เกิดใหม่เป็นสามีภรรยาชาวสวนผู้มั่งคั่งยุค 70 [宠婚蜜恋在八零] - ตอนที่ 66 เหล่าชวีโถวและคนขับรถหลิว

คนขับรถหลิวก็แย้มยิ้ม  เหล่าชวีโถว มองยังไงของลุง น้องชายจ้าวทำไม่รอดได้ไง 

เหล่าชวีโถวดื่มเหล้า ใบหน้าเดี๋ยวคล้ำเดี๋ยวแดงของเขาสำรวจมองจ้าวเหวินเทาพลางกล่าว  แค่เห็นนายก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องนี้ 

 แล้วผมเหมาะกับทำอะไรล่ะครับ?  จ้าวเหวินเทากล่าว

 ฉันว่านายเหมาะกับการขยับปาก แต่ไม่เหมาะกับการขยับมือ นายทำโรงเรือนเพาะปลูกไม่ไหวหรอก นายว่าฉันพูดถูกหรือเปล่าล่ะ?  เหล่าชวีโถวกล่าว

จ้าวเหวินเทายิ้ม  ถูก ลุงพูดถูกต้องเลยล่ะ ผมทำไม่ไหวจริง ๆ นั่นแหละ อันที่จริงที่ผมมาก็ไม่ได้จะมาเรียนเพาะปลูกในโรงเรือนหรอก 

เขาก็แค่เดินทางมาดูไว้เฉย ๆ เพื่อให้มีประสบการณ์มากขึ้น ไม่ได้คิดจะทำเอง แบบนั้นไม่เหนื่อยตายเลยเหรอ?

 นายอยากจะเป็นตัวแทนค้าขายผักใบเขียวสินะ?  คนขับหลิวกล่าว

 พี่ใหญ่หลิว นี่พี่เองก็มองออกด้วยเหรอครับ? ผมแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลย?  จ้าวเหวินเทาประหลาดใจ

พี่ใหญ่หลิวยิ้ม  มันจะไปยากอะไร มาหมู่บ้านไท่ผิงทั้งทีไม่เรียนรู้การเพาะปลูกผักในโรงเรือนก็ต้องเป็นเพราะอยากเป็นตัวแทนค้าขายผักนั่นแหละ นายบอกว่าไม่ได้มาเรียนรู้การเพาะปลูกผักในโรงเรือน งั้นก็ต้องมาเพื่อเป็นตัวแทนขายผักอยู่แล้ว หรือนายจะบอกว่ามาเที่ยวเล่นล่ะ? 

เหล่าชวีโถวกล่าว  จริงด้วย งานแบบนี้แหละถึงจะเหมาะกับนาย 

 ลุง ตาถึงมากเลยนะเนี่ย!  จ้าวเหวินเทายกนิ้วโป้งให้ชายชราหน้าตาอัปลักษณ์คนนี้

เหล่าชวีโถวยิ้ม ก่อนจะพูดอย่างพึงพอใจ  ปีนี้ตาแก่แบบฉันก็อายุหกสิบกว่าแล้ว เฝ้าประตูให้ทีมใหญ่นี้มาตั้งแต่เล็ก ๆ ดูประตูมาตลอดทั้งชีวิต และได้เห็นคนมาทั้งชีวิต ใครก็ตามที่เดินผ่านแค่แว๊บเดียวก็รู้แบบไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้ว เด็กหนุ่มแบบนายแค่เห็นก็รู้แล้วว่าเป็นบุคคลที่มีความเฉลียวฉลาด เป็นคนทำการทำงาน 

 เหล่าชวีโถว เดิมทีน้องชายจ้าวก็เป็นคนใช้ได้อยู่แล้ว เรื่องนี้ไม่ต้องให้ลุงมองหรอก ฉันว่าลุงดื่มเยอะไปแล้วนะ เลยเริ่มคุยโวโอ้อวดอีกแล้วเนี่ย  คนขับหลิวยิ้ม

เหล่าชวีโถวกล่าว  ดื่มแค่นี้จะไปเมาอะไร ดื่มมากกว่านี้ก็ไม่เป็นไร! 

