เจ้าพ่อสุดเฟี๊ยวแห่งนคร - ตอนที่ 14
เฉียงจื่อกลอกตา มุมปากของเขากระตุกและยิ้มแห้งๆ：“เซี่ยหยาง อย่าพูดถึงเรื่องในอดีตเลย แกก็คิดซะว่าช่วยลุงสักครั้ง แกก็เห็นว่าลุงอายุเยอะแล้ว มือเท้าก็ไม่ค่อยมีแรงเหมือนเมื่อก่อน ที่ดินของลุงเช่าให้แก ลุงก็วางใจ”
เซี่ยหยางหรี่ตา มองเฉียงจื่อที่กำลังขอร้องตัวเองอยู่ ภาพในอดีตก็วนเวียนเข้ามาในหัว ตอนนั้นพ่อของเขาป่วยหนักและไม่มีเงินไปรักษา เขาไปขอความช่วยเหลือ แต่เฉียงจื่อกลับไม่สนใจเขา เห็นคนกำลังจะตายก็ไม่ยอมช่วย เขายังพูดแดกดันว่าก็สมควรแล้วนิ
ถ้าไม่ใช่ชาวบ้านใจดีช่วยกันบริจาคเงิน พ่อของเขาก็คงรักษาไม่ทัน บางทีเขาอาจจะเสียชีวิตไปแล้วก็ได้
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เซี่ยหยางก็กำมัดไว้แน่และพูดด้วยอารมณ์โกรธ：“ไม่มีอะไรต้องพูดอีก คุณไปหาคนอื่นเถอะ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรอีก ฉันจะไปก่อนนะ เพราะฉันยุ่งมาก ”
เฉียงจื่อไม่ค่อยพอใจ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม：“เซี่ยหยาง พวกเราก็เป็นคนหมู่บ้านด้วยกัน และเป็นเพื่อนบ้านกันตั้งหลายปี แกจะปลูกผักที่สวนของใครมันก็เหมือนกัน ？”
“ใช่ ถ้าเป็นที่ดินของคนอื่นฉันอาจจะพิจารณา แต่ถ้าเป็นที่ของลุงฉันไม่เอา”เซี่ยหยางไม่เกรงใจและพูด：“นอกจากนี้ ลุงยังมีหน้ามาพูดว่าพวกเราเป็นเพื่อนบ้านกันอีก สิ่งที่ลุงเคยทำในอดีตลุงน่าจะรู้ตัวเองดี？”
“เรื่อง เรื่องอะไรเหรอ？ลุงไม่ค่อยเข้าใจที่แกพูด”เฉียงจื่อแกล้งทำเป็นงง
เซี่ยหยางพูดอย่างไม่พอใจ：“จำเป็นต้องให้ฉันพูดอย่างชัดเจนหรือไง พูดออกมาแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ก็เรื่องของพ่อฉันไง”
“เรื่องนั้นมันเป็นความเข้าใจผิด เข้าใจผิดกันจริงๆ”เฉียงจื่อรู้สึกเขินอาย
“เข้าใจผิด？เมื่อก่อนพ่อของฉันเคยให้ความช่วยเหลือลุงมาโดยตลอด？ตอนที่เขาป่วยหนัก ลุงไม่คิดจะช่วยเขาเลย？”เซี่ยหยางไม่มีทางลืมสิ่งที่เคยเกิดขึ้น
เฉียงจื่อเกาหัว กะพริบตาตัวเองและพูด：“แกพูดแบบนี้ไม่ได้นะ ตอนที่พ่อของแกป่วย ลุงก็อยากยืมเงินให้ ปัญหาคือลุงไม่มีเงิน ลุงก็จนปัญญาจริงๆ”
“คุณจนปัญญา？ฉันว่าคุณเห็นคนตายไม่ยอมช่วยมากกว่า ตอนนี้พูดเรื่องพวกนี้ก็ไม่มีประโยชน์？ลุงทำอะไรไว้ ลุงย่อมรู้ดีแกใจ”ใบหน้าของเซี่ยหยางเคร่งขรึม เมื่อกล่าวถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในอดีต ทำให้เขารู้สึกโกรธ
