เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว - บทที่231 ไม่เช่าร้านนี้แล้ว

พนักงานร้านอาหารเดินมาหาด้วยท่าทีดุดัน เฉินห้าวตื่นตัวทันที ไม่ให้พวกเขาเข้ามาประชิดตัว

เขาใช้สายตาเล็งไปที่พนักงานที่อยู่ข้างหน้าในพวกนั้น เตะเขากระเด็นกลิ้งไปชนเก้าอี้ด้านหลัง ลูกค้าภายในร้านที่หลงเหลือไม่กี่คนต่างก็รีบออกไปจากร้านอย่างลนลาน กลัวว่าจะพาลถูกลูกหลงไปด้วย

เฉินห้าวพูดดูถูกอีกว่า “กล้าแตะต้องผม คนของคุณกลับไปฝึกมาใหม่เถอะ”

เฉียนหรงข่ายมีสีหน้าเดือดดาล อยากจะด่าออกไปแรง ๆ แต่กลับด่าไม่ออก วิธีการข่มขู่คนอื่นเหมือนก่อนที่เคยทำ เช่น เงินทอง ทำร้ายร่างกาย ใช้กับเฉินห้าวไม่ได้ แม้แต่ผู้หญิงก็สู้เขาไม่ได้ หญิงสาวหน้าตาสวยงามเย้ายวน รู้ได้ทันทีว่ามาเพื่อเงิน แต่หญิงสาวสวย 6คนทั้งน่ารักทั้งอ่อนหวานข้างกายเขา ซื่อสัตย์ต่อเข้า เปรียบเทียบแล้วห่างชั้นราวฟ้ากับดิน

ตอนนี้แม้แต่คิดจะขับไล่เฉินห้าวให้ออกไปจากร้านของตัวเองก็ยังทำไม่ได้ มันน่าอดสูนัก

ขณะที่เฉียนหรงข่ายอึดอัดหมดหนทาง ด้านนอกร้าน จู่ ๆก็มีชายหนุ่มสิบกว่าคนเดินเข้ามา เสี้ยงเป่ยเดินมาหน้าสุด เขาเดินเข้ามากวาดสายมอง มองหาเจ้านายใหม่ของเขา

เฉินห้าวกวักนิ้วมือให้เขามาหา เสี้ยงเป่ยตกใจมาก มองเห็นสาวสวยข้างกายเฉินห้าว แถมยังมีบุคลิกที่สง่างามอีก เห็นได้ชัดว่าต้องเป็นเจ้านายคนใหม่ที่เขากำลังตามหา คนแบบนี้เท่านั้น ถึงจะสามารถซื้อตึกทั้งหมดเกือบในถนนเส้นได้โดยไม่สะทกสะท้าน

“สวัสดีครับเจ้านาย!” เสี้ยงเป่ยพาพรรคพวกอีกสิบกว่าคนเดินเข้ามาหาเฉินห้าว โค้งคำนับทักทาย เหมือนกับทำความเคารพลูกพี่ใหญ่

เฉินห้าวโบกมือพูดว่า: “ไม่ต้องมากพิธี ผมไม่สนว่าจะใช้วิธีไหน ภายใน15นาที ไล่คนในร้านนี้ทั้งหมดออกไป ปิดร้านนี้! ความเสียหายทั้งหมดผมรับผิดชอบเอง!”

“ขอรับ ผมจะรีบไปจัดการ!”

มีคำสั่งจากเจ้านาย เสี้ยงเป่ยคิดว่าเพื่อตำแหน่งของเขาแล้วไม่สนใจอะไรทั้งนั้น พาพรรคพวกจัดการเคลียร์พื้นที่ตามที่ได้รับคำสั่ง

“ทุกคนออกไปให้หมด สัญญาสิ้นสุดแล้ว ร้านนี้ไม่เช่าแล้ว!” เสี้ยงเป่ยตะโกนเสียงดัง

“สารเลว สัญญาเช่ายังไม่ทันครบกำหนด กล้าดียังไงให้ฉันย้ายร้าน! รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?” เฉียนหรงข่ายบันดาลโทสะ เขามาจากครอบครัวร่ำรวยที่มีคนนับหน้าถือตาในมณฑล มาเมืองไป๋เหอ กลับถูกพวกคนใช้แรงงานปฏิบัติต่อเขาด้วยท่าทีขับไสไล่ส่ง

“ยังพูดจาอะไรอีก สัญญายังไม่ครบกำหนดชดใช้ให้ตามสัญญาให้อยู่แล้ว แต่วันนี้พวกคุณต้องย้ายออกไปทันที” ขณะที่เสี้ยงเป่ยพูด ก็เริ่มเคลียร์คนให้ออกไป

“ถือดีอะไร ไร้เหตุผลสิ้นดี!” หญิงสาวพูดขึ้นโต้แย้ง

“เจ้านายของพวกเรามองเห็นหน้าพวกคุณแล้วไม่สบายใจ! ทำไมเหรอ!” เสี้ยงเป่ยตะคอกใส่

“เจ้านายของพวกคุณเหรอ? หรือว่าจะเป็นเฉินห้าว?” เฉียนหรงข่ายตกใจจนหน้าถอดสี

เสี้ยงเป่ยยิ้มมุมปาก แสดงสีหน้าเหมือนมองดูคนงี่เง่าคนหนึ่งพูดขึ้นว่า: “พวกคุณฉลาดขึ้นแล้วสิ ตอนนี้เพิ่งจะเข้าใจเหรอ เช่าร้านค้าของเจ้านายพวกเรา ยังทำให้เจ้านายพวกเราโมโหอีก ไม่ไล่พวกคุณไปจะให้ไล่ใครไปล่ะ!”