เพิ่งจะพูดจบ ตาแก่อย่างเขาก็เอนตัวนอนลงบนเตียงสลบเหมือด

 นี่คงดื่มเยอะจริง ๆ สินะ?  จ้าวเหวินเทาพูดอย่างมีความสุข

คนขับรถหลิวดึงผ้าห่มหนึ่งผืนมาคลุมให้เขา  ใช่ ตาแก่นี่เวลาดื่มเยอะก็จะเป็นแบบนี้แหละ ไม่เป็นไร นอนสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว เฮ้อ แต่ก็เป็นคนอาภัพคนนึงเลยนะ พ่อกับแม่ตายเพราะความหิว เขาเติบโตมาได้เพราะกินข้าวของเพื่อนบ้านในหมู่บ้านนี่แหละ นอนอยู่ในทีม ไม่ได้สร้างบ้านเป็นของตัวเอง เขามองว่าในทีมก็คือบ้าน ก็อยู่แบบนี้มาตลอดตั้งหลายปีแล้ว 

เห็นได้ชัดว่าเขาเข้าใจสถานการณ์ของเหล่าชวีโถวเป็นอย่างดี

จ้าวเหวินเทาเองก็ถอนหายใจเช่นกัน แต่ก่อนหน้านี้ในยุคนั้นก็เป็นแบบนั้น การใช้ชีวิตไม่ดีเลยจริง ๆ

 ตาแก่ปากไม่ดี แต่ใจดีนะ อย่างอื่นไม่ดี แต่เรื่องดื่มนี่เก่งเชียว ถ้านายมาก็เอาเหล้ามาให้เขาสักหน่อย เหล้าอะไรก็ได้ เขาไม่เลือกหรอก  คนขับรถหลิวชี้แนะ

พูดแบบนี้ จ้าวเหวินเทาก็คิดว่าเหล่าหลิวคนนี้ก็เป็นคนมีน้ำใจ เขาพยักหน้า  ลุงพูดถูกนะ ฉันมาก็เพื่อเป็นตัวแทนขายผักนั่นแหละ คงต้องรบกวนเขาอีกมาก ครั้งหน้าจะเอาเหล้ามาให้เขาแน่นอน แต่ไม่รู้ว่าเลขาของทีมใหญ่จะไม่พอใจรึเปล่า? 

คนขับหลิวหัวเราะ  เรื่องนี้นายไม่ต้องห่วง อีกฝ่ายเป็นคนมองการณ์ไกลนะ เขาก็หวังเป็นอย่างมากที่จะมีคนแบบนายมาที่นี่ ยิ่งมากก็ยิ่งดี ผักของพวกเขาไม่ต้องออกไปข้างนอกก็ขายออกแล้ว นอกจากผักยังมีพวกไก่เป็ดแล้วก็หมูด้วยนะ ตามคำกล่าวของเลขา คนแบบพวกนายก็คือเจ้าของทอง[1] เลยล่ะ! 

จ้าวเหวินย่อมรู้สึกดีใจ เมื่อได้ฟังคำนี้แล้ว ก็ตระหนักได้ว่าตนเป็นผู้นำทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่

 มา ขอบคุณพี่ใหญ่หลิวมากนะที่สอนฉันมากมายขนาดนี้!  จ้าวเหวินเทายกจอกเหล้าขึ้นมา

คนขับหลิวก็ยกถ้วยเหล้าขึ้นมาชนกับเขา  ขอให้น้องชายร่ำรวย ชน! 