เฉียงจื่อรู้สึกอึดอัดใจ เหมือนรู้ว่าตัวเองผิด ส่งบุหรี่มาหนึ่งม้วนและพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน：“มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดจริงๆ เรื่องนั้นกับเรื่องนี้มันไม่เหมือนกัน……”
“ไม่ต้อง ฉันมีบุหรี่ของตัวเอง”เซี่ยหยางหยิบบุหรี่ซองหนึ่งออกมา จุดไฟแล้วสูบหนึ่งคำ จ้องมองไปที่เฉียงจื่อและพูด：“ถ้าตอนนั้นไม่มีชาวบ้านที่ใจดีช่วยพ่อของฉัน งั้นพ่อของฉันคงมีอันตรายถึงชีวิตแน่นอน ตอนนี้ลุงอยากได้ความช่วยเหลือจากฉัน ไม่มีทาง”
“มี พวกเราคุยกันดีๆได้ไหม……”
“ประตูอยู่ตรงนั้น ลุงกลับไปเถอะ！”เซี่ยหยางพูดขัดจังหวะของเฉียงจื่อ และชี้ไปที่ประตู
เมื่อเฉียงจื่อไม่เห็นความปรานีของเซี่ยหยาง ก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความโกรธ：“เซี่ยหยาง คำพูดของแกมันทำร้ายจิตใจมากเกินไป？ลุงก็เคยช่วยเหลือบ้านแกเหมือนกัน？ลุงคิดว่าตอนนี้แกเป็นเถ้าแก่ คงลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว？”
“ใช่เหรอ？ความหมายของลุงคือฉันเนรคุณใช่ไหม งั้นลุงพูดมาสิเคยช่วยอะไรไว้บ้าง？”เซี่ยหยางมองบนและทำปากจู๋
“พูดก็ได้ แกน่าจะลืมไปแล้วมั้ง？”เฉียงจื่อกระตือรือร้นและชี้ไปที่บ้านของเซี่ยหยางและพูด：“แกยังจำได้ไหม ตอนนั้นที่พวกแกสร้างบ้าน ฉันตื่นแต่เช้าทำงานจนดึกช่วยพวกแกสร้างบ้าน ตอนนั้นลุงเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ตอนนั้นลุงเป็นโรคหมอนรองกระดูกทับเส้นเอ็นและเป็นโรคเกาต์ ลุงกัดฟันช่วย ถ้าเรื่องนี้แกจำไม่ได้ ไปถามพ่อแกก็ได้”
เซี่ยหยางหัวเราะและถามกลับว่า：“มีแค่นี้ใช่ไหม พูดจบแล้วเหรอ？”
“อะไร แกหัวเราะอะไร ตอนนั้นแกยังเด็ก แกคงจะจำไม่ได้ ลุงไม่โทษแก แต่ชาวบ้านทุกคนรู้เรื่องนี้ดี พ่อของแกก็น่าจะจำได้”เฉียงจื่อพูดอย่างหนักแน่น
เซี่ยหยางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูด：“พูดอย่างนี้ ลุงรู้สึกว่าตัวเองช่วยเหลือบ้านฉันเยอะมากเลยสิ？”
เฉียงจื่อรู้สึกงุนงงกับรอยยิ้มของเซี่ยหยาง โบกมือและพูดด้วยความภาคภูมิใจในตัวเอง：“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรมาก ยังไงซะญาติที่อยู่ห่างไกลก็สู้เพื่อนบ้านที่อยู่ติดกันไม่ได้ ถ้าแกอยากขอบคุณลุงละก็ แกช่วยเช่าที่ดินลุงแล้วกัน แกคิดว่าไง？”
“เรื่องที่ลุงช่วยสร้างบ้าน ฉันจำได้ดี”เซี่ยหยางพยักหน้า
“แกจำได้ก็ดีแล้ว ลุงก็ว่าละ ลุงเห็นแกมาตั้งแต่เล็ก แกเป็นคนที่มีอนาคตที่ดี”เฉียงจื่อรู้สึกดีใจจนตัวลอย ดวงตาเป็นประกายด้วยความหวังและพูด：“เรื่องเช่าที่ดินแกคิดว่าไง？”
