เกิดใหม่เป็นไอหนุ่ม NTR ในเกมเอโรเกะ แต่ฉันไม่มีวันแย่งเธอมาเด็ดขาด - ตอนที่ 6.1 มุมมองของ อายานะ

ฉัน โอโตนาชิ อายานะ

มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันสนิทด้วยตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

ชื่อของเขาคือ ซาซากิ ชู และเขาเป็นเด็กประเภทที่ตัวติดฉันตลอด

ฉันกับชูคุงใช้เวลาไม่นานนักในการเป็นเพื่อนกัน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะแม่ของเราสนิทกันมาก

[อายานะ มาเล่นด้วยกันเถอะ!]

[ได้จิ]

ตอนนั้น ฉันคิดว่าชูคุงน่ารักเมื่อเขาเดินตามฉัน และฉันก็สงสัยว่าการมีน้องชายจะให้ความรู้สึกอย่างงี้ไหม

ในช่วงประถมต้นที่ฉันเริ่มตระหนักว่าโลกที่มีแค่ฉัน แม่ ชูคุง และครอบครัวของเขา ……ช่างเป็นโลกที่เล็กมาก

ฉันไม่รังเกียจที่จะดูแลชูคุง และถ้าฉันไม่มีแผนทำอะไรเป็นพิเศษมันก็กลายเป็นเรื่องปกติที่ฉันดูแลชูคุง ฉันก็เลยไม่รังเกียจถ้ามันไม่ได้ดำเนินเป็นแบบนี้ตลอดไป

[ลูกกำลังจะไปไหน? ลูกทำไม่ได้รู้ไหม แม่คุยกับแม่ของชูคุงแล้วเกี่ยวกับเรื่องที่ลูกจะไปหาเขา]

[เอ๊ะ? แต่หนูสัญญาว่าจะเล่นกับเพื่อน……]

[ลูกค่อยไปเล่นกับเพื่อนครั้งหน้าก็ได้นิ เพื่อนสมัยเด็กของลูก ชูคุง สำคัญกว่าใช่ไหม]

[แต่ ……]

[ลูกเข้าใจไหม?]

[……ค่ะ]

ฉันไม่ได้วางแผนจะไปหาชูคุง ฉันจึงสัญญากับเพื่อนๆไว้ว่าจะไปเล่นด้วยกัน

แต่แม่บอกให้ฉันยกเลิกนัดแล้วไปหาชูคุง และสุดท้ายฉันก็ไม่เชื่อฟังเธอ

เพื่อนๆของฉันหัวเราะกันและบอกว่ามันคงช่วยไม่ได้ แต่ฉันเสียใจจริงๆ

[….. เพื่อนสมัยเด็กคืออะไร?]

แม้ว่าฉันจะอยู่ชั้นประถม แต่ฉันก็ยังหาคำตอบของมันอยู่

ผู้คนรอบตัวฉันพูดหลายอย่างเกี่ยวกับตัวฉันที่เติบโตเร็วกว่าเด็กทั่วไป

และที่นี่เอง……ที่ฉันเริ่มตั้งคำถามถึงการมีอยู่ของเพื่อนสมัยเด็ก

[อายานะเป็นเพื่อนสมัยเด็กของชูคุง ดังนั้นให้ความสำคัญกับเขาก่อน]

[ชูคุงเป็นเด็กดีใช่ไหม? นั่นเป็นเหตุผลที่อายานะควรอยู่กับเขา]

ทุกๆ วันฉันจะไปบ้านของชูคุงเพื่อใช้เวลากับเขาและน้องสาวของเขา และกลับบ้านนั้นคือหนึ่งวันของฉัน

ในวันที่โรงเรียนเปิด ฉันจะไปบ้านชูคุงเพื่อปลุกเขา แล้วเราก็ไปโรงเรียนด้วยกันและเดินเคียงข้างกัน

ถ้าฉันลองคิดดู สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดเป็นเพียงสิ่งที่ฉันทำตามที่แม่บอกให้ทำโดยไม่ต้องสงสัยมัน

[ฉันดีใจที่เธออยู่ที่นี่อายานะจัง เธอจะมาเป็นภรรยาของชูคุงใช่ไหม]

[พี่อายานะ เอาสิ! มาเป็นภรรยาของโอนี่จัง!]

