เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - ตอนที่ 589

บทที่589 คนที่ปกป้องเธอจากความเป็นความตาย
　　ครู่ต่อมา หานมู่จื่อก็หันหน้าไป แล้วก็ไอเบาๆ
　　“เข้ามาสิ”
　　เย่โม่เซินตามเธอเข้ามา แล้วก็ปิดประตู หานมู่จื่อเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับพูดว่า “นายเปลี่ยนรองเท้าเองเลย ฉันยังไม่ได้ปรุงอาหารเลย นายเปลี่ยนรองเท้าเสร็จแล้วก็รอฉันอยู่ในห้องนั่งเล่นก่อนนะ”
　　พอพูดจบหานมู่จื่อก็หลบเข้าไปอยู่ในห้องครัว แล้วก็ดันประตูปิด
　　หลังจากที่เธอต้มน้ำนั้น ก็ยืนใจลอยจ้องมองน้ำอยู่แบบนั้น
　　เธออยากเชิญเย่โม่เซินมากินข้าวเย็นด้วยกัน แต่ก็มาเสียใจทีหลัง แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะเห็น
　　เย่โม่เซินคนเลว
　　หานมู่จื่อแอบด่าเขาในใจ แต่ว่าพอคิดว่าจะมีคนมากินข้าวเป็นเพื่อนตัวเอง เธอก็รู้สึกดีใจ
　　ทำอาหารเย็นไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ เย่โม่เซินก็ผลักประตูเข้ามา
　　ทำให้หานมู่จื่อตกใจ “นายเข้ามาทำไม? ”
　　“มีอะไรให้ฉันช่วยไหม? ” เย่โม่เซินนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพัก รู้สึกว่าตัวเองนั่งรออยู่แบบนั้นมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ให้ผู้หญิงของเขาเอาแต่ยุ่งอยู่คนเดียวในห้องครัวมันไม่ใช่ความตั้งใจเดิมของเขา
　　ดังนั้นเขาก็เลยตรงเข้าไปในห้องครัวทันที
　　“ไม่ต้อง” หานมู่จื่อตอบมาประโยคหนึ่ง หลังจากนั้นก็พูดว่า “ใกล้จะเสร็จแล้ว ถ้าเกิดว่านายอยากจะช่วยล่ะก็ ก็ถือถ้วยกับตะเกียบออกไปข้างนอกแล้วกัน”
　　เย่โม่เซินพยักหน้า แล้วก็เดินไปหยิบถ้วยกับตะเกียบ
　　หลังจากออกไปแล้วก็กลับมาอีกครั้ง ก็เห็นว่าหานมู่จื่อตักอาหารใส่จานแล้ว ก็เลยช่วยเธอถือจานออกไป
　　เพียงครู่เดียว บนโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหารหลายอย่าง ทั้งสองคนนั่งลงตรงข้ามกัน
　　กินข้าวคนเดียวมันไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไหร่ รู้สึกว่าเหงาหงอย แต่ว่าพอเย่โม่เซินนั่งกินข้าวตรงข้ามเธอ หานมู่จื่อก็ค่อนข้างรู้สึกกระอักกระอ่วน รู้สึกว่าบรรยากาศมันน่าอึดอัดมาก เพราะฉะนั้นตอนกินข้าวเธอก็เอาแต่ก้มหน้า พยายามไม่มองตาเย่โม่เซิน
　　“ฉันเป็นปีศาจเหรอ? ”
　　จู่ๆ เย่โม่เซินก็ถามออกมาอย่างไม่คาดคิด
　　หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมาจากถ้วยอย่างไม่ค่อยเข้าใจ แล้วก็จ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ “อะไรนะ? ”
　　“ไม่ยังงั้นทำไมตอนกินข้าวเธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเลยล่ะ? หรือรู้สึกว่าที่ฉันนั่งอยู่ตรงข้ามมันขวางหูขวางตาเธองั้นเหรอ? ”
　　เธอยังไม่ทันจะอธิบาย เย่โม่เซินที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็ลุกขึ้น แล้วก็เดินอ้อมโต๊ะมานั่งข้างๆ เธอแทน
　　“……”
　　นี่มันอะไรกัน? หานมู่จื่อกะพริบตา มองเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก
　　“แบบนี้ก็จะได้เงยหน้ากินข้าวได้แล้ว”เย่โม่เซินพูดออกมา พร้อมกับคีบผักใส่จานเธอ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเอาใจ “เธอไม่รู้หรือไงว่าเธอผอมขนาดไหนแล้ว? ”
　　หานมู่จื่อกะพริบตาอีกครั้ง เธอผอมงั้นเหรอ?

