เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว - บทที่126 คะแนน 5 ดาว

ทที่ 126 คะแนน 5 ดาว

มีประวัติขายออกประมาณ 10 กว่าข้อความ ปลาแซลมอนวันเดียวก็ขายออกไป 30 กว่ากิโล ดูแล้วรายการขายในแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้านก็ใช้ได้ ไม่นาน ปลาแซลมอนพวกนี้ก็คงขายออกไปได้

ราคาขายครั้งนี้ เฉินห้าวตั้งไว้ที่ 70 หยวน/กิโล ราคาต่างจากปกติที่ขายมาก ครั้งนี้เขาก็ตั้งใจช่วยขายออกอยู่แล้ว ไม่ได้ตั้งใจจะหากำไร กำจัดสินค้าเป็นหลัก

แต่แล้วก็มีข้อความขายออกตัวหนึ่งที่ทำให้เฉินห้าวสนใจ

“ปลาแซลมอน ขายออก 1 กิโล รับเงิน 70 หยวน ลูกค้าพอใจกับปลาแซลมอนมาก คะแนน 5 ดาว รางวัลรับ 1 คะแนน”

เฉินห้าวตกใจ ที่แท้คะแนน 5 ดาว ก็ได้รับรางวัลจริงๆ แล้วยังได้รับมาจากที่อื่นอีกด้วย ถ้าคะแนน 5 ดาวแบบนี้เยอะแล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องเครียดกับคะแนนแล้ว แล้วบัตรมหัศจรรย์ทั้งหลายก็สามารถใช้ได้แล้ว

ดูแล้วต่อไปคงต้องขายสินค้าดีๆเยอะๆแล้ว นี่เป็นธุรกิจที่ดีเชียวนะ”เฉินห้าวคิด

แล้วเฉินห้าวก็หลับอย่างมีความสุข

…………..

บ่ายวันต่อมาก็มีข่าวดีแจ้งมา เฉารุ่ยรีบมารายงาน ฝ่ายการป้องกันไฟไหม้ให้ผ่านแล้ว ใบอนุญาตของบริษัทพวกเขาไม่นานก็จะได้มาแล้ว

“โอเค รอใบอนุญาตมาแล้วเรามาฉลองกัน โดยเฉพาะเธอที่ทำผลงาน”เฉินห้าวพูด

“มิบังอาจ หัวหน้าสั่งสอนมาดีทั้งนั้นค่ะ”เฉารุ่ยยิ้มหวาน

และปลาแซลมอนก็กำลังค่อยๆขายออก แต่ว่าไม่เคยได้รับคะแนน 5 ดาวอีกเลย ถือเป็นความเสียดายที่ไม่มากไม่น้อยอย่างหนึ่ง

ในขณะที่ทุกอย่างกำลังผ่านไปอย่างดี แต่วันนี้เฉารุ่ยกลับมาขอเฉินห้าวหยุดด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

“ประธานคะ ฉันอยากขอลาหยุด 3 วัน กลับบ้านค่ะ”

เฉินห้าวเห็นท่าทางเธอแบบนี้ ก็รู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นแล้ว จึงรีบสอบถามเธอ

ตอนแรกเฉารุ่ยยังจะเข้มแข็งไม่พูด แต่เมื่อฟังเฉินห้าวกล่อมแล้วจึงได้พูดความจริงออกมา

ที่แท้หมู่บ้านของเธอก็ปลูกแอปเปิลขายเลี้ยงชีพ กำลังจะถึงช่วงเก็บแอปเปิลแล้ว เธอเพราะน้ำท่วมจึงทำให้เสียหายหมด แอปเปิลที่เก็บมาก็ขนส่งไม่สะดวก บวกกับตัวแทนจำหน่ายร่วมมือกันกดราคา ทำให้ราคาขายต่ำมาก และในหมู่บ้านก็ไม่มีห้องแช่แข็ง แอปเปิลพวกนี้ถ้าทิ้งไว้นานแล้วก็จะเน่าเสีย จะเสียหายหนักมากถึงขั้นทั้งปีที่ทำมาเสียเปล่า

พ่อแม่เฉารุ่ยก็เป็นหนึ่งในชาวสวน หลายวันมานี้ทั้งสองเครียดจนถึงกับร้อนใน กินไม่ได้นอนไม่หลับ เมื่อเฉารุ่ยรู้ข่าวนี้ เป็นห่วงพ่อแม่ จึงจะกลับไปเยี่ยมพวกเขา แล้วก็รวดคิดหาวิธีช่วยเหลือ

เมื่อได้ยินข่าวนี้ เฉินห้าวก็กระวนกระวายแล้ว ปีนี้เป็นปีที่ไม่ดีจริงๆ ไวรัสมาก่อน ตามมาด้วยน้ำท่วมแผ่นดินไหวภัยพิบัติต่างๆ ในช่วงนี้ พวกชาวไร่ชาวนานั้นอยู่ไม่เป็นสุขจริงๆ