(พวกคุณสองคนอย่าพูดอะไรไร้สาระนะ!)

ฉันเฝ้าดูฉากการพูดคุยอย่างมีความสุขของพวกเขาด้วยอารมณ์ที่ด้านชา ซึ่งแม่ของฉันก็เข้าร่วมและพูดคุยเกี่ยวกับอนาคตของฉันอย่างมีความสุข

[….ฉัน]

ฉันเบื่อหน่ายกับแม่ที่มักจะพูดว่า “ชูคุง ชูคุง” ในทุกการกระทำของเธอ

ฉันยังรู้สึกหดหู่ใจที่แม่และน้องสาวของเขามักจะชมฉันที่ดูแลชูคุง……และเหนือสิ่งอื่นใด ฉันเริ่มคิดว่าแม้แต่ชูคุงที่ฉันคิดว่าน่ารักเมื่อไม่นานนี้ก็ยังเป็นตัวกวนใจฉัน

ใช่ ฉันเริ่มคิดว่าสิ่งรอบตัวฉันเริ่มน่ารำคาญขึ้น

[ฉันคือ โอโตนาชิ อายานะ …หรืิอ โอโตนาชิ อายานะ คือฉัน?]

ฉันคือใคร? ฉันอยากจะตะโกนแบบนั้นกับใครสักคน

ฉันอยากให้ใครสักคนบอกฉัน……ฉันอยากจะถามใครก็ตามที่จะฟังเกี่ยวกับการมีอยู่ของ โอโตนาชิ อายานะ

แต่ในฐานะเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันสามารถเก็บพวกมันไว้แค่ในขวดเท่านั้น และก่อนที่ฉันจะรู้ตัว ฉันก็ยิ้มให้พวกเขา

[ฉันกับอายานะสนุกกันมาก]

[ฉันรู้แล้ว] [ฉันด้วย]

[เฮ้ เฮ้ อายานะจัง มาเล่นกับฉันด้วยสิ!]

[ใช่ มาเล่นกับพวกเราไหม?]

[อายานะ เธอกำลังเรียนทำอาหารอยู่แล้วใช่ไหม? น่าตื่นเต้นจัง]

[ขอบคุณ……]

เมื่อฉันต้องรับมือกับพวกเขา ฉันรู้สึกสบายใจเมื่อเริ่มคิดถึงตัวเองราวกับเป็นเรื่องของคนอื่น

ฉันสามารถเล่นบทบาทของ โอโตนาชิ อายานะ ที่พวกเขาต้องการให้ฉันเป็นได้โดยไม่ต้องนึกถึงสิ่งอื่น

ถ้าฉันพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่พวกเขาพูดและไม่ได้ทำอะไรที่ไม่เชื่อฟังพวกเขา พวกเขาจะไม่บ่นฉัน

มีเพียงฉันเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองคิดอย่างไร และถ้าฉันสร้างกำแพงทั้งภายในและภายนอกแบบนี้ จะไม่มีใครสามารถก้าวเข้ามาข้างในตัวฉันได้……และโลกของฉันก็ได้รับการปกป้องในลักษณะนั้น

[เธอชอบมังงะเรื่องนี้ด้วยเหรอ!]

[ใช่ๆ! มันตลกมากเลย!]

[ฉันอยากมีเด็กเจ๋งๆ แบบนั้นอยู่ข้างๆบ้างจัง!]

[พวกเธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันเหรอ? เจ๋งสุดๆไปเลยนี่หน่า!]

