เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว - บทที่ 118 ไปหาถึงที่

บทที่ 118 ไปหาถึงที่

“ฮัลโหล หาใคร？” เสียงฝ่ายตรงข้ามก้าวร้าวและน่ารำคาญ

“ฉันเป็นประธานของร้านอาหารฝรั่งเศส เงินฉันเตรียมเสร็จแล้ว พวกคุณมาเอาได้แล้ว” เฉินห้าวกล่าว

ฝ่ายตรงข้ามทำเสียง ฮึ เสียงหนึ่ง：“ในที่สุดก็คิดออกแล้วใช่ไหม？แต่ว่าวันนี้แม่ครัวหญิงของพวกคุณนั้นทำให้ฉันโกรธมาก เตรียมแค่เงินอย่างเดียวคงไม่ได้ นายพาแม่ครัวสาวคนนั้น มาส่งเงินที่ถนนทงต๋า บาร์wild beast”

ดูเหมือนว่าฝ่ายตรงข้ามไม่เพียงแต่ที่ต้องการเงิน และยังเจ้าเล่ห์อีกด้วย ใบหน้าเฉินห้าวมีท่าทีหัวเราะเย็นชา วางสายทันที

ทราบที่อยู่ของฝ่ายตรงข้ามแล้ว ก็สามารถไปขอคำอธิบายถึงที่เลย

เขาออกประตูก็จะไป เซี่ยจิ้งกลับถอดชุดของเชฟ เผยให้เห็นเสื้อยืดตัวเล็กที่ชูขึ้นสูงด้านใน วิ่งตามแล้วบอกว่า ：“เฮ้ พาฉันไปด้วย！”

“คุณไม่ต้องไป อยู่ที่ร้านดีดี” เฉินห้าวกล่าว

“ฉันไม่ ฝ่ายตรงข้ามก็พูดอยู่หยกๆว่าให้พาฉันไปด้วย ฉันได้ยินหมดแล้ว” เซี่ยจิ้งก็ขออยู่อย่างนั้นไม่สิ้นสุด

เฉินห้าวไปครั้งนี้ต้องมีการต่อสู้แน่นอน พาเซี่ยจิ้งไปทำงานลำบาก เขาเลยบอกด้วยท่าทีแข็งกร้าวว่า ：“ต้องเชื่อฟัง ฉันไปธุระสำคัญ คุณก็ทำของอร่อยๆรอฉันอยู่ที่ร้าน ได้ไหม？”

สายตาเฉินห้าวจ้องไปที่เซี่ยจิ้ง จู่ๆเซี่ยจิ้งก็เหมือนโดนสะกดจิตอย่างนั้น พยักหน้าโดยไม่รู้ตัว

รอเฉินห้าวออกจากร้านอาหาร เธอถึงได้สติกลับมา มือทั้งคู่รีบไปจับใบหน้าที่รู้สึกร้อนรุ่มนั้น คิดตื่นเต้นอยู่ในใจ：“ท่านประธานยิ่งอยู่ยิ่งมีเสน่ห์ผู้ชายมากขึ้น หากเป็นอย่างนี้ต่อไปฉันต้องบ้าคลั่งแน่ โอ๊ย ไม่ไหวแล้วไม่ไหวแล้ว！”

เฉินห้าวได้ขับ Hummer ของเขามาถึงบาร์wild beast ที่นี่เป็นผับแห่งหนึ่ง ตอนกลางคืนถึงจะเป็นเวลาทำการ ตอนนี้ยังกลางวันอยู่ประตูบานเกล็ดเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง แต่ไม่ได้เปิดทำการ

เฉินห้าวก็เป็นคนที่มีทักษะสูงและกล้าได้กล้าเสีย นำไม่รีดแป้งยาวหนึ่งซ่อนไว้ด้านหลัง ได้เดินเข้าประตูไป ไม้รีดแป้งนี้ ก็หยิบเอามาจากหลังครัวอย่างว่าง่าย

เฉินห้าวรู้ ว่าเผชิญกับไอนักเลงที่ไม่มีเหตุผลพวกนี้ ไม่มีประโยชน์เลยที่จะเทศนาหรือแจ้งความ มีแต่วิธีการท้องถิ่นเท่านั้นที่จะตีพวกเขาจนยอมสาสมใจไม่กล้าก่อเรื่องอีก ฉะนั้นครั้งนี้เขาก็ไม่ได้คิดที่จะใจดี หยิบอาวุธแล้วมาเลย

เมื่อเห็นประตูบานเกล็ดที่เปิดไว้ครึ่งหนึ่งนี้ ต้องก้มหัวหรือดันขึ้นเท่านั้นถึงจะเข้าไปได้ เฉินห้าวไม่อยากก้มหัวลง จากนั้นก็ยกขาขึ้น ถีบประตูบานเกล็ดให้ดันขึ้น เกิดเสียงดังมากขึ้นทันที จากนั้นเฉินห้าวก็ดันประตูออกแล้วเดินเข้าไป

“ใครมาก่อกวน！”

เวลานี้ก็มีเด็กหนุ่มน้อยสองคนวิ่งออกมา หนึ่งในนั้นคือเด็กหนุ่มน้อยที่ย้อมผมด้วยสีเหลือง เฉินห้าวได้ทราบเรื่องมาจากเซี่ยจิ้ง ก็คือไอ้หนุ่มนี่ที่พาคนไปที่ร้าน และยังจะลวนลามเธออีก

