เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว - บทที่ 153 บทสนทนาของทีมงาน

บทที่ 153 บทสนทนาของทีมงาน

ชุยหย่องปิงเห็นว่าได้ฤกษ์แล้ว เลยหยิบกรรไกรมาตัดริบบิ้น ถือว่าเสร็จพิธีตัดริบบิ้น

ในเวลาเดียวกัน เสียงปรบมือของแขกเหรื่อดังกระหึ่ม พร้อมทั้งริบบิ้นปลิวไสว ลูกโป่งปล่อยขึ้นฟ้า ถือว่าเสร็จสิ้นพิธีตัดริบบิ้น

พอเสร็จพิธีการ เฉินห้าวมาหาเซี่ยวจิงพลางว่า “อีกสักครู่แขกเหรื่อจะถูกเชิญไปรับประทานอาหารกลางวันที่โรงแรม เอาหมูตุ๋นฝีมือคุณส่งไปหน่อยนะ ถือว่าเป็นอาหารพิเศษ”

“ไม่มีปัญหา วันนี้ฉันจะใช้อาหารเลิศรสกำราบเถ้าแก่ใหญ่พวกนี้เอง!”

เซี่ยจิ้งดีใจมาก หมุนตัวกลับไปเตรียมตัวทันที

งานเลี้ยงกลางวันถูกจัดที่โรงแรมจีนลี่ มีโต๊ะราวยี่สิบโต๊ะ อาหารส่วนใหญ่ถูกจัดเตรียมโดยโรงแรม แต่เซี่ยจิ้งกลับไปที่ร้านอาหารฝรั่งเศส และทำหมูตุ๋นสูตรลับตระกูลเซี่ยขึ้นมาหลายหม้อส่งไปเป็นอาหารพิเศษ

สุดท้ายบรรดาเถ้าแก่พวกนั้นเดิมเห็นเป็นแค่งานเลี้ยงธรรมดา เลยขยับตะเกียบกับอาหารที่ขึ้นเสิร์ฟไปไม่กี่คำ แต่พอหมูตุ๋นนี่ขึ้นเสิร์ฟ ก็โดนกลิ่นหอมแปลกประหลาดนี่ดึงดูด พร้อมใจกันขยับตะเกียบไปคีบกินทันที

พอกินแล้วไม่เท่าไหร่ หยุดไม่ได้เลยทีนี้ บรรดาผู้คนที่ดื่มกินกันก็ต่างพากันเงียบ แต่ละคนยื่นตะเกียบอย่างไวเพื่อแย่งกินอาหารจานนี้ ดังนั้นอาหารจานนี้เลยเป็นจานแรกที่เรียบวุธในบรรดาอาหารทั้งหมด

“พนักงาน หมูตุ๋นจานนี้อร่อยมากเลย ขึ้นอีกจานเลย!”

แขกเหรื่อไม่น้อยเรียกพนักงานมาเสิร์ฟเพิ่ม นี่เป็นเหตุการณ์ที่หาดูไม่ยากยิ่งในงานเลี้ยงระดับนี้ ปกติแล้วบรรดานักธุรกิจพวกนี้ใช้ชีวิตหรูหรากันอยู่แล้ว ไปภัตตาคารระดับสูงเป็นประจำ แถมยังให้ความสำคัญกับมารยาทบนโต๊ะอาหารมาก แต่นี่เพราะหมูตุ๋นจานเดียว ก็ละทิ้งมารยาททั้งหมด บ่งบอกได้เลยว่า หมูตุ๋นนี้อร่อยมากเกินไป

หมูตุ๋นยังพอมีเหลือ พนักงานเลยเอาเนื้อที่เหลือหั่นลงจานมาเสิร์ฟต่อ ไม่นานก็หมดเกลี้ยงเหมือนเดิม

“เอิ่ก!”

คนไม่น้อยเรอเป็นกลิ่นหมูตุ๋นออกมา จากนั้นก็เรียกหาผู้จัดการร้านอาหาร สอบถามว่าหมูตุ๋นของพวกเขามีบริการส่งถึงบ้านไหม

พวกเขาอยากห่อกลับบ้านไปให้คนในครอบครัวชิมกัน

“ขอโทษด้วยครับ หมูตุ๋นนี่ลูกค้าท่านที่จองร้านอาหารเป็นคนนำเสนอมาให้ พวกเราเองก็ไม่รู้ที่มาเหมือนกัน” ผู้จัดการร้านอาหารตอบ

แต่พอรอเฉินห้าวมาชนแก้วกับแขกเหรื่อและรู้สถานการณ์นี้เข้า ก็อธิบายให้พวกเขาอย่างมีความสุข บอกว่า เมนูหมูตุ๋นนี้มาจากร้านอาหารฝรั่งเศสของเขาเอง พวกเขาถึงถึงบางอ้อกัน

มิน่าเมื่อก่อนไม่เคยกินหมูตุ๋นที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน ที่แท้มาจากฝีมือการทำอาหารลึกลับของฝั่งตะวันตกนี่เอง หมูตุ๋นสูตรลับของฝรั่งเศส