ตอนนั้นมีการ์ตูนเด็กผู้หญิงดังๆอยู่เรื่องหนึ่ง แต่ฉันจำไม่ได้ว่าชื่อเรื่องอะไร

เพื่อนของฉันเคยบอกฉันว่าเธอไม่สามารถรับประสบการณ์อันแสนหวานอมเปรี้ยว และน่าตื่นเต้นที่ได้จากแฟนหนุ่มที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กได้

[ว้าว เป็นอย่างงั้นเหรอ? ฟังดูน่าสนใจจัง]

สุดท้ายแล้ว ฉันไม่เคยได้ยืมมังงะจากเพื่อนเลยหลังจากนั้น แต่มันสะดวกกว่าสำหรับฉัน — ฉันไม่รู้สึกอะไรเกี่ยวกับมังงะที่พวกเขาพูดถึงเลย

(…… เพื่อนสมัยเด็กไม่ใช่สิ่งที่ดีขนาดนั้น)

ฉันไม่ชอบการ์ตูนที่บรรยายเรื่องความรักเกี่ยวกับเพื่อนสมัยเด็ก

สิ่งเดียวที่ฉันเห็นได้เกี่ยวกับการอุทิศตนให้กับเพื่อนสมัยเด็กก็คือพวกเขาเป็นเพียงตุ๊กตาที่ไม่มีเจตจำนงในการมีชีวิตเป็นของตัวเอง และฉันไม่เคยรู้สึกดีกับเพื่อนสมัยเด็กสุดเท่ที่ใครๆต่างชอบเลย

เมื่อฉันอ่านเรื่องราวเหล่านั้น ฉันคิดว่าเธอถูกล้างสมองตั้งแต่อายุยังน้อยเพื่อชอบเพื่อนสมัยเด็กของเธอ

[เพื่อนสมัยเด็กคืออะไร?]

นั่นเป็นคำถามในชีวิตของฉันมาโดยตลอด

และถ้ามีสิ่งหนึ่งที่ฉันสามารถพูดเกี่ยวกับเพื่อนสมัยเด็กของฉันได้ เพื่อนสมัยเด็กของฉันคือ “คำสาป” สำหรับฉัน…..

อย่างไรก็ตาม มีวันหนึ่งเมื่อความอดทนของฉันถึงขีดจำกัดแล้ว

[อายานะ วันนี้ก็ไปที่บ้านของชูคุง—]

[ไม่! หนูจะไม่ฟังแม่แล้ว!]

[อายานะ!?]

ฉันพยายามไม่แยแสและคิดว่าฉันสามารถอยู่กับกำแพงในใจได้

แต่ใจฉันไม่เข้มแข็งเท่าที่คิดและฉันก็ต่อต้านแม่เป็นครั้งแรกในชีวิตโดยไม่สนใจว่าแม่จะโกรธฉันด้วยซ้ำ

สาเหตุที่ผมวิ่งหนีไปร้องไห้ที่สวนสาธารณะใกล้ๆ อาจเป็นเพราะผมกลัวที่จะไปไกลๆ ด้วยตัวเอง

[ฮือ..ฮื..อ…ฉัน……ไม่อยาก……ฉัน……ไม่อยากทำแล้ว!]

ฉันนั่งบนชิงช้าและเอาแต่ร้องไห้คนเดียว

แม้ว่าฉันจะร้องไห้ต่อไปแบบนี้ น้ำตาก็จะแห้งไปในไม่ช้า และฉันจะต้องกลับไปหาคนเหล่าด้วยตัวฉันเอง……การต่อต้านเล็กน้อยของฉันเป็นเพียงการยื้อเวลาเท่านั้น และหัวใจของฉันก็กลับมาเฉยชาอีกครั้งเมื่อฉันคิดว่าฉันจะยอมแพ้และยอมรับว่าวันคืนเหล่านั้นจะคงอยู่ตลอดไป

[เธอมาทำอะไรคนเดียวที่นี้เนี่ย? อะ นั้นตาของเธอแดงมากเลย นี่เธอร้องไห้อยู่เหรอ……?!]

แต่วันนั้นแตกต่างออกไป

วันนั้นเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของฉันที่เปลี่ยนแปลงทุกอย่างสำหรับฉัน วันที่ฉันจะไม่มีวันลืม

[อืม……ฉันต้องทำไงดีเนี่ย?]

แสงอันสดใสส่องมาสู่โลกของฉัน ซึ่งฉันคิดว่าจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป

ใช่ นั้นเขาเอง……โทวะคุงปรากฏตัวต่อหน้าฉัน

[……เธอค-……คือ!!]

