เกิดใหม่เป็นไอหนุ่ม NTR ในเกมเอโรเกะ แต่ฉันไม่มีวันแย่งเธอมาเด็ดขาด - ตอนที่ 1.1 ฉันถูงชิงไปทุกอย่าง

[ฉันถูกชิงไปทุกอย่าง]

พวกคุณรู้จักเกมที่มีชื่อนี้หรือเปล่า?

พวกคุณอาจเดาได้จากชื่อ นี่คือสิ่งที่เรียกกันทั่วไปว่าเกมเอโรเกะ และประเภทเกมดังกล่าวจัดอยู่ในประเภท “NTR”

เรื่องราวศูนย์กลางจะหมุนอยู่ที่ตัวเอกธรรมดา และผู้หญิงที่รวมตัวกันรอบๆตัวของตัวเอก อยู่ๆพวกเธอก็ถูกชายคนหนึ่งพาตัวไปทีละคนจากสถานการณ์ที่โดดเด่นและคาดเดาไม่ได้ทำให้เกมนี้เป็นที่นิยมอย่างมาก

นางเอกของเกมประเภทนี้มักจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่คุ้นเคยหรือเพื่อนร่วมชั้นที่พบกันที่โรงเรียน และพวกเธอเหล่านั้นมักจะโสดกันทุกคน

อย่างไรก็ตาม ในเกมนี้ มีนางเอกห้าคน หรืออีกนัยหนึ่งคือผู้หญิงที่ถูกผู้ชายที่เป็นขั่วตรงข้ามของพระเอกปู้ยี่ปู้ยำ

ไม่ใช่เรื่องเกินจริงหากจะบอกว่าเกมนี้มีเป้าหมายเป็นผู้คนหลากหลายกลุ่ม ที่ชื่นชอบเพื่อนสมัยเด็ก รุ่นพี่ รุ่นน้อง น้องสาว และคุณแม่!!

ในตอนแรก เกมแสดงให้เห็นสาวงามและชีวิตประจำวันที่เป็นมิตรของพวกเธอ แต่เมื่อเรื่องราวดำเนินไป เมฆดำมืดค่อยๆเริ่มปกคลุมเรื่องราว และคำสัญญาที่ผู้เล่นรอคอยจากผู้พัฒนาของเกมแนวชู้สาวกำลังรอพวกเขาเหล่านั้นด้วยอ้อมแขนที่เปิดกว้าง

ภาพประกอบที่สวยงาม การพากย์ที่ยอดเยี่ยมของนักพากย์ และลำดับเหตุการณ์ที่ผู้หญิงสวยๆกลายเป็นอีกคนหนึ่งไป ได้รับความนิยมอย่างมากและเป็นที่พูดถึงอย่างมากบนเว็บไซต์โซเชียลเน็ตเวิร์กอยู่พักหนึ่ง

โดยเฉพาะฉากที่ โอโตนาชิ อายานะ นางเอกหลักโดนNTRมันได้ทำลายหัวใจของผู้เล่นหลายคน

ตัวละครของอายานะมีเหตุผลที่จะทำให้ผู้เล่นรู้สึกถึงความสูญเสียครั้งใหญ่ในแบบที่นางเอกคนอื่นทำไม่ได้

“ก่อนอื่นอายานะมีฉาก H เพียงฉากเดียว”

ไม่เหมือนกับนางเอกคนอื่นๆอายานะอยู่เคียงข้างตัวเอกตลอดทั้งเกม

อายานะปรากฎอยู่ตรงกลางของปกแพ็คเกจเกม และแม้ว่าเธอจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่ถูกพรากไปจากตัวเอกในเกมเป็นคนแรก แต่ก็ไม่มีนัยยะของฉากดังกล่าวกับเธอเลยแม้แต่น้อย

บางทีอายานะอาจไม่ใช่นางเอกที่นอกใจตั้งแต่แรก หรือบางทีเธออาจจะเป็นตัวละครใหม่ที่จะช่วยบรรเทาความรู้สึกให้ตัวเอกในเกมประเภทนี้ แต่ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ต้องมีผู้เล่นบางคนที่ยื่นความหวังออกมา

การซื้อเกมเนื้อหาแนวเอโรเกะ ที่เป็นประเภท NTR หมายความว่าผู้เล่นมีรสนิยมเช่นเดียวกัน แต่ถึงกระนั้นการมีอยู่ของอายานะก็ยังแตกต่างจากคนอื่นๆมาก

