เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ - ตอนที่ 347
ลี่เฉินซีหัวเราะ ยื่นมือออกมากะทันหัน ปลายนิ้วลูบแก้มเธอเบาๆมองเข้าไปในดวงตาของเธอ สีดำน่าตื่นตาตื่นใจ สว่างไสวรอยยิ้มที่มุมริมฝีปากกำลังพอดี น่าสนใจ
“ถ้านอนคนเดียว จะดีกว่า ถ้านอนกับคนอื่น ฉันอยากรู้ว่า ‘คนอื่น’ที่คุณพูด เขาเป็นใคร” เสียงของเขาเหมือนแม่เหล็กเย้ายวนและร้อนแรง
แม้แยกทางกันมาหลายปีไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ผู้ชายที่มีเสน่ห์เช่นนี้ยืนอยู่ใกล้ๆเสียงอันน่าหลงใหลที่กระซิบซูย้าวจิตใจยังคงแกว่งไปมาตามเขาต้องใช้สมาธิเพื่อไม่ให้ขยับ
ซูย้าวหลีกเลี่ยงดวงตาของเขา ยิ้มหวานเบาๆ “ประธานลี่คิดว่า ‘คนอื่น’ที่ฉันพูดหมายถึงใคร”
พูดจบ ลี่เฉินซีดวงตาจมลงเล็กน้อย ฟังจากน้ำเสียงของเธอ นั่นหมายความว่าเธอไม่ได้นอนคนเดียวอย่างแน่นอน
เห็นร่องรอยของความมืดในดวงตาของเขาตามท่าทางที่แข็งแกร่งของเขาซูย้าวหรี่ตาลงเล็กน้อย เหมือนแมวน้อยจอมขี้เกียจ เมื่อทั้งสองใกล้กันมากขึ้น ผมหยิกยาวของเธอร่วงลงมา ผมโดนหน้าเขา
“หรือว่า ประธานลี่อยากให้‘คนอื่น’ที่ว่าเป็นใครเหรอ”
เธอยั่วยุ ค่อยๆเข้าใกล้ลี่เฉินซีใกล้กับริมฝีปากบางของเขามาก แล้วก็หยุดลง “หรือว่าประธานลี่มาดึกป่านนี้ เพื่อจะถามคำถามแบบนี้กับฉัน”
ลี่เฉินซีมองเธอ นัยน์ตาลึกเจิดจ้าดวงดาวพราวพราย ริมฝีปากเย็นเฉียบ ยิ้มเบาๆและสบายๆมือเรียวใหญ่ยกแก้มของเธอทันทีกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อืม คุณพูดถูก ก็อยากมาดู คุณจะคบหากับคนแบบไหนบ้าง และอาศัยอยู่กับคนแบบไหน……..”
สำหรับคำพูดรึ่งจริงครึ่งเท็จของเขา ซูย้าวก็ไม่สงสัยอะไร ใบหน้าสวยๆนิ่ง และพูดว่า “ตอนนี้เห็นแล้วใช่ไหม”
เขาพยักหน้า “เห็นแล้ว แต่ คุณอยู่กับเขาแล้วจริงๆเหรอ”
“ซูย้าวยิ้ม “พูดเสมอว่าการเห็นภาพก็คือความจริงที่สุด ไม่ต้องพูด คุณก็น่าจะรู้ หลายปีมานี้ฉันอยู่กับเขาตลอด ความสัมพันธ์ของพวกเรา ก็ดีเหมือนประธานลี่กับคุณหาน”
ลี่เฉินซีตะลึงไปสักครู่ ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ขณะที่ปล่อยเธอออก ก็พูดว่า “คุณได้ยินข่าวหมั้นของฉันกับหานฉ่ายหลิงใช่ไหม”
ดวงตาของซูย้าวสับสนเล็กน้อย แต่วินาทีต่อมา ยิ้มจางๆอีกครั้ง “ได้ยินแล้วจะทำไม นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของประธานลี่ และเป็นอิสรภาพของคุณ”
เธอจงใจใช้คำว่า ‘ท่าน’เรียกเขา ลี่เฉินซีได้ยิน รู้สึกบาดหูมาก
“เกี่ยวกับข่าวพวกนี้ ความจริง คุณไม่ต้องจริงจังกับมันมากนัก เรื่องพวกนี้ ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของฉันคนเดียว เป็นเพราะก่อนหน้านี้ที่โรงพยาบาลไฟไหม ฉ่ายหลิงช่วยเจิ้งเอ๋อไว้ แม่ของฉันรู้สึกขอบคุณมากสำหรับเหตุการณ์นี้ ดังนั้นจึง………..”
