เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - ตอนที่ 1208

แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

บทที่ 1208 มีเพียงเตียงเดียว

เพราะหากไม่อธิบาย ถ้าพนักงานเรียกเธอว่าคุณนายหานตลอดทาง ก็คงจะเป็นเรื่องน่าอายมาก

เพราะยังไงตอนนี้เธอเป็นเพียงแฟนสาวของหานชิงเท่านั้น และเวลาที่ทั้งสองคบหากัน ก็ไม่ได้นานมาก

ทั้งสองก็ไม่เคยพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อนี้มาก่อน แต่ตอนนี้กำลังเผชิญหน้าโดยตรง ก็ค่อนข้างน่าอึดอัดใจจริงๆ

อธิบาย?

หานชิงก้มมองสาวน้อยข้างกาย ในแววตาของเธอ มีความไม่แน่นอน แล้วยังมีความระมัดระวังเล็กน้อย เหมือนจะกลัวว่าเขาจะโกรธ?

หานชิงหรี่ตาลงเล็กน้อย ทันใดนั้นก็ยื่นแขนยาวออกไป โอบเธอเข้าไปในอ้อมกอด ยิ้มจางๆให้กับพนักงาน “ไม่มีปัญหาอะไร คุณจัดเตรียมเหมาะควรเลย”

เสี่ยวเหยียนที่ถูกกอดไว้ในอ้อมกอด แข็งทื่อโดยตรง

ไม่นึกว่าหานชิงเขา……ไม่อธิบาย และเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธด้วย?

เขายังโอบตัวเองไว้ในอ้อมกอด นี่ถือว่าเป็น……การยอมรับในทางอ้อมไหม?

ไม่ ไม่ใช่ เขาอาจคิดว่า ทริปฮันนีมูนในครั้งนี้ ถ้าปฏิเสธไป ก็น่ากระอักกระอ่วนใจเกินไป เมื่อนึกถึงอย่างนี้ เสี้ยวแห่งความสุขในหัวใจของเสี่ยวเหยียน ก็จางหายไปแล้ว

“ได้เลย~” พนักงานตอบตกลงในทันที

ครั้งนี้หานมู่จื่อจ่ายเงินมากพอ แล้วยังมอบสิทธิ์นี้ให้กับเสี่ยวเหยียนและหานชิง ดังนั้นจึงเป็นบริการแบบตัวต่อตัว กิจกรรมความบันเทิงทั้งหมด รวมถึงสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆตลอดทาง ก็จะมีพนักงานคอยแนะนำโดยตลอด แต่พนักงานก็มีไหวพริบดี หลังจากที่แนะนำเสร็จ ก็จะหายตัวไปทันที จากนั้นก็รอจนกว่าเวลาจะสมควรแล้ว ค่อยออกมาอีก

ส่วนเวลาอื่น เป็นของคู่สามีภรรยาทั้งหมด

แน่นอนว่า นี่คือเรื่องในภายหลัง

หลังจากเครื่องบินลงจอด รถส่วนตัวส่งที่โรงแรม

แม้ว่าวันนี้เหมือนจะไม่ได้ทำอะไรมากนัก แต่เที่ยวบินทางไกลนั้น ก็เหนื่อยมากจริงๆ ในตอนแรกเสี่ยวเหยียน ทั้งประหม่าและตื่นเต้น แต่หลังจากที่เดินทางมาตลอดทั้งวัน เธอก็เหนื่อยล้าไปหมด ตัดสินใจว่า หลังจากที่ถึงโรงแรมแล้ว ก็จะอาบน้ำทันที แล้วเข้านอนเลย!

ไม่! เธอไม่อาบน้ำแล้วด้วยซ้ำ เธอแค่อยากจะกอดหมอนหอมฟุ้งในทันที แล้วก็นอนจนมืดฟ้ามัวดินก็ยังได้!

แต่แล้ว……

หลังจากเปิดประตูโรงแรมออก แล้วเดินเข้าไป เสี่ยวเหยียนก็ตะลึงค้างทั้งตัว

เธอยืนอยู่ตรงนั้นอย่างงุนงง มุมปากกระตุกเล็กน้อย

หานชิงที่เก็บกระเป๋าเดินทางเสร็จที่ด้านหลัง ได้เปลี่ยนรองเท้าเดินเข้ามาแล้ว เห็นเธอนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับ เลยถามด้วยเสียงเบา “เป็นอะไรเหรอ? บอกว่าเหนื่อยแล้วไม่ใช่เหรอ? ไม่ไปพักผ่อน?”

เมื่อได้ยินเสียงของหานชิง เสี่ยวเหยียนก็แทบจะกรีดร้องออกมา

เพราะโรงแรมนี้มีแค่เตียงเดียว แม้ว่าเตียงจะกว้างมาก สามารถรองรับได้สี่ห้าคน แต่สิ่งที่น่าอายก็คือ ในขณะนี้ บนเตียงใหญ่ มีกลีบกุหลาบจำนวนนับไม่ถ้วน โรยเป็นหัวใจขนาดใหญ่และตรงกลางของรูปหัวใจขนาดใหญ่ คือเป็ดแมนดารินคู่หนึ่ง

ฉากนี้แค่ดูก็มีความคลุมเครือมาก ถ้าเป็นคู่บ่าวสาวข้าวใหม่ปลามัน มันก็เหมาะจริงๆ แต่พวกเธอไม่ใช่ พวกเธอเป็นแค่คู่รักที่คบกันได้ไม่นาน เข้ามาพักในห้องแบบนี้กะทันหัน

เมื่อมองไปที่เตียงขนาดใหญ่แล้ว ให้คนอย่าคิดจินตนาการก็ยังเป็นเรื่องยาก

ใบหน้าขาวกระจ่างของเสี่ยวเหยียน ได้ปรากฏดอกไม้สีชมพูสองดอกแล้ว

เธอเหลือบมองหานชิงอย่างเก้อเขิน ริมฝีปากขยับด้วยความยากลำบาก “แต่ว่า……มีแค่เตียงเดียว……”

ตอนที่หานชิงเดินผ่านมา ก็เห็นฉากในดวงตาของ เสี่ยวเหยียนได้เห็นโดยปริยาย คนที่เย็นชาและควบคุมตัวเองมาโดยตลอด ใบหน้าของเขาพัดผ่านความเก้อเขิน แต่ก็จางมาก และหายวับไปทันที

เมื่อมองอีกครั้ง สาวน้อยหน้าแดงหมดแล้ว เห็นได้ชัดว่าเกิดอาการอายแล้ว หานชิงยิ้มอ่อนๆ ยื่นมือใหญ่ไปจับหลังศีรษะของเธอไว้ ก้มหน้าลงเล็กน้อย แล้วขยับเข้าใกล้

“เตียงเดียวแล้วเป็นอะไรหรือ? ครั้งนี้เป็นทริปฮันนีมูนของคู่รักสามีภรรยาของคนเขา คุณคิดว่าพนักงานของแพ็กเกจท่องเที่ยว จะจัดเตรียมเตียงให้คุณสองเตียง หรือสองห้อง?”

เสี่ยวเหยียน “……”

แม้ว่าสิ่งที่เขาพูดจะถูกต้องหมด แต่เสี่ยวเหยียนก็ยังคงรู้สึกอายมาก เมื่อเผชิญกับความเข้าใกล้ของหานชิง เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเบาๆ “แต่ว่า……”

หานชิงตบหัวเธอเบาๆ “อย่าคิดมาก เหนื่อยแล้วไม่ใช่เหรอ? เอาดอกกุหลาบออก ก็นอนได้แล้ว”

เขาพูดได้อย่างง่ายดาย ท่าทางเหมือนไม่มีความกดดันสักนิดเลย เสี่ยวเหยียนคิดดูตัวเอง ยังไม่ได้ออกมาก็รู้สึกประหม่ายิ่งนัก เมื่อเห็นเตียงขนาดใหญ่ก็รู้สึกเขินอาย เมื่อเทียบกับหานชิงท่าทางสบายอารมณ์ในตอนนี้ ในขณะที่เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เรื่อง ก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ทำไมเธอถึงต้องมาประหม่าและวิตกกังวลอยู่คนเดียว? แค่เขาไม่รู้สึกอะไรเลย หรือว่าเขา……ไม่รู้สึกแบบนั้นกับตัวเองเลยสักนิด?

คิดไปคิดมา หน้าของเสี่ยวเหยียนก็แดงขึ้นอีกครั้ง

เธอตบมือของหานชิงออก ไปเก็บดอกกุหลาบด้วยความโกรธเคือง

สุดท้ายแล้ว ดอกกุหลาบที่พนักงานของโรงแรมจัดขึ้นอย่างยากลำบาก ก็ถูกเสี่ยวเหยียนโยนลงถังขยะแบบนี้ทั้งหมดเลย และเป็ดแมนดารินนั่น เธอก็โยนลงไปพร้อมกันด้วย

ตอนที่เธอกำลังจัดเก็บ หานชิงบอกว่า จะลงไปดูสภาพแวดล้อมโดยรอบ ให้เธอพักผ่อนดีๆ จากนั้นก็ออกไปเลย

