เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว - บทที่ 119 หาเฮียหนิวเป็นผู้ตัดสิน

บทที่ 119 หาเฮียหนิวเป็นผู้ตัดสิน

“ปัง！”

หมัดนึงเฉินห้าวต่อยไอ้นักเลงลอยออกไปหนึ่งคน หันหลังเอามือฟาดท้องคนด้วยหัวแท่งเหล็ก เขาตั้งใจออมมือเล็กน้อย ไม่งั้นแรงของเขาเยอะเกินไป หากใช้ออกมาหมด เกรงว่าคนที่อยู่ตรงหน้ากระดูกต้องหักแน่ มีชีวิตรอดไม่นาน

“โอ๊ย！”

“อ้าก！”

นักเลงแต่ละคนได้จับไปที่ท้องแล้วล้มอยู่กับพื้น โออวยกันลุกไม่ขึ้น จากการถีบสองสามครั้งของเฉินห้าว แตะพวกนังเลงจนล้มลง ในเหตุการณ์ไม่มีใครที่สามารถยืนได้

เฉินห้าวโยนแท่งเหล็กทิ้ง กระทบกับพื้นแล้วมีเสียงดังก้องออกมา สร้างความตกใจให้กับนักเลง ทุกคนต่างมองไปที่เด็กหนุ่มที่หล่อนี้ ช่างต่อสู้เก่งอะไรอย่างนี้ หรือว่าเป็นชาติกำเนิดของเจิน จื่อตัน？

“ลุกขึ้นสิ เมื่อกี้ยังโอ้อวดอยู่ไม่ใช่เหรอ？ทั้งหมดคลานอยู่กับพื้นอย่างนี้ แล้วจะไปเก็บค่าคุ้มครองยังไง？” เฉินห้าวแตะไปที่นักเลงอย่างเบาๆ

นักเลงพวกนั้นเจ็บปวดจนแสยะยิ้มออกมา เวลาชั่วขณะไม่มีใครลุกขึ้นมา ต่างนอนราบกับพื้นแกล้งตาย แต่มีนักเลงบางคนเห็นด้านหลังเฉินห้าวมีพรรคพวกตัวเองกำลังจะลอบทำร้าย สายตากะพริบขึ้นมา ตั้งหน้าตั้งตารอ

เฉินห้าวรู้สึกสถานการณ์แปลกๆ ได้รับรู้จากประสาทสัมผัสเล็กน้อย ก็ได้รู้ว่าด้านหลังมีคนย่องเข้ามาลอบทำร้าย เขาหันหลังและถีบไปโดยตรง คนที่อยู่ด้านหลังก็โดนถีบล้มลง ที่แท้ก็คือหวงเหมาที่โดนถีบล้มลงนั่งเอง

ครั้งนี้หวงเหมาถูกการโจมตีสองรอบ จนไม่มีแรงที่จะสู้ต่อแล้ว นอนอนาจารกับพื้นและบ้วนน้ำกรด เมื่อกี้เฉินห้าวถีบโดนส่วนที่เป็นกระเพาะของเขา กระเพาะของหวงเหมาเกิดการปั่นป่วน อาหารที่กินในตอนเช้าอ้วกออกมาหมดละ

จนถึงตอนนี้ เฉินห้าวจัดการกับนักเลงทั้งหมดของผับนี้แล้ว

เฉินห้าวเดินไปหยุดตรงหน้าหวงเหมา มองลงไปจากที่สูงแล้วถามว่า：“ใครเป็นคนสั่งนายไปเก็บค่าคุ้มครอง？”

“กูเป็นคนเก็บเอง มึงรอดูเลย เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่ พี่ใหญ่ของเราเป็นถึงเฮียหนิวแห่งถนนซีเจีย！” ถึงตอนนี้แล้วหวงเหมายังปากแข็งอยู่อีก

