เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ - ตอนที่ 462

ทันทีที่ประตูหลังถูกเปิด ร่างเล็กๆ ก็วิ่งออกมาจากรถอย่างรวดเร็ว

ก่อนที่ลี่เฉินซียังไม่ทันสังเกต ร่างเล็กๆ ก็วิ่งจากตัวเขาไป วิ่งตรงไปที่หน้ารถ

เขาชำเลืองมองอย่างแปลกใจ แล้วมองเข้าไปในรถ เตียวเตียวก็ค่อยๆ ลุกขึ้นจากเบาะหลัง ขยี้ศีรษะเล็กๆ มองไปที่ลี่เฉินซีแล้วพูดว่า “อา ผมไม่เป็นไร…”

เพียงแต่หลังจากพูดจบ เตียวเตียวถึงจะสังเกตเห็นว่าซีซีที่อยู่ข้างๆ ไม่อยู่แล้ว

หลังจากเตียวเตียวลงจากรถ มองไปข้างหน้ารถด้วยความมึนงงเหมือนกับลี่เฉินซี ซีซีกอดหมาพุดเดิ้ลที่ตัวไม่ใหญ่ไม่เล็กตัวนั้น ค่อยๆ ลูบศีรษะหมาน้อยอย่างสุดหัวใจ ทันใดนั้นก็รีบสำรวจดูว่าน้องหมาได้รับ บาดเจ็บหรือไม่

จนกระทั่งเจ้าของสุนัขวิ่งหายใจหอบๆ มาจากที่ไกลๆ เมื่อเห็นฉากนี้ แทบจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงรีบไป ข้างหน้าเพื่อขอโทษ “ขออภัยจริงๆ ป๊อกกี้ของบ้านฉันซนมาก! ชนถูกพวกคุณหรือเปล่า? ได้รับบาดเจ็บ ไหม?”

หญิงสาวสุภาพมาก ยังรีบพลิกไปพลิกมาสำรวจร่างของเตียวเตียวกับซีซี หลังจากแน่ใจแล้วว่าเด็กๆ ไม่ได้รับบาดเจ็บ เธอถึงจะโล่งใจเล็กน้อย

จากนั้น หญิงสาวก็ผูกสายจูงและปลอกคอของสุนัขอีกครั้ง เธอยืดตัวขึ้นและมองที่ลี่เฉินซี “ขอโทษจริงๆ ! ทำให้พวกคุณตื่นตระหนกตกใจแล้ว! ต่อไปฉันจะดูแลน้องหมาให้ดี!”

ลี่เฉินซีพูดคำว่า‘ไม่เป็นไร’เบาๆ แล้วพาเด็กสองคนไปขึ้นรถ เพียงแต่มองท่าทางของซีซี รู้สึกว่าอาลัย อาวรณ์ตัดใจไม่ลง

ไม่ง่ายที่จะขึ้นรถอีกครั้ง สายตาเขามองสำรวจลูกสาวผ่านกระจกหลัง คิดอยู่ครู่หนึ่ง “ซีซีชอบน้องหมาเหรอ? ครั้งหน้าอาจะซื้อให้หนูตัวหนึ่ง ดีไหม?”

ซีซีชะงัก เกือบจะพูดคำว่า’ดี’ออกมาโดยไม่รู้ตัว เสียงเกือบจะออกจากปาก แล้วพึ่งนึกได้อะไรบางอย่าง ใช้มือเล็กๆ ปิดปากไว้ ได้แต่พยักหน้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ

แต่ทุกการเคลื่อนไหว กลับอยู่ในสายตาของลี่เฉินซี เด็กคนนี้หรือว่า…

…

ฝั่งบ้านตระกูลหลิน

เป็นเพราะว่าเมื่อเวลาเช้าตรู่ประธานหลินเพิ่งป่วยตาย วงศาคณาญาติในครอบครัว ต่างมาหากันเพื่อ แสดงความเสียใจ และถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ แต่ที่มากกว่านั้น ต่างก็มีเรื่องในใจ ที่สำคัญคือ เพียงแค่ อยากมาถามข่าวคราวพินัยกรรมกัน

การมาถึงของซูย้าว เกินความคาดหมายของหลินโม่ป่าย

ในทางตรงกันข้ามหลินจิ้งซู พอเห็นเธอ ก็รีบยิ้มทันทีอย่างรู้เท่าทัน จากนั้นจึงสั่งให้แม่บ้าน พาเธอขึ้นไปที่ห้องหนังสือ

หลินโม่ป่ายอยู่ที่ห้องหนังสือตลอดยุ่งอยู่กับการจัดงานศพ ยุ่งจนไม่สามารถถอนตัวได้

เมื่อเขาเห็นซูย้าว ชัดเจนเลยว่าเขาตกใจ

หลังจากได้สติ เขาก็รีบเดินไปอยู่ตรงหน้าเธอ “ทำไมคุณถึงมาได้?”

“ไม่มีอะไร แค่คิดว่าเวลานี้ฉันควรมา ดังนั้น…” ยังไม่ทันพูดจบ หลินมู่ป่ายรีบดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ด้วยความตื้นตันใจ กอดไว้แน่น กลัวว่าวินาทีต่อไปเธอก็จะจากไป

ซูย้าวไม่ได้ปฏิเสธ ดังนั้นเธอจึงปล่อยให้เขากอดตัวเองอยู่แบบนี้

หลังจากผ่านไปนาน เขาก็ค่อยๆ คลายออก ดูเหมือนว่าอารมณ์ของเขาจะดีขึ้นมาก และพูดด้วยน้ำเสียง

ต่ำๆ ว่า “ขออภัย ผมเสียมารยาทไปหน่อย!”

