เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - ตอนที่ 856

แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

บทที่ 856 ของฉันก็คือของเธอ

การอธิบายเป็นพิเศษประโยคนี้ทำให้เย่โม่เซินมองเธอทีหนึ่ง

แววตาที่ลึกมากนั้น ไม่รู้ว่าพิมพ์อะไรไว้

เวลาหลังจากนั้น เขาก็ได้พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น: “ไม่จำเป็นต้องอธิบายกับฉัน”

น้ำเสียงที่หนักแน่นของเขา ฟังไม่ออกถึงอารมณ์อื่น หานมู่จื่อได้ยกสายตามองเขาตรงๆ ผ่านไปครู่หนึ่งถึงได้ถาม: “นายไม่โทษที่ฉันไม่ได้เอาเรื่องของที่บ้านบอกกับนายเหรอ?”

ตกกลางคืน ไฟทางรอบด้านก็ได้ค่อยๆสว่างขึ้นมา สุดท้ายบนท้องฟ้ายังมีร่องรอยสีขาวเหมือนท้องปลา ค่อยๆถูกความมืดทดแทน

รถได้ขับออกไปอย่างช้าๆ ในรถเงียบสงัดเป็นเวลานาน ถึงได้มีเสียงของเย่โม่เซินดังขึ้นมาใหม่

“รอตอนที่เธออยากบอกฉัน ก็จะบอกฉันเอง”

ประโยคนี้ได้กั้นไว้ยาวมาก หานมู่จื่อก็ไม่รู้ว่าจะพูดต่อคำพูดของเขายังไง เพียงแต่ว่าเธอสามารถรู้สึกถึงได้ อารมณ์ของเย่โม่เซินก็ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงที่มากเกินไป น่าจะไม่ได้โกรธเธอเรื่องนี้

คิดๆแล้วก็ใช่ เพียงแค่เป็นโทรศัพท์สายหนึ่งเท่านั้น มีอะไรน่าโกรธ?

เพียงแต่ว่าตัวเธอเองค่อนข้างใจอ่อน อ่อนไหวเกินไปเท่านั้นเอง

หลังจากที่คิดเช่นนี้แล้ว หานมู่จื่อก็ได้ปล่อยวางแล้ว

ไม่ช้าก็ได้ไปถึงที่อยู่ใหม่ เย่โม่เซินหาที่ที่บรรยากาศสวยและสงบมากให้กับเธอ อะพาร์ตเมนต์ห้องชุดในหมู่บ้านที่หนึ่ง การจัดการความปลอดภัยก็ดีกว่าก่อนหน้านี้มาก ตอนเข้าไปก็คือรูดบัตรเข้าโดยตรง

ทั้งสองคนขึ้นลิฟต์ไปถึงชั้นหก กระเป๋าเดินทางก็ถูกเย่โม่เซินลากไว้ตลอด และมือของเธอก็อยู่ในฝ่ามืออีกข้างหนึ่งของเขา ตอนที่ทั้งสองคนเดินออกไป เย่โม่เซินก็ได้ส่งเสียงพูดออกมา

“ผู้อาศัยอยู่ชั้นนี้มีเพียงตัวเธอเอง หลังจากนั้นในเวลากลางคืนก็จะไม่มีเสียงดังรบกวนแน่นอน”

พูดเรื่องนี้ขึ้นมา หานมู่จื่อก็รู้สึกถึงความร้อนตรงใบหู เขาไม่ใช่ว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังจำเรื่องคืนนั้นของครั้งที่แล้วได้ใช่ไหม?

“เรื่องนี้ก็ได้ผ่านไปนานมากแล้ว ทำไมนายยังจำไว้ตลอดอยู่อีกเนี่ย?”

ด้วยเหตุนี้หานมู่จื่อจึงอดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำประโยคหนึ่ง

“จำอะไร?” เย่โม่เซินยื่นมือไปหยิบกุญแจและได้หันหัวกลับมามองเธอ

ไฟเซ็นเซอร์ตรงทางเดินได้สว่างอยู่ แต่เพราะว่าส่วนสูงที่พอดีของเย่โม่เซิน ดังนั้นตอนที่เขาหันหัวกลับมา ก็พอดีกับคนทั้งคนคือได้อาบอยู่ภายใต้แสงไฟ และหานมู่จื่อวันนี้ก็ได้เหยียบรองเท้าแตะออกมา มุมที่มองเย่โม่เซินมุมนี้ก็ได้พบว่าอวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าของเขามีความลึกซึ้งเป็นพิเศษ ใบหน้ารูปงามได้มีครึ่งหนึ่งที่แอบอยู่ในความมืด และสายตาของเขาก็ค่อยๆหรี่ขึ้น สายตาที่มองเธอได้มีการสำรวจมากขึ้นแล้ว

หรือว่าเป็นตัวเธอเองที่คิดมากเกินไปแล้ว? เดิมทีเขาก็ไม่ได้คิดมาก?

