะสูบหมดหกสิบคอตตอนได้อย่างไร?

ขนาดสิงห์อมควันสูบหนึ่งซองทุกวันยังต้องใช้เวลาถึงสองปี

เห็นได้ชัดว่าโจวเฉิงเหลือไว้เพื่อให้เซี่ยเสี่ยวหลานนำไปเป็นของขวัญได้สะดวกโดยเฉพาะ

ในเมืองซางตูหาซื้อ ‘ไฉ่เตี๋ย’ ได้ยาก ทว่าคนซางตูกลับชื่นชอบ ‘ไฉ่เตี๋ย ‘ เป็นอย่างยิ่ง ผู้รับสินน้ำใจได้รับของขวัญหายากเช่นนี้ แน่นอนว่าเวลาช่วยจัดการธุระก็ย่อมเบิกบาน!

เซี่ยเสี่ยวหลานไม่รับเงิน

ทว่าจะไร้ซึ่งความเกี่ยวข้องทางการเงินกับโจวเฉิงเลยก็ไม่ได้

บุหรี่หนึ่งลัง รับแล้วก็รับเถอะ

เซี่ยเสี่ยวหลานนำกลับชนบท 12 คอตตอน สองคอตตอนให้หัวหน้าหมู่บ้านเฉินวั่งต๋าไป อีกสิบคอตตอนก็วางไว้บนโต๊ะของบ้านหลิว

หลิวหย่งถอดถอนใจ  ไอ้หนุ่มนั่นไม่น่าเชื่อถือ

ลุงกลัวหลานโดนหลอก 

ความรักสดใหม่หอมหวานเหลือเกิน

เซี่ยเสี่ยวหลานเองยังไม่กลัวโดนหลอกด้วยซ้ำ ความถี่ที่เธอเคยถูกหลอกก็มีไม่ใช่น้อย

ความเจ็บปวดจากการโดนฉ้อโกงแต่ละครั้ง ล้มลุกคลุกคลานแล้วยืนหยัดขึ้นใหม่ ถึงได้มี ‘ประธานเซี่ย’ คนนั้นในชาติก่อน　　

ความรู้สึกระหว่างชายหญิงไม่มีใครลวงใคร

ไม่ว่าอย่างไรเธอไม่ได้อาศัยโจวเฉิงเพื่อมีชีวิตสุขสันต์อยู่แล้ว คนสองคนคบกันแล้วชื่นมื่นก็เดินหน้าต่อไป

ไม่เข้ากันก็แยกทางเสีย

แต่เธอไม่อาจแบ่งปันมุมมองความรักสุดล้ำยุคของตัวเองกับหลิวหย่งได้

มิเช่นนั้นลุงเธอต้องสั่งสอนให้กลับตัวกลับใจอีกรอบแน่นอน

 คบๆ กันไปก่อน อย่างไรเสียเวลาพบหน้าก็ไม่ได้เยอะแยะ

ตอนนี้ฉันชอบโจวเฉิงอยู่มากทีเดียว 

เซี่ยเสี่ยวหลานมองลุงของเธอตาละห้อย แต่กระนั้นหลิวหย่งก็ไม่ใจอ่อน

หลี่เฟิ่งเหมยช่วยไกล่เกลี่ยอีกแรง  เรื่องสำคัญสูงสุดของชีวิตอย่างการแต่งงาน

ต้องศึกษากันไปก่อนนั่นแหละ ไม่เหมาะสมค่อยว่ากัน! 

เซี่ยเสี่ยวหลานคล้องแขนป้าสะใภ้กวัดแกว่งไปมา

หลิวหย่งทิ้งเรื่องของโจวเฉิงไว้ชั่วคราว  ว่าแต่หลานมาทำอะไรล่ะ

ธุรกิจไม่ยุ่งหรือ? ลุงยังคิดว่าจะรอเทาเทาปิดภาคเรียนก่อนแล้วค่อยพาเขาไปซางตูอยู่เลย

ไม่คิดว่าหลานจะกลับมาเสียแล้ว 

 ฉันอยากให้ป้าไปร่วมหุ้นเปิดร้านด้วยกัน 

ร่วมลงทุนเปิดร้านขายเสื้อผ้า หลี่เฟิ่งเหมยสนใจอยู่ไม่น้อย

แต่หลิวหย่งไม่ต้องการเอาเปรียบหลานสาว ก่อนหน้านี้ที่เกริ่นขึ้นมาจึงถือว่าปฏิเสธไปแล้ว

