เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - ตอนที่ 1101

บทที่1101 ฟอง

ตอนที่ใบหน้าแนบกับหน้าอก แล้วก็ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจที่แข็งแกร่งและทรงพลังของเขานั้น

เสี่ยวเหยียนถึงจะเหมือนตระหนักได้ว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติ

ร่างกายของเธอควรจะต่อต้านอ้อมกอดของเขา ไม่ใช่เพราะว่าเกลียดเขา แต่เป็นเพราะว่าไม่อยากจะได้รับการเป็นห่วงเป็นใยจากเขาในเวลาแบบนี้ แต่ว่าพอโดนเขาอุ้มไว้ในอ้อมแขนแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ถูกครอบงำไปในทันที

เพราะว่าอ้อมแขนของเขานั้น……มันอบอุ่นมากจริงๆ

หลายครั้งในตอนดึก เธอฝันถึงความรู้สึกแบบนั้น ก่อนหน้านี้ก็ทำได้แค่ฝัน แต่ว่าตอนนี้มันกลับกลายมาเป็นความจริงแล้ว

น่าเสียดาย ความจริงนั้นมันเป็นเหมือนความฝันและภาพลวงตา

สำหรับเสี่ยวเหยียนแล้วนั้น พวกนี้เป็นเหมือนแค่ฟอง ที่เพียงแค่สะกิดก็แตกสลายไป

แต่ถึงแม้ว่าจะรู้แบบนี้ เธอก็ยังอยากเป็นเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ ก้าวเข้าไปอย่างกล้าหาญ

หลังจากหาหมอเสร็จ นอกจากแผลที่ใบหน้าของเสี่ยวเหยียน แล้วก็ยังมีที่ขา ตอนที่ถกกางเกงขึ้นนั้น ก็มีรอยช้ำขนาดใหญ่ที่เข่าและน่องของเธอ แค่หมอเอามือกดลงไปเบาๆ เสี่ยวเหยียนก็เจ็บจนเหงื่อออก ถึงกับต้องกลั้นหายใจเข้า

พอเห็นปฏิกิริยาของเธอ หมอก็แนะนำว่า “ถ้าเกิดว่าเป็นไปได้ ควรไปเอ็กซเรย์ดูหน่อยว่ามีกระดูกหักไหม”

เอ็กซเรย์? มันวุ่นวายมากเลยไม่ใช่เหรอ?

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉัน……”

“ไปเอ็กซเรย์ตรงไหนครับ?”

หานชิงตัดบทเธอ พอสอบถามสถานที่เสร็จแล้วก็อุ้มเธอขึ้น แล้วก็พาเธอไปเอ็กซเรย์

ฟิล์มเอ็กซเรย์ออกมาเร็วมาก พอหมอดูฟิล์มแล้วนั้นก็พูดกับเสี่ยวเหยียนว่า

“พอดูฟิล์มเอ็กซเรย์แล้วกระดูกก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะครับ แต่ว่าช่วงนี้อย่าพึ่งเดินเยอะ พักผ่อนหลายๆวันหน่อย เดี๋ยวผมจะให้ยาลดบวมสำหรับใบหน้า แล้วก็ยาสำหรับที่ขาด้วยนะครับ

“ขอบคุณนะคะคุณหมอ”

หลังจากได้ยา เสี่ยวเหยียนก็นั่งรออยู่ที่ม้านั่งคนเดียว หานชิงไปรับยา เธอนั่งบื้อๆอยู่ตรงนั้น นึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้อย่างเงียบๆ

คิดไปคิดมา สมองก็วุ่นวายยุ่งเหยิงไปหมด ไม่ชัดเจนเลยแม้แต่นิดเดียว

แค่นึกถึงภาพเหตุการณ์ที่อยู่ในห้องส่วนตัวนั้นก็หวาดกลัวจนตัวสั่นแล้ว เสี่ยวเหยียนสะบัดหัว แล้วก็ยื่นมือมาจับแก้มตัวเองอยากจะท้าวคางซะหน่อย แต่ดันไม่ทันระวังไปโดนตรงที่บวมเข้า ความเจ็บปวดทำให้เจอหายใจหอบถี่กันเลยทีเดียว

หานชิงรับยาแล้วกลับมาพอดี เขานั่งลงข้างๆเธอ

เขาไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เปิดถุงยาตรงหน้าเธอ แล้วก็หยิบยาที่เป็นครีมขวดหนึ่งออกมา หลังจากนั้นก็เอานิ้วมือป้ายยานั้นแล้วก็ขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอ

เสี่ยวเหยียนถอยหลังเพื่อหลบเลี่ยง มองหน้าเขาอย่างไม่แน่ใจ

“ทายา”

หานชิงอธิบายออกมาหนึ่งประโยค โน้มตัวเข้าหาเธออย่างรุนแรง ถึงแม้ว่าท่าทางที่เขายื่นมือออกมานั้นจะดูหนักมาก แต่ว่าเมื่อสัมผัสลงที่ใบหน้าของเธอแรงนั้นก็เบาลงมาก นิ้วมือที่อบอุ่นของเขาป้ายยาเย็นๆสีเขียวอยู่ แล้วก็ลูบไล้ไปที่ใบหน้าของเธอเบาๆ

เธอปล่อยให้หานชิงทายาให้เธออย่างงุนงง แต่กลับมากล้ามองหน้าเขา

พอเขาทายาเสร็จ ปิดฝา แล้วก็เอ่ยปากเตือนเธอว่า “หนึ่งวันสองครั้ง ตอนเช้าครั้งหนึ่ง ตอนเย็นอีกครั้งหนึ่ง ถ้าเกิดรู้สึกว่ามันเจ็บมากจริงๆ ก็ทาเพิ่มขึ้นอีก ตอนล้างหน้าก็เบามือหน่อย อย่าทำให้แผลเป็นหนักขึ้น”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้า

“อาการเจ็บที่ขา” หานชิงถือยาอีกขวดหนึ่งขึ้นมา แล้วก็นั่งยองๆลงตรงหน้าเธอ เตรียมจะถอดรองเท้าให้เธอ

“ไม่ต้องหรอก” เสี่ยวเหยียนรีบหยุดเขา “ฉันทำเองก็ได้”

ไม่ใช่ว่ามือของเธอใช้การไม่ได้ แน่นอนว่าเธอสามารถทายาที่เข่าของตัวเองได้

ถึงแม้ว่าเวลาปกติหานชิงจะดูเป็นสุขุม และเย็นชา ไม่ใส่ใจเรื่องอะไรทั้งนั้น แต่ว่าเขาจะมุ่งมั่นใจเรื่องที่เขาอยากทำมาก เช่นในตอนนี้ ก็คือเรื่องที่จะทายาให้กับเธอ

ถึงแม้ว่าเสี่ยวเหยียนจะเอาแต่ปฏิเสธ แต่ว่าเขาก็ยังคงพับกางเกงของเสี่ยวเหยียนขึ้น หลังจากมองดูรอยช้ำขนาดใหญ่บนขาขาวบางของเธอ ความหนาวเย็นก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

แต่ว่ามันก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว เขาทายาที่ผิวหนังของเธอ น่าจะเพราะว่าเจ็บ ตัวของเสี่ยวเหยียนสั่นเล็กน้อย มือของเธอเผลอคว้าชายเสื้อของเขาอย่างไม่รู้ตัว

หานชิงเงยหน้าขึ้นมองหน้าเธอ

“เจ็บมากเลยเหรอ?”

เสี่ยวเหยียนรีบส่ายหน้าทันที “ไม่ ไม่เจ็บ”

หานชิงเม้มริมฝีปากบางของเขา สายตาที่เขามองมาที่เธอนั้นเปลี่ยนเป็นสายตาที่จนปัญญา

ทั้งๆที่แค่แตะนิดหน่อยก็เจ็บจนถึงกับต้องสูดลมหายใจ แต่ยังเอาแต่ยืนกรานบอกว่าไม่เจ็บ โชคดีที่เขารู้ตัวทัน ถ้าเกิดว่าเขาไม่รู้ตัวก่อนล่ะก็ เธอคงต้องกลืนความเจ็บปวดพวกนั้นไปคนเดียวใช่ไหม

“เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว ทนอีกนิดหนึ่ง”

พอพูดจบ การกระทำของมือของหานชิงนั้นก็ยิ่งเบาขึ้นเรื่อยๆ และก็รวดเร็วอีกด้วย หลีกเลี่ยงไม่ให้เสี่ยวเหยียนต้องทรมาน

เขาทายาเบามาก สายตาก็ดูตั้งใจ มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังทายาให้กับผู้หญิงที่เขารัก

ผู้หญิงที่เขารัก……

คำสี่คำนี้ปรากฏขึ้นในหัวของเสี่ยวเหยียนแต่ก็ถูกตัวของเธอเองปฏิเสธอย่างรวดเร็ว มันจะเป็นไปได้ยังไง?

เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเบาๆ แต่ก็อดไม่ได้ก็เลยเอ่ยปากถามเขาออกมา

“คุณ ทำไมถึงพาฉันมาโรงพยาบาล?”