ชั่วขณะ หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าคนตัวเล็กอย่างตัวเองจิตใจคับแคบมากเมื่อไปเปรียบเทียบกับคนที่ใจกว้าง สายตาของเธอได้มองไปทางด้านล่างด้วยความลุกลี้ลุกลนและได้ส่ายหัวไปมา “ไม่มีอะไร รีบเปิดประตูเถอะ”

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปาก เปิดประตูออกอย่างไม่ส่งเสียง หลังจากนั้นก็ได้เกิดเข้าไปเปิดไฟ หานมู่จื่อก็ได้เดินตามเข้าไปอยู่ที่ทางด้านหลังของเขา

ต่อเขาแล้วเธอคือวางใจได้ทั้งหมด หลังจากที่เข้าไปก็ได้เห็นถึงรูปแบบกับการตกแต่งในห้อง หานมู่จื่อพบว่าเป็นไปตามคาดการณ์ตัวเองไม่ได้เชื่อเขาผิด

ห้องทำความสะอาดได้อย่างสะอาดสะอ้าน เฟอร์นิเจอร์ดูไปดูมาแล้วเหมือนกับยังใหม่

ทางเข้าก็เป็นระเบียงใหญ่ บนระเบียงยังเต็มไปด้วยการจัดวางพันธุ์ไม้ต่างๆ เมื่อหานมู่จื่อเห็นถึงของพวกนี้ดวงตาก็ได้เป็นประกาย “ทำไมถึงได้มีต้นไม้และดอกไม้มากมายแบบนี้?”

หานมู่จื่อได้ปล่อยมือของเขาออกไปตั้งนานแล้วและได้พุ่งเข้าไปยังต้นไม้และดอกไม้ทีละกระถางๆ ก้มตัวลงไปดมความหอมของดอกไม้ ผมยาวๆได้สยายลงมา

แสงจากระเบียงได้ส่องแสงอ่อน ๆ มาอยู่ตัวของเธอ เมื่อเห็นถึงฉากนี้ เย่โม่เซินก็พูดได้ไม่ชัดเจนว่าภายในใจของตัวเองเป็นความรู้สึกแบบไหน รู้สึกแต่เพียงว่าในใจลึกๆที่ที่อ่อนโยนที่สุดนั้นได้ถูกสัมผัสถึงแล้ว

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่อะพาร์ตเมนต์ของเธอ ก็มักได้กลิ่นน้ำหอมจางๆที่ปลิวมาจากจากระเบียงของเธอ หลังจากนั้นเย่โม่เซินก็ได้เข้าไปตรงระเบียงและได้เห็นต้นไม้มากมายที่ปลูกอยู่ที่นั่น

ดังนั้นตอนที่ทำห้องนี้ เขาก็คิดว่าเธอจะต้องชอบ จึงได้ให้คนจัดคู่เข้ามาวางอยู่บนระเบียงทางเข้าทางด้านนี้มากมาย

ดูแล้วตอนนี้ ต้นไม้และดอกไม้พวกนี้ก็คือจัดวางได้ถูกแล้วจริงๆ

“อย่าสนใจมองเพียงดอกไม้ใบหญ้า ฉันพาเธอไปดูห้อง”

เมื่อได้ยินถึงเขาตะโกนเรียกตัวเอง หานมู่จื่อก็ได้ตอบกลับเสียงหนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้หมุนตัวเดินเข้าไปด้วยกันกับเย่โม่เซิน

เย่โม่เซินไม่ได้แนะนำอุปกรณ์ในห้องนั่งเล่นให้เธอ แต่คือพาเธอไปที่ห้องตรงๆ “หลังจากนี้เธอก็นอนในนี้ ในห้องน้ำมีอ่างอาบน้ำ อุปกรณ์อาบน้ำทุกอย่างฉันได้พร้อมไว้หมดแล้ว”

หานมู่จื่อมองไปในห้องน้ำทีหนึ่ง เป็นไปตามนั้นของอะไรก็ได้เตรียมไว้หมดแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ

ส่วนเตียงล่ะ ผ้าปูที่นอนผ้าห่มอะไรก็ได้ปูไว้อย่างดีแล้ว ยังมีโต๊ะเครื่องแป้งอะไร ที่ด้านบนได้จัดวางของจำพวกผลิตภัณฑ์ดูแลผิวทุกชนิด

มองถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็มีความแปลกใจอย่างฉับพลัน: “นายไม่ใช่ว่าแม้แต่เสื้อผ้าก็เตรียมไว้อย่างดีแล้วใช่ไหม?”

