เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว - บทที่ 238 คุณภาพไม่ดี

ภารกิจทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ชายหญิงทั้งสองนอนอยู่บนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าโดยไม่อยากขยับตัว มีเพียงหัวใจที่เต้นขึ้นลงไม่เป็นจังหวะ แสดงว่าพวกเขา “เหน็ดเหนื่อย” มากขนาดไหน

แต่แล้วโทรศัพท์มือถือของโจวซีถงกลับดังขึ้น เธอนอนอยู่ในอ้อมแขนของเฉินห้าว หยิบขึ้นมาอย่างขี้เกียจ พบว่าแม่ของตนเอง โทรศัพท์เข้ามา เมื่อดูเวลาในโทรศัพท์ พบว่าเป็นเวลาห้าทุ่มเศษแล้ว

“แย่แล้ว ดึกขนาดนี้ แม่ของฉันจะเป็นห่วง”

โจวซีถงรีบทำท่าทางบอกให้เงียบเสียง จากนั้นรับโทรศัพท์

“แม่ ฉันอยู่ในงานเลี้ยงน่ะ……อืม ไม่ได้ดื่มเยอะ……ใกล้จะเสร็จแล้ว ฉันจะพูดบอกกับเฉินห้าวสักคำก็จะกลับแล้ว”

โจวซีถงพูดกับคุณแม่ทางโทรศัพท์ไม่ให้เป็นกังวล จู่ ๆ เฉินห้าวกลับมีความคิดเล่นพิเรนทร์ขึ้น กระโดดเข้าหาเธอ

“โอเค ของขวัญของแม่เอามาให้แล้ว เฉินห้าวบอกว่าชอบมาก ให้ฉันฝากขอบคุณแม่อีกด้วย คุณแม่แค่นี้ก่อนนะ ค่อยคุยกัน ฉันจะรีบกลับบ้าน”

โจวซีถงพูดด้วยน้ำเสียงเป็นธรรมชาติและวางสายลง กลับดึงหูของเฉินห้าวหนึ่งทีด้วยความอับอายและรำคาญ เพื่อเตือนสติของเขา

“คุณกล้าหาญเกินไปแล้ว เมื่อครู่หากฉันทนไม่ไหว ทำให้แม่ฉันได้ยินเสียง ฉันจะต้องฆ่าคุณแน่ ๆ!”

โจวซีถง “โกรธมาก” เฉินห้าวยังทำเรื่องแย่ ๆ เกือบทำร้ายเธอ อีกเพียงนิดเดียวก็อาจจะถูกเปิดเผย เมื่อครู่ต้องอดกลั้นมาโดยตลอดที่จะไม่ออกเสียงมา

“ไม่มีอะไรเปิดเผยออกมาเลยเหรอ”

เฉินห้าวหัวเราะ ฮ่า ๆๆ เมื่อเขาเห็นว่าเรียบร้อยดี ก็ลุกขึ้นมาเปิดไฟ หยิบชุดเดรสส่งให้โจวซีถง

โจวซีถงมองค้อนเฉินห้าวเพื่อเป็นการตอบแทน จากนั้นสวมใส่เสื้อผ้า

เฉินห้าวมองชื่นชมอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ ผู้หญิงของตนงดงามขนาดนี้ มองเธอใส่เสื้อผ้านับว่าเป็นความสุขอย่างหนึ่ง

แต่ในขณะที่กำลังสวมใส่ชุดเดรสยาว กลับพบว่าซิบด้านหลังถูกเฉินห้าวดึงจนเสียหาย

“ไม่เป็นไร เปลี่ยนเสื้อผ้าก็ใช้ได้ รอเดี๋ยว ฉันจะไปนำมาให้คุณ” เฉินห้าวคิดว่า จะใช้ app เงินอุดหนุนหมื่นล้านซื้อชุดใหม่ มอบให้เธอ อย่างไรก็ตามชุดเดรสชุดนี้ นับได้ว่าเขาเป็นคนทำเสียหาย

“ฉันออกมาสวมชุดนี้ กลับบ้านเปลี่ยนอีกชุดหนึ่งกลับไป ไม่เป็นการสารภาพความผิดของตัวเองกับแม่เหรอ?”

