เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 511 ผมเป็นเจ้าของที่นี่
ตอนที่ 511 ผมเป็นเจ้าของที่นี่!
เย่เฉินเองก็ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของวงการบันเทิงเมื่อได้ยินพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ตัวเล็กๆ ของบริษัทเอ็นเตอร์เทนเมนท์ในเกาหลีกลับกล้ามาดูถูกวงการบันเทิงของประเทศตัวเองแบบนี้ มันน่าโมโหจริงๆ!
พูดในเรื่องวงการบันเทิงประเทศเกาหลีไม่ใช่เบอร์หนึ่งของโลกเสียหน่อย เป็นแค่น้องน้อยเท่านั้นเมื่อเทียบกับประเทศอเมริกา
ต่อให้เป็นผู้กำกับของฮอลีวูด หรือว่าจะดาราศิลปินเบอร์ใหญ่ก็ยังไม่กล้าพูดกับเย่เฉินแบบนี้!
“ครับ!”
พวกซีกวาอาจจะทำอะไรอย่างอื่นไม่ค่อยได้ แต่เรื่องทำลายข้าวของเป็นเรื่องที่ชำนาญที่สุดแล้ว
พูดแล้วซีกวาก็ลงมือทุบเคาน์เตอร์ของบริษัท GE เป็นอย่างแรก
โลโก้ของบริษัทที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์ก็โดนทุบหักไปทันที
หญิงสาวที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์คิดไม่ถึงว่าพวกเขาทุบบริษัทจริงๆ
“รปภ.! รปภ.!”
สาวน้อยคนนั้นตะโกนเรียกหารปภ.ของตึก แล้วรปภ.ในชุดยูนิฟอร์มรูปร่างกำยำหลายคนก็เดินมาทันที
สาวคนนั้นรีบร้อนกล่าว “พี่รปภ.สองคนรีบเข้ามาขวางพวกเขา พวกเขาเป็นพวกอันธพาลมาจากเมืองจีนอยากจะเจอศิลปินในบริษัทเรา เพราะไม่เจอเขาก็ทุบบริษัทเรา รบกวนพวกคุณช่วยไล่พวกเขาออกไปด้วย! เชิญแจ้งตำรวจได้เลย ส่งพวกเขาไปสถานีตำรวจ!”
ทันทีที่รปภ.ได้ยินแล้วถือกระยองออกมาเดินย่างสามขุมมาหาซีกวาที่กำลังทุบข้าวของ
“หยุดเดี๋ยวนี้!” รปภ.ตวาด
ล่ามตะโกนใส่ซีกวาอย่างร้อนรน “รปภ.บอกให้คุณหยุดเดี๋ยวนี้!”
ซีกวาเผชิญหน้ากับรปภ.สองคนแล้วกลับดูถูก “คนที่จะสั่งให้ฉันหยุดมือได้มีแค่คุณชายเย่เท่านั้น พวกเขาสองคนเป็นใคร ไร้สาระจริงๆ กล้าห้ามฉันด้วยเหรอ? ถามพวกเขาสิว่าเคยได้ยินไหมว่าประเทศเกาหลีจะวุ่นวายไหม ขึ้นอยู่กับพี่กวา!”
ล่ามชะงักทันทีแล้วเย่เฉินกล่าว “บอกรปภ.ไปเลยว่าฉันเป็นเจ้าของของตัวตึก ทั้งหมดในตึกหลังนี้เป็นของฉัน รวมถึงพวกเขาด้วย”
ล่ามอธิบายให้รปภ.ฟัง
หลังจากที่หญิงสาวชาวเกาหลีได้ยินแล้วก็กล่าวกับรปภ. “อย่าฟังพวกเขาพูดเหลวไหล เขาเป็นคนไม่มีมารยาทแบบนี้ จะเป็นเจ้าของตึกหลังนี้ได้ยังไง! เจ้าของตึกนี้จะต้องเป็นเศรษฐี เขาเหมือนหรือไง?”