เมื่อพูดจบ เธอก็ได้ก้าวเดินไปถึงตรงหน้าตู้เสื้อผ้า หลังจากที่เปิดออกก็ได้ตะลึงไปแล้วในชั่วพริบตา

เป็นไปตามที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด อะไรก็เตรียมไว้แทนเธอหมดแล้ว

มิน่าล่ะ……เขาสามารถพูดกับตัวเองได้อย่างมั่นใจเช่นนั้น เอาคนเข้ามาก็ได้แล้ว

มองทุกอย่างที่ได้เตรียมพร้อมหมดแล้วพวกนี้ไว้ ทันใดนั้นหานมู่จื่อก็รู้สึกว่ากระเป๋าเดินทางของตัวเองเป็นส่วนเกินทันที

ตรงด้านหลังได้อบอุ่น เย่โม่เซินยื่นมือมาโอบกอดเธอไว้ มือใหญ่ๆได้ตกอยู่บนเอวของเธอ น้ำเสียงแหบจากลำคอได้ดังขึ้นอยู่ข้างใบหูเธอ

“หลังจากนี้เธอก็อยู่ที่นี่”

ตอนที่เขาพูดไอร้อนของลมหายใจที่อบอุ่นก็ได้อยู่ตรงหลังหู ดูเหมือนว่าได้เจาะเข้าไปในเลือดตามริมผิวหนัง หลังจากนั้นก็ได้โอนอ่อนอยู่ในเลือดไหลเข้าสู่ในใจของเธอ

หานมู่จื่อรู้สึกว่าหัวใจส่งความร้อนอย่างรุนแรง แต่เมื่อคิดไปคิดมายังคงพูดออกมาประโยคหนึ่ง: “ค่าเช่าห้อง……ฉันจะจ่ายให้นาย”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ คนที่กอดเธอไว้จากด้านหลังก็ได้นิ่งไม่ขยับแล้ว

หานมู่จื่อได้เปิดปากอธิบายก่อนที่เขาจะเข้าใจผิด: “คุณตาของนายก็ไม่ชอบฉันขนาดนี้แล้ว หากว่าฉันยังวางใจใช้ของนาย อยู่ที่ของนาย ถ้าอย่างนั้นฉันก็คงจะ……แล้วจริงๆ”

เมื่อคำพูดนี้ตกออกมา หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าคนที่กอดเขาไว้ได้รัดแน่นขึ้นกี่ส่วน น้ำเสียงที่เย็นชาได้ทะลุเข้าไปในใบหูของเธอแล้ว

“พวกเราจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป”

คำพูดนี้ทำให้ในใจของหานมู่จื่อสั่นไหวมาก ไม่ได้รอเธอมีท่าทีโต้ตอบเข้ามา ริมฝีปากของเย่โม่เซินก็ได้ตกลงไปอยู่ที่คอของเธอ: “ดังนั้นในใจไม่ต้องรู้สึกมีภาระ ของฉันก็คือของเธอ”

ของเขาก็คือของตัวเธองั้นเหรอ?

หานมู่จื่อกะพริบตา ตอนที่ต้องการจะพูดกลับรู้สึกถึงริมฝีปากบางๆของเย่โม่เซินได้ค่อยๆเคลื่อนย้ายขึ้นมาจากลำคอ หลังจากนั้นก็ได้จูบไปยังหูของเธอ

ตอนที่ริมฝีปากบางๆได้สัมผัสกับหู หานมู่จื่อรู้สึกว่าร่างกายเหมือนกับมีไฟฟ้าแล้วครู่หนึ่ง หัวใจมีความรู้สึกเสียวซ่านและได้แผ่ซ่านไปตามแขนขา ร่างกายของเธอได้นิ่งไม่สามารถที่จะขยับได้

ถัดไปหลังจากนั้นริมฝีปากบางๆของเย่โม่เซินก็ได้ค่อยๆเคลื่อนย้ายลงไปทางด้านล่าง จูบตรงท้ายทอยของเธอ จูบแล้วจูบอีก

หานมู่จื่อรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว ที่นี่เงียบเกินไปแล้ว หากว่ายังให้เขาทำต่อไปแล้วละก็ อาจจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นแล้วจริงๆ

แม้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเขาจะได้กำหนดแน่นอนแล้ว แต่เธอ…..ยังคงไม่อยากให้มันเร็วเช่นนี้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็ได้พูดเสียงสั่นทันที: “ฉัน ฉันอยากไปอาบน้ำแล้ว……”

การกระทำของคนทางด้านหลังได้ชะงักงัน หลังจากนั้นก็ได้หัวเราะด้วยน้ำเสียงต่ำ: “ไปด้วยกัน?”

หานมู่จื่อ：“……”

เธอตกใจจนพูดไม่ออกแล้ว อ้าปากค้างตะลึงงันจนทำอะไรไม่ถูก

ก็ได้อยู่ในตอนที่หานมู่จื่อคิดว่าเขาต้องการจะทำอะไรสักหน่อยกับตัวเองจริงๆ เย่โม่เซินกลับยืนตรงขึ้นมาแล้ว และได้หยิกไปที่ท้ายทอยของเธอเบาๆทีหนึ่ง

“ไปเถอะ”

เธอยืนอยู่ตรงที่เดิมครู่หนึ่ง เท้ายังคงชาอยู่

“ไม่ไป คือต้องการให้ฉันอุ้มเธอไป?”

หานมู่จื่อนี้ถึงได้เคลื่อนย้ายฝีเท้าอย่างยากลำบาก เข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว