เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - ตอนที่ 968

บทที่ 968 ทะเลาะ

เสี่ยวเหยียนอึ้งไป ราวกับคิดไม่ถึงว่าเซียวซู่จะเสื้อโค้ตมาให้เธอ

เพราะเสื้อโค้ตที่เพิ่งถอดออกมาจากตัวเขา ทำให้ยังหลงเหลือความอบอุ่นอยู่ เมื่อเอามาคลุมบนตัวจึงรู้สึกอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากที่เธออึ้งไปไม่กี่วินาที เสี่ยวเหยียนตั้งสติได้จึงหันไปทางที่หานชิงยืนอยู่

หานชิงยืนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ไม่ได้มีปฏิกิริยากับการที่เซียวซู่ถอดเสื้อโค้ตมาให้เธอ

มันทำให้เสี่ยวเหยียนผิดหวังเล็กน้อย แต่ว่าอีกฝ่ายคือหานชิง เธอจึงไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ การที่เขาไม่สนใจไม่ได้แสดงว่าเธออยากจะให้เป็นแบบนี้ต่อไป

ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงหันไปยิ้มให้เซียวซู่ด้วยความซาบซึ้ง

“ขอบใจนะ แต่ฉันไม่ได้หนาวสักหน่อย”

พูดจบเธอจึงถอดเสื้อโค้ตคืนให้เซียวซู่

การกระทำชัดเจนขนาดนั้น สายตาที่มองหานชิงก็ไม่แม้แต่จะปกปิดความรู้สึกของตัวเอง เซียวซู่จะดูการกระทำของเธอไม่ออกได้อย่างไร เธอกลัวว่าหานชิงจะเข้าใจผิดเพราะเสื้อโค้ตตัวนี้ ไม่ว่าเขาจะสนใจหรือไม่ แต่เธอไม่เต็มใจที่จะใส่มัน

เหอะ

ในระหว่างนั้น เซียวซู่รู้สึกว่ามันตลกสิ้นดี

แค่คนๆ เดียว ถึงกับไม่รักร่างกายของตัวเองเลยหรือไง

แถมอีกฝ่าย ไม่แม้แต่จะมองมา เป็นแบบนี้แล้วจะยังทำต่อไปอีกเหรอ

เซียวซู่ไม่รับเสื้อโค้ตที่เสี่ยวเหยียนคืนให้ เขายืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเย็นชา

เดิมทีเสี่ยวเหยียนคิดว่าอีกฝ่ายจะรับเสื้อโค้ตคืนไป เพราะอากาศหนาวมาก การที่ถอดเสื้อโค้ตออกจะต้องหนาวอย่างแน่นอน

ใส่มันไว้ไม่ดีกว่าเหรอ แต่เซียวซู่ก็ไม่ยอมยื่นมือมารับสักที เสี่ยวเหยียนรู้สึกประหลาดใจ

“รีบรับเสื้อโค้ตไปสิ นายรีบใส่ไว้จะได้ไม่เป็นหวัด”

เซียวซู่ยังคงไม่รับมันไว้

เสี่ยวเหยียนมีสีหน้าประหลาดใจ “เซียวซู่?”

คนที่ตามทุกคนออกมาอย่างเจสัน ยืนกอดอกมองภาพตรงหน้าอย่างขำๆ ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความขำขัน

น่าสนุกดีนะ เซียวซู่ชชอบผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า แต่ฝ่ายหญิงไม่มีใจให้เขางั้นเหรอ ชิส์

วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย เขาถึงได้เห็นอะไรสนุกๆ ตั้งหลายอย่าง

เจสัน ส่ายหน้าอยู่ในใจไม่หยุด แต่มุมปากของเขาก็ยกขึ้นอย่างอดไม่ได้ เขารู้สึกว่ามันน่าตลกจนบรรยายไม่ได้