 เงินทุนหลานไม่พอหรือ? ลุงให้หลานยืมก่อนได้นะ 

หลิวหย่งได้เงินคืนมา 5000 หยวน

ไม่คิดทำธุรกิจอะไรไปสักพัก อีกอย่างบาดแผลยังไม่หายดี

เขาสามารถให้เซี่ยเสี่ยวหลานยืมเงินในมือได้

เซี่ยเสี่ยวหลานไม่ได้มาขอเงิน ในมือเธอมีสามพันกว่าหยวนแล้ว

เดินทางไปหยางเฉิงอีกสักรอบ ก็เพียงพอสำหรับเปิดร้านอย่างเป็นทางการ

 ถ้าป้าไม่ช่วยฉัน ฉันคงหาคนที่เหมาะไม่ได้แล้วจริงๆ  

หลี่เฟิ่งเหมยส่ายศีรษะ  ป้าต้องอยู่บ้านดูแลน้องของหลาน… 

หลิวหย่งใจอ่อนขึ้นมาเล็กน้อย

ใครจะไม่รู้ว่าน้องสาวของเขาอย่างหลิวเฟินมีนิสัยแบบไหน

ให้หลิวเฟินทำงานหนักนั้นไม่มีปัญหา

แต่เธอช่วยเหลือธุรกิจร้านเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ต้องติดต่อกับคนและอาศัยฝีปากหาเงินนั้นไม่ได้เลย

ส่วนที่เซี่ยเสี่ยวหลานพูดว่าจะพาครอบครัวหาเงิน

หลิวหย่งคิดว่าตนเองยังไม่ถึงขั้นต้องพึ่งพาความจุนเจือของหลานสาว

ทว่าเซี่ยเสี่ยวหลานระบายอย่างน่าสงสารว่าตนไร้คนช่วย

หลิวหย่งย่อมใจอ่อนระทวย

ไร้ซึ่งคนช่วยเป็นแน่แท้ หลิวเฟินไม่เหมาะสม

ด้านตระกูลเซี่ยก็จิตใจเน่าเฟะกันทั้งหมด

เสี่ยวหลานต้องแบกงานหาเลี้ยงชีพของเธอและมารดา ภาระหนักหนายิ่งนัก

ความจริงแล้วหลิวหย่งไม่อยากหมกอยู่ในหมู่บ้านชีจิ่งเช่นกัน

เขาคือคนที่เคยหาเงินได้ก้อนโต จะให้เขาถือจอบแบกเสียมทำไร่ทำนาขุดหาอาหารจากผืนดิน

หลิวหย่งหาได้มีความอดทนเช่นนั้น เมื่อเห็นว่าเซี่ยเสี่ยวหลานกับหลิวเฟินได้ย้ายไปซางตู

หลิวหย่งก็อยากไปด้วย เขายังถือคติบุรุษเป็นใหญ่ ต้องคอยดูแลน้องสาวและหลานสาว

 ป้าหลานกับหลานลงขันกันทำธุรกิจน่ะได้ แต่เรื่องการเรียนของน้องชายเล่าจะจัดการอย่างไร? 

เซี่ยเสี่ยวหลานครุ่นคิด  พวกเรายังต้องหาหน้าร้านเหมาะๆ

การตกแต่งก็ใช้เวลาพอสมควร ในช่วงเวลานั้นฉันจะพยายามหาโรงเรียนประถมสักแห่งในซางตูที่ขอเรียนชั่วคราวได้

อันที่จริงตอนนี้เทาเทาไปเรียนในซางตูก็พอดีเลย ปีนี้น้องเพิ่งเข้าเรียนชั้นประถมหนึ่ง

โรงเรียนประถมของซางตูสามารถสร้างพื้นฐานการเรียนแน่นๆ ให้เขาได้แน่นอน! 

เรื่องการร่วมลงทุนจึงตกลงร่วมกันเช่นนี้

เซี่ยเสี่ยวหลานนำเงิน 300 หยวนที่เคยยืมมาคืนให้หลี่เฟิ่งเหมย

หลี่เฟิ่งเหมยไม่รับกำไรที่เธอแบ่ง

ถือว่าก่อนหน้านั้นทั้งสองคนยังไม่ได้ร่วมหุ้นกัน

เซี่ยเสี่ยวหลานยอมถอยหลังหนึ่งก้าว

อย่างไรเสียวันนี้ได้ตกลงแล้วว่าเป็นหุ้นส่วนกัน เงินที่หาได้ในภายภาคหน้าย่อมต้องแบ่งสรรปันส่วนอยู่ดี

เซี่ยเสี่ยวหลานสามารถลงเงินต้นทุน 3000 หยวน

หลิวหย่งครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่แล้วลงเงินเพียง 2000 หยวน

 ร้านนี้ให้หลานเป็นหุ้นส่วนใหญ่เถอะ หลานเป็นคนตัดสินใจ หากว่าเงินไม่พอค่อยขอลุง พ

เชิงอรรถ

[1]中华 จงหัว คือ ชื่อทางการค้าของบุหรี่สำเร็จรูป

เป็นยี่ห้อที่ได้รับความนิยมสูง ถูกยกย่องว่าเป็น ‘บุหรี่ประจำชาติ’