ก่อนที่จ้าวเหวินเทาจะมา เขาได้บอกเย่ฉูฉู่แล้วว่าจะไปหมู่บ้านไท่ผิง ระยะทางนั้นห่างไกลนัก คงกลับมาไม่ทันในตอนค่ำ เย่ฉูฉู่เองก็บอกกับคุณแม่ที่เข้ามาถามไถ่ไปรอบหนึ่ง แต่ก็กังวลว่าที่นั่นจะมีอะไรให้รับประทานหรือไม่

 ไม่ต้องห่วงหรอก ต่อให้หิวก็ไม่มีใครทำให้เขาหิวได้  คุณแม่จ้าวได้ยิน ก็ย้อนคำปลอบใจมาที่ลูกสะใภ้ของนาง

เย่ฉูฉู่รู้ดีว่าสามีของเธอเป็นคนมีความสามารถ ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี เพียงแต่เธอเป็นกังวลนิดหน่อย เพราะถึงอย่างไรนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เดินทางไกล

 คุณแม่คะ งั้นคุณแม่ก็รีบกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ  เย่ฉูฉู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

คุณแม่จ้าวยิ้ม  ตกลง เธอเองก็นอนเร็ว ๆ นะ ตอนนี้อากาศหนาวจริง ๆ เลย 

เย่ฉูฉู่พยักหน้า  ฉันทราบแล้วค่ะ 

คุณแม่จ้าวเห็นว่าเธอฉลาดมีไหวพริบ จึงแอบพยักหน้าอย่างพึงพอใจอยู่ภายในใจ เหล่าลิ่วเป็นคนโชคดี ได้แต่งงานกับภรรยาที่รักเขาสุดหัวใจขนาดนี้ นางจึงพูดอีกสองประโยคว่า  หนุ่ม ๆ ลำบากหน่อยไม่เป็นไรหรอก ถ้าทำเรื่องเป็นจริงเป็นจัง ก็ปล่อยให้เขาทำไปเถอะ ผู้ชายจะให้ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านไม่ได้ ควรจะออกไปทำอะไรสักหน่อย 

ตอนนี้กระแสนิยมของสังคมไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้แล้ว ทุกคนต่างก็โยนอาหารลงดิน มีสักคนหนึ่งออกจากประตูเพื่อไปลองก็นับว่าไม่เลวเลย

นี่เป็นสิ่งที่คุณพ่อจ้าวบอกกับคุณแม่จ้าว นางมาคิด ๆ ดูแล้วก็รู้สึกว่าเป็นเช่นนี้จริง ๆ ดังนั้นจึงไม่ได้คัดค้านขนาดนั้นแล้ว ต่อให้ล้มเหลวอย่างมากก็ยังกลับบ้านมาทำนาได้ ขาดทุนก็ไม่ได้มากมายอะไร อายุยังน้อยไม่กลัวขาดทุนหรอก

เมื่อได้ฟังคำพูดของแม่สามี เย่ฉูฉู่ก็อดถอนหายใจไม่ได้  พูดแบบนี้ก็ถูกค่ะ แต่ตอนนี้อากาศหนาวแล้ว เขาก็ยังเทียวไปเทียวมาได้ทุกวัน  ระหว่างพูดก็ถามไปว่า  คุณแม่คะ แม่ว่าฉันสามารถทำอะไรเพื่อช่วยเขาได้บ้างไหมคะ? 

คุณแม่จ้าวกล่าวอย่างปลื้มใจ  เธอจัดการอาหารการกินในบ้านให้เขาดี ๆ ก็นับว่าดีมากแล้ว 

ทว่าเย่ฉูฉู่กลับวางแผนอย่างจริงจัง

กล่าวถึงทางฝั่งหมู่บ้านไท่ผิง สถานที่แห่งนี้หารถได้ง่ายมาก โดยเฉพาะรถที่ไปในเมือง เหล่าชวีโถวรู้สึกถูกโฉลกกับเขา จึงบอกว่าเรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ของเขาเอง ถึงอย่างไรเขาก็เกิดและโตที่นี่ ย่อมคุ้นเคยอยู่แล้ว

จ้าวเหวินเทาเองก็เชื่ออีกฝ่าย หลังจากรับประทานอาหารเช้าแล้วเขาก็เดินเตร็ดเตร่ในหมู่บ้านต่อ เดินเล่นรอบนี้เขาไม่ได้ดูอย่างเดียว แต่ยังตัดสินใจจะซื้อผักใบเขียวกลับไปด้วย