โจวซีถงบ่นพึมพำ หลังจากนั้นก็หยิบเข็มออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง แล้วเย็บชุดให้ติดกัน เพื่อใส่กลับบ้าน

“ขอโทษด้วย ไว้วันหน้าชดเชยให้คุณหนึ่งชุด” เฉินห้าวแย้มยิ้ม

“ช่างมันเถอะ เก็บเงินนี้ไว้ให้มากหน่อย ไว้ลงทุนในอนาคต” โจวซีถงไม่ชอบที่เฉินห้าวใช้เงินฟุ่มเฟือย

ทั้งสองคนเตรียมลงมาจากชั้นบน เฉินห้าวมองเห็นว่าโจวซีถงกลับไปเป็นเทพธิดาที่เย็นชาอีกคนหนึ่ง จึงคิดที่จะหยอกล้อเธอจึงออกปากพูดว่า: “ไม่ถูกต้อง ครั้งนี้ฉันให้บริการแก่คุณแล้ว ควรจะให้ค่าบริการผมสักหน่อยไม่ใช่เหรอ?”

คราวก่อนทั้งสองคนอยู่ในโรงแรม หลังจากเสร็จกิจแล้ว โจวซีถงมอบเงิน3200เหรียญให้ เฉินห้าวนำเรื่องนี้ มาพูดหยอกล้อ

ใบหน้าของโจวซีถงแดงระเรื่อ รีบหยิบเงิน 100เหรียญออกจากกระเป๋า ใส่ในกระเป๋าเสื้อสูทของเฉินห้าวทันที

“อ๋า? แค่100? ฉันราคาถูกไปแล้วมั้ง” เฉินห้าวพูดอย่างจงใจ

“ครั้งนี้คุณบริการได้ไม่ค่อยดีนัก อีกทั้งยังมีคนมากวนใจอีก คุณภาพแย่ จ่ายให้ 100เหรียญก็ถือว่ามากแล้ว” โจวซีถงยกกระโปรงขึ้น แล้วก็ก้าวเดินห่างออกไป

เฉินห้าวยิ้มแล้วโดนตามไป ในใจบอกว่าโจวซีถงก็น่าสนใจดี ต่อไปยังต้องหารายได้เสริมกับเธอบ่อย ๆ ก็ดี

เวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืน ในหมู่คฤหาสน์จงหัวเงียบสงบลงแล้ว บรรดาแขกเหรื่อต่าง ๆกลับไปหมด เหลือเพียงพนักงานอยู่ไม่กี่คนเก็บกวาดทำความสะอาดสนาม

เซี่ยจิ้งกลับเดินตรวจรอบ ๆด้วยความสงสัย เจ้านายของเขาเฉินห้าวหายตัวไปหนึ่งชั่วโมงกว่า ๆแล้ว ถึงตอนนี้ยังไม่เจอตัว และยังติดต่อไม่ได้ ทำให้เขายังกังวลใจอย่างมาก

ทันใดนั้น ไฟสว่างขึ้นบนถนนที่ปูด้วยหินที่อยู่ห่างไกลออกไป เกิดเป็นเงาของชายหนึ่งหญิงหนึ่ง หญิงสาวนั้นสง่างาม ชายหนุ่มก็หล่อเหลา แน่นอนว่าเป็นเฉินห้าวและโจวซีถงที่เพิ่งออกเสร็จภารกิจเมื่อครู่นี้

“เจ้านาย พวกคุณ?” เซี่ยจิ้งวิ่งมาหาอย่างรีบร้อน เหลือบมองดูที่ตัวของทั้งสองคนอย่างชัดเจน เพื่อหาเบาะแสร่องรอย