อย่างไรก็ตาม เมื่อเรื่องราวใกล้จะจบลง ความหวังนั้นก็พังทลาย

ในฉากเซ็กส์ครั้งเดียวในเรื่อง อายานะได้หลุดจากตัวเธอที่สวยงามที่เธอเคยแสดงในอดีตไปแล้ว —- หรืออีกนัยหนึ่งคือเธอพังไปแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ชายที่อายานะมีสัมพันธ์ด้วยนั้นเป็นผู้ชายที่เป็นเพื่อนสนิทของตัวเอก ซึ่งเขาถือว่าสนิทด้วยมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆของตัวเอก

ตัวละครหลักตกใจกับการหายตัวไปของผู้หญิงที่เขาเคยใกล้ชิดและความโหดร้ายของรูปร่างหน้าตาของพวกเธอที่เปลี่ยนไป แต่เกมจบลงด้วยการปรากฏตัวของ อายานะซึ่งไม่สามารถจำได้เลยว่าเคยเป็นใครสำหรับตัวละครหลักและผู้เล่นหลายคนที่คล้ายกับตัวละครหลัก ต่างเสียใจกับเหตุการณ์พลิกผันที่คาดไม่ถึงนี้ เกมจบลงที่นั่น และผู้เล่นหลายคนเช่นเดียวกับตัวเอกต้องใจสลายจากเหตุการณ์พลิกผันที่ไม่คาดคิด

แม้ว่ามันจะเป็นแนวประเภททั่วไปของเกมแนวนี้ แต่นางเอกก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กที่สวยและน่ารักซึ่งไม่ได้ถูกมองว่าเป็นผู้หญิงที่ตกสู่บาป จนกระทั่งตอนจบของเกม โอโตนาชิ อายานะ ได้รับความนิยมอย่างมาก

“……ฟู่”

ตอนนี้หลังจากที่ฉันพล่ามในหัวเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับใครเสร็จแล้ว ฉันก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

ที่ที่ฉันยืนอยู่ตอนนี้คือเส้นทางสู่โรงเรียนมัธยมปลาย และสิ่งที่ฉันทำก็แค่รอใครสักคน

หลังจากใช้เวลากับโทรศัพท์ในมือไปสักพัก ฉันก็มองเห็นชายหญิงคู่หนึ่งจากหางตา

“นายอยู่ที่นี่เอง”

พวกเขาคือสองคนที่ฉันรออยู่ และทันทีที่พวกเขาเห็นว่าฉันรออยู่อย่างอดทน พวกเขาก็วิ่งมาหาฉัน

“ขอโทษที่ทำให้รอ!”

คนแรกที่พูดเช่นนั้นคือเด็กผู้ชายที่ให้ความรู้สึกขี้เกียจ และชื่อของเขาคือ

ชู ซาซากิ

หญิงสาวที่ยืนถัดจากชูนั้นสวยในแบบที่หาอะไรมาเปรียบไม่ได้

“ขอโทษที่มาสาย ขอโทษนะโทวะคุง”

ผมยาวสีดำของเธอนุ่มสลวยและเป็นประกายระยิบระยับในสายลมโดยไม่มีผมเสียแม้แต่เส้นเดียว และเธอมีใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่ที่น่าประทับใจที่สุดคือสายตาที่อ่อนโยนของเธอ

สไตล์ของเธอก็ออกแนวเด็กสาววัยมัธยมเช่นกัน เห็นได้จากส่วนนูนที่ใหญ่โตของเธอที่ดึงดูดสายตาได้อย่างเป็นธรรมชาติแม้มองผ่านเสื้อผ้าของเธอก็ตาม

ชื่อของเธอคือ โอโตนาชิ อายานะ ใช่แล้ว โอโตนาชิ อายานะ นั่นเอง

(……ฉันสงสัยว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ ฉันมาลงเอยแบบนี้ได้อย่างไร)

ฉันพึมพำอย่างเหนื่อยหน่ายในขณะที่ฉันถูกคนทั้งสองจ้องมอง

โอโตนาชิ อายานะ — ฉันรู้สึกประหลาดใจที่เธอมีชื่อเหมือนกับนางเอกจาก

เกมเอโรเกะที่ฉันพูดถึงไปก่อนหน้านี้ทุกประการ และยิ่งไปกว่านั้น เธอมีรูปลักษณ์ที่เหมือนกันทุกประการ

มันไม่น่าเชื่อ แต่ฉันมีความทรงจำในชาติที่แล้ว นี้หรือว่าคือการเกิดใหม่?

