เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - ตอนที่ 1440

บทที่ 1440 พวกเรามาพนันกัน

คำขอร้องไม่มีเหตุผลแบบนี้ทำให้สวี่เย็นหวั่นหน้าซีดไปในทันที หล่อนไม่ชอบเห้อเหลียนจิ่งเลยสักนิด กระทั่งรู้สึกเกลียดเขามาก เสนอเงื่อนไขให้รอหล่อนรอเขาแบบนี้ มันช่างไร้เหตุผลเสียเหลือเกิน

ถึงแม้ว่าจะเป็นแฟนกันจริงๆ ถ้ามีฝ่ายหนึ่งเข้าไปแล้ว อีกฝ่ายก็อาจจะไม่รออีกคนหนึ่งเสมอไป

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเห้อเหลียนจิ่งที่ไม่ได้เป็นอะไรกับหล่อนเลย

เมื่อเห็นสีหน้าของหล่อนค่อยๆซีดลง เห้อเหลียนจิ่งกลับไม่รู้สึกแปลกใจอะไรเลย เพียงแค่จ้องมองสวี่เย็นหวั่นและพูดขึ้น: “กลัวขนาดนี้เลยเหรอ? สบายใจได้ ฉันแค่พูดเล่นเท่านั้น เธอไม่ได้เป็นแฟนฉันสักหน่อย ยิ่งไม่ใช่ภรรยาด้วย จะให้เธอรอฉันอย่างตายใจออกมาได้อย่างไร?”

ที่แท้เขาก็รู้ ในเมื่อเขารู้ แล้วทำไมเขาต้องพูดโกหกแบบนั้นด้วย

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ จู่ๆเห้อเหลียนจิ่งก็โน้มตัวเข้ามาใกล้ และกระเถิบเข้ามาใกล้หน้าหล่อน “ในเมื่อเธอไม่ยอมรอฉัน งั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องไปสารภาพแล้วใช่ไหม?”

สุดท้ายสวี่เย็นหวั่นจึงออกแรงผลักเขาออก ก้าวเท้าถอยหลังออกไป จนหลังพิงชนกับประตูที่แข็งทื่อ หล่อนหายใจอย่างกระหืดกระหอบ มองเห้อเหลียนจิ่งด้วยความกลัว

“อย่ากลัวฉันแบบนี้สิ ที่ฉันทำไปไม่ได้ทำเพื่อให้เธอกลัวแล้วไปทำสักหน่อย” เห้อเหลียนจิ่งยื่นมือออกไปจิ้มหน้าผากของหล่อน “โอเค ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว อย่าบอกใครว่าเธอเจอฉัน ถ้าตอนนั้นตำรวจถามขึ้นมา เธอก็บอกว่าเธอไม่รู้อะไรเลย เข้าใจไหม? และก็โชคดีที่เมื่อคืนเธอดื่มจนเมา ไม่ได้ออกไปไหนทั้งคืน ดังนั้นเรื่องนี้จึงไม่มีทางเกี่ยวข้องกับเธอแน่นอน”

เมื่อพูดจบ เห้อเหลียนจิ่งก็หัวเราะเยาะใส่สวี่เย็นหวั่นอย่างไม่สนใจอะไร จากนั้นก็ออกจากบ้านหล่อนไปทันที

ปั้ง!

จนกระทั่งเห้อเหลียนจิ่งออกไปแล้ว สวี่เย็นหวั่นรู้สึกหมดเรี่ยวแรงไปทันที ตัวที่ยืนพิงกำแพงอยู่ค่อยๆไหลลงมา จากนั้นถอนหายใจออกเฮือกใหญ่

เมื่อครู่หล่อนตกใจมากจริงๆ เพราะหล่อนเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความหื่นกระหายของเห้อเหลียนจิ่งจริงๆ หล่อนยังรู้สึกหวั่นกลัวว่าเห้อเหลียนจิ่งจะบ้าคลั่งขึ้นมาแล้วทำอะไรตัวเองรึเปล่า

ทั้งชีวิตของหล่อนเก็บความบริสุทธิ์ไว้มาโดยตลอด หากเห้อเหลียนจิ่งทำอะไรหล่อน ต่อไปหล่อนคงไม่สามารถมีชีวิตอยู่อีกต่อไปได้

โชคดีที่สุดท้ายเห้อเหลียนจิ่งยอมออกไป ไม่เช่นนั้นถ้าเขาทำอะไรตัวเองขึ้นมา จากนิสัยอันโหดเหี้ยมของเขาแล้ว ตัวเองคงไม่มีทางสู้และขัดขืนเขาได้เลย

.

