เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 504 ซูมู่ชิง ฉันยอมรับฉินหงเหยียนได้

ตอนที่ 504 ซูมู่ชิง : ฉันยอมรับฉินหงเหยียนได้!

เห็นเย่เฉินโดนตบ ซูมู่ชิงก็เจ็บแปลบหัวใจ รีบร้อนคว้ามือมารดาแล้วห้าม “แม่คะ แม่ทำอะไรน่ะคะ ลงไม้ลงมือทำร้ายเขาทำไมคะ?”

เหมือนว่าจางเชี่ยนจือยังไม่หายโกรธ “ฉันทำไม! เขาทรยศแก เดี๋ยวเขาจะกลับไปคืนดีกับคนรักเก่าแล้ว ทิ้งแก แม่ตบเขาแค่ฉาดเดียวยังน้อยไป!”

ที่นี่คือบ้านของเย่เฉิน เย่เฉินสามารถตบหน้าแม่ยายคืนได้ แต่เห็นแก่หน้าของซูมู่ชิง เขาจึงไม่ทำแบบนี้

สำหรับผู้หญิงแล้ว การที่เขาทำแบบนี้ก็ถือว่าเกินไปมาก!

เขาไม่สามารถรับปากได้ว่าคราวหน้าที่เจอฉินหงเหยียนเขาจะทำเหมือนอีกฝ่ายเป็นคนแปลกหน้าได้

เขาไม่สามารถสัญญาว่าตนเองจะไม่มีอะไรกับฉินหงเหยียน บางทีวันแรกที่เจอหน้ากันสองคนอาจจะร่วมทำอะไรๆ ต่อมิอะไรกันด้วยซ้ำไป แล้วอาจจะสวมเขาให้ซูมู่ชิง

จางเชี่ยนจือชี้หน้าเย่เฉินแล้วกล่าว “ฉันไม่อนุญาตให้แกไป! ภารกิจครั้งนี้ฉันก็ไม่ให้แกรับ แกรีบไปหาคุณปู่แกเลยนะ ไปบอกเขาว่าแกไม่ขอทำภารกิจนี้!”

เย่เฉินไม่ชอบที่แม่ยายสั่งให้ตนเองทำนั่นนี่ เขารู้สึกผิดกับภรรยา แต่ไม่ใช่กับแม่ยาย!

เย่เฉินอุ้มจางเชี่ยนจือขึ้นทันที!

สีหน้าจางเชี่ยนจือแดงก่ำ เมื่อโดนลูกเขยตนเองอุ้มแบบนี้ ก็รู้สึกเขินอายมากทีเดียว หล่อนดิ้นรนแล้วตะโกน “แก… แกคิดจะทำอะไร ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้”

เย่เฉินไมได้อยากจะแต๊ะอั๋งหล่อน ถ้าหากว่าคิดล่ะก็คืนวันนั้น ในวิลล่าของซูเจิ้นหาง หล่อนคงจะเสร็จเย่เฉินไปแล้ว

“เอาตัวคุณออกไปไงครับ”

เย่เฉินกกล่าวเสียงเย็น

หลังจากนั้นก็เดินตรงออกไปนอกห้อง

จางเชี่ยนจือตะโกนโวยวายอยู่ตรงทางเดิน “ไร้มารยาท ไร้มารยาทจริงๆ เย่เฉินแกมันเนรคุณ กล้าเสียมารยาทกับแม่ยายอย่างฉัน! คนตระกูลเย่ไม่มาสนใจลูกหลานตัวเองหน่อยหรือไง”

และในเวลานี้เองเย่เทียนที่ได้ยินเสี่ยงก็เดินมา เห็นเย่เฉินอุ้มจางเชี่ยนจือก็ตอบ “น้องสามเกิดอะไรขึ้น? นายอุ้มคุณน้าจะทำอะไร?”

เย่เฉินวางแม่ยายลงแล้วกล่าวว “พี่ใหญ่ครับ รบกวนพี่ช่วยเฝ้าแม่ยายผมหน่อย อย่าให้หล่อนมาก่อเรื่องที่ห้องผม ผมมีเรื่องจะคุยกับมู่ชิงตามลำพัง”

พูดจบเย่เฉินก็เดินกลับห้องไป

แต่สิ่งที่ทำให้เย่เฉินประหลาดใจก็คือในตอนนี้ซูมู่ชิงกำลังช่วยเขาเก็บกระเป๋า!