เฉินห้าวพูดขึ้น: “เมื่อครู่ฉันพาโจวซีถงเยี่ยมชมที่บ้าน เธอเหนื่อยแล้ว ตอนนี้จะไปส่งเธอกลับบ้าน”

“ใช่หรือ?” เซี่ยจิ้งถามกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่ธรรมดา คำพูดบ้าบอนี้ สามารถหลอกได้แต่เด็กอนุบาลเท่านั้น

“ทำไม ฉันมีความจำเป็นอะไรที่จะต้องโกหก” เฉินห้าวพูดอย่างจริงจัง

โจวซีถงลูบไปที่ผมยุ่งๆ แล้ว พูดว่า: “หมู่คฤหาสน์จงหัวตกแต่งได้ดีมาก ฉันยังแอบอิจฉามากเลย”

ทั้งสองคนพูดตอบสองประโยค จากนั้นก็เดินออกไปที่ทางออก

เซี่ยจิ้งกลับเม้มปาก มองดูสองคนด้วยสีหน้าฉงนสนเท่ห์

คนขับรถของโจวซีถงยังรออยู่ที่ประตู เริ่มวิตกกังวลอยู่บ้าง ตอนนี้เห็นเฉินห้าวออกมาส่งเธอ จึงโล่งใจ

เฉินห้าวช่วยโจวซีถงเปิดประตูรถBentley โจวซีถงเข้าไปนั่งตรงเบาะด้านหลัง ตาจ้องมองไปที่เฉินห้าวที่กำลังหันกลับไป ด้วยความอาลัยอาวรณ์ แต่สถานะของทั้งสองคนในเวลานี้ ไม่ยอมให้เธอค้างคืนที่นี่ได้ ทำได้เพียงมีความสัมพันธ์ส่วนตัวแล้วต่างก็กลับบ้านของตัวเอง

“บ๊ายบาย เดินทางปลอดภัยนะ ถึงบ้านแล้วโทรกลับมาหาฉันด้วย” เฉินห้าวโบกมือลา

“อืม” โจวซีถงพยักหน้าอย่างอาลัยอาวรณ์ หลังจากนั้นรถBentleyเลี้ยวหัวกลับ ขับออกจากหมู่คฤหาสน์จงหัว

รอจนกระทั่งมองไม่เห็นไฟท้ายของรถแล้ว เฉินห้าวถึงจะหันกลับไปทางประตู แต่เกือบจะชนกับคน ๆนึง

ที่แท้เซี่ยจิ้งยืนอยู่ด้านหลังเขา

“คุณทำอะไร แบบนี้ดีไม่ดีทำให้คนตกใจรู้มั้ย?” เฉินห้าว ตำหนิไปประโยคหนึ่ง

“เมื่อครู่คุณทำเรื่องอะไรไม่ดีไว้หรือเปล่าล่ะ?” เซี่ยจิ้งซักไซ้ถามด้วยสายตาจับผิด

“ฉันจะทำเรื่องอะไรไม่ดีเหรอ ฉันก็ต้อนรับแขกด้วยความเหน็ดเหนื่อย” เฉินห้าวตอบท่าทีไม่มีปัญหาใดๆ เขาดูแลโจวซีถงอย่าง “เหน็ดเหนื่อย” จนเหงื่อออกไปทั้งตัวจริง ๆ

“ฮึ ผู้ชายนี่มันเป็นพวกแมวขโมย เจ้าเล่ห์มาก ฉันเคาะประตูก็ยังทำเหมือนไม่ได้ยิน” เซี่ยจิ้งเปิดเผยความจริงของเขาออกมาแล้ว

“แค๊ก ๆ ดึกมากแล้ว ฉันจะกลับไปพักผ่อนแล้ว สนามยังเก็บกวาดไม่เสร็จไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยทำ” เฉินห้าวรู้สึกผิดในใจที่แก้ตัวน้ำขุ่น ๆ