เสี่ยวเหยียนรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย เธออยากจะบอกว่า ตัวเองก็จะไปด้วย แต่เมื่อคิดดูแล้ว ก่อนหน้านี้เธอได้บอกว่าตัวเองเหนื่อยแล้ว หานชิงคงจะเข้าใจว่า เธออยากจะพักผ่อน จึงไม่ได้พาเธอไปด้วย

จนปัญญา เสี่ยวเหยียนอาบน้ำ ล้างความเหนื่อยล้าทั้งกาย จากนั้นก็นอนลงบนเตียง มองไปที่เพดานสีขาวราวกับหิมะ แล้วถอนหายใจ

การท่องเที่ยวครั้งนี้ จะเกิดความเปลี่ยนแปลงไหม? ทำไมเธอถึงรู้สึกว่า ท่าทางหานชิงดูเหมือนจะสงบมาก?

คำถามนับไม่ถ้วนในใจ ทับถมซับซ้อนในหัวสมองของเสี่ยวเหยียน ในที่สุดก็ค่อยๆหลับไป

เสี่ยวเหยียนคิดไม่ถึงว่า ในระหว่างการนอนหลับนี้ เธอจะหลับไปจนถึงเช้าในวันรุ่งขึ้น อาจเป็นเพราะนอนหลับนานเกินไป ดังนั้นท่าทางการนอนของเสี่ยวเหยียน ก็เริ่มปลดปล่อยกลายเป็นอิสระ ทุกๆสองสามนาทีก็พลิกตัว ดึงผ้าห่ม และในที่สุดก็ม้วนผ้าห่มไว้บนตัวเสียเลย

ในห้องเปิดเครื่องปรับอากาศ ดังนั้นตอนที่เสี่ยวเหยียนหนาว ก็ม้วนผ้านวมไว้บนตัวทั้งหมด จากนั้นก็ยังคงนอนกลิ้งไปมาเรื่อยๆ~ แล้วเสียงดังตู้มต้าม กลิ้งลงบนพื้น

จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็ตื่นขึ้นด้วยความเจ็บปวด

เธอนวดร่างกายที่โดนกระแทกจนปวดเมื่อย แล้วลุกขึ้นมา แต่ก็ได้เห็นพระอาทิตย์ยามเช้าโดยบังเอิญ

แสงแดดนี้ทำให้เธอสับสนเล็กน้อย

เกิดอะไรขึ้น? เธอจำได้ว่า ตอนที่เธอเข้านอนเป็นเวลาช่วงเย็นแล้ว ใกล้จะถึงช่วงค่ำแล้ว ตื่นขึ้นมาควรจะเป็นตอนดึกไม่ใช่เหรอ……

หรือว่า……นี่เป็นวันรุ่งขึ้นแล้ว?

เสี่ยวเหยียนรีบมองเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว แต่พบว่าในห้องนั้นว่างเปล่า ที่เตียงใหญ่ก็ว่างเปล่า

เพราะผ้าห่มถูกเธอพันไว้ และหมอนที่อยู่ข้างๆก็ยังสภาพดี ไม่มีร่องรอยของการนอนเลย

เสี่ยวเหยียนรีบขึ้นไปบนเตียงทันที นั่งอยู่ตรงนั้นเหม่อลอย

คิดไม่ถึงจริงๆว่า เธอนอนไปอย่างนี้ จะนอนจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น และเมื่อคืนหานชิงดูเหมือนจะไม่ได้นอนที่นี่เลย?

แล้วเขาไปที่ไหน?

เสี่ยวเหยียนชะงักไปชั่วขณะ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เห็นว่าหานชิงได้ส่งข้อความทางวีแชท ให้เธอหลายข้อความ

หนึ่งในนั้นคือ ฉันอยู่ห้องข้างๆ มีเรื่องก็เรียกหาฉัน

ห้องข้างๆ? สีหน้าของเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อวานเขายังบอกกับตัวเองว่า เธอคิดว่าเจ้าหน้าที่จะเปิดห้องให้พวกเขาสองห้องหรือ? ไม่คาดคิดว่า เขาจะเปิดเองอีกห้องอย่างเงียบๆ?

ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หลังจากที่รู้เรื่องนี้ เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าหัวใจของตัวเอง จมลงไปอย่างช้าๆ

เธอไม่ได้ว่าอยากจะร่วมเตียงเคียงหมอนกับหานชิงมากเท่าไหร่ แต่ตอนนี้เขาเป็นแบบนี้ รู้สึกเหมือนไม่อยากจะอยู่ในห้องเดียวกันกับเธอมาก……