เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว - บทที่89 เพรียงทะเล
บทที่89 เพรียงทะเล
ในกล่องเก็บของสด มีอาหารทะเลที่หายากแต่ละชนิดวางเต็ม
เชฟกู่ทำอาหารทะเลมาทั้งชีวิต แน่นอนว่ารู้จักวัตถุดิบพวกนี้ ความหรูหราของอาหารทะเลพวกนี้เกินกว่าที่เขาจิจินตนาการ เนื่องจากการจับปลาของอาหารทะเลที่หายากหลายชนิดในช่วงหลายปีนี้ จึงทำให้หายากตามท้องตลาดแล้ว คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะเห็นทั้งหมดตรงนี้ เขายังคิดว่าเข้าไปในพิพิธภัณฑ์สัตว์ทะเลเสียอีก
“พวกนี้ คุณซื้อมาจากไหนเหรอ？”เชฟกู่ถามเฉินห้าวอย่างตะลึง
“แน่นอนว่าผมมีช่องทางของผม ไม่รู้ว่าพวกนี้จะเข้าตาคุณหรือไม่ ทำอาหารได้แล้วใช่ไหม？”เฉินห้าวถามเขานิ่งๆ
“ได้แน่นอน พวกนี้ต่างเป็นวัตถุดิบที่เชฟอาหารทะเลทุกคนใฝ่ฝันถึง！”
เชฟกู่สูดหายใจลึกๆ โค้งคำนับให้เฉินห้าวอย่างนับถือ：“ขอโทษมากๆ เจ้านายคนนี้ ผมขอโทษกับท่าทีของผมเมื่อครู่”
อีกฝ่ายอายุเท่านี้ ในเมื่อขอโทษแล้ว เฉินห้าวก็ไม่ตามเค้นใดๆ เขาพยักหน้า ให้ เชฟกู่เริ่มทำอาหาร
เชฟกู่มาข้างๆอาหารทะเลที่มีค่าพวกนี้ นิ่งมือทั้งสองมือไขว้กันแล้วกดลง พอสูดหายใจลึกๆ ก็เอาวัตถุดิบทั้งหมดใส่ในภาชนะเฉพาะ แล้วเริ่มจัดการ
มีที่ต้องเอาไปแช่น้ำใส่เกลือ มีที่ต้องหมักกับขิงและน้ำส้มสายชู หรือว่าต้องถอดเกล็ด ปอกเปลือกออก ทำตั้งหลายอย่าง แต่เชฟกู่ถือมีดทำครัวสองอัน สะบัดไปซ้ายขวาขึ้นลง ขณะเดียวกันก็จัดการวัตถุดิบอีกสองสามอย่างโดยไม่ผสมปนเป เพียงพอที่จะแสดงถึงทักษะการทำอาหารของเขา
เฉินห้าวพยักหน้า ไม่น่าล่ะเชฟคนนี้ถึงได้เย่อหยิ่ง นี่คือตัวตนนิสัยของเขานี่เอง
ในเมื่ออีกฝ่ายเริ่มทำอาหารแล้ว เฉินห้าวก็ไม่มาดูตรงนี้ จึงกลับไปอยู่กับโจวซีถง
เฉินห้าวออกไปไม่กี่นาที คิดไม่ถึงว่าพอกลับมาที่ห้องอาหาร ก็มองเห็นผู้ชายคนหนึ่งอยู่รอบๆโจวซีถง เขารีบเดินเข้าไป ฟังที่พวกเขาคุยกัน จึงได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังจีบอยากได้วีแชทของโจวซีถง
แน่นอน จากตัวตนของโจวซีถง บวกกับนิสัยที่เย็นชาแล้ว แน่นอนว่าไม่ได้ให้วีแชทคนนั้นไป แต่วัยรุ่นอายุยี่สิบกว่าคนนนั้นก็ตื๊อไม่เลิก ไม่หยุดจู้จี้
“สาวสวย ขอวีแชทหน่อยสิ”
“สาวสวย อย่าใจดำอย่างนี้สิ ในมหาสมุทรทั้งสี่ล้วนแต่เป็นพี่น้องกัน พวกเราต่างเป็นลูกหลานของพระเจ้าหวงและพระเจ้าเหยียนทั้งนั้น มาเป็นเพื่อนกันเถอะ”
“ผมอยากรู้จักคุณมากจริงๆ ไว้หน้าหน่อยได้ไหม？”
บางครั้งชีวิตของคนสวยก็มักจะวุ่นวายแบบนี้ ออกจากบ้านก็ง่ายที่จะเจอผู้ชายมายุ่งมาจีบด้วย
“นี่ อย่ามารบกวนพวกเราทานอาหาร”
เฉินห้าวเดินไปดึงวัยรุ่นคนนี้ออก ตาเขาจ้อง ที่ตัวดูมีออร่า วัยรุ่นคนนั้นเห็นโจวซีถงมีผู้ชายมาด้วย แล้วยังเป็นชายที่กล้ามแน่น ในใจก็รู้สึกละอายทันที ออกไปอย่างรู้สึกอาย
“ขอโทษนะ ทำให้คุณถูกคุกคามเลย”เฉินห้าวกำลังขอโทษ
“ไม่เกี่ยวกับคุณ แต่ผู้พิทักษ์สาวน้อยอย่างคุณก็ทำได้ไม่เลวเลย”โจวซีถงพูดชมไป
ในใจของเฉินห้าวตัดสินใจแล้ว จากความงามและน่าดึงดูดของโจวซีถง เขาต้องไม่ไปไหนตลอดเวลา ไม่งั้นก็จะถูกชายฉกรรจ์พวกนี้เอาเปรียบได้
“เมื่อกี๊คุณไปทำอะไรเหรอ？”โจวซีถงถาม
“ผมไปจัดการวัตถุดิบที่หลังครัวน่ะ เดี๋ยวคุณก็จะได้กินอาหารทะเลที่ไม่เหมือนเดิมแล้ว”เฉินห้าวพูดยิ้มๆ
“อ้อ？”
โจวซีถงคิดถึงความมหัศจรรย์ที่ผ่านมาของเฉินห้าวตลอด ก็พยักหน้านิดๆ“งั้นฉันจะรอดู”
ไม่นาน ก็มีพนักงานเสิร์ฟเริ่มเอาอาหารมาเสิร์ฟ และอาหารจานแรกก็ทำให้โจวซีถงที่ดูเอ้อระเหยปรากฏความสงสัยออกมา
โจวซีถงเคยกินอาหารทะเลมื้อใหญ่มามากมาย ร้านอาหารที่มีชื่อเสียงทั้งในประเทศและนอกประเทศก็เคยไปมาไม่น้อย แต่หอยทากทะเลจากนี้ เธอพูดชื่อไม่ออก รูปร่างดูน่ากลัวหน่อยๆ
“นี่หอยอะไรคะ？”โจวซีถงถามพนักงานเสิร์ฟ
พนักงานตอบอย่างเขินอาย：“ผมก็ไม่รู้ครับ คุณต้องถามชายหนุ่มของคุณ เขานำวัตถุดิบมา”
โจวซีถงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่เฉินห้าว รอเขาคลายความสงสัย
เฉินห้าวพูดอธิบายยิ้มๆ：“เหอะๆ นี่คือเพรียงทะเล อาหารทะเลที่ถูกคนยุโรปเรียกว่ามาจากนรก เพราะว่ารูปร่างของมันแปลกประหลาดมาก เหมือนกรงเล็บผี แต่ในประเทศมีชื่อหนึ่ง เรียกว่าเพรียง”
“หือ？ฉันเห็นเป็นครั้งแรกเลย ไหนชิมหน่อยสิ”
โจวซีถงคีบเพรียงมาอันหนึ่ง เอาไว้ที่ปากแล้วดูดเนื้อเพรียงเข้าไป เคี้ยวไปสักพัก หน้าที่ปกตินิ่งๆจู่ๆก็ดูตกใจขึ้นมา เนื้อสดนุ่มของเพรียงถูกราดด้วยน้ำข้นๆ ทำให้ได้รสชาติดีเป็นอีกเท่า สดมาก และรสชาติก็ลื่นๆนุ่มๆ มีเอกลักษณ์
“อือ เพรียงนี้ไม่เลวเลย เป็นเพรียงอร่อยที่สุดที่ฉันเคยกินมา”
โจวซีถงถูกใจกับอาหารจานนี้มาก พอเธอกินชิ้นต่อไป ก็ยังไม่หายอยาก คีบมาอีกชิ้น ครั้งนี้ชิมอย่างพิถีพิถัน
กลิ่นความหอมและสดกระจายทั่วปาก โจวซีถงพูดอย่างปีติว่า：“เพรียงนี้อร่อยมากจริงๆ เนื้อเด้งและสด เชฟทำอาหารได้ดีมาก เจ๋งจริงๆ！”
เธอไม่ค่อยได้ให้คะแนนอาหารระดับสูงเท่าไหร่นัก
“อร่อยก็กินเยอะๆ”เฉินห้าวเอาจานดันไปที่เธอ
“คุณก็อย่าเอาแต่ตะลึง กินด้วยกันสิ ยากที่คุณจะมีจิตใจ ซื้อเพรียงทะเลพวกนี้ได้”โจวซีถงก็ยอมให้
“ไม่เป็นไร คุณกินไปเลย อาหารทะเลดีๆยังมีอีก”
เฉินห้าวพูดจบ พนักงานเสิร์ฟก็เอาซาซิมิแซลมอนจานหนึ่งมาเสิร์ฟ เนื้อปลาสีส้มแดง ดูแล้วน่ากินมาก
โจวซีถงกินแซลมอนบ่อย จึงคีบขึ้นมา จิ้มซอสแล้วเอาเข้าปาก
เคี้ยวไปสองสามคำ ทันใดนั้นสีหน้าของโจวซีถงก็ปรากฏความแปลกใจที่ดูสงสัยขึ้นมา