ในกรณีนี้ มันอาจจะเหมาะสมกว่าที่จะเรียกมันว่าสิงมากกว่าการเกิดใหม่ แต่เมื่อฉันตื่นขึ้นเมื่อสักครู่ ฉันก็อยู่ในร่างนี้แล้ว

ในตอนแรก ฉันรู้สึกสับสนเป็นธรรมดา แต่ด้วยความน่ากลัวของสถานการณ์นี้ ความสับสนก็สงบลงอย่างรวดเร็ว และสมองของฉันก็ยอมรับสถานการณ์

ราวกับว่าเจตจำนงของโลกเข้ามาแทรกแซงและบอกฉันว่าอย่ากังวลกับเรื่องดังกล่าว

โชคดีที่ความทรงจำของเจ้าของร่างนี้ยังคงอยู่ และฉันไม่มีปัญหาในการทำความเข้าใจว่าฉันใช้ชีวิตประจำวันอย่างไร

ไม่ใช่ว่าฉันจำทุกอย่างได้ และฉันยังจำรายละเอียดไม่ได้ว่าฉันอยู่ใกล้คนสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ามากแค่ไหน

แต่ถึงกระนั้นฉันก็เข้าใจชัดเจนว่านี่คือโลกของ “ฉันถูกชิงไปทุกอย่าง” และฉันก็รู้ว่าฉันเป็นใครและเป็นคนอย่างไร

“ไปกันเถอะโทวะ”

“……อะ อา”

อายานะกระตุ้นให้ฉันขยับเท้า

ชื่อที่เธอเอ่ยคือชื่อปัจจุบันของฉัน โทวะ

(…… ชู อายานะ และโทวะ)

ชู ซาซากิ เป็นตัวเอกของโลกนี้ และโอโตนาชิ อายานะ เป็นนางเอก

ฉัน โทวะ ยูกิชิโระ เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของชู และนั่นหมายความว่าฉันคือผู้ชายที่ต้องแย้งอายานะมาจากเขา

ฉันอดไม่ได้ที่จะจ้องหน้าอายานะ

“มีอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่ ไม่มีอะไร ออกไปจากที่นี่กันเถอะ”

ฉันกังวลมากที่เธอมองฉันแปลกๆ แต่ฉันบอกให้เธอไปเร็วๆ แล้วเริ่มเดิน

“……ฮะ”

ฉันถอนหายใจและสงสัยว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

พระเจ้า ไม่ว่าจะเป็นการเกิดใหม่หรือการสิงร่าง ฉันคิดว่าเรื่องแบบนี้สมควรเกิดกับคนที่สมควรมากกว่า

สิ่งที่เรียกว่าโลกแห่งดาบและเวทมนตร์ในจินตนาการของฉันนั้นควรจะเป็นถนนที่สูงและเต็มไปด้วยสิ่งหลุดโลกมากมาย แต่โลกประเภทเอโรเกะ ต้องการอะไรจากฉันกัน

“โทวะ~? นายเดินช้ามากเลยนะ~?”

“…… มีบางอย่างเกิดขึ้นจริง ๆ ใช่ไหม?”

ชายหญิงสองคนที่เดินนำหน้าฉันเป็นห่วงฉันอีกแล้ว

นอกจากชูที่รู้จักฉันดีในฐานะเพื่อนสนิทของเขาแล้ว อายานะก็ชำเลืองมาที่ฉันขณะที่ฉันอยู่ข้างหลังเล็กน้อย

เธอเป็นนางเอกจริงๆ และดูเหมือนว่าความใจดีของเธอไม่ได้มุ่งไปที่ชูเท่านั้น แต่ยังรวมถึงฉันด้วย

“ฉันสบายดี เดียวฉันจะตามไป ดังนั้นไม่ต้องห่วง”

หลังจากพูดแบบนั้นแล้ว ชูก็หันหน้าไปข้างหน้า แต่อายานะก็ยังดูเหมือนจะเป็นห่วงฉัน

เมื่อฉันบอกเธอเต็มปากเต็มคำว่าไม่เป็นไร ในที่สุดอายานะก็พยักหน้าและเริ่มเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง

“……แต่ฉันรู้อยู่แล้วว่าโลกนี้เป็นโลกของกามารมณ์ หากเป็นเช่นนั้น มีเพียงสิ่งเดียวที่ฉันต้องทำ”