[ฮือ..ฮื..อ…..!!]

นี่เป็นการพูดคุยครั้งแรกระหว่างฉันกับโทวะคุง และฉันแน่ใจว่าฉันทำให้เขารู้สึกสับสนเป็นแน่

ฉันอยู่ในสวนสาธารณะที่ไม่มีใครอยู่ที่นั่นยกเว้นฉัน และจากมุมมองของโทวะคุง เขาคงกำลังมีปัญหาเพราะเขากังวลเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงที่ร้องไห้ตามลำพังที่นั่น และเริ่มร้องไห้มากยิ่งขึ้นเมื่อเขาเข้าใกล้เธอ .

[อืม……อะ นี่คือสิ่งที่ฉันทำในตอนที่ฉันรู้สึกเศร้า!]

[ฮือ..ฮื..อ…..!]

ขณะที่ฉันยังคงร้องไห้ โทวะคุงก็ลูบหัวฉันอย่างงุ่มง่าม

ฉันไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร แต่ฉันบอกได้ว่าเขาพยายามให้กำลังใจฉันในแบบที่เขานึกได้ ดังนั้นฉันจึงหยุดร้องไห้ แม้ว่าฉันจะแปลกใจอยู่ก็ตาม

[เกิดอะไรขึ้นละ?]

[จริงๆแล้ว……]

ฉันบอกเขาอย่างตรงไปตรงมาว่าเกิดอะไรขึ้น

มันคงเป็นเรื่องราวที่ยากมากสำหรับโทวะคุง มันเป็นเรื่องแย่มากที่ต้องพูดคุยเรื่องนี้กับผู้ชายในวัยเดียวที่เจอกันครั้งแรก

เมื่อโทวะคุงได้ยินสิ่งที่ฉันจะพูด เขาก็กอดอกแล้วถอนหายใจราวกับว่าเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะทำเช่นนั้นได้

[….สิ่งที่เธอทำมันยากมากเลยนะ]

ตอนนั้นถ้าฉันโตกว่านี้ฉันคงจะหัวเราะไปแล้ว แต่ตอนนั้นฉันยังเด็กอยู่ ฉันเลยอยากจะร้องไห้อีกครั้ง

โทวะคุงตื่นตระหนกมากเมื่อเห็นฉันน้ำตาไหลอีกครั้ง และเขารีบวิ่งไปรอบๆ เพื่อดูว่าเขาจะทำอะไรได้บ้าง

จากนั้นเขาก็มองดูบางอย่างที่ทำให้เขาเหมือนนึกอะไรออก นั่นคือลูกฟุตบอลที่เขาใช้เท้ากลิ้งไปมาขณะเดินเข้ามาในสวนสาธารณะ

[เฮ้ ดูนี้สิ]

[เอ๊ะ?]

โทวะคุงพูดและเริ่มยกลูกบอล

ฉันเคยเห็นมันตามทีวี ดังนั้นฉันจึงรู้ว่าสิ่งที่เขาทำคือการเดาะบอลไม่ให้มันตกลงพื้น

แต่ฉันเคยเห็นแค่ในทีวีที่มีแต่คนดังๆเท่านั้น และฉันไม่เคยเห็นมันใกล้ๆแบบนี้มาก่อน

[ฮะ! โฮ! เป็นไง!]

[ว้าว! น่าทึ่งมากเลย]

ฉันไม่รู้เกี่ยวกับฟุตบอลมากนัก แต่สิ่งที่โทวะคุงทำมันดูน่าทึ่งสำหรับฉัน และฉันรู้ว่าเขาพยายามให้กำลังใจฉันในแบบของเขา ฉันก็เลยมีความสุขมาก

โทวะคุงไม่เคยทำบอลตกลงพื้นเลยหลังจากนั้น และเมื่อเขาจบการเดาะบอลด้วยท่าทางเท่ๆในช่วงท้าย ฉันก็ปรบมือโดยไม่รู้ตัว

[เจ๋งเลย! มันสุดยอดมาก!]