“เธอกลับไปแล้วตั้งใจจะทำยังไง?”เฉินห้าวถามเฉารุ่ย

เฉารุ่ยพูดอย่างลังเล “ฉัน ฉันเองก็ไม่รู้ค่ะ ทำได้แค่เพียงปลอบใจพ่อแม่ แล้วก็ไปคุยกับนายหน้าที่รับซื้อ พยายามให้เขารับเพิ่มราคาให้หน่อย ไม่อย่างนั้นคงทำได้แค่ปล่อยให้มันเสีย”

“ถ้าหาช่องทางขายแอปเปิล บางทีฉันอาจจะช่วยได้”อยู่ๆเฉินห้าวก็ตื่นเต้น

“จริงหรอคะ?”สายตาเฉารุ่ยฉายแววมีความหวัง เฉินห้าวเป็นคนที่มหัศจรรย์เสมอ เธอรู้สึกชื่นชมเคารพเฉินห้าวมาก

เฉารุ่ยเชื่อมั่นว่า ถ้าบอกง่าในโลกนี้มีเรื่องที่ไม่ทีคนสามารถทำได้ แต่เฉินห้าวเป็นข้อยกเว้น

“จริง เพราะฉะนั้นครั้งนี้ฉันจะกลับบ้านกับเธอ!”เฉินห้าวพูดอย่างหนักแน่น

เขาตัดสินใจจะช่วยพวกชาวสวนพวกนี้ นี่ไม่เกี่ยวกับใจไม่ใจบุญ เขาแค่ทนไม่ได้ที่จะเห็นพวกชาวสวนลำบาก มีคำพูดหนึ่งว่ายิ่งมีอำนาจยิ่งมีความรับผิดชอบ ปกติเฉินห้าวก็เก่งอยู่แล้ว ตัวเขาพึ่งพาแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้านจนได้ดี ก็คงไม่ปล่อยคนอื่นเป็นตายหรอก ยิ่งเกี่ยวข้องกับครอบครัวของเฉารุ่ยด้วย

“กลับบ้านด้วยกัน…..”เฉารุ่ยพึมพำคำนี้ เหมือนกับว่าคิดอะไรได้ แล้วก็หน้าแดง เธอรีบหันหลัง กลัวเฉินห้าวดูออก

“ใช่ ไปด้วยกัน เธอรู้จักทางมั้ย เลือกการเดินทางที่เร็วที่สุด เรื่องนี้จะช้าไม่ได้ รีบจองตั๋วเครื่องบิน”เฉินห้าวพูด

“ได้ค่ะ ฉันจะไปจองตั๋วเดี๋ยวนี้!”เฉารุ่ยรีบเก็บความรู้สึกแล้วไปจัดการทันที

เฉารุ่ยจัดการเรื่องได้อย่างดี ไม่นานก็จองตั๋วรถไฟสองใบ เฉินห้าวเก็บของใช้ส่วนตัวนิดหน่อยแล้วก็ไปสถานีรถไฟกับเฉารุ่ย

แถวบ้านเฉารุ่ยไม่มีสนามบิน การเดินทางที่เร็วที่สุดก็คือนั่งรถไฟฟ้าความเร็วสูงไปในเมือง แล้วนั่งรถเข้าหมู่บ้าน

ยังดีที่ตอนนี้รถไฟฟ้าความเร็วสูงพัฒนา มีหลายเวลา พวกเขาออกเดินทางตอนเที่ยง ใช้เวลา 3 ชั่วโมง ก็ถึงเมืองทาริ่ง

เมื่อออกจากสถานีรถไฟความเร็วสูงเมืองทาริ่ง เฉินห้าวก็เห็นสภาพท้องฟ้ามืดครึ้ม ก้อนเมฆบนฟ้าดูเหมือนจะมีฝนตกได้ตลอดเวลา ที่นี่ไม่เห็นแสงอาทิตย์มาครึ่งเดือนแล้ว ฝนตกหนักติดต่อกันทำให้เกิดน้ำท่วม วันนี้ถือว่าอากาศยังดีที่ไม่มีฝนตกลงมา

เมื่อถึงถิ่นของเฉารุ่ย เธอก็นำหน้าพาไปยังหมู่บ้าน

ตอนแรกเธอยังจะไปนั่งรถโดยสารของเมืองอย่างที่เคยชิน แต่เฉินห้าวกลับแนะนำว่าให้เรียกรถกลับไป แบบนี้จะช่วยลดเวลาลงได้

ตอนนี้ฐานะของเฉินห้าวไม่ธรรมดาแล้ว มาถึงขั้นที่เวลามีค่ามากกว่าเงินทอง สามารถลดระยะเวลาลงก็ลด ไม่อย่างนั้นนั่งรถโดยสารยังต้องรออีก

ทางนั้นไม่ดี คนขับรถขอ 200 หยวน เฉินห้าวไม่แคร์อะไร แล้วให้แบงก์ใหญ่ไปสองใบ จากนั้นพวกเขาก็ออกเดินทาง