เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว - บทที่ 212 ท่านเซี่ยผู้พิถีพิถัน

บทที่ 212 ท่านเซี่ยผู้พิถีพิถัน

“คุณปู่!”

เซี่ยจิ้งวิ่งเข้าไปอย่างน่ารัก เธอจับมือของคุณปู่เขย่าไปมาอย่างออดอ้อน

“เป็นสาวขนาดนี้แล้วยังทำตัวไม่รู้เรื่องอีก!”

ท่านเซี่ยพูดดุ เขามักจะใช้ภาษาถิ่นในการพูด แต่เฉินห้าวสามารถฟังได้

“สวัสดีครับคุณปู่เซี่ย”

เฉินห้าวเดินเข้าไปกล่าวทักทายอย่างมีมารยาท

“นายคือเจ้านายที่ชิงตัวหลานสาวของฉันไปใช่ไหม” ท่านเซี่ยมองเฉินห้าวอย่างระแวดระวัง ราวกับว่าเฉินห้าวเป็นพ่อค้ามนุษย์

เฉินห้าวทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนหลอกลวงในสายตาของท่านเซี่ย

“ปู่พูดอะไรกัน บอสดีกับฉันมากๆ เมื่อกี้เพิ่งให้รางวัลฉันมาหนึ่งแสน แถมเงินเดือนยังสูงอีก รายได้แบบนี้ เยอะกว่าตอนที่ปู่ทำงานมาสิบปีเสียอีก!”

เซี่ยจิ้งพูดด้วยความโอ้อวด

“เงินคือทุกอย่างหรือไง พาฉันไปดูที่ทำงานเธอหน่อยสิ” ท่านเซี่ยพูด

“ได้สิ”

เซี่ยจิ้งรับปากอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้คุณปู่อยู่ด้วย เซี่ยจิ้งจึงไม่กล้าไปคล้องแขนเฉินห้าว ทั้งสามคนเดินออกมาและนั่งรถฮัมเมอร์ไปยังร้านอาหาร

เซี่ยจิ้งพูดถึงความร่ำรวยและความสามารถของเฉินห้าวตลอดทาง

“คุณปู่ได้นั่งรถฮัมเมอร์ถือว่าสุดยอดมาก ราคาตั้งห้าล้าน ซื้อบ้านที่เมืองของบ้านเราได้ตั้งสามหลัง!”

“รถยนต์ดีแล้วมีประโยชน์อะไร ไม่ต่างจากรถจิ๊บของหัวหน้าที่ฉันเคยนั่งในตอนนั้น” ท่านเซี่ยไม่ได้สนใจรถหรู

เซี่ยจิ้งได้ยินก็ย่นปากยู่ ราวกับเธอกำลังเบื่อที่ปู่ของตัวเองเป็นคนคร่ำครึและไม่ยอมรับสิ่งใหม่ๆ

เมื่อมาถึงร้านอาหาร หลังจากที่ลงจากรถ ท่านเซี่ยเห็นชื่อของร้านอาหารก็ขมวดคิ้วขึ้น

“ร้านอาหารฝรั่งเศสอย่างนั้นเหรอ ร้านอาหารดีดีแบบนี้ ทำไมถึงใช้ชื่อต่างประเทศล่ะ อย่างน้อยๆ ก็ควรใช้ชื่อจุ้ยเซียนโหลวหรือเทียนอวี้ฟางอะไรทำนองนั้น” ท่านเซี่ยเสนอความคิดของตัวเองออกมา

นี่มันเป็นชื่อโบราณอย่างชัดเจน ไม่เหมาะกับสไตล์ร้านอาหารของพวกเขา แต่เพราะไม่อยากทำให้พ่อครัวใหญ่ท่านนี้โมโห เฉินห้าวจึงไม่ได้ค้านอะไรออกมา

ท่านเซี่ยไม่พูดถึงเรื่องชื่อร้านอีก เขาเดินเอามือไพล่หลังไปที่หน้าประตูร้านอาหาร เหมือนหัวหน้าที่มาตรวจดูร้าน

Bruno ที่ยืนเฝ้าประตู เมื่อเขาเห็นประธานเฉินกับประธานเซี่ยเดินเข้ามาพร้อมกับชายชราท่านหนึ่ง ต้องเป็นคนใหญ่คนโตแน่ๆ ดังนั้นเขาจึงรีบโค้งทักทาย

“คิดไม่ถึงว่าจะใช้คนต่างประเทศมาให้บริการ ไม่เลวนิ ยกระดับบารมีของประเทศเรา”

ท่านเซี่ยดูรักชาติ จึงพูดชมเฉินห้าวออกมาหนึ่งประโยค ซึ่งเป็นเรื่องที่เห็นได้น้อย

เดินเข้ามาในร้านอาหาร ท่านเซี่ยเอื้อมมือไปลูบโต๊ะอาหาร ไม่มีฝุ่นเลยแม้แต่นิดเดียว เขาพึงพอใจเล็กๆ จากนั้นจึงเดินไปยังห้องครัว

ห้องครัวได้รับการปรับปรุงแก้ไขโดยเซี่ยจิ้ง มีกลิ่นอายของตระกูลเซี่ยเล็กน้อย ดังนั้นท่านเซี่ยจึงไม่บ่นอะไรออกมา

แต่เมื่อเห็นว่ามีดทำครัวไม่ใช่ยี่ห้อจางเสี่ยวเฉวียนแต่เป็นของที่ทำจากประเทศเยอรมัน กระทะเหล็กไม่ใช่ของจางชิว กระทะเหล็กแต่เป็นสินค้าของญี่ปุ่น เขาจึงพูดออกมาอย่างไม่พอใจว่า “เครื่องครัวไม่ได้คุณภาพ จะทำอาหารรสเลิศออกมาได้ยังไง”