ฉันไม่มีเจตนาที่จะขัดจังหวะคนสองคนที่กำลังคุยกันอย่างเป็นมิตรต่อหน้าฉัน

เรื่องราวจะเริ่มขึ้นในอีกหนึ่งปีนับจากนี้ ซึ่งหมายความว่ายังมีเวลาเหลืออีกเล็กน้อยก่อนที่เรื่องราวจะเริ่มขึ้น

“ฉันไม่มีความสนใจในเรื่องแนวชู้สาว ไม่ใช่งานอดิเรกของฉันเลย”

ฉันซื้อเกมนี้ในชีวิตที่แล้วเพียงเพราะมันเป็นประเด็นร้อน

ฉันมั่นใจว่าฉันไม่ชอบการที่คนรักนอกใจไปมีชู้ และอันที่จริงฉันเกลียดมัน

“ว่าแต่ วันนี้หลังเลิกเรียนเธอจะทำอะไร”

“อืม~ ฉันคิดว่าฉันไม่มีอะไรทำแล้วล่ะ”

“แล้วนายละ โทวะ~!”

ระหว่างทางไปโรงเรียนชูและอายานะจะพูดคุยกันเป็นหลัก และฉันจะเข้าร่วมหากพวกเขาต้องการคุยกับฉัน

หลังจากเดินมาได้สักพัก ดูเหมือนว่าชูต้องไปห้องน้ำและวิ่งเข้าไปในร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ

“…… ฉันพนันได้เลยว่าเขากำลังจะขี้แตก”

ไม่จำเป็นต้องอายเพราะทุกคนทำมันเหมือนกัน

แต่มาถึงตอนนี้คงต้องอดใจรอกันสักหน่อย

“เราคงต้องรอกันสักพักใช่ไหม?”

“ฉันว่า….คงต้องเป็นอย่างงั้น!”

ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของอายานะใกล้ฉันมาก

ก่อนที่ฉันจะรู้ตัวอายานะก็ยืนอยู่ข้างๆฉัน และเธอก็รีบจับมือฉันและกุมไว้กับเธอ

ฉันตื่นเต้นมากกับความสัมพันธ์แบบเปลือกนอกนี้ อย่างที่คู่รักมักทำกัน จนฉันลืมตำแหน่งของตัวเองและปล่อยให้สายตาเพ่งไปที่อายานะ

“….ฟุฟุ♪”

“….”

รอยยิ้มของเธอช่างงดงามจนกระตุ้นหัวใจชายหนุ่ม

ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันรู้สึกโล่งใจที่ได้ติดต่อกับเธอในตอนนี้

“มือของโทวะคุง มันอบอุ่นจัง ”

“…..อายานะ ฉันจะไปซื้อน้ำผลไม้”

“อา….ฉันจะไปด้วย”

ฉันทนบรรยากาศที่อธิบายนี้ไม่ได้ แต่มันทำให้ฉันจั๊กจี้อย่างเหลือเชื่อ ฉันจึงดึงมือออกจากอายานะแล้วเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ

ฉันซื้อน้ำผลไม้ใส่กระเป๋า ขณะที่ชูกำลังออกมาจากห้องน้ำ

“นายจะซื้อน้ำผลไม้เปล่า?”

“อา ใช่ ฉันจะหาอะไรกินบ้างในช่วงพัก”

“งั้นฉันขอด้วยละกัน”

เราสามคนซื้อเครื่องดื่มด้วยกันแล้วเดินออกจากร้านสะดวกซื้อกลับไปที่โรงเรียน

“……ก่อนหน้าเกิดอะไรขึ้นกัน?”

ฉันยังคงงุนงงกับการเปลี่ยนท่าทีอย่างกะทันหันของอายานะความใกล้ชิดของเธอกับฉันนั้นมันอะไรกัน?