“พี่ชาย เป็นนักเลงอยู่ถิ่นไหน？กล้ามาหาเรื่องที่บาร์wild beast？” หวงเหมาถาม

“ฉันมาจากร้านอาหารฝรั่งเศส” เฉินห้าวกล่าวอย่างเย็นชา

“คือคุณ？”

หวงเหมาได้มองเฉินห้าวหัวจรดเท้า นึกไม่ถึงว่าประธานจะหนุ่มขนาดนี้ แต่ว่าเขาเห็นเฉินห้าวไม่ได้พาเซี่ยจิ้งมาด้วย กล่าวโมโหว่า：“แม่ครัวสาวนั่นทำไมไม่มา？”

“เรื่องของผู้ชาย ผู้หญิงไม่สะดวกที่จะเข้าร่วม”

เฉินห้าวบิดคอไปมา ข้อต่อมีเสียง“คาปา”กล้ามเนื้อถูกยกขึ้น จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ก็ออกมา

“แม่งเอ๊ย คุณนี่มาหาเรื่องชัดๆ พวกพี่น้อง ออกมาให้หมด！”

นิ้วมือสองข้างหวงเหมาได้เอาเข้าปาก ผิวปากเสียงดังไปทีนึง นักเลงน้อยห้าคนที่เฝ้าร้านนั้นได้วิ่งออกมาจากด้านหลัง ในมือพวกเขามีแท่งเหล็กและมีดสับ ล้อมรอบเฉินห้าวอย่างดุเดือด

หวงเหมาได้ใจ：“แค่คุณคนเดียวยังกล้ามาให้ตีถึงที่เลย？คุกเข่าลง ยอมข้าโดยดี จากนั้นในทุกเดือนต้องจ่ายสามหมื่นออกมา”

เฉินห้าวพูดอย่างนิ่งว่า ：“ออ？แล้วถ้าฉันไม่ให้ล่ะ？”

“งั้นก็ต้องให้คุณไปนอนโรงบาล ค่ารักษาคงไม่ใช่สามหมื่นแน่”หวงเหมาพูดอย่างโอ้อวด

“สามหมื่นจ่ายให้ได้” เฉินห้าวก้าไปข้างหน้าแล้วกล่าว

“ออ？งั้นรีบเอาออกมาสิ！”หวงเหมายื่นมือขอเงิน

“ก็คิกซะว่าเป็นค่ารักษาพยาบาลให้พวกนายละกัน！”

จู่ๆเฉินห้าวก็ยกขาขึ้น ถีบหวงเหมาจนกระเด็นเลย เขาลื่นไหลบนพื้นที่เงาลื่นออกไปไกลเจ็ดแปดเมตรแล้วไปกระทบกับกำแพง มีเสียง “ตุ้ม”ออกมา หันกลับก็สลบไปแล้ว

“แม่ง กล้าลงมือ พี่ๆรุมมันเลย！”

ไอ้นักเลงน้อยที่เหลือยกอาวุธแล้วลุยเลย เฉินห้าวก็ไม่กล้าประมาท หยิบเอาไม้รีดแป้งออกจากด้านหลัง ไม้รีดแป้งที่ทำจากไม้จริงนี้หนักแน่นมาก แหว่งออกไปพร้อมแท่งเหล็กที่แหว่งเข้ามา ไม้เหล็กปะทะกัน แต่ไอ้นักเลงนั้นกลับตกใจจนมือชา แท่งเหล็กเสียการทรงตัวลอยขึ้นได้สูงมาก ไปทุบโดนเพดานห้องโถงจนมีรูขนาดใหญ่

เฉินห้าวถือเป็นการก้าวหน้า ใช้หัวไหล่ชนเข้าไป ชนให้ไอ้นักเลงที่งงอยู่นั้นจนล้มอยู่กับพื้น เขาก็ได้หลบหลีกการโจมตีจากด้านหลัง

เฉินห้าวหันกลับ นำไม้รีดแป้งปัดขึ้นสองครั้งจากพื้น กันมีดหั่นที่มาจากด้านหลัง แต่ว่าไม้รีดแป้งก็ทำจากไม้วันยังค่ำ ถึงแม้จะกันมีดหั่นจากฝ่ายตรงข้ามได้ แต่ไม้รีดแป้งก็ทนต่อการทุบหั่นไม่ได้ หักเป็นครึ่งเลย

“แม่ง กูจะฟันมึงให้ตาย！”

เหตุการณ์พลิกผัน ทำให้ไอ้นักเลงสองคนยิ้มแล้วจู่โจมต่อ แต่ว่าเฉินห้าวกลับถอยหลังไปก้าว ปัดอาวุธหนึ่งที่ตกลงจากกลางอากาศแล้วรับไว้ในมือ ที่แท้ก็เป็นแท่งเหล็กที่หล่นมาจากบนเพดาน

“เข้ามาเลย！”

เฉินห้าวตะโกนเสียงดังกลับออกไป มือทั้งคู่จับแท่งเหล็กไว้แล้วปัดขึ้น มีดหั่นและอาวุธต่างๆของฝ่ายตรงข้ามเข้าชนด้วยกันจนกระเด็นออกไปหมด การต่อสู้แบบพลังเปล่าๆอย่างนี้ ไม่มีใครเลยที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา

ในเวลาเดียวกัน ทั่วทั้งบาร์wild beast “ปังปังปังปัง”น่าสนุกสนานมาก