มาช้าไปหนึ่งวัน ต่อให้มาหาประสบการณ์แต่ก็ต้องกู้คืนความสูญเสียกลับมา

อยู่บ้านประหยัดอดออม แต่เมื่อออกจากบ้านก็ต้องพกเงินติดตัวให้พอใช้ ภรรยาของเขาให้เงินมา 10 หยวน ซึ่งการเดินทาง อาหารการกิน และที่พักอาศัยล้วนไม่ต้องใช้เงิน เงินจำนวน 10 หยวนนี้จึงยังอยู่ในกระเป๋าเป็นอย่างดี จ้าวเหวินเทาจึงตัดสินใจที่จะใช้เงินสิบหยวนนี้ซื้อผักใบเขียวและนำไปขายในเมือง

เหล่าหลิวสนับสนุนเขาเป็นอย่างมาก ไม่เพียงแต่สนับสนุนเท่านั้น ทั้งยังมอบเงินให้เขา 5 หยวนด้วย  จะนำผักเข้าเมืองก็ต้องเอาเข้าไปให้มากหน่อย ฉันมีเงินติดตัวอยู่ห้าหยวน นายเอาไปใช้ก่อน แล้วค่อยมาคืนฉันวันหลัง 

จ้าวเหวินเทาซึ้งใจ แต่ก็ไม่ได้รับไว้

ทว่าเหล่าหลิวกลับนึกฉุน  ไอ้หนุ่มนี่อย่ามัวแต่ชักช้าอืดอาด ฉันให้เงินก็รับไป อีกอย่างฉันก็รู้จักบ้านนาย นายหนีไม่รอดหรอก! 

จ้าวเหวินเทายิ้ม  พี่ใหญ่หลิวไม่กลัวว่าที่ผมพูดไปเป็นเรื่องโกหกเหรอ? 

พี่ใหญ่หลิวโบกมือ  งั้นนายก็คงดูถูกฉันเกินไปหน่อยแล้ว ฉันไม่เคยไปเมืองใหญ่มาก่อน แต่ละแวกใกล้เคียงฉันคุ้นเคยมาก นายพูดเรื่องจริงหรือโกหกมีเหรอที่ฉันจะไม่รู้? 

จ้าวเหวินเทาเองก็ทราบดี คนที่ออกมาทำงานบ่อย ๆ เหมือนกับพี่ใหญ่หลิว สายตาเฉียบคม ไม่ใช่คนที่เขาจะเปรียบเทียบได้

 ได้ งั้นผมจะเขียนสัญญายืมเงินสักฉบับ… 

 เขียนสัญญายืมเงินอะไร ไม่ต้องใช้สิ่งนี้หรอก  จ้าวเหวินเทาเพิ่งพูด เหล่าหลิวก็โบกมือก่อนจะไปพลิกหน้าดิน

จ้าวเหวินเทารู้สึกจิตใจร้อนผ่าว ภายในใจยืนยันได้ว่าเหล่าหลิวคนนี้คือเพื่อนของเขาแล้ว

เขานำเงิน 15 หยวนซื้อผักใบเขียวเข้าเมืองหนึ่งชุด ซื้อมาอย่างละนิดอย่างละหน่อยเกือบจะทุกชนิด ยังไม่ถึงช่วงเที่ยงเหล่าชวีโถวก็หารถให้เขาได้แล้ว

เงินทั้งหมดที่จ้าวเหวินเทามีถูกนำไปซื้อผักทั้งหมดแล้ว ในกระเป๋าจึงว่างเปล่า เขาพูดกับเหล่าชวีโถวว่า  ลุง ครั้งหน้าผมซื้อเหล้ามาให้ลุงแน่นอน ครั้งนี้ผมติดลุงไว้ก่อนนะ 

……………………………………………………………………

[1] เจ้าของทอง (金主) คนมั่งมี มีอันจะกิน

สารจากผู้แปล

ลุงแกมองเฉียบจริง ๆ ดูออกว่าเหวินเทาไม่เหมาะจะมาทำไร่ทำสวน เหมาะจะเป็นพ่อค้ามากกว่า

เหวินเทามาไม่เสียเที่ยวจริง ๆ ค่ะ มาแล้วก็ขายผักเลย

ไหหม่า(海馬)