เขาอธิบายไปสองประโยค เงยหน้ามองเธอ “วิธีคิดของคนแก่ก็เป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่เป็นไร ฉันจะจัดการให้เรียบร้อยเอง”
“ฉันกับคุณหย่ากันเมื่อห้าปีก่อน นอกจากลูก ฉันกับคุณก็เหมือนไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก คุณจะหมั้นหรือไม่ กับฉันจะแต่งงานใหม่ ไม่ขัดแย้งกันอยู่แล้ว จะแก้ไขได้หรือไม่ ก็ไม่น่าจะเกี่ยวกับฉันนะ” เธอพูดอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเหมือนต้องการตัดความสัมพันธ์กับคนตรงหน้าออกไปโดยสิ้นเชิง
ลี่เฉินซีมองเธอ สายตาหยุดนิ่ง “แต่งงานใหม่ หมายความว่าอย่างไร”
เธอขมวดคิ้ว เพียงแค่พูดไปลอยๆ จุดประสงค์ของเขาคืออะไร
แต่ในขณะนี้เธอไม่อยากจะอธิบายอะไรมาก แค่พูดด้วยท่าทางเย็นชา “อายุของฉัน การแต่งงานใหม่เป็นเรื่องไม่ช้าก็เร็วไม่ใช่เหรอ มันแปลกมากเหรอ”
“…………..”
ในเมื่อเธอจะแต่งงานใหม่
และยังเป็นช่วงเวลานี้………..
ลี่เฉินซีรูม่านตาแน่นขึ้นอย่างรวดเร็วลังเลสักครู่ ก็พูดออกไปว่า “คุณจะแต่งงานกับใคร”
“ไม่ว่าจะกับใคร นี่คืออิสรภาพของฉัน” ซูย้าวน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย ความรู้สึกแปลกแยกนั้นเย็นยะเยือกมากขึ้น “และนอกจากนี้ งานหมั้นของประธานลี่กับคุณหาน ฉันได้รับบัตรเชิญแล้ว แล้วจะไปตามเวลาแน่นอน แต่ขออวยพรให้คุณกับคุณหานมีความสุขมากๆ”
ขณะพูด ซูย้าวผ่านหน้าเขา และเข้าห้องไป
ลี่เฉินซีสะดุ้งเล็กน้อยดึงสติกลับมา มองไปที่ประตูที่ปิดลงอย่างอ่อนแรงรอยพับระหว่างคิ้วที่หล่อชัดเจนมาก
ในห้อง ซูย้าวสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอธิบายไม่ถูกสำหรับการปรากฏตัวของลี่เฉินซีเมื่อครู่นี้ ในใจสับสนมาก
เธอก็แปลกใจ ทั้งๆที่ไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว ถ้าเขาแต่งงานกับหานฉ่ายหลิงจริงๆ แล้วไง
มองด้านหลังของเธอที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ในดวงตาของหลินโม่ป่ายเหงาเป็นพิเศษ เขาเดินเข้าไป ถอนหายใจเบาๆ “ดูออกว่า เขายังแคร์คุณมาก”
ซูย้าวหันมามองเขา ขมวดคิ้วด้วยความสับสน “โม่ป่ายทำไมคุณพูดแบบนี้”
“ผู้ชายคนหนึ่ง สามารถมาหาผู้หญิงคนหนึ่งได้ในเวลานี้ มันแสดงถึงอะไร ยังต้องพูดอีกเหรอ” เขากล่าว
เธอเอียงศีรษะเล็กน้อยมองตาเขาอย่างไม่เข้าใจ “มันแสดงถึงอะไรเหรอ”
หลินโม่ป่ายมองเธอ “คุณฉลาดขนาดนั้น จะไม่รู้ได้อย่างไร เขาแคร์คุณ ยังมีความรู้สึกกับคุณอยู่ บางทีอาจจะอยากคืนดีกับคุณก็ได้”