สิ่งเดียวคือตอนนี้อายานะกำลังเดินอยู่ข้างๆชูเพราะชูอยู่ที่นั่น และพวกเขากำลังสนทนาอย่างเป็นกันเองเหมือนเดิมทุกที

ในที่สุดฉันก็ไปโรงเรียนโดยที่ยังงุนงงกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

ฉันเข้าห้องเรียนสาย แต่ชูกำลังนอนนิ่งอยู่บนโต๊ะของเขา และอายานะกำลังยืนพูดอยู่กับกลุ่มของเธอ

“อรุณสวัสดิ์ ยูกิชิโระคุง”

“โย่”

ฉันทักทายเพื่อนร่วมชั้นและนั่งลงบนที่นั่งของฉัน

ขณะที่ฉันกำลังหยิบอุปกรณ์การเรียนออกจากกระเป๋า ฉันนึกย้อนกลับไปถึงความจริงที่ว่าเมื่อเทียบกับอายานะซึ่งรายล้อมไปด้วยเพื่อนมากมายชูมักจะอยู่คนเดียวบ่อยๆ

อายานะเป็นคนที่ร่าเริงเข้ากับคนง่ายในขณะที่ชูเป็นพวกมองโลกในแง่ลบ

อายานะ เป็นสาวสวย นิสัยดี และใจดี ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่เธอจะไม่เป็นที่นิยม และชูซึ่งเข้ากับเธอได้ดี แต่ไม่ถือว่าน่ายินดีนักที่จะอยู่ใกล้ๆกับเขา

(อายานะมักช่วยชูจากปัญหาและลงโทษเขาสองสามครั้ง)

อายานะช่วยชูหลายครั้งเพราะเขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่มีค่าของเธอ

ในขณะเดียวกันกับการช่วยเหลือเขา อายานะยังขอให้เขาหยุดทำตัวแบบนี้อย่างจริงจัง ดังนั้นชูจึงไม่โดดเดี่ยวจนถึงตอนนี้

แม้ว่าจะมีบางคนที่ด่าชูในเรื่องนั้น แต่พวกเขาก็ยังมองชูด้วยสายตาอิจฉาเมื่อ

อายานะทำข้าวกล่องให้เขา…

“…”

ทันใดนั้นฉันก็จำอะไรบางอย่างได้

(…… ไม่ โทวะเองก็ถูกตำหนิเช่นกัน)

มีฉากหนึ่งในความทรงจำของเกมที่โทวะเข้าช่วยอายานะเพื่อจัดการกับการคุกคามของชู

จากมุมมองของชู โทวะเป็นคนที่มีลักษณะนิสัยดีจริงๆ

เขาช่วยเหลือชู ให้คำแนะนำ และยังช่วยให้เขาและอายานะพัฒนาความสัมพันธ์อีกด้วย

อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่าเพื่อนซี้ที่เชื่อถือได้ของเขามีความสัมพันธ์ทางกายกับ อายานะจริงๆแล้วมันทำให้ฉันประหลาดใจจริง ๆ ตอนที่ฉันเล่นเกมนี้ครั้งแรก

[ต้องเป็นโทวะคุง ♡ ฉันไม่ต้องการเพื่อนสมัยเด็กที่น่ารำคาญและน่าสมเพชแบบนั้นอีกแล้ว ♡]

นี่คือคำพูดที่ชูได้ยินเมื่อเขาเห็นการกระทำระหว่างอายานะและโทวะ

เกมจบลงด้วยการที่ชูออกจากฉากด้วยความสิ้นหวังหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้

ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นต่อกับชู ผู้ซึ่งบอกว่าเขาไม่ต้องการผู้หญิงที่เขารักและคนที่ไว้ใจอีกต่อไป แต่เท่าที่ฉันกังวล มันไม่ใช่ตอนจบที่ดี

“แต่มันเป็นเรื่องจริงที่เขาเป็นพวกไม่เต็มเต็ง”

ดังที่อายานะกล่าวไว้ มันไม่ผิดเลยที่จะพูดว่าชูเป็นคนน่าเบื่อ

มีใครสงสัยไหมว่าทำไมชูถึงได้รับความนิยมจากผู้หญิงจำนวนมากที่ชอบเขาแต่ไม่ได้คิดเกินกับคำว่า “เพื่อน” เกี่ยวกับเรื่องนี้ใครจะไปรู้ได้ แต่มันเป็นบทของเกม ดังนั้นจึงไม่มีประเด็นใดที่จะโต้เถียงเกี่ยวกับเรื่องนี้

“?”

ขณะที่ฉันกำลังเปรียบเทียบความเป็นจริงกับเกมด้วยวิธีนี้ สายตาของฉันก็มองไปที่อายานะ เธอดูมีความสุขที่เราสบตากันและเธอโบกมือให้ฉัน

เธอโบกมือให้ฉันด้วยรอยยิ้ม เธอดูมีความสุขที่เราสบตากัน ฉันจึงโบกมือกลับ

ฉันรู้สึกว่าหัวของฉันจะผ่อนคลายเล็กน้อย

ฉันเหลียวกลับไปมองผู้คนรอบข้างเช่นเดียวกับอายานะและละสายตาจากพวกเธอไป แต่ดูเหมือนว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่อายานะต้องการ

“โทวะคุง”

“อายานะ?”

อายานะลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินมาหาฉัน

“มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า? ปกตินายจะมารวมกลุ่มนิ แต่ช่วงนี้นายไม่ได้มาเลยฉันคิดว่าสักวันจะมีวันเช่นนี้แต่ฉันไม่คาดหวังให้มันเป็นแบบนี้เลย”

“……อ้า~”

ดูเหมือนว่าโทวะจะอยู่ในกลุ่มนั้น

ไม่เหมือนตัวละครหลักชู กลุ่มเพื่อนของโทวะไม่เคยถูกพูดถึงในเกม และไม่มีเนื้อหาเกี่ยวกับกลุ่มของเขา ดังนั้นฉันจึงไม่รู้เรื่องนี้

“ฉันคิดว่ามันคงดีถ้าได้ใช้เวลาอย่างสงบอยู่คนเดียวสักพัก อายานะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉันหรอก โอเคไหม?”

เนื่องจากตอนนี้ฉันอยู่ในร่างโทวะจึงไม่แปลกที่ฉันจะไม่ทำแบบเดียวกับที่โทวะเคยทำ

อายานะ ไม่มีทางรู้เรื่องนั้น ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องที่ยาก

ฉันหมายความว่าเธอควรใช้เวลากับชูมากกว่าที่จะกังวลเกี่ยวกับฉัน แต่ปฏิกิริยาของอายานะค่อนข้างแปลกเล็กน้อย

“เอ๊ะ? นายหมายความว่าอะไร ฉันไม่ควรสนใจ ……? ทำไมนายถึงพูดแบบนั้น?!”

“อา-อายานะ?”

อายานะจับไหล่ฉันแล้วดึงหน้าฉันเข้าไปใกล้เธอ

ฉันอยู่ใกล้เธอมากจนเราจ้องตากัน และคนรอบข้างก็มองหน้ากันด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

“ฉันไม่ต้องการ …… ได้โปรดอย่าพูดอย่างนั้น เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะไม่สนใจ

โทวะคุง……!”

“……อืม…”

อายานะดูราวกับว่าเธอกำลังจะหลั่งน้ำตา

ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมอายานะถึงมีสีหน้าแบบนั้น แต่เนื่องจากชูอยู่ในห้องเรียนเดียวกัน ฉันจึงตัดสินใจทำให้เธอสงบลง โดยคิดว่าการจ้องมองห่างๆจากคนในห้องเช่นนี้จะทำให้เกิดความเข้าใจผิดโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่มั่นคงเท่าไหร่ ฉันชอบความพลุกพล่านของที่นี่นะแต่ฉันก็ไม่ชอบความเงียบเช่นกัน ถ้าเธอต้องการ

ฉันสามารถไปหาอายานะได้ตลอดถ้าเธอต้องการ”

จากนั้นฉันก็จะสามารถใช้เวลาอย่างเงียบๆได้ และอายานะก็ยิ้มทันทีที่ฉันบอกเธอ

“อย่าบอกว่าไม่ต้องห่วงนาย มันทำให้ฉันเหมือนจะเสียสติไปเลย”

“ฉันเสียใจ ……”

ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของอายานะ แต่ฉันสงสัยว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับโทวะกันแน่?

เรื่องราวของเกมยังไม่เริ่มขึ้นและโทวะยังไม่ได้ทำอะไรกับเธอ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกของอายานะว่าเธอเป็นอะไรรวมถึงเรื่องในตอนเช้าด้วย

“แต่ท้ายที่สุดแล้ว การคุยกับเพื่อนร่วมชั้นก็สำคัญ ถ้านายรู้สึกแบบนั้น โทวะคุงก็มาด้วยได้นะ โอเคไหม?”