จากนั้นเขาก็มองดูบางอย่างที่ทำให้เขาเหมือนนึกอะไรออก นั่นคือลูกฟุตบอลที่เขาใช้เท้ากลิ้งไปมาขณะเดินเข้ามาในสวนสาธารณะ

[เฮ้ ดูนี้สิ]

[เอ๊ะ?]

โทวะคุงพูดและเริ่มยกลูกบอล

ฉันเคยเห็นมันตามทีวี ดังนั้นฉันจึงรู้ว่าสิ่งที่เขาทำคือการเดาะบอลไม่ให้มันตกลงพื้น

แต่ฉันเคยเห็นแค่ในทีวีที่มีแต่คนดังๆเท่านั้น และฉันไม่เคยเห็นมันใกล้ๆแบบนี้มาก่อน

[ฮะ! โฮ! เป็นไง!]

[ว้าว! สุดยอด]

ฉันไม่รู้เกี่ยวกับฟุตบอลมากนัก แต่สิ่งที่โทวะคุงทำมันดูน่าทึ่งสำหรับฉัน และฉันรู้ว่าเขาพยายามให้กำลังใจฉันในแบบของเขา ฉันก็เลยมีความสุขมาก

โทวะคุงไม่เคยทำบอลตกลงพื้นเลยหลังจากนั้น และเมื่อเขาจบการเดาะบอลด้วยท่าทางเท่ๆในช่วงท้าย ฉันก็ปรบมือโดยไม่รู้ตัว

[เจ๋งเลย! ฉันพึ่งเห็นอะไรแบบนี้กับตาเป็นครั้งแรกเลย!]

[ฮ่าฮ่าขอบคุณนะ! แต่ฉันก็เทียบพวกผู้ใหญ่ไม่ได้หรอกนะ]

[ไม่ ไม่ใช่! มันเจ๋งจริงๆนะ!]

[…..ฮิฮิ ขอบคุณนะ!]

เมื่อนึกย้อนกลับไป นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พูดคุยแบบนี้กับเด็กผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ชูคุง

ความสดชื่นจากเขาแผ่ซ่านไปทั่วหน้าอกของฉัน และบางสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้ก็เติมเต็มหัวใจของฉัน

[อะ ฉันนึกที่ดีๆออกแล้ว เธออยากไปกับฉันไหม?]

[ได้สิ! ฉันไปด้วย!]

ฉันพยักหน้าตามคำแนะนำของโทวะคุง ฉันก็เลิกคิดถึงชูคุงหรือแม่ของฉันอีกต่อไป

โทวะคุงจับมือฉันแล้วพาฉันไปสถานที่ต่างๆ แต่ที่ๆทำให้ฉันประทับใจที่สุดคือเกมเซนเตอร์

[เฮ้ โทวะนั้นเพื่อนหรือแฟนนายเหรอ?]

[ลุง อย่าพึ่งมาขัดจังหวะน่า!]

[ฮาฮา โทษที โทษที….!]

ฉันสงสัยว่าคนที่ดูแลร้านอาร์เคดนั้นเป็นคนรู้จักของโทวะหรือเปล่า และตั้งแต่วินาทีแรกที่ฉันพบเขา ฉันสัมผัสได้ว่าพวกเขาเข้ากันได้ดีมากถึงขนาดล้อกันเบาๆ แบบนี้ด้วยซ้ำ

ให้ความรู้สึกเป็นกันเองราวกับเป็นพ่อลูกกัน บรรยากาศรอบๆพวกเขาสนุกสนานกว่าที่ฉันจินตนาการไว้ และฉันก็หยุดหัวเราะไม่ได้

[เห็นมะ เธอหัวเราะเยาะลุงเพราะลุงมันงี่เง่า]

[ฉันไม่อยากถูกเรียกว่าคนงี่เง่าโดยเด็กตัวกะเปี๊ยกเหรอนะ?]

[แม่ผมก็เรียกลุงว่าไอ้โง่เหมือนกัน]

[มีมิจัง เธอนี่แย่จริงๆ!]

[ฟุฟุ…..อ๊ะ!]