“ไม่เช่า！”เซี่ยหยางพูดอย่างเบาๆ
รอยยิ้มของเฉียงจื่อหยุดนิ่งอยู่บนใบหน้า เหมือนคนที่โดนตบหน้า พูดอย่างหงุดหงิดโมโห：“ทำไมถึงไม่เช่า？”
“เพราะอะไร？คุณช่วยสร้างบ้านให้พวกเรามันเป็นเรื่องจริง แต่คุณเอาค่าตอบแทนอะไรไปคุณน่าจะรู้ตัว？”เซี่ยหยางถาม
“ฉันเอาค่าตอบแทนอะไร？ฉันไม่ได้เอาเงินไปเลยสักหยวน ไม่เชื่อลองไปถามพ่อของแก”เฉียงจื่อตบหน้าอกตัวเองเบาๆและพูด
เซี่ยหยางพูดอย่างเย็นชา：“ไม่ได้เอาค่าตอบแทนอะไร งั้นลูกหมูสองตัวที่อยู่บ้านของฉันมันคงมีปีกแล้วบินหนีไปเองใช่ไหม？”
“เอ่อ ลุงไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ”เฉียงจื่อเช็ดเหงื่อเย็นที่หน้าผาก ดูเหมือนเขาจะสำลัก
“คุณไม่รู้เรื่อง？วันหนึ่ง มีลูกหมูไปอยู่ในเล้าหมูของลุง พ่อของฉันไปหาลุงที่บ้าน ลุงพูดว่ามันเป็นลูกหมูที่ลุงซื้อมาเอง ฆ่าให้ตายก็ไม่ยอมรับ มีเรื่องนี้ใช่ไหม？”เซี่ยหยางพูดด้วยความโกรธ
เฉียงจื่อเชิดคอและพูดเล่นลิ้นปฏิเสธ：“แก แกอย่าพูดส่งเดช มันเป็นลูกหมูที่ลุงซื้อมาจริงๆ พ่อของแกเข้าใจผิด”
“ได้ โอเค พวกเราก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก”เซี่ยหยางไม่สนใจเฉียงจื่ออีก ลุกขึ้นแล้วตะโกนเรียก：“เอ้อนิ้ว ช่วยไปส่งคุณลุงหน่อย ลุงแกเบลอๆงงๆอยู่ กลัวแกหกล้ม”
เอ้อนิ้ววิ่งเข้ามา สบตากับเซี่ยหยาง ก็เข้าใจความหมายของเขาทันที มือจับไปที่ตัวเฉียงจื่อ หัวเราะและพูด：“คุณลุง เดินช้าๆหน่อย จะให้ผมแบกลุงไหม？”
“แก แกปล่อยมือเดียวนี้ ฉันเดินเองได้”เฉียงจื่อรู้สึกหวาดกลัว รีบพลักเอ้อนิ้วออกไป ชายร่างใหญ่อย่างเอ้อนิ้วไม่ขยับแต่ตัวเองเกือบจะล้มลง เฉียงจื่อเดินเซไปมา จ้องมองเซี่ยหยางด้วยความโกรธ：“แกแน่มาก เซี่ยหยางแกทำเกินไปแล้ว แกอย่าหาว่าลุงไม่เกรงใจละกัน”
“แล้วแต่เลย ลุงจะทำอะไรก็เรื่องของลุง”เซี่ยหยางหันหัวไป ไม่สนใจเขาอีก
“ไปกันเถอะคุณลุง ฉันประคองลุงเอง อายุเยอะแล้วอย่าใช้อารมณ์”เอ้อนิ้วยิ้มอย่างจริงใจ ทั้งประคองทั้งลากตัวเขาออกไป
เฉียงจื่อกระทืบเท้า ตะโกนออกมา พยายามพลักเอ้อนิ้วออกไป หายใจหืดหอบแล้วเบิกตากว้าง“ไอ้เด็กเปรตแกเบามือหน่อย ฉันเดินเองได้ แกปล่อยให้ฉันพูดจนจบก่อน”
เซี่ยหยางส่งสายตาให้เอ้อนิ้ว พูดอย่างรำคาญ：“ได้ ดูสิว่าลุงจะพูดอะไรอีก”