“ฉันเข้าใจแล้ว”

อายานะพยักหน้าให้ฉันและหันหลังให้ฉันด้วยท่าทางพอใจ

มันตลกที่ฉันพูดแบบนั้น แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างมันช่วยไม่ได้ที่จะติดต่อกับ

อายานะอีกครั้ง ขณะที่เธอถอยห่างจากฉัน

ราวกับว่าร่างกายของฉันกำลังมองหาอายานะแต่ฉันส่ายหัวและหลีกเลี่ยงการจ้องมองจากเธอ

“……ฉันรู้สึกโครตเหนื่อยเลย”

ฉันพึมพำและเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ให้หนักที่สุดเท่าที่จะทำได้

ฉันกำลังผ่อนคลายอยู่อย่างนั้น จนเมื่อมีมือมาวางบนไหล่ของฉัน

“โย่ย หายากนะเนี่ยที่จะเห็นนายอยู่คนเดียว”

“……ฮะ ไอซากะ ”

คนที่วางมือบนไหล่ฉันแล้วพูดกับฉันคือทาคาชิ ไอซากะ นักเรียนห้องเดียวกันและเป็นเพื่อนที่ฉันคุยด้วยในระดับหนึ่งเพราะเรานั่งใกล้กัน

ลักษณะเด่นที่สุดของไอซากะคือหัวกลม

เขาเป็นสมาชิกของชมรมเบสบอลและดูเหมือนจะไปได้ด้วยดีและเขายังมีความกระตือรือร้นอีกด้วย

“…ฟุมุ”

“อะไร?”

ฉันมองไปที่ไอซากะซึ่งมองมาที่ฉันและพยักหน้า และฉันก็มองไปที่เขา

ไอซากะวางมือบนคางและคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นมองตรงกลับมาที่ตาของฉันแล้วพูดอะไรบางอย่าง

“นายเปลี่ยนไปนิดหน่อยเหรอ? ฉันไม่รู้แน่ชัดว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง”

ไอซากะเป็นคนโง่ในกีฬาเบสบอล แต่เขาก็มีมุมมองที่เฉียบแหลมเช่นกัน

ฉันยักไหล่กับคำพูดนั้นและยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ แล้วก็ตอบกลับไปแบบนี้

“บางทีฉันอาจกลายเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงจากภายใน?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! แม้นายจะพูดแบบนั้น มันมีแต่ในมังงะเท่านั้นแหละ! สิ่งนั้นมีอยู่ในความจริงนี้ได้ไง”

คำพูดของไอซากะทำให้ฉันพยักหน้าเห็นด้วย

นั่นไม่ใช่ความจริงที่กำลังเกิดขึ้นกับฉันในตอนนี้ แต่มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันสามารถอธิบายให้ใครฟังได้นอกจากตัวฉันเอง

เมื่อฉันเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง ฉันอาจถูกตราหน้าว่าเป็นคนบ้า

“……อา ซาซากิกำลังยุ่งกับโอโตนาชิซังอีกแล้ว”

“อืม?”

ไอซากะพูดขณะที่เขาละสายตาจากฉัน และฉันก็มองตามเขา

อายานะควรจะอยู่ในวงเพื่อนก่อนหน้านี้ แต่ก่อนที่ฉันจะรู้ตัวเธอก็ยืนอยู่ข้างชูและดูแลเขา

ชูดูเขินมากเมื่ออายานะชี้ว่าเขามีรอยแดงชัดเจนที่โหนกแก้ม ซึ่งน่าจะมาจากการนอนคว่ำหน้า

“ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมโอโตนาชิซังถึงสนใจในตัวเจ้าซาซากินักล่ะ?”

“เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก การอยู่ใกล้กันเป็นสิ่งที่ดีแล้วล่ะ”

เขาสองคนเป็นเพื่อนกันมานานและผูกพันกัน ถ้าฉันไม่เข้าไปเกี่ยว

“ฉันเดาว่าอย่างนั้น แต่ต่างจากซาซากิตรงที่คนหน้าตาดีอย่างนายจะได้รับอิทธิพลที่จะเกิดขึ้นเมื่อนายอยู่ใกล้โอโตนาชิซัง”

“หน้าตาดี?”

“…… นายยังเป็นคนอยู่เปล่าเนี่ย?”

ไอซากะมองมาที่ฉันด้วยท่าทางงุนงงขณะที่ฉันถามเขากลับ

“….อ่า ก็เรื่องนี้แหละ”

ฉันตบมือและเริ่มเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว

ตอนนี้ร่างกายของฉันเป็นของตัวละครชื่อ โทวะ ยูกิชิโระ ซึ่งเป็นคนที่หล่อมากในความคิดของฉัน

ฉันไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลยตั้งแต่ม%E