เป็นการคุยกันที่น่าทึ่งจริงๆ

โทวะคุงล้อเลียนเขา และเขาก็โต้ตอบ และฉันก็หัวเราะพวกเขา และโทวะคุงก็หน้าแดงราวกับเขินอาย……และมันก็สนุกจริงๆ

[…….ที่นี่มีตู้เกมอยู่เยอะเลย]

เกมอาร์เคดเป็นสถานที่ที่ฉันไม่รู้จัก

ฉันเชื่อว่ามีนักเรียนชั้นประถมและเด็กผู้หญิงไม่มากนักที่มาที่นี่

มีหลายสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ แต่ฉันเล่นอย่างสุดกำลังประมาณหนึ่งชั่วโมงในขณะที่โทวะคุงสอนฉันหลายอย่าง

[…..อา]

แต่เวลาแห่งความสนุกกำลังจะสิ้นสุดลง

เมื่อฉันเห็นนาฬิกาบนผนัง ฉันคิดว่าถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว เลยบอกโทวะคุงว่าฉันต้องกลับบ้าน

ฉันมีความสุขมากที่ได้พบเขา และเขาบอกว่าเขาจะพาฉันกลับบ้านเพื่อเป็นการขอโทษที่พาฉันมาที่นี่

[….อุ่นจัง]

ความอบอุ่นจากมือของโทวะคุงที่จับมือฉันไว้ถูกส่งมาให้ฉัน ฉันไม่อยากปล่อยมือเขาเลย

[…..]

ในเวลานี้ฉันสังเกตเห็นด้วยว่าความอบอุ่นที่มาจากมือของเขาทำให้ฉันเริ่มรู้สึกกังวล

บ้านของฉันอยู่ใกล้ๆนี้แล้วและในเวลานั้น โทวะคุงก็หยิบของบางอย่างออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ฉัน

มันคือพวงกุญแจหมี……ซึ่งขอพูดเลยนะมันน่าเกลียดมาก

[ฉันไปเอาเจ้านี้ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอมัวสนใจอยู่กับเกม เธอเอามันไปทิ้งได้นะถ้าเธอไม่ต้องการ]

[ฉันไม่ทิ้งมันไปหรอกนะ!]

ฉันรับพวงกุญแจแล้วถือไว้ที่หน้าอก

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันได้รับของขวัญแบบนี้ แต่ถึงกระนั้น ของขวัญที่ฉันได้รับจากโทวะคุงก็อบอุ่นยิ่งกว่าสิ่งใดที่ฉันเคยได้รับมาก่อน

[ขอบคุณนะโทวะคุง!]

[….อ-โอ้]

โทวะคุงน่ารักมากและดูเขาจะอายเขาเลยเอามือเกาแก้ม และฉันก็ตื่นเต้นมากที่ได้เห็นเขาแบบนั้น

เป็นเรื่องน่าเศร้ามากที่คิดว่าเวลาของฉันกับเขาซึ่งพบกันเป็นครั้งแรกในวันนี้จะต้องจบลงในไม่ช้า และแม้ว่าฉันอยากให้เวลานี้ยาวนานกว่านี้ แต่ก็เป็นไปไม่ได้

บ้านของฉันอยู่ใกล้ๆนี้แล้วและในเวลานั้น โทวะคุงก็หยิบของบางอย่างออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ฉัน

มันคือพวงกุญแจหมี……ซึ่งขอพูดเลยนะมันน่าเกลียดมาก

[ฉันไปเอาเจ้านี้ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอมัวสนใจอยู่กับเกม เธอเอามันไปทิ้งได้นะถ้าเธอไม่ต้องการ]

[ฉันไม่ทิ้งมันไปหรอกนะ!]

ฉันรับพวงกุญแจแล้วถือไว้ที่หน้าอก

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันได้รับของขวัญแบบนี้ แต่ถึงกระนั้น ของขวัญที่ฉันได้รับจากโทวะคุงก็อบอุ่นยิ่งกว่าสิ่งใดที่ฉันเคยได้รับมาก่อน

[ขอบคุณนะโทวะคุง!]