เฉียงจื่อโกรธจัดและพูด：“เซี่ยหยางแกจำเอาไว้ แกเนรคุณกับฉันก่อน แกไม่ยอมเช่าที่ดินของฉันไม่เป็นไร ฉันจะบอกแก ฉันยังพอมีอิทธิพลในหมู่บ้านนี้อยู่ แกอย่ามาลากตัวฉันอีก ฉันให้แกเช่าที่ดินแต่แกไม่ยอม ถึงตอนนั้นฉันจะบอกให้คนทั้งหมู่บ้านไม่เช่าที่ดินให้แกอีก แกจะเก่งขนาดไหนก็ไม่มีประโยชน์ น่าเสียดายจริงๆ”
เมื่อเห็นเฉียงจื่อพูดแบบไม่ไหว้หน้ากัน เซี่ยหยางก็จะไม่พูดอ้อมค้อม：“คุณข่มขู่ฉันใช่ไหม งั้นฉันจะพูดไว้ตรงนี้เลย ฉันจะเช่าที่ดินของคนทั้งหมู่บ้านมาปลูกผัก ก็ไม่เช่าที่ดินของลุงแน่นอน”
“ดี แกปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่ไหม ฉันไม่เชื่อหรอก ไม่มีแกฉันจะทำอะไรไม่ได้ แกรอดูแล้วกัน ฉันจะไปพูดกับทุกคน ให้ทุกคนไม่เช่าที่ดินให้แก”เฉียงจื่อโกรธมาก สะบัดเสื้อแล้วกำลังจะเดินจากไป
จู่ๆเอ้อนิ้วก็เดินเข้ามาขวางทางเขาไว้ เฉียงจื่อส่งสายตาบอกให้เอ้อนิ้วหลีกทาง เอ้อนิ้วมองไปที่ด้านนอกและพูด：“ฉันคิดว่าลุงไม่ต้องไปเรียกแล้ว ทุกคนมาที่นี่แล้ว ”
หลังจากเอ้อนิ้วพูดจบ ก็เห็นชาวบ้านกลุ่มใหญ่เดินเข้ามา ตัวแทนชาวบ้านเดินเข้ามาแล้วกล่าวทักทายด้วยความอบอุ่น：“เซี่ยหยางตอนนี้อยู่บ้าน คนยุ่งอย่างเขาอยากเจอหน้าสักครั้งมันยากจริงๆ พวกเรามีเรื่องจะถามหน่อย？”
เมื่อเห็นคนเหล่านี้ เซี่ยหยางก็รู้ทันทีว่าพวกเขาต้องการอะไร ส่งสัญญาณให้เอ้อนิ้ว เอ้อนิ้วรีบเรียกพนักงานในร้านเตรียมน้ำชาให้พวกเขา ยังแจกบุหรี่ให้กับทุกคน เมื่อมาถึงด้านหน้าเฉียงจื่อ เอ้อนิ้วเกาหัวและพูด：“โอ๊ย ลุงดูสิ มาถึงหน้าลุงบุหรี่หมดพอดี เดียวฉันไปเอาซองใหม่มาให้？”
เฉียงจื่อโกรธจนหายใจแรง เขาหยิบบุหรี่ของตัวเองออกมาแล้วสูบ แต่เขาไม่ยอมจากไป
“พวกคุณหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ？พูดมาตามตรงได้”เซี่ยหยางโบกมือให้ทุกคนนั่งลง
ตัวแทนชาวบ้านสบตากับทุกคน พูดด้วยรอยยิ้ม：“คือเรื่องเป็นอย่างนี้ พวกเราทุกคนได้ปรึกษากันแล้ว พวกเราปลูกพืชมาหลายปี ยังสู้รายได้ที่คุณปลูกผักหนึ่งไตรมาสไม่ได้เลย พวกเราก็เลยนัดกันมา พวกเราอยากจะเอาที่ดินของตัวเองเช่าให้คุณ คุณโอเคไหม？”
เมื่อกี้เซี่ยหยางพึ่งพูดออกไป ว่าจะเช่าที่ดินเพื่อปลูกผัก ดูเหมือนว่าทุกคนจะได้ข่าวเรื่องนี้แล้ว หลังจากคิดชั่วครู่เขาก็พูด：“ในเมื่อทุกคนไว้วางใจในตัวฉัน ฉันก็ยินดีจะเช่าที่ดิน มีเท่าไหร่ฉันเช่าหมด แต่เรื่องราคา……”
“เรื่องราคาต่อรองกันได้ พวกเราคิดไว้แล้ว”ผู้แทนชาวบ้านรีบพูด：“ในเมื่อที่ดินของพวกเราปีๆหนึ่งก็หาเงินได้ไม่เท่าไหร่ คุณให้เงินเท่าทุนก็ได้แล้ว พวกเราได้ปรึกษากันแล้ว พวกเราจะไปช่วยปลูกผักในที่ดินของตัวเอง ไปฝึกวิธีการปลูกผักกับคุณ คุณโอเคไหม？”
เซี่ยหยางดีใจมากๆ เมื่อมีที่ดินพวกนี้ เขาก็สามารถใช้น้ำศักดิ์สิทธิ์มาขยายการปลูกให้เยอะขึ้นและเขาก็พูด：“ตกลง พวกคุณแจ้งราคามา ที่ดินหนึ่งมู่（1มู่=0.412ไร่）ค่าเช่าปีละเท่าไหร่”
ชาวบ้านสบตากัน แล้วให้ผู้แทนเป็นคนพูด ：“พวกเราไม่ต้องการเยอะ ที่ดินหนึ่งมู่（1มู่=0.412ไร่）พวกเราปลูกพืชขายได้ปีละสองถึงสามพันหยวน พวกเราต้องการสองพันหยวนก็พอ”
“ไม่มีปัญหา พวกคุณมีที่ดินเท่าไหร่ ตอนนี้พวกเราไปวัดกันเลย เอ้อนิ้ว”เซี่ยหยางไม่ลังเลและตะโกนเรียกเอ้อนิ้วทันที
เอ้อนิ้วรีบหยิบน้ำกระดาษและปากกามาด้วย ชาวบ้านทุกคนมาลงทะเบียน และพวกเขาก็ยุ่งกับการลงบันทึกจำนวนที่ดิน
“เช่าไม่ได้ เช่าที่ดินพวกนี้ให้เขาไม่ได้”ในขณะนี้ เฉียงจื่อเดินออกมาจากฝูงชนและตะโกนเสียงดัง
เมื่อชาวบ้านได้ยิน ก็หยุดทันที มองหน้าเฉียงจื่ออย่างงุนงง ผู้แทนคนนั้นรีบพูด：“คุณพูดอะไรอยู่ ทำไมถึงเช่าที่ดินให้เขาไม่ได้？”
เฉียงจื่อเหลือบมองไปที่เซี่ยหยาง ในใจของเขามีแผนการไว้แล้ว ดูจากลักษณะท่าทางของเขา เขาคงจะก่อกวนไม่ให้เรื่องนี้สำเร็จแน่นอน เฉียงจื่อดีใจและตะโกน：“ฉันรู้สึกว่าทุกคนโง่มาก โดนเซี่ยหยางหลอกแล้วยังไม่รู้ตัวอีก น่าสงสารจริงๆ”
“คุณมาก่อกวนอะไรตรงนี้ ？คุณตั้งใจใช่ไหม？”เอ้อนิ้วอดไม่ไหว จ้องมองไปที่เฉียงจื่อ
“ทำไม คุณกำลังข่มขู่ฉันใช่ไหม ถึงข่มขู่ฉันก็จะพูด”เฉียงจื่อไม่สนใจอะไรแล้ว ตบไปที่โต๊ะด้วยอารมณ์โกรธจัด
“ฉันคิดว่าคุณจงใจหาเรื่องอยู่ คุณกลับไปซะดีกว่า”เอ้อนิ้วพูดเสียงแข็ง วางปากกาลงและกำลังจะลากตัวเฉียงจื่อออกไป
“ทำร้ายคนแล้ว ทำร้ายอย่างไม่มีเหตุผล ทุกคนเห็นแล้วใช่ไหม พวกเขาต้องมีความลับซ้อนอยู่แน่นอน”เฉียงจื่อตะโกนเสียงดังและเตะเอ้อนิ้วอย่างไม่เลือกหน้า
เมื่อเซี่ยหยางเห็น ก็โบกมือและพูด：“เอ้อนิ้วพอได้แล้ว ให้ลุงเฉียงจื่อพูดให้จบ”
เอ้อนิ้วรับปากและปล่อยตัวเฉียงจื่อ และจ้องเขาด้วยความระมัดระวัง
เฉียงจื่อม้วนแขนเสื้อตัวเองและตะโกนเสียงดัง ชี้ไปที่เซี่ยหยางและพูด：“ทุกคนคงไม่รู้ เด็กคนนี้เป็นคนแล้งน้ำใจ ฉันที่เป็นเพื่อนบ้านกับเขา ช่วยเหลือเขามาโดยตลอด วันนี้ฉันมาคุยเรื่องเช่าที่ดินของตัวเองให้เขา เขาขับไล่ไสส่งฉัน คนอย่างเขา ทุกคนเอาที่ดินตัวเองเช่าให้เขาจะวางใจได้เหรอ เขาต้องเอาเปรียบทุกคนแน่นอน”
“เฉียงจื่อ คุณห้ามพูดจาส่งเดช ที่พูดหมายความว่าไง？”ชาวบ้านทุกคนเริ่มสงสัย