　　เหมือนกับว่าไม่ได้ผอมนะ……ก็แค่ไม่ได้มีเนื้อหนังอะไรมากมายแค่นั้นเอง
　　อาหารมื้อนี้กินอย่างทรมานมาก แต่ว่ารสชาติดีมาก กินไปกินมาก็เริ่มมีรสชาติขึ้นมา หานมู่จื่อก็ไม่ได้รู้สึกเก้ๆ กังๆ มากเท่าไหร่แล้ว
　　หลังจากกินข้าวเสร็จ ตอนที่หานมู่จื่อเก็บจานชามนั้น เย่โม่เซินก็มีโทรศัพท์เข้า
　　หลังจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว “ไม่ว่าง”
　　คนที่อยู่ปลายสายเหมือนกับกำลังอธิบายอะไรบางอย่างให้เขาฟังอย่างกระวนกระวายใจ ทำให้เย่โม่เซินขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อยๆ หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะอย่างเย็นชาพร้อมกับพูดว่า “ถ้ายังงั้นแก้ปัญหาได้ทุกอย่างเมื่อไหร่แล้วค่อยมาหาฉัน”
　　หลังจากพูดจบก็วางสายทันที
　　การเคลื่อนไหวของหานมู่จื่อช้าลงเล็กน้อย เธออดไม่ได้ที่จะถามออกมา
　　“เซียวซู่เหรอ? ”
　　“อืม” เย่โม่เซินลุกขึ้นแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ อยากจะช่วยเธอ
　　“เรื่องที่บริษัทรึเปล่า? หรือว่านายไปแก้มันก่อนไหม? ที่นี่ฉันก็ไม่ได้มีเรื่องอะไร และก็ไม่ได้ต้องให้นายช่วยด้วย”
　　รึจะให้เขามาช่วยตัวเองรึยังไงกันล่ะ?
　　ท่านประธานของบริษัทตระกูลเย่ จักรพรรดิแห่งโลกธุรกิจ จะมาทำเรื่องอย่างล้างจานอะไรพวกนี้ได้ยังไง? แค่ไม่ทุบชามเธอทิ้งทั้งหมดก็ดีแล้ว
　　“ไปเถอะ” หานมู่จื่อดันเขาเบาๆ “รีบไปจะได้รีบกลับ”
　　ประโยคนี้ทำให้หัวใจของเย่โม่เซินหยุดนิ่ง อดไม่ได้ที่จะจับข้อมือของเธอไว้ “รู้สึกไหมว่า……ตอนนี้พวกเราเหมือนกับ……”
　　“นายรีบไปเถอะ”
　　หานมู่จื่อรีบตัดบทเขาทันที หลังจากนั้นก็ดึงมือเขาออกไปข้างนอก พร้อมกับเปิดประตูออกแล้วผลักเขาออกไป
　　หลังจากนั้นก็ไม่ให้โอกาสเย่โม่เซินได้ตอบสนองอะไรทั้งนั้น ก็ปิดประตูดังปังเพื่อกั้นเขาไว้ด้านนอก
　　จมูกของเย่โม่เซินเกือบจะโดนกระแทกแล้ว แต่ว่าตอนนี้เขากลับไม่รู้สึกโกรธเลยแม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้าม หัวใจเขากลับรู้สึกหวานหอม ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ยื่นมือขึ้นมาลูบจมูกของตัวเอง ริมฝีปากก็คลี่ยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ
　　แล้วกัน ยังไงอนาคตก็ยังอีกยาวไกล ยังไงเธอก็หนีไม่พ้นอยู่ดี
　　ตอนนี้ ให้เธอหนีไปอีกครั้งแล้วกัน
　　*
　　หานมู่จื่อขึ้นไปชั้นบนหลังจากเก็บกวาดเสร็จ ตอนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมจะนอนนั้น จู่ๆ ก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่บริษัทเมื่อตอนกลางวันขึ้นได้
　　เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเปิดอัลบั้มรูป
　　เธอบันทึกข้อมูลการติดต่อของผู้จัดการอี้เอาไว้ ตอนนี้ยังไม่ถึงสี่ทุ่ม ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะพักผ่อนอยู่รึเปล่า