“เฮียหนิว？”เฉินห้าวบอก“ไม่รู้จัก ในเมื่อนายยังไม่รู้จักสำนึกผิด ฉันจะช่วยทำให้คุณตื่นเอง”

จู่ๆเฉินก็ยกขาขึ้นแล้วเหยียบไปที่มือหวงเหมา พลังแรงที่เยอะทำให้หวงเหมาปวดจนร้องออกมา

“โอ๊ยโอ๊ยโอ๊ยโอ๊ย ปล่อยมือ ปวดปวดปวด！” หวงเหมาตะโกนเสียงดัง

“นายอวดเก่งไม่ใช่เหรอ？ให้ฉันดูหน่อยว่าใจแข็งถึงไหน” เฉินห้าวหัวเราะเย็นชาแล้วเพิ่มแรงไปที่เท้า

หวงเหมาแค่รู้สึกว่ามือโดนรถบดถนนทับอยู่ ความเจ็บปวดที่ยิ่งใหญ่กำลังมาเยือนเหมือนกระแสน้ำ เขาสั่นไปทั้งตัว หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ ครั้งนี้เขายอมแล้วจริงๆไม่อวดเก่งอีก ร้องขอความเมตตา：“พี่ชาย พี่ชายช่วยยกเท้าอันสูงส่งนี้ขึ้นเถอะ ผมยอมแล้ว！ยอมแล้ว！”

“ยอมจริงๆหรือเปล่า？” เฉินห้าวถาม

“ยอมจริงๆครับ ของจริงแน่นอน！”หวงเหมาตอบอย่างหายใจ

เฉินห้าวหัวเราะเล็กน้อย แล้วก็ยกเท้าขึ้นจริง หวงเหมาได้ยื่นมือออก แล้วก็ดู หลังมือช้ำเขียมหมดแล้ว การฟกช้ำของเนื้อเยื่ออ่อนเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ โชคดีคือกระดูกเขาไม่หัก

“นี่เป็นบทลงโทษที่นายไปเก็บค่าคุ้มครองร้านอาหารฉัน ห้ามยื่นมือออก ยื่นมือออกก็จะถูกเหยียบ！”เฉินห้าวกล่าวเตือน

เวลานี้หวงเหมารู้สึกแต่คำว่าเจ็บอยู่ ไม่กล้าตอบ

“งั้นต่อจากนี้ เป็นการลงโทษที่นายไปลวนลามพนักงานของฉัน เห็นว่าคุมไอ้นั่นที่อยู่ใต้การเกงไม่ไหวใช่ไหม？ฉันจะทำให้นายจำจนตาย！”

เมื่อเฉินห้าวพูดแบบนี้แล้ว หวงเหมาตกใจขึ้นทันที เงยหน้ามองไปที่เฉินห้าว ถามด้วยความกลัว：“คุณจะทำอะไร？”

จู่ๆเฉินห้าวยกเท้าขึ้นแล้วเหยียบไปที่เป้าหวงเหมา ใช้แรงขยี้ ถือเป็นการลงโทษอาวุธที่หวงเหมาจะใช้ก่อคดี

“อึก——”

จู่ๆหวงเหมาปรือตาขึ้น ยึดคอตรง ร้องออกเสียงที่แปลกๆ สัตว์ตัวผู้ตัวใดก็ตามถูกเหยียบย่ำจุดสำคัญนี้ ก็เป็นอาการนี้ทั้งหมด

ทันใดหวงเหมารู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง ได้สลบไปแล้ว

แน่นอน เฉินห้าวก็ไม่ได้ลงมือถึงขั้นตาย ยังไงซะฝ่ายตรงข้ามยังทำไม่สำเร็จ ไม่งั้นคงไม่ใช้แค่ขยี้เท่านั้นแล้ว ถ้าหนักล่ะก็ คงต้องระเบิดไข่ของเขาแน่ๆ

การลงโทษเฉินห้าวนี้ ทำให้นักเลงคนอื่นสั่นสะท้านไปหมด แต่ละคนใช้มือมาปกป้องด้านล่าง กลัวเฉินห้าวก็จะลงโทษพวกเขาเหมือนอย่างนี้

เฉินห้าวยืนอยู่ท่ามกลางเหตุการณ์ บอกกับพวกเขาว่า： “วันนี้ก็แค่ให้พวกนายจดจำไว้ ต่อไปห้ามไปรบกวนที่ร้านฉันและพนักงานของฉัน หากพวกนายไม่พอใจ มาหาฉันได้เลย แต่ผลก็คงไม่ง่ายเหมือนวันนี้”

เฉินห้าวพูดจบ ทิ้งนามบัตรไว้แล้วเดินจากไปอย่างเท่ เหลือไว้เพียงแต่นักเลงที่ยังตกตะลึงอยู่

พวกเขาทั้งคลานและกลิ้งไปดูหวงเหมา เห็นหวงเหมาสลบไปแล้ว ก็รีบโทร120ส่งโรงพยาบาล ในขณะเดียวกันไอ้นักเลงคนหนึ่งพูดอย่างโกรธว่า： “พี่หวงเหมาจะถูกรุมตีอย่างนี้ไม่ได้ พวกเราต้องให้เฮียหนิวให้ความยุติธรรม！”

“ใช่ หาเฮียหนิวตัดสินให้พวกเรา！”

นักเลงแต่ละคนดูเหมือนมีเสาร์หลักขึ้นมา

……

หลังเฉินห้าวกลับไปถึงร้านอาหาร เซี่ยจิ้งเข้ามาถามทันทีว่า ：“จัดการกับนักเลงหรือยัง？”

“จัดการหมดแล้ว คาดว่าหลังจากนี้ไม่กล้ามารบกวนอีกแล้ว” เฉินห้าวกล่าว

“ท่านประธานสุดยอดจริงๆเลย！”

จู่ๆเซี่ยจิ้งก็อ้าแขนแล้ววิ่งเข้าไป เฉินห้าวก็ได้คว้าแขนเธอไว้ หากไม่ห้ามล่ะก็ ประมาณว่าเธอจะแสดงหนังรักวิ่งไปกอดต่อหน้าประชาชีแน่

“ชิ ขี้เหนียว แค่กอดยังไม่ให้” เซี่ยจิ้งกลับหันมาโทษเฉินห้าว จ้องเขาไปแวบเดียว

เซี่ยจิ้งนี้ช่างประมาทจริงๆ ไม่แคร์สายตาใครเลย

“คุณยุ่งอยู่ที่นี่นะ มีอะไรค่อยโทรหาฉันละกัน”เฉินห้าวกล่าว

“ก็ได้ ตอนกลางคืนอยากกินอะไร ฉันทำแล้วเอากลับไปให้คุณ”กะพริบตาเดียวเซี่ยจิ้งก็เปลี่ยนเป็นการยิ้มหวานๆ

“ตามใจเลย ฉันเชื่อว่าคุณทำอะไรก็อร่อย”

คำพูดนี้ของเฉินห้าว ทำให้เซี่ยจิ้งมีท่าทางที่ดีใจมาก “คืนนี้ฉันจะทำให้คุณพอใจแน่”

“ให้ประธานพอใจ……”คำนี้หากให้พนักงานอื่นๆได้ยินล่ะก็ เกิดจินตนาการขึ้นมาทันที ดูจากหุ่นเร่าร้อนของเซี่ยจิ้งนั้น อิจฉาจนน้ำลายไหลออกมาละ

เฉินห้าวพูดอะไรไม่ออกเลย คิดในใจว่าฉันต้องการจ้างครูสอนศีลธรรม จะให้เซี่ยจิ้งเรียนเสริมซะหน่อย จะเป็นแบบนี้ตลอดไม่ได้ “บ้าบ้าบอบอ”พูดโดยไม่คิด