[….อ-โอ้]

โทวะคุงน่ารักมากและดูเขาจะอายเขาเลยเอามือเกาแก้ม และฉันก็ตื่นเต้นมากที่ได้เห็นเขาแบบนั้น

เป็นเรื่องน่าเศร้ามากที่คิดว่าเวลาของฉันกับเขาซึ่งพบกันเป็นครั้งแรกในวันนี้จะต้องจบลงในไม่ช้า และแม้ว่าฉันอยากให้เวลานี้ยาวนานกว่านี้ แต่ก็เป็นไปไม่ได้

[….]

แม่ของฉันและชูกำลังตื่นตระหนกอยู่หน้าบ้านของฉัน

ฉันแน่ใจว่าเธอกำลังมองหาฉัน แต่เธอคงจะโกรธแน่นอนถ้าฉันมุ่งหน้าไปที่นั่นตอนนี้ ……โทวะคุงจับมือฉันเบาๆอีกครั้ง เพราะฉันไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้

[มันจะต้องโอเค ไปกันเถอะ]

[……จ้ะ]

ฉันพยักหน้าให้โทวะคุงซึ่งยิ้มให้ฉันและบอกว่าไม่เป็นไร แล้วมุ่งหน้าไปหาแม่ของฉัน

ชูคุงและโคโตเนะจังวิ่งมาหาฉันเมื่อเห็นฉัน และบรรดาแม่ๆที่คอยดูพวกเขาก็เดินตามหลังมา

[ผมขอโทษครับ ผมพาอายานะไปแถวๆนี้ เราเล่นกันเพลินไปหน่อยเลยไม่ได้ดูเวลา ขอโทษจริงๆครับ ผมผิดเองครับ]

โทวะอธิบายสถานการณ์

จริงๆมันควรจะเป็นความผิดของฉันทั้งหมด แต่คำพูดเหล่านี้ของโทวะคุงเหมือนกับบอกว่าเป็นความผิดของเขา และแม่ของฉันก็จ้องมองเขาราวกับว่าทั้งหมดเป็นความผิดของโทวะคุงที่ฉันหายตัวไป

[คือ…….]

ฉันพยายามพูดเสียงดังว่าฉันเองก็ผิด แต่โทวะคุงก็หยุดฉันไว้

เขากระซิบบอกฉันอีกครั้งว่าไม่เป็นไร แล้วมองย้อนกลับไปที่บรรดาแม่ๆ ที่เป็นผู้ใหญ่มากกว่าเขามาก

อย่างที่คาดไว้ พวกแม่ๆ ไม่อยากตะโกนใส่โทวะคุงซึ่งเรียนอยู่ชั้นประถม และตอนนั้นไม่มีใครพูดอะไรเลย แต่เมื่อกลับมาถึงบ้าน พวกเขาก็สั่งไม่ให้ฉันเจอโทวะคุงหรือเล่นกับเขาอีกเลย

[โทวะคุง…..เขาเจ๋งมาก]

ตอนที่โทวะคุงปกป้องฉันต่อหน้าแม่ ฉันคิดว่าเขาเท่มาก

ฉันกำลังจะจบวันด้วยความรู้สึกที่แตกต่างจากปกติเมื่อฉันแตะพวงกุญแจที่โทวะคุงมอบให้ฉัน และนึกย้อนกลับไปถึงการเผชิญหน้าในวันนี้

ชูคุงและโคโตเนะจังดูเหมือนจะพูดอะไรกับฉัน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ใจฉันเย็นลง

[โทวะคุง ฉันจะได้เจอนายอีกเมื่อไหร่กัน?]

ฉันลากับโทวะคุงโดยไม่ได้ขอข้อมูลติดต่อไว้ เราจะพบกันอีกไหม?

ฉันสงสัยว่าเราจะได้พบกันอีกหรือไม่ แต่ทั้งหมดกลับเป็นความกลัวที่ฉันคิดไปเอง

[เอ๊ะ? อายานะจัง?]

[โทวะคุง?!]

ฉันไม่รู้ว่าเราเรียนโรงเรียนประถมเดียวกัน

เรื่องราวของโทวะคุงและฉันจึงเริ่มต้นจากจุดนี้ เราใช้เวลาในโรงเรียนร่วมกันบ่อยขึ้น

และชูคุงก็มาร่วมกับเรา และเราสามคนก็จะใช้เวลาร่วมกันเสมอ