เฉินห้าวแทบสะอึก การเข้าใจผิดนี่ ต่อไปไว้ให้แม่ครัวเซี่ยอธิบายเองละกัน

เริ่มบ่ายคล้อย แขกเหรื่อค่อยๆจากไป ถือได้ว่าเสร็จสิ้นพิธีเปิดงานอย่างสมบูรณ์แล้ว

ในเมื่อเปิดทำการอย่างเป็นทางการ ถ้าอย่างนั้นเฉินห้าวก็ต้องควบคุมการดำเนินงานปกติของบริษัทห้าวหราน เขากลับไปที่ตึกที่เป็นของบริษัทโจวซื่อ

บริษัทตอนนี้ได้จ้างพนักงานแปดคนแล้ว เป็นบุคลากรชั้นเยี่ยมที่ไหว้หวานฝ่ายบุคคลบริษัทโจวซื่อรับเข้ามา รับรองว่าเชื่อถือได้ มีประสบการณ์การทำงาน ทำให้เฉินห้าวซึ่งเป็นเถ้าแก่มือใหม่นี่ประหยัดเวลาอบรมพนักงานไปเยอะเลย

หลังการพบปะกับพนักงาน เฉินห้าวก็แนะนำสองฝ่ายอย่างง่ายๆ และจดจำชื่อของทุกคนไว้

แต่ว่าพนักงานที่มีประสบการณ์พวกนี้กลับสังเกตเห็นปัญหาที่แปลกมากข้อหนึ่ง ในฐานะที่เป็นบริษัทนำเข้าส่งออก แต่กลับไม่มีสินค้าอะไรในบริษัทรอพวกเขาไปขายเลย นี่มันดูคล้ายกับบริษัทไม่ดีบางบริษัทซะงั้น

“เถ้าแก่ครับ บริษัทเราทำการค้าอะไรกันแน่?” พนักงานชายคนหนึ่งที่ชื่อว่าจานอี้เฟยยกมือขึ้นถาม

เขาเป็นพนักงานฝ่ายขายที่ตรงไปตรงมา ตอนอยู่บริษัทเดิมไม่ยอมใช้เทคนิคพูดไปหลอกขาย เลยโดนไล่ออกเพราะไม่ได้ยอด แต่หลังจากเฉินห้าวสัมภาษณ์เขาก็ค้นพบความสามารถของเขา เลยรับเข้ามาทำงาน

เฉินห้าวเห็นว่าเป็นคำถามที่ดี เขากำลังจะอธิบายหลักการทำงานของบริษัทพวกเขาให้กับพนักงานฟัง

บริษัทการค้าห้าวหรานในตอนนี้ทำแค่ธุรกิจสินค้าที่น้อยแต่มีคุณภาพ เฉินห้าวมีแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้าน สามารถซื้อสินค้าคุณภาพสูงมากมายได้อย่างง่ายดาย อย่างเช่น บุหรี่เหล้าระดับสูง ใบชา วัตถุดิบทางยา สินค้าหรูหราเป็นต้น ประเภทขายถูกขายเยอะไม่ใช่จุดเด่นของเขา ดังนั้นเลยพุ่งเป้าไปที่ช่องทางความต้องการระดับสูงทุกทาง ขอแค่เป็นของที่แอพนี้มี เขาก็จะสามารถส่งสินค้าโดยรักษาคุณภาพสินค้าตามความต้องการของลูกค้าได้

อย่างเช่น เถ้าแก่สวี่คนนั้นแห่งซานย่า ตอนนี้เป็นหุ้นส่วนทางการค้าที่มั่นคงของบริษัทไปแล้ว เขาสั่งซื้ออาหารทะเลระดับท็อปเป็นจำนวนมาก จัดส่งพัสดุครั้งหนึ่งทุกๆสามถึงห้าวัน ราคาสั่งซื้อในแต่ละครั้งอยู่ในหลักหมื่นจนถึงหลายแสน

กำลังทำการอธิบายให้กับพนักงานฟัง ก็มีคนมาหาถึงที ซึ่งก็คือประธานชุยหย่องปิงที่เป็นคนตัดริบบิ้นเปิดงานนั่นเอง

“ประธานชุย ยินดีต้อนรับครับ” เฉินห้าวเช็คแฮนด์กับเขา บรรดาพนักงานต่างปรบมือให้การต้อนรับ

“ไม่เลวเลย บริษัทของเถ้าแก่เฉินจัดตกแต่งได้ดูดีมีระดับมาก เงินหนานะเนี่ย เงินหนาจริงๆ!”

ชุยหย่องปิงพูดไม่ผิดเลย บริษัทของเฉินห้าวนี่ สถานที่เป็นบริษัทโจวซื่อที่คนภายนอกอยากเช่ายังเช่าไม่ได้ แถมเฟอร์นิเจอร์ยังเป็นไม้มีระดับแบบที่บรรดาเถ้าแก่ใช่กัน พนักงานตอนนี้กลับได้ใช้แล้ว ดังนั้นทำงานที่ห้าวหรานนี่เท่ากับว่าทุกคนคือเถ้าแก่หมด

“ไม่หรอกครับ”

เฉินห้าวถ่อมตนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเดินนำชุยหย่องปิงไปที่ห้องรับแขก มีพนักงานหญิงมาเสิร์ฟชา เฉินห้าวนั่งคุยงานกับชุยหย่องปิง

ชุยหย่องปิงมาถึงก็พูดข่าวดีกับเฉินห้าวเลยว่า การขายบุหรี่ต่างประเทศของบริษัทห้าวหรานได้รับการพิจารณาผ่านแล้ว