รปภ.กลับสงสัย เพราะในช่วงก่อนหน้านี้พวกเขาเพิ่งจะได้รับคำสั่งจากหัวหน้าบอกว่าตึกนี้โดนชาวชาวจีนแซ่เย่ซื้อไปแล้ว
แถมยังกำชับด้วยว่าให้พวกเขาตั้งใจทำงานกันสักหน่อย ถ้าหากว่าเจอคนแซ่เย่มาจากที่จีน นั่นก็คือหัวหน้าของพวกเขา อย่าให้เจ้าของมาเจออะไรไม่ดีเข้า ไม่อย่างนั้นพวกเขาเตรียมโดนไล่ออกเลย
ยามคนหนึ่งมองเย่เฉินตั้งแต่หัวจรดเท้า ถามอย่างระมัดระวัง “ขอโทษนะครับ คุณชื่ออะไร?”
“เย่เฉิน!”
“แซ่เย่จริงๆ ด้วย”
รปภ.สองคนลนลานในทันที พวกเขารู้แค่ว่าเจ้าของแซ่เย่ แต่ไม่รู้ชื่อจริงของอีกฝ่าย
“คุณรบกวนรอสักครู่ เดี๋ยวผมจะไปเรียกหัวหน้าผมมา”
ไม่นานนักก็มีชายดูสูงวัยเล็กน้อย แล้วรปภ.ทั้งสองคนก็รายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
หัวหน้ารปภ.คนนี้เดินมาหาเย่เฉินแล้วก้มหัวทำความเคารพเขา “คุณคือเจ้าของคนใหม่ของตึกหลังนี้ คริส คุณเย่เฉินใช่ไหมครับ?”
เย่เฉินพยักหน้ารับ
หัวหน้ารปภ.ถาม “พอจอขอดูเอกสารประจำตัวคุณหน่อยได้ไหม? ขอโทษด้วยนะครับ เราเองก็กังวล ถ้ามีคนปลอมแปลงตัวเป็นคุณแล้วพังตึกคงจะไม่ดี”
เย่เฉินเองก็ไม่ได้ติดใจอะไร เขาส่งเอกสารประจำตัวของตนเองให้เขาดู
แล้วจึงส่งพาสปอร์ตของเขาให้รปภ.ดู
หัวหน้ารปภ.เห็นเข้าแล้วแล้วค้อมตัวลง 90 องศา “ยินดีต้อนรับท่านประธานมาตรวจการทำงานครับ!”
รปภ.ทั้งสองคนที่เดินขึ้นมาก่อนใบหน้าซีดเผือด โชคดีที่ไม่ได้ลงไม้ลงมือ ไม่อย่างนั้นพวกเขาจบเห่แน่
“ยินดีต้อนรับครับท่านประธาน!”
รปภ.ทั้งสองคนประสานเสียง
แล้วหญิงสาวคนนั้นก็สับสนไป “เขา…เขาคือท่านประธานเหรอ?”
เย่เฉินหันมองหญิงสาวชาวเกาหลี “บริษัทของพวกคุณเช่าที่ตึกผม แถมไม่ยอมให้ผมเข้าไปด้านใน ผมว่าพวกคุณคงอยากย้ายที่ตั้งบริษัท! รีบเรียกผู้บริหารของพวกคุณมาไม่อย่างนั้นผมจะทุบบริษัทนี้เสีย!”
สาวคนเดิมไม่กล้าขัดขืนอีก “ค่ะ ฉันจะโทรหาเขาเดี๋ยวนี้ รบกวนช่วยระงับโทสะด้วย ฉันต้องขอโทษเรื่องก่อนหน้านี้ด้วยนะคะ!”