ระหว่างทางที่เซียวซู่กลับจากโรงพยาบาลไปที่บ้าน เขาเจ็บแผลจนต้องร้องซู้ดปาก เดิมทีเขาควรนอนพักรักษาอยู่บนเตียง แต่ตอนนี้เขาไม่กล้านอนพักอีกต่อไป จึงทำได้เพียงรีบกลับบ้าน

แต่เขาก็ไม่กล้ากลับไปดื้อๆเช่นนี้ เพราะดูไปแล้ววันนี้เสี่ยวไป๋โกรธเขามาก ดังนั้นระหว่างทางกลับบ้าน เซียวซู่จึงซื้อของกินให้เจียงเสี่ยวไป๋เยอะแยะมากมาย ขับรถผ่านร้านขายมุก เขายังซื้อสร้อยมุกให้หล่อนอีกด้วย

เขาเดินเข้าไปพร้อมบาดแผลเต็มร่างกาย พนักงานมองเขาด้วยความแปลกใจมาก จนกระทั่งเซียวซู่จ่ายเงินซื้อสร้อยมุกเส้นนั้นแล้ว หล่อนจึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น: “คุณผู้ชายซื้อของขวัญให้แฟนเหรอคะ?”

แฟน?

เซียวซู่เม้มริมฝีปากและพยักหน้าลง “ครับ”

เขากับเจียงเสี่ยวไป๋เป็นแฟนกันแล้ว

พนักงานยิ้มให้: “คุณผู้ชาย คุณเอาใจใส่แฟนดีจังเลยค่ะ”

“ดี?” เซียวซู่รู้สึกสงสัย เขาดีกับเจียงเสี่ยวไป๋งั้นเหรอ? ถ้าดีจริง หล่อนคงไม่โกรธจนหนีไปแบบนั้นหรอก

“แน่นอนสิคะ คุณผู้ชายเจ็บหนักขนาดนี้แล้ว ยังมาซื้อของขวัญให้แฟนอีก ต้องดูแลตัวเองด้วยนะคะ”

ที่แท้ก็พูดถึงแผลบนตัวของเขา เซียวซู่รู้สึกเหนื่อยใจเล็กน้อย เขาทำให้หล่อนโกรธ ก็ต้องชดใช้กรรมที่ก่อไว้ไม่ใช่เหรอ?

ไม่นานนักเซียวซู่ก็ซื้อของขวัญและอาหารเสร็จเรียบร้อย จากนั้นรีบกลับบ้าน

ระหว่างทางกลับบ้าน เซียวซู่ครุ่นคิดอยู่ตลอดว่า เดี๋ยวเจอเจียงเสี่ยวไป๋แล้วเขาต้องพูดอะไรจึงจะทำให้หล่อนมีความสุขได้ เมื่อคิดไปคิดมาก รู้สึกว่าตัวเองปากพล่อยเกินไป ไม่รู้จริงๆว่าต้องพูดอะไรจึงจะเอาใจหล่อนได้

เซียวซู่ลังเลใจเป็นอย่างมาก บทที่เขาผลักประตูบ้านเข้าไป กลับพบเพียงแต่ความมืดมน ไม่มีแสงสว่างเลยแม้แต่น้อย ภายในห้องเงียบสงัด ไม่มีใครอยู่เลยสักคน

หรือหล่อนหลับไปแล้ว?

แป๊ก——

เซียวซู่เปิดสวิตช์ไฟขึ้น จากนั้นเปิดตู้รองเท้าดู รองเท้าไม่มีร่องรอยของการถูกเคลื่อนย้าย หรือเสี่ยวไป๋ยังไม่ได้กลับมา?

เมื่อคิดถึงตอนนี้ สีหน้าของเซียวซู่ก็เปลี่ยนไปทันที จากนั้นจึงถือของเข้าไปที่ห้องนอน

สภาพห้องนอนเฉกเช่นเดียวกับห้องรับแขก มืดสนิทไม่มีใครอยู่ ผ้าห่มก็ไม่มีร่องรอยของการถูกใช้ ยังคงพับไว้อย่างเรียบร้อยเหมือนบทที่ออกไปในเวลากลางวัน

ดังนั้นจึงพูดได้ว่า ทั้งวันที่ผ่านมาเสี่ยวไป๋ยังไม่กลับมาที่นี่? งั้นหล่อนออกจากโรงพยาบาลแล้วไปไหนต่อล่ะ?

เซียวซู่นำของขวัญและอาหารวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นหยิบมือถือออกมาโทรหาเจียงเสี่ยวไป๋

“ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”

เสียงในสายดังขึ้น เป็นเสียงของผู้หญิงอันอ่อนหวานและเย็นชา

เซียวซู่จึงตัดสายไป จากนั้นเก็บมือถือกลับไปไว้ในกระเป๋าเสื้อ เขารู้สึกอึดอัดใจมาก จากนั้นจึงมองไปที่เตียงและของขวัญอยู่สักพัก สุดท้ายเขาจึงตัดสินใจออกไปหาหล่อนข้างนอก

แต่ในขณะเดียวกัน เจียงเสี่ยวไป๋กำลังกระโดดโลดเต้นอยู่ในผับแห่งหนึ่ง

เสียงดนตรีดังครึกครื้น กึกก้องไปทั้งหู เจียงเสี่ยวไป๋เบียดเสียดอยู่ในวงเต้น ร่างกายเต้นไปตามจังหวะเสียงเพลงอย่างเมามันส์ นี่ถือเป็นครั้งแรกที่หล่อนมาสถานที่แบบนี้

เดิมทีหล่อนยังกังวลว่าตัวเองเต้นไม่เป็น ใครจะไปคิด หลังจากที่หล่อนเข้าไปสังเกตการณ์สักพัก เห็นว่าคนที่เต้นไม่เป็นมีเยอะถมเถไป

ถ้าพูดให้ฟังเข้าหูหน่อยคือกำลังเต้นอยู่ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เป็นกลุ่มคนที่ฟังเพลงไปเต้นมั่วไปตามประสา ประกอบกับแสงไฟบนเวที จังหวะก็ดูธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษ

แต่ถ้าเธอปิดเพลงและแสงไฟ และให้คนกลุ่มนั้นเปลี่ยนชุดเป็นชุดคนไข้ในโรงพยาบาล จะดูเหมาะสมมากจริงๆ

ดังนั้นหลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋เห็นท่าทางที่พวกหล่อนเต้นแล้ว ตัวเองจึงไม่รู้สึกกังวลอีกต่อไป และเต้นมั่วไปตามจังหวะเพลง ตอนแรกหล่อนแค่เต้นตามสบาย ปลดปล่อยอารมณ์ กรีดร้องไปพลางขยับร่างกายไปด้วย ระบายความโกรธภายในใจออกไปให้หมด

ฟางถังถังตะโกนเสียงดังอยู่ตรงหน้าหล่อน ดูเหมือนว่าหล่อนกำลังพูดบางอย่างอยู่ แต่เจียงเสี่ยวไป๋กลับไม่ได้ยิน

เต้นไปสักพัก เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกเหนื่อยแล้ว จึงกลับไปที่บาร์ และดื่มเบียร์หนึ่งแก้ว

“เป็นอย่างไรบ้าง? สนุกสุดเหวี่ยงไปเลยใช่ไหม?” ฟางถังถังก็วิ่งตามมาเช่นกัน จากนั้นก็พิงตัวหล่อนและถามขึ้น

“อื้ม โอเคอยู่นะ” เจียงเสี่ยวไป๋ตอบกลับด้วยท่าทีเฉยเมย จากนั้นยกเบียร์ขึ้นมาดื่ม ถึงตอนนี้หล่อนยังคงไม่รู้สึกสนใจอะไร แต่คนรอบข้างกลับดูสนุกและอัธยาศัยดีมากจริงๆ

“คนสวย เต้นได้ไม่เลวเลยนะ”

มีผู้ชายสูงใหญ่หน้าตาดีเดินเข้ามา ในมือถือแก้วมาชนกับเจียงเสี่ยวไป๋ สายตาจดจ้องไปที่ใบหน้าของหล่อน “สนใจขึ้นไปเต้นบนเวทีไหมครับ?”

ขึ้นเวที?

เจียงเสี่ยวไป๋หรี่สายตาลง จากนั้นมองตรงไปที่เวที

วงเต้นด้านล่างกับบนเวทีเต้นไม่เหมือนกันเลย ด้านล่างมีแต่ผู้ชายที่เหมือนเสือนักล่า

“เธอสวยขนาดนี้ ขึ้นไปเต้นบนเวที ต้องทำให้พวกเขาต้องกรีดร้องแน่นอน ต้องระเบิดไปทั้งผับนี้แน่ๆ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจียงเสี่ยวไป๋เพียงแค่หัวเราะเยาะขึ้นมา: “งั้นเหรอ?”

ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้อย่างไม่มีความไร้ยางอาย: “แน่นอนสิ ถ้าเธอไม่เชื่อ พวกเรามาพนันกันไหม?”

ตอนแรกเจียงเสี่ยวไป๋คิดจะพูดว่า นายเป็นใคร ออกไปซะ แต่สุดท้ายกลับมีใครบางคนมาจับแขนหล่อนไว้ เมื่อเงยหน้าขึ้นมา กลับเห็นเซียวซู่ที่ตอนนี้ควรนอนอยู่ที่โรงพยาบาล