　　หลังจากคิดไปคิดมา หานมู่จื่อก็ส่งข้อความไปหาเขา
　　เดิมทีมันก็เป็นแค่เพียงข้อความธรรมดาๆ แต่ผู้จัดการอี้เห็นข้อความนั้นก็โทรกลับมาหาเธอ
　　หานมู่จื่อรับสาย เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ ฮัลโหล? ผู้จัดการอี้”
　　“คุณหาน ผมเห็นคุณส่งข้อความมา คุณอยากได้ช่องทางการติดต่อท่านประธานของพวกเราใช่ไหมครับ? ”
　　เดิมทีที่เธอส่งข้อความไปก็เพราะว่าอยากจะลองเสี่ยงโชคดู เพราะว่าการที่จะโทรหาคนอื่นดึกดื่นขนาดนี้มันไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นก็เลยส่ง
ข้อความไปแทน แต่ว่าหานมู่จื่อไม่คิดว่าฝ่ายตรงข้ามจะเห็นจริงๆ แถมยังโทรมาหาเธออีก
　　ดังนั้นตอนนี้หานมู่จื่อก็เลยรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เธอไอออกมาเบาๆ
　　“ขอโทษด้วยนะคะผู้จัดการอี้ที่รบกวนคุณดึกขนาดนี้ คุณยังไม่นอนใช่ไหม? ”
　　“ฮ่าๆ วันนี้มีปาร์ตี้อาหารเย็นเลิกดึกนิดหน่อย พึ่งจะขึ้นรถก็เห็นข้อความจากคุณหานพอดี คุณหานคงอยากจะติดต่อสื่อสารกับท่านประธานส่วนตัวใช่ไหมครับ? ”
　　ประโยคหลังของเขา น้ำเสียงเขาค่อนข้างจะระมัดระวัง เหมือนกับว่าจะลองเชิง แต่ว่าก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ เหมือนกับว่ากลัวว่าทำให้เธอคับข้องใจยังไงยังงั้น
　　ก่อนหน้านี้เสี่ยวเหยียนเคยบอกแล้วว่าเขาเคารพเธอมากเป็นพิเศษ ตอนนี้หานมู่จื่อไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรเป็นพิเศษ นึกว่าอีกฝ่ายเห็นคุณค่าความสามารถของเธอ
　　ตอนนี้มาคิดดูแล้ว ที่แท้มันก็มีเหตุผลจริงๆ
　　เธอคิดไปคิดมา รู้สึกว่าควรเข้าประเด็น พูดอย่างตรงไปตรงมาเลยน่าจะดีกว่า
　　“ใช่ค่ะ ฉันอยากจะคุยกับท่านส่วนตัวเกี่ยวกับรายละเอียดของสัญญา เพราะฉะนั้น……”
　　“ไม่มีปัญหาครับ” ทางด้านผู้จัดการอี้ตอบอย่างไวมาก “เดี๋ยวผมจะเอาเบอร์โทรศัพท์ของท่านประธานให้คุณเลยครับ คุณหานรอสักครู่นะครับ”
　　หลังจากพูดจบก็วางสายไป
　　หานมู่จื่อถือโทรศัพท์อยู่แบบนั้น ：“……”
　　ที่แท้ก็รอเธออยู่ยังงั้นเหรอ?
　　เย่หลิ่นหาน นี่นายคิดจะทำอะไรกันแน่?
　　ภายในไม่กี่อึดใจ เบอร์โทรศัพท์ของเย่หลิ่นหานก็ถูกส่งมาที่มือถือของเธอ เธอมองดูตัวเลขพวกนั้น แล้วก็ยื่นมือขึ้นมาบีบระหว่างคิ้วของตัวเอง
　　ตอนนี้ดึกขนาดนี้แล้ว เธอควรจะโทรหาเย่หลิ่นหานไหมนะ?
　　ควรจะถามให้ชัดเจนไปเลย?
　　เขาจะนอนแล้วรึเปล่า? เหมือนกับว่ามือของเธอไม่ฟังคำสั่ง ตอนที่หานมู่จื่อกำลังลังเลอยู่นั้น โทรศัพท์ก็กดโทรออกไปเรียบร้อยแล้ว
　　ตู้ดๆ ——
　　มีเสียงต่อสายดังมาจากโทรศัพท์ รอไม่นาน ปลายสายก็รับโทรศัพท์
　　“ฮัลโหล? ”
　　มีเสียงที่อ่อนโยนดังมาจากปลายสาย ถึงแม้ว่าจะห่างไปนาน แต่ว่าเสียงนี้สำหรับหานมู่จื่อแล้วนั้นมันเป็นเสียงที่คุ้นเคยมาก
　　ยังไง คนๆนี้ก็เคยเป็นคนที่ปกป้องเธอจากความเป็นความตาย