ซูย้าวไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจ แค่สงสัย ทำไมหลินโม่ป่ายถึงได้พูดแบบนี้
หรือว่าเขาไม่เข้าใจ ทุกคนสามารถพูดเช่นนี้กับเธอได้ แต่เขาไม่สามารถพูดได้เหรอ
เรื่องของความรู้สึก เห็นแก่ตัวกันหมด
ถ้าคุณรักใครสักคนจริงๆจะหวังให้คนอื่นต่อสู้เพื่อแทรกแซงได้อย่างไร
“ถ้าคุณยังแคร์เขาอยู่ บางทีคุณสามารถพิจารณาให้โอกาสเขาอีกครั้ง ขอแค่คุณเต็มใจ และคิดดีๆ” เขาพูดอีกครั้ง
หลังจากพูดจบ ความสงสัยในใจของซูย้าวระเบิดขึ้น มองเขาด้วยสายตาที่น่ากลัว อดไม่ได้ที่จะถาม “โม่ป่าย คุณพูดเรื่องเหล่านี้กับฉันทำไม”
“อืม” หลินโม่ป่ายตอบสนองไม่ทัน
“คุณหวังให้ฉันกับเขาคืนดีกันเหรอ หวังว่าฉันกับเขาจะแต่งงานกันอีกครั้ง เช่นนั้นเหรอ” เธอถาม
หลินโม่ป่ายตะลึง พูดไม่ออกไปชั่วขณะ
“คุณรู้สึกอย่างไรกับฉันกันแน่ ชอบและอยากมีอนาคตร่วมกับฉัน หรือว่าอยากเป็นแค่เพื่อนรักธรรมดากับฉัน” ซูย้าวถามอีก
หลินโม่ป่ายกล่าว “ฉันรู้สึกอย่างไรกับคุณ คุณก็ไม่รู้เหรอ”
“ฉันเริ่มไม่รู้แล้ว ถ้าเป็นไปได้ คุณช่วยอธิบายให้ชัดเจนได้ไหม” เธอกล่าว
ถ้าเป็นแค่เพื่อนรักธรรมดาทั่วไป เช่นนั้นแล้ว เวลาเธอเผชิญหน้ากับเขา ความรู้สึกก็อาจจะไม่เหมือนกัน
โดยเฉพาะหลังจากที่หลินจิ้งซูพูดสิ่งเหล่านั้นกับเธออย่างกะทันหัน
“ฉันชอบคุณ ชอบมาโดยตลอด แต่เพียงเพราะฉันรักคุณ ดังนั้นฉันไม่อยากให้คุณลำบากใจ ยิ่งไม่อยากบังคับคุณ ถ้าคุณยังรักลี่เฉินซีอยู่ หรือยังมีความรู้สึกเก่าๆกับเขา ไม่ว่าจะเพื่อลูก หรือเพราะคุณ ฉันก็จะเลือกที่จะยอมแพ้ ขอแค่คุณมีความสุข ไม่ว่าจะเลือกทางไหน ฉันก็จะสนับสนุนคุณ”
ถึงแม้การเลือกนี้ จะทำร้ายเขา ทำให้เขาช้ำใจ แต่ขอให้ได้เห็นเธอมีความสุข หลินโม่ป่ายก็รู้สึกพอแล้ว
ทันใดนั้น ซูย้าวตกตะลึง
มองรอยยิ้มจางๆของผู้ชายตรงหน้า เธอมีความรู้สึกว่าอวัยวะภายในของเธอเคลื่อนไหวอย่างมาก หัวใจเต้นเร็ว “โม่ป่าย คุณ……..”
เธอรู้ว่าหลินโม่ป่ายดีกับเธอมาตลอด หลายปีที่ผ่านมาทำเพื่อเธอมากมาย แต่ไม่เคยคิดว่า ผู้ชายคนนี้ สามารถทำเพื่อเธอได้ขนาดนี้
“ความรักเป็นสิ่งที่เห็นแก่ตัว ถ้ารักใครสักคนจริงๆ จะยอมปล่อยมือให้คนอื่นได้อย่างไร” เธอลดตาลง ไม่รู้ว่าจะซาบซึ้ง หรือว่าจะเสียใจดี แค่รู้สึกว่าที่ไหนสักแห่งในหัวใจ กำลังอึดอัดมาก
หลินโม่ป่ายเดินเข้ามา กอดเธอไว้ในอ้อมแขน “เด็กโง่ ฉันก็อยากให้คุณเป็นของฉัน อยากอยู่กับคุณ สร้างครอบครัวด้วยกัน แต่ว่า ฉันไม่สามารถบังคับคุณได้ ไม่อยากเห็นคุณฝืนใจอยู่กับฉัน เพื่อตอบสนองความปรารถนาของตัวเอง และทำร้ายตัวคุณเอง…………”