พอรู้ว่าเย่เฉินเป็นใคร สาวคนนั้นก็มีท่าทีดีขึ้น
มนุษย์เงินเดือนอย่างหญิงสาวล่วงเกินคนในระดับเย่เฉินเข้า เพียงคำพูดเดียวของเย่เฉินก็อาจจะทำให้หล่อนตกงานได้ ถึงขนาดที่ว่าชีวิตนี้อาจจะหางานดีๆ ไม่ได้อีก
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ซงซึงซูผู้บริหารของบริษัท GE ก็พาจีจอนฮีมาที่บริษัท
ซงซึงซูพาล่ามมาด้วย ทันทีที่เดินผ่านประตูห้องโถงแล้วกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “แหมๆ นี่มันท่านประธานเย่เฉินผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด อายุน้อยที่สุด หล่อที่สุดและมีความสามารถที่สุดในประเทศจีนใช่ไหมเนี่ย? ทำไมคุณถึงได้ร่อนเร่มาไกลถึงเกาหลีเหรอครับ? ก่อนที่่คุณจะมาก็น่าจะโทรหาผมก่อนนะครับ แจ้งผมก่อน ผมจะได้ส่งคนไปรับคุณครับ”
แค่ปราดตาดูก็รู้ว่าซงซึงซูเป็นพวกปากปาศรับน้ำใจเชือดคอ เขาเอื้อมมือมากุมมือเย่เฉิน
เย่เฉินจับมืออีกฝ่ายแล้วกล่าว “ท่านประธานซง ก่อนที่ผมจะมา โทรหาคุณแล้ว แต่คุณไม่รับน่ะสิ”
ซงซึงซูทำหน้าเหราหรา “เหรอครับ? มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอครับ? จะต้องเป็นเพราะสัญญาณเน็ตแน่ๆ! คุณไม่รู้หรอกว่าสัญญาณอินเตอร์เน็ตในประเทศเราช่วงนี้แย่ขนาดไหน จริงสิครับ ผมได้ยินเด็กที่เคาน์เตอร์บอกว่าทั้งตึกนี้เป็นของท่านประธานใช่ไหมครับ? ทำไมเราดวงสมพงศ์กันจังเลยล่ะ! บริษัทของเราเลือกที่นี่ จ้างอาจารย์มาตั้งเยอะ ใช้เงินไปก็มาก ท่านประธานเย่จะฉีกสัญญาไล่เราไม่ได้นะครับ!”
เย่เฉินแค่นเสียง เขาไม่คุยกับซงซึงซูต่อ แต่หันมองชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาคนนั้นแทน
นั่นคือจีจอนฮีชายในฝันของฉินเสี่ยวตั่ว!
“หมอนี่หล่อจริงๆ ด้วย”
ด้วยส่วนสูงที่มากกว่า 180 ซม. ใบหน้าที่หล่อเหลา สวมใส่เสื้อผ้ามีสไตล์
ถึงแม้ว่าจีจอนฮีจะโตกว่าเย่เฉินมาก แต่มองไม่ออกเลยว่าเขาแก่กว่ามาก
จำต้องยอมรับว่าดาราของประเทศนี้ทำให้สาวๆ ของประเทศจีนหลงใหลก็เป็นเรื่องเข้าใจได้
พวกเขาให้ความสำคัญกับการดูแลตัวเองและเสื้อผ้ากว่าผู้ชายชาวจีน
“สวัสดีครับ ผมคือจีจอนฮี”
จีจอนฮีค้อมตัวทำความเคารพเย่เฉิน
ซีกวาเห็นดาราหนุ่มน้อยก็มีสีหน้าไม่พอใจ “คุณชายเย่บอกให้นายพูดแล้วเหรอ? แต๋วจัง เป็นผู้ชายแล้วแต่งหน้าทำไม!”
ฉินเสี่ยวตั่วเป็นนางฟ้าในดวงใจของซีกวา เขารู้ว่าตนเองไม่คู่ควรกับหญิงสาวดังนั้นถึงได้อยากให้เจ้านายตัวเองตกร่องปล่องชิ้นกับหญิงสาว
เขาจะไม่โวยวายเลยขอแค่เย่เฉินเป็นคนได้ฉินเสี่ยวตั่วมาครอบครอง
ถ้าหากว่าเป็นคนอื่นล่ะก็เขาไม่ยอมแน่
ดังนั้นพอรู้ว่าหญิงสาวชอบดาราคนนี้ ซีกวาก็ริษยาอีกฝ่ายอย่างมาก
“ซีกวาอย่าเสียมารยาท”
เย่เฉินกล่าวเตือน เขาไม่อยากให้ดาราพวกนี้คิดว่าคนจากประเทศจีนไม่มีมารยาท
เย่เฉินหันมองจีจอนฮีแล้วกล่าว “ผมขอไม่พูดอ้อมค้อมนะ ในหนึ่งสัปดาห์ผมอยากให้คุณเปิดคอนเสิร์ตเดี่ยวในเมืองเสินเฉิงที่ประเทศผม ถ้าคุณรับปากผมจะโอนเงินห้าสิบล้านให้เลย ฟังให้ดีๆ นะเงินหยวนนะ ถ้าคุณไม่รับปากเตรียมเก็บของกลับบ้านได้เลย ผมสัญญาเลยว่าจะทำให้คุณไม่มีที่ยืนในวงการนี้อีก!”