“คุณปู่ ฉันเป็นคนเลือกเครื่องครัวพวกนี้เอง ฉันใช้ถนัดมือ มีอะไรหรือเปล่าคะ” เซี่ยจิ้งพูดออดอ้อน

“ฉันสอนเคยสอนเธอแล้วไม่ใช่หรือไง เครื่องครัวเป็นสองมือของเชฟ มันดีพอๆ กับปืนของนักรบ จะละเลยไม่ได้” ท่านเซี่ยพูดสอน

เซี่ยจิ้งพูดเถียงด้วยเหตุผล “ที่ปู่พูดมันเป็นเหตุผลที่ไม่ถูกต้อง เครื่องครัวต้องเป็นสิ่งที่ตัวเองใช้ถนัดมือสิถึงจะถูก ไม่เห็นต้องใช้มีดทำครัวยี่ห้อจางเสี่ยวเฉวียนอะไรนั่นเลย ขืนบริษัทของเขาเจ๊งขึ้นมา อย่าบอกนะว่าพวกเราจะไม่มีอะไรหั่นอาหารอีกแล้ว”

“ไร้สาระ ยี่ห้อจางเสี่ยวเฉวียนจะเจ๊งได้ยังไง” ท่านเซี่ยพูดด้วยความโมโห

“ใครบอกว่าจะเจ๊งไม่ได้ล่ะคะ ธุรกิจที่มีอายุกว่าร้อยปีเจ๊งออกจะเยอะแยะไป” เซี่ยจิ้งพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“ยัยเด็กนี่ ยั่วโมโหฉันจริงๆ” ท่านเซี่ยโมโหจนหนวดขาวสะบัดไปมา

“พอเถอะครับๆ วันนี้คุณคือเชฟใหญ่ ผมสามารถทำตามความต้องการของคุณได้”

เฉินห้าวกลายเป็นผู้ห้ามศึก

“อ้อ นายมีมีดยี่ห้อจางเสี่ยวเฉวียนกับกระทะเหล็กจางชิวไหม ฉันต้องการแบบครบชุด” ท่านเซี่ยพูดอย่างจุกจิก

การที่เขาทำแบบนี้เพราะรู้สึกโมโหเล็กน้อย เพราะตั้งแต่หลานสาวสุดที่รักเพียงคนเดียวมาที่เมืองไป๋เหอและทำงานในร้านอาหารแห่งนี้ เธอไม่ได้กลับบ้านตั้งหลายวัน ชายชราผูกพันกับหลานสาว เลยระบายความโกรธด้วยการจู้จี้จุกจิกใส่เฉินห้าว ทำให้เฉินห้าวกระอักกระอ่วนเพราะเครื่องครัวระดับสูง

แต่ชายชราไม่เข้าใจเฉินห้าวอย่างเห็นได้ชัด ขอแค่มีสิ่งของนี้อยู่บนโลก ไม่ได้เป็นเรื่องหนักใจสำหรับเฉินห้าว

เฉินห้าวรีบเปิด app เงินอุดหนุนหมื่นล้าน และค้นหาเครื่องครัวสองอย่างที่ว่า

จางเสี่ยวเฉวียน มีดทำครัวครบชุดราคาขายสองพันเจ็ดร้อยเก้าสิบหยวน การประกันราคาขั้นต่ำสองหยวน

กระทะเหล็กจางชิวหนึ่งชุดมีห้าใบ ราคาขายหนึ่งพันสี่ร้อยแปดสิบแปดหยวน การประกันราคาขั้นต่ำหนึ่งหยวน

เฉินห้าวคลิกสั่งซื้อโดยไม่ลังเล จากนั้นจึงสั่งให้ส่งของมาที่โกดังสินค้าของร้านอาหาร

เมื่อใน app แสดงสถานะว่าของถึงแล้ว เขาจึงให้ผู้ช่วยไปเอาของทั้งสองอย่างมาจากโกดังสินค้า

“เหมือนในโกดังไม่มีชุดมีดกับกระทะเหล็ก…”

ผู้ช่วยพูดพึมพำในใจ แต่เมื่อเขามาถึงที่โกดัง ก็พบกล่องสองกล่องวางอยู่ในตำแหน่งที่สะดุดตา เมื่อมองตัวอักษรบนกล่อง มันคือกระทะเหล็กจางชิวกับจางเสี่ยวเฉวียน มีดทำครัวครบชุดที่เฉินห้าวต้องการ

เมื่อได้รับของมา เฉินห้าวเปิดกล่องด้วยตัวเอง ท่านเซี่ยเห็นแล้วก็อึ้งไปเล็กน้อย

“กระทะเหล็กจางชิวกับมีดทำครัวจางเสี่ยวเฉวียนจริงเหรอ”

ชายชราพลิกไปพลิกมาเพื่อตรวจสอบดู พบว่ามันเป็นแบบครบชุด แถมยังคุณภาพสูงอีกด้วย ถึงเขาจะโมโหแต่ก็ไม่สามารถระบายมันออกมาได้

เดิมทีชายชราคิดไว้ว่าเมื่อมาที่ร้านของเฉินห้าวจะขอวัตถุดิบและเครื่องครัวระดับสูงหลายๆ อย่าง เฉินห้าวจะต้องหามาไม่ได้แน่ เขาจะได้ใช้โอกาสตำหนิเฉินห้าว และค่อยทำอาหารเจอย่างไม่เต็มใจ แต่เขาคิดไม่ถึงว่า เฉินห้าวจะหาของสองชิ้นนี้มาได้ ทำให้ชายชราไม่มีข้ออ้างใด