ในฐานะที่เป็นภรรยาของเย่เฉิน หล่อนกลับไม่ห้ามเขา ไม่ขัดขวางเขาเหมือนจางเชี่ยนจือเมื่อครู่

ทว่ายังช่วยเขาเก็บกระเป๋าด้วยซ้ำไป

“มู่ชิง…”

ซูมู่ชิงเห็นเย่เฉินกลับมา ค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วกล่าวเสียงนุ่มนวล “ที่รัก คุณทำใจสบายๆ แล้วไปตามหาพี่หงเหยียนเถอะค่ะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าทำไมหล่อนถึงต้องไปจากคุณ แต่ฉันรู้ว่าในใจของหล่อนยังต้องชอบคุณอยู่ ฉันเองก็รู้ว่าคุณจะต้องยังลืมหล่อนไม่ลง!”

เย่เฉินลูบมือนุ่มนิ่มของภรรยาเบาๆ “ขอโทษด้วยนะครับ”

ทันใดนั้นเองจู่ๆ ก็มีน้ำตาหยดลงบนใบหน้าของซูมู่ชิงร่วงแหมะลงบนมือของเย่เฉินที่กอบกุมมือหล่อนอยู่ “ที่รัก ได้อยู่กับคุณแบบมีความสุขแบบนี้มาตลอดทั้งเดือน ได้มาที่บ้านคุณด้วย ฉันเองก็ดีใจมากแล้ว แล้วก็พอใจมากด้วย ถ้าหากมีวันหนึ่ง คุณไม่ต้องการฉันแล้ว ฉันก็ไม่มีอะไรเสียดายค่ะ”

น้ำตาของซูมู่ชิงทะลักหลั่งไหลออกมา หล่อนกล่าวคำพูดที่ฟังแล้วแสนใจกว้างนี้ด้วยเสียงสะอึกสะอื้น ทำให้เย่เฉินเจ็บแปลบหัวใจที่ได้ยิน!

“มู่ชิง ผมเคยทำร้ายคุณไปครั้งหนึ่งแล้ว จะให้ทำอีกเป็นครั้งที่สองได้ยังไงล่ะ? ผมไม่มีทางไม่ต้องการคุณ แต่ว่าหงเหยียนเองก็สำคัญมากสำหรับผม ที่รัก ถ้าผมเจอตัวหงเหยียน… คุณจะยอม…”

เย่เฉินอยากจะถามหญิงสาวว่าหล่อนจะยอมรับอีกฝ่ายได้หรือไม่ เขาอยากจะมีพวกหล่อนทั้งสองคนพร้อมๆ กัน

แต่เขากลับไม่กล้าเปิดปากเอ่ยออกมา

อย่างไรเสียตอนนี้ใครๆ ก็ยึดผัวเดียวเมียเดียว

เหมือนสองปีก่อน ตอนเย่เฉินยังไม่หย่ากับหวังเจียเหยา ถ้าจู่ๆ หล่อนถามเย่เฉินว่าเขาจะยอมรับให้หล่อนมีฟางเชาอีกคนได้หรือไม่?

เย่เฉินคงจะโกรธจนฆ่าคนได้!

คำพูดประเภทนี้ คำขอร้องแบบนี้ ออกจะเกินไปหน่อยสำหรับชายหญิงที่รักในเกียรติและศักดิ์ศรี!

ทว่าซูมู่ชิงกลับชิงตอบ “ฉันยินดีค่ะ! ขอแค่ได้อยู่กับคุณ ให้ฉันเป็นภรรยาคนที่สองรองจากฉินหงเหยียนก็ได้! เย่เฉิน ฉันไม่เหมือนกับฉินหงเหยียนและหวังเจียเหยานะคะ หล่อนทิ้งคุณ ไม่ชอบคนอื่นได้ มีลูกกับผู้ชายคนอื่นได้ แต่ฉัน ชีวิตนี้ของฉันชอบได้แค่คุณ โรคของฉันทำให้ฉันไม่สามารถใช้ชีวิตกับผู้ชายคนอื่นได้ ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ…”

คำพูดนี้ของซูมู่ชิงทำให้เย่เฉินทั้งสงสารหล่อนแต่ก็ซาบซึ้งในความรักของหล่อนไปพร้อมกัน

เขาดึงหญิงสาวเข้ามากอด แล้วลสางเรือนผมนุ่มนิ่ม “ที่รัก ผมไม่ทิ้งคุณหรอกครับ ผมสัญญา”

เย่เฉินคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าซูมู่ชิงจะยอมให้ตนเองมีคนอื่น

คำพูดแบบนี้ทำให้เย่เฉินไม่ต้องกังวลในว่าระหว่างซูมู่ชิงและฉินหงเหยียนเขาควรจะเลือกใครแล้ว!

……

ในตอนนี้จางเชี่ยนจือและเย่เทียนก็เริ่มปรึกษาหารือกัน

เย่เทียนถาม “คุณทะเลาะกับน้องสามใช่ไหม? เพราะอะไรล่ะ? ทำน้องผมไล่คุณออกมาแบบจริงจังขนาดนี้ปกติเขานับถือคุณออกจะตายไป”

จางเชี่ยนจือกล่าวอย่างไม่พอใจ “คุณพูดถูก เย่เฉินเนี่ยยังรักฉินหงเหยียนอยู่จริงๆ ด้วย! เขาจะเก็บกระเป๋าไปตามหาฉินหงเหยียน!”

เย่เทียนมีท่าทีมึนตึง “ไม่จริงมั้งครับ? ตอนนี้ฉินหงเหยียนอยู่กับเย่เซวียนนี่นา เขาเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าฉินหงเหยียนอยู่ที่ไหน”

จางเชี่ยนจือกล่าว “คุณปู่ของคุณให้ภารกิจใหม่กับเขาก็คือไปตามหาเย่เซวียน! ตอนนี้เขาจะได้กลับไปตามหาคนรักเก่าของเขาอย่างเปิดเผยแล้ว!”

“คุณว่ายังไงนะครับ? ภารกิจใหม่ที่คุณปู่มอบหมายให้เขาไปทำก็คือการตามหาเย่เซวียนเหรอครับ?” ทันใดนั้นเองเย่เทียนก็โวยวาย

จางเชี่ยนจือกล่าว “ใช่แล้ว เย่เฉินเพิ่งจะพูดตอนอยู่ในห้อง มีอะไรเหรอ”

เหมือนว่าเย่เทียนจะไม่พอใจอย่างมาก เขาวิ่งลงไปที่ห้องเย่ฉงไห่ทันที

ก๊อก ก๊อก

“คุณปู่!”

เย่เทียนเคาะประตูห้องคุณปู่ แล้วเดินเข้าไปก่อนจะโวยวาย “คุณปู่ครับ ภารกิจใหม่ที่คุณปู่ยกให้เย่เฉินคือให้เขาไปตามหาเย่เซวียนใช่ไหมครับ?”

เย่ฉงไห่พยักหน้ารับ “ใช่ ปู่ให้เสี่ยวเฉินเอาตัวเขากลับมา”

เย่เทียนโวยวาย “หาตัวเย่เซวียน จับเขากลับบ้าน ผมกำลังรับผิดชอบเรื่องนี้อยู่ชัดๆ ทำไมคุณปู่ถึงได้ยกภารกิจนี้ให้น้องสามได้ล่ะครับ?”

เเย่ฉงไห่กล่าวเสียงเย็น “เสี่ยวเทียน หลานหาเย่เซวียนมาพักใหญ่แล้ว ใช้คนของตระกูลเราไปมากถึงขนาดที่ต้องให้ตำรวจของแต่ละประเทศช่วยหลานตามจับเขา แต่ว่าหลานก็ยังไม่ได้ข่าวคราวของเย่เซวียนเลย ดังนั้นปู่เลยอยากให้เย่เฉินลองดู”

สีหน้าเย่เทียนไม่สู้ดี คำพูดนี้ของคุณปู่สื่อว่าเขาสงสัยในความสามารถของเย่เทียนชัดๆ ว่านานขนาดนี้แล้วยังจับตัวเย่เซวียนไม่ได้

เย่เทียนกล่าว “เย่เซวียนเขาเจ้าเล่ห์ แล้วยังรู้เรื่องวิธีการสะกดรอยตามรอยของที่บ้านเราเป็นอย่างดี พวกเราเรียนมาจากอาจารย์คนเดียวกัน เขามีจูเชว่คอยช่วย นอกเสียจากว่าคุณปู่จะลบชื่อเขาออกจากตระกูลเย่ ไม่ให้เขาใช้ทรัพยากรของที่บ้านเรา ไม่อย่างนั้นผมไม่มีทางเจอตัวเขาแน่! คราวนี้ผมส่งไป๋หู่ไปที่เติร์กมินิสถาน เขาอยู่ที่นั่นแท้ๆ แต่หน่วยงานที่นั้นยังช่วยเขาปกปิดโกหกด้วยซ้ำ!”

เย่ฉงไห่กล่าวเสียงเรียบ “หลานชาย จะให้ปู่ตัดขาเขาแล้วดูว่าหลานกับเขาใครจะไปได้ไกลกว่ากันหรอกนะ ทรัพยากรทั้งหมดหลานมีเท่ากัน ถ้าล้มเหลวก็อย่าหาข้ออ้างเลย”

เย่เทียนกำหมัดแน่น อย่างไม่พอใจ

เขาจับตัวเย่เซวียนไม่ได้ แล้วเย่เฉินจะจับเขามาได้เหรอ?

“เรื่องที่ผมทำไม่ได้ น้องสามไม่มีทางทำได้!”