ขณะที่เสี้ยงเป่ยพูดไปพลางก็จัดการอย่างเรียบร้อย เดินปิดไปปิดแก๊สทั้งหมดห้องครัวด้านหลัง พร้อมกับเชิญเชฟและพนักงานทั้งหมดให้ออกไป เคลียร์พื้นที่เรียบร้อย เหลือแต่คนห้องโถงใหญ่

“เฉินห้าวคนนี้ เป็นใครกันแน่? ทำไมที่นั้นมีแต่เงาของเขา เขาซื้อเมืองไป๋เหอไปทั้งเมืองแล้วเหรอ?”

เฉียนหรงข่ายคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าเฉินห้าวจะเป็นเจ้านายใหญ่ของร้านค้า ร้านอาหารเล็ก ๆของตนได้เช่าอาคารของเขา?

เฉียนหรงข่ายรู้สึกความดันโลหิตพุ่งปรี๊ด ตั้งแต่พบกับเฉินห้าว ไม่ได้คิดเอะใจเลย ผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลได้ถึงเพียงนี้ มีอิทธิพลมากแม้กระทั่งเขาเองที่เป็นตระกูลร่ำรวยในมณฑล กลับถูกกดดันไม่โอกาสได้ตอบโต้ จนกระทั่งร้านค้าของตนเอง กลับถูกขับไล่ไปเสียเอง เป็นเรื่องที่ไม่มีทางคาดเดาได้จริง ๆ

แต่หากมองอีกด้านหนึ่ง เฉียนหรงข่ายเองก็ทำตนเองทั้งสิ้น ผู้เช่าดันไปต่อกรกับผู้ให้เช่า ถูกขับไล่ออกไปนั้นก็ควรแล้ว

“เฮียเฉียน พวกเขารังแกคนอื่นมากเกินไปแล้ว คุณรีบไปตามลูกพี่ใหญ่กลุ่มมาเฟียมาสั่งสอนพวกเขา!”

สาวสวยเห็นได้ชัดว่ายังไม่รู้อิทธิพลของเฉินห้าวในเมืองเจียงเห๋อ ยังคิดจะพึ่งพาพวกอันธพาลไร้สาระพวกนั้น

“สั่งสอนบ้าอะไร!”

เฉียนหรงข่ายถูกเฉินห้าวชกไปที่หน้าอีกครั้ง ความอดทนอดกลั้นในใจจวนจะระเบิดขึ้นแล้ว ในเวลานั้นสาวสวยยังคิดที่จะใช้พัดโหมไฟให้แรงขึ้นผิดที่ผิดเวลา มองดูเธอที่สวมเครื่องเพชรแพรวพราว เฉียนหรงข่ายเดือดดาลอย่างมาก จึงตบใบหน้าสาวสวยคนนั้นเข้าไปหนึ่งฉาด

“คุณ คุณกล้าตบฉันเหรอ?” สาวสวยมือลูบไปใบหน้าที่แดงก่ำ มองดูเฉียนหรงข่ายด้วยสายตาประหลาดใจ เมื่อคืนเฮียเฉียนยังนอนกอดเธอพูดคำหวาน “ที่รัก” ไม่ใช่เหรอ?

“ไสหัวไปให้พ้น อย่าให้ผมเห็นหน้าอีก!”

เฉียนหรงข่ายสบถด่าไปคำโต จากนั้นผลักประตูออกไปด้วยอารมณ์เดือดดาล เขาใช้อารมณ์โกรธทั้งหมด ระเบิดใส่ไปที่สาวสวยคนนั้น เห็นหน้าเธอทำให้คิดถึงเวลาที่ถูกดูหมิ่นเหยียดหยาม ถูกตบหน้าตอนนั้น ดังนั้นจึงสลัดเธอทิ้งเสียตอนนั้น

“คุณผู้หญิง ที่นี่เป็นสถานที่ส่วนบุคคล กรุณาออกจากพื้นที่ด้วย”

สาวสวยคนนี้ เสี้ยงเป่ยก็เชิญออกไปเช่นกัน

สาวสวยเดินมาถึงด้านนอกร้านอาหาร ยังไม่เชื่อเลยว่าตนเองจะถูกสลัดทิ้งได้อย่างนี้ ตอนนี้ได้สูญสิ้นแหล่งเงินเอาไว้ใช้แล้ว ต้องรีบหาผู้ชายอื่นเกาะ จากนั้นสายตาของเธอจ้องมองไปที่เฉินห้าวโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ดูเหมือนว่าเฉินห้าวคนนี้จะเก่งกาจกว่าเฉียนหรงข่ายมาก ข้างกายมีหญิงสาวมากมาย พูดได้ว่าเป็นคนเจ้าชู้ เหมาะที่จะมาเป็นคู่!”

แววตาสาวสวยเปล่งประกาย เหมือนกับว่าพบทางรอดแล้ว รีบหยิบตลับแป้งและกระจกแต่งหน้าขึ้นมา เติมหน้าเล็กน้อย คิดว่าจะใช้มารยาแบบเดิมอีกครั้ง