จนแล้วจนเล่าเซียวซู่ก็ยังไม่รับเสื้อโค้ต แต่เขาก็ไม่ควรจะนิ่งจนนานเกินไป เสี่ยวเหยียนเอาแต่จ้องเขา เขาจึงพูดเสียงแข็ง “ในเมื่อฉันให้เสื้อโค้ตเธอ มันเป็นของเธอแล้ว ถ้าเธอไม่หนาวก็ทิ้งมันไปซะ”

“???” เสี่ยวเหยียน

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

เมื่อกี้เสื้อตัวนี้เพิ่งมาอยู่บนตัวเธอไม่ใช่เหรอ แถมยังให้เธอยืมใส่ไม่ใช่หรือไง แล้วจะทิ้งทำไมล่ะ

นี่มันตรรกะหรือเหตุผลอะไรกัน

เสี่ยวเหยียนงงไปหมด แต่เซียวซู่หันหน้าไปทางอื่น เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากพูดอะไรมาก และดูเหมือนว่าเขาจะไม่ต้องการเสื้อโค้ตตัวนี้อีกแล้ว

“นายประสาทหรือเปล่า”

ถึงหานชิงจะอยู่ตรงนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดด่าออกไป

เสื้อโค้ตดีดีจะให้เธอทิ้ง เธอไม่ได้เป็นพิษเสียหน่อยจะทิ้งทำไม

เอ่อ เป็นบ้า

เซียวซู่คิดในใจว่าเขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายคนนั้น เมื่อเสี่ยวเหยียนไม่รับเสื้อโค้ตไว้ ถ้าปกติเขาคงจะรับมันคืนมาแล้ว

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าของหานชิง เขาไม่รู้ว่าทำไมจึงอยากแข่งกับหานชิง

เสี่ยวเหยียนชอบหานชิงขนาดนั้น แต่เขากลับไม่มองเธอแม้แต่น้อย ผู้ชายแบบนี้มีอะไรดีงั้นเหรอ การที่เซียวซู่ทำแบบนั้น อย่างแรกคือกลัวว่าเธอจะเป็นหวัด อย่างที่สองคืออยากให้หานชิงรู้ว่ายังมีอีกหลายคนที่ชอบผู้หญิงน่ารักแบบเสี่ยวเหยียน

ถ้าเขาไม่รู้จักทะนุถนอมเธอ หรือว่าไม่มีความรู้สึกให้เธอแม้แต่น้อย งั้นเสี่ยวเหยียนก็จะถูกคนอื่นแย่งไปในไม่ช้า

นี่คือสิ่งที่เซียวซู่ต้องการจะสื่อ

แต่ไม่รู้ว่าหานชิงจะรู้ตัวหรือเปล่า

แต่ตอนนี้เสี่ยวเหยียนยังไม่รู้ตัว หลังจากที่เธอด่าว่าเซียวซู่บ้า เธอก็โยนเสื้อโค้ตคืนให้เขา “นี่มันเป็นของของนาย มาอยู่ในมือฉันไม่ถึงหนึ่งนาที มาบอกให้ฉันโยนทิ้ง ฉันจะบอกให้นะ ถ้านายไม่อยากได้มัน นายก็ทิ้งมันเองสิ ฉันไม่อยากทำเรื่องที่ไม่เข้าท่าแบบนี้”

เซียวซู่ไม่ได้สนใจเสื้อโค้ตที่โยนมา

เสียงดังตุ้บ เสื้อโค้ตตกไปอยู่บนพื้น

เสี่ยวเหยียนมองเซียวซู่อย่างอึ้งๆ “นายไม่เอาแล้วจริงๆ เหรอ”

เซียวซู่มองเธอนิ่ง เขาเม้มปากแล้วเดินไปทางอื่น ท่าทีของเขาดูเคร่งขรึม

“.…..” เสี่ยวเหยียน

คนคนนี้บ้าไปแล้ว แถมยังบ้ามากๆ อีกด้วย

เธอก่นด่าอีกฝ่ายอยู่ในใจ เธอส่งเสียงหึออกมากะว่าจะไม่สนใจแล้ว กลับกันเสื้อโค้ตนั่นเขาก็เป็นคนให้มา เธอไม่ได้แย่งมาเสียหน่อย จะเอาหรือไม่เอาก็ตามใจ

บรรยากาศโดยรอบตกอยู่ในความเงียบแปลกๆ มันน่ากลัวกว่าตอนที่อยู่ข้างในเสียอีก

คนที่เจสันเรียกมาช่วย ออกมาจากข้างในเพราะรู้สึกว่าบรรยากาศมันแย่เหลือเกิน อยู่ไปก็รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัว จึงรีบวิ่งออกมา

แต่พวกเขาคิดไม่ถึงว่า เมื่อออกมาจะเจอกับอีกเรื่องหนึ่ง

ทุกคนค่อยๆ ขยับแล้วชิ่งหนีไป

กลับกันเจสันยืนมองภาพนั้นเหมือนตัวเองมีเวลาว่างมาก ริมฝีปากของเขายิ้มอยู่ตลอดเวลาในขณะที่มองภาพตรงหน้า

ในไม่ช้า เสี่ยวเหยียนรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ไม่ว่าอย่างไรการที่เซียวซู่ถอดเสื้อโค้ตออกมาก็เพราะเธอ แถมเธอยังพูดต่อหน้าทุกคนว่าไม่หนาวแล้วเอาเสื้อโค้ตคืนให้เขา จู่ๆ เขาก็โมโหขึ้นมา

หรือว่าเธอหักหน้าเขา

เมื่อคิดได้ดังนั้น เสี่ยวเหยียนจึงคิดว่ามันน่าจะเป็นเพราะเหตุนี้

อีกอย่างเมื่อกี้คนอยู่เยอะด้วย เซียวซู่อาจจะคิดว่าตัวเองโดนหักหน้า เขาก็เลย…

คิดได้เช่นนั้น เสี่ยวเหยียนจึงหันไปมองเสื้อโค้ตที่ถูกทิ้งไว้บนพื้นอย่างน่าสงสาร

เขามีเจตนาดีต่อเธอ แต่เธอกลับไม่เห็นคุณค่าของมัน แถมยังโยนเสื้อของเขาลงไปบนพื้นสกปรกอีก

ถ้าเรื่องนี้เธอไม่ได้เป็นคนทำ แต่เป็นผู้หญิงคนอื่น เขาคงคิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักชั่วดี เอาแต่บ้าน้ำลาย

คิดได้เช่นนั้น เสี่ยวเหยียนจึงรีบเดินเข้าไปหยิบเสื้อโค้ตขึ้นมา แล้วปัดฝุ่นที่ติดอยู่บนเสื้อ

เธอเดินไปหาเซียวซู่แล้วเอ่ยปากด้วยความลำบากใจ “ขอโทษนะ ฉันรู้ว่านายเป็นห่วงเรื่องอาการป่วยของฉัน เมื่อกี้ฉันทำเกินไปหน่อย อากาศหนาวมาก นายใส่เสื้อเถอะ ฉันปัดฝุ่นให้สะอาดแล้ว ฉันผิดเองที่โยนเสื้อลงพื้น กลับไปฉันจะซักให้นายแน่นอน”

น้ำเสียงที่พูดดูอ่อนโยนลงไม่น้อย จิตใจที่เยือกเย็นของเซียวซู่อ่อนลงเพราะคำพูดของเธอ

ก็เพราะว่าเป็นคนที่เขาชอบไง

เมื่อครู่เขาโกรธมาก แต่ทว่าตอนนี้เธอมาพูดกับเขาด้วยความอ่อนโยน

ถึงเขาจะโกรธอีก ไฟมันก็ถูกดับไปแล้ว

เซียวซู่มองเธอ คิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยออกมาว่า “ช่างเถอะ ฉันไม่โทษเธอหรอก เสื้อโค้ตนั่นถ้าเธอไม่รังเกียจก็ใส่ไว้เถอะ ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่น ถ้าเกิดเธอป่วยขึ้นมาอีก คุณชายเย่ต้องหาหมอมาดูแลเธออีก คุณนายน้อยต้องเป็นห่วงเธออีก”