ที่จริงแล้วเธออยากจะถามว่าจู่ๆทำไมถึงทำดีกับฉันขนาดนี้ แต่ว่าคิดไปคิดมาเธอก็รู้สึกอายที่จะถามตรงๆ ยังไงสำหรับคนอื่นแล้วถามแบบนี้คงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ใช่ไหม?

เพราะฉะนั้นเธอก็เลยเปลี่ยนเป็นถามว่าทำไมถึงพาตัวเองมาโรงพยาบาล

เธอคิดว่า หานชิงน่าจะเข้าใจ

“บาดเจ็บขนาดนี้ ถ้าไม่มาโรงพยาบาล แล้วอยากจะไปไหน?”

แต่ทว่า หานชิงทำให้เธอผิดหวัง เหมือนกับว่าเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอหมายความ สิ่งที่ตอบก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอถาม

ไม่ใช่สิ

หานชิงก็ไม่ได้โง่ เขาจะไม่เข้าใจความหมายในสิ่งที่เธอพูดได้ยังไงกัน?

ไม่แน่ว่า เขาเข้าใจ แต่ว่าเสแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ ก็เลยแค่ตอบคำถามของเธอตรงๆเท่านั้น

ก็เป็นไปได้นะ ตอบแบบนี้ดูไว้หน้าตัวเองมากกว่า

แต่ว่าเธอไม่พอใจ เธอยังอยากจะถามอะไรต่ออีกหน่อย อดไม่ได้ที่จะมองหน้าเขาอีก

“ถ้ายังงั้นแค่มาส่งฉันที่โรงพยาบาลก็พอแล้วสิ ทำไมต้องอยู่ต่อ แถมยังทายาให้ฉันอีก?”

หานชิง：“……”

เขาเม้มริมฝีปาก การกระทำที่มือของเขาช้าลงเยอะ ถ้าจะบอกว่าก่อนหน้านี้เขาไม่เข้าใจคำถามของเสี่ยวเหยียน แต่ว่าตอนนี้พอถามเพิ่มแล้ว เขาก็ต้องเข้าใจแล้ว

เธอกำลังถามเขาอยู่ ว่าไม่ใช่ว่าปฏิเสธเธอไปแล้วเหรอ? ทำไมถึงต้องเข้าใกล้เธอด้วย?

ถ้าเกิดว่าเข้าใจไม่ผิดล่ะก็ น่าจะหมายความแบบนี้

พอเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร เสี่ยวเหยียนก็นึกถึงอีกหนึ่งความเป็นไปได้

นั่นก็คือเขายังคงคิดว่าเธอน่าสงสาร เหมือนกับตอนก่อนหน้านี้ที่เธออยู่เมืองนอก ขอแค่เธอได้รับบาดเจ็บ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าก็จะรู้สึกใจอ่อน

ก่อนหน้านี้เธอเคยแอบดีใจเพราะรู้เรื่องนี้ ตอนนี้พอมาคิดดูแล้วมันน่าขำเป็นอย่างมาก

สุดท้ายแล้ว ทำไม เธอมีอะไรให้น่าดีใจกัน?

เธอเห็นริมฝีปากของหานชิงขยับ เหมือนกับว่าอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ว่าเสี่ยวเหยียนก็ชิงพูดก่อนเขา “คุณไม่ต้องพูดแล้ว ฉันรู้แล้วว่าทำไม”

หานชิง：“……”

เธอรู้แล้วเหรอว่าทำไม? หานชิงหรี่ตาลงเล็กน้อย วิเคราะห์เธอแล้วก็ปิดฝาขวดยา หลังจากนั้นก็ดึงกางเกงเธอลงอีกครั้ง

เสี่ยวเหยียนเห็นดังนั้น ก็หยิบยาในมือของเขามาใส่ถุง แล้วก็คลี่ยิ้มออกมา

“วันนี้ต้องขอบคุณคุณมากนะ ทั้งหมดเท่าไหร่เหรอ?”

หานชิงไม่ได้ตอบอะไร เสี่ยวเหยียนก็กระแอมเบาๆ “ฉันรู้ว่าคุณมีเงิน แต่ว่านี่คือเงินที่ฉันใช้เพื่อการรักษาอาการบาดเจ็บของตัวเอง ที่คุณมาส่งฉันที่โรงพยาบาลก็รบกวนคุณมากเกินพอแล้ว ถ้าเกิดว่าจะให้คุณต้องมาจ่ายเงินเพื่อฉันอีกมันดูไม่สมเหตุสมผลเลย”