“ไม่เป็นไร” เธอยิ้ม ทั้งสองรู้จักกันมาหลายปีแล้ว มีเหรอจะไม่เข้าใจนิสัยอย่างเขา?

แม้ว่าหลินโม่ป่ายจะไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่ประธานหลินถึงแก่กรรม ยังไงก็เป็นพ่อของเขา เป็นไปได้ไงเขา จะไม่เสียใจสักนิด?

แต่เขาเป็นผู้ชาย และเป็นผู้ชายคนเดียวในตระกูลหลิน และเขาก็เป็นผู้ที่เหมาะสมที่สุดที่จะสืบทอด ทรัพย์สินทั้งหมด เผชิญหน้ากับกรุ๊ปหลินที่ล่อแหลมอันตราย ยังมีกรรมการและญาติที่ทะเยอทะยาน เหล่านั้น สิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้คือ ทนอย่างสงบ ยับยั้งตัวเองและจัดการทุกเรื่องโดยเร็วที่สุด

เมื่อคนอยู่ภายใต้แรงกดดัน ไม่ว่าความสามารถในการควบคุมจะดีแค่ไหน อารมณ์ก็ระเบิดออกมาได้ อย่างง่ายดาย

ซูย้าวไม่รู้ว่าตัวเองสามารถทำอะไรได้ แต่ที่ง่ายที่สุดก็คืออยู่เป็นเพื่อน นี่อาจจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุด

“ขอบคุณที่คุณมานะซูย้าวขอบคุณ” เขาจับมือเธอไว้ ในที่สุดคำพูดนับพันในดวงตาของเขาก็ย่อมาแค่ ประโยคเดียว

เธอยิ้มแบบไม่ใส่ใจเล็กน้อย “ฉันรู้ว่าคุณยุ่งมาก ไม่ต้องคิดถึงฉัน คุณยุ่งของคุณก็พอแล้ว”

หลินโม่ป่ายพยักหน้า และจูงมือเธอไปที่โต๊ะทำงาน เขายังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องจัดการ กรุ๊ปหลินเป็น ตระกูลใหญ่ และเมื่อหลายสิบปีที่ผ่านมา ประธานหลินยังเป็นผู้บงการและศูนย์กลางของกรุ๊ปหลินมานาน หลังจากการเสียชีวิต ไม่เพียงแต่งานศพเท่านั้น แต่ยังต้องจัดการเรื่องต่างๆ ให้เหมาะสมด้วย

ไม่ใช่แค่คำว่า ‘ยุ่ง’ ที่จะครอบคลุมได้ทั้งหมด

เพราะเรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับตระกูลหลิน ก็เท่ากับว่าเป็น‘เรื่องในครอบครัว’ ในฐานะที่ซูย้าวเป็น คนนอกก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปก้าวก่าย สิ่งที่เธอทำได้คืออยู่เคียงข้าง ให้คำแนะนำ และออกความคิดเห็น ตัวเองเป็นครั้งคราว

ตัวอย่างเช่น เกี่ยวกับรูปแบบและการจัดการงานศพ ร้านอาหารและโรงแรมที่เลือก ประเพณีงานศพ และ บางหัวข้อที่จะไม่ทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิด เธอจะให้คำแนะนำที่ดีที่สุด

ปูนเม็ด ไม่รู้นานแค่ไหน แต่ชั้นล่างกลายเป็นโจ๊ก

ประธานหลินจากไปกะทันหัน แม้ว่าพินัยกรรมจะถูกสร้างขึ้นแล้ว แต่ญาติหลายคนและกรรมการที่มองดู พลังของหลินก็แอบดูพลังของหลินมาเป็นเวลานาน พวกเขาไม่ต้องการสนับสนุนหลินโม่ป่าย ถึงแม้เรื่อง พินัยกรรมทนายความ จะไม่ได้เอ่ยถึง แต่คนส่วนใหญ่ก็พอจะเดาผลลัพธ์ออก

ดูเหมือนว่าข้อโต้แย้งนี้ กำลังจะสิ้นสุดลง ความปรารถนาของญาติๆ หลายคนก็สูญเปล่า และที่เหลือ ก็กลัวว่าโลกจะไม่วุ่นวายแล้ว

พวกเขาชี้ไปทางหลินจิ้งซู และคำพูดต่างๆ นานาออกมาไม่หยุด แม้ว่าหลินจิ้งซูจะทนแล้วทนอีก ก็ยังสู้คน จำนวนมากไม่ไหว สุดท้ายก็เกิดการทะเลาะวิวาทกัน

หลินโม่ป่ายรีบลงไปข้างล่างทันทีเมื่อได้ยินเสียง หยุดทันที มองดูห้องนี้ที่เต็มไปด้วยผู้คน สถานการณ์ที่วุ่นวาย แล้วมองดูรูปพ่อของเขาที่พึ่งแขวนขึ้นไปบนผนัง ความปวดใจและความโกรธของเขาก็ลุกโชนขึ้น มาทันที

“พ่อของผมเพิ่งจากไป มีคำสั่งเสียเรื่องพินัยกรรม ที่ยังไม่ได้เปิดเผยต่อสาธารณะ พวกคุณมีเหตุผลและ ข้อแก้ตัวอะไรที่ทำให้ที่นี่วุ่นวาย!”

เมื่อเห็นว่าเขาโกรธขึ้นมากะทันหัน ทุกคนก็ต่างพากันเงียบ และสถานการณ์ที่วุ่นวายก็ค่อยๆ สงบลง ตามด้วยแขกจากไปเรื่อยๆ คฤหาสน์หลังใหญ่ ก็รู้สึกเหมือนคนไปแล้วบ้านก็เงียบ

หัวใจของหลินโม่ป่ายสั่น และถอนหายใจอย่างจนปัญญา นี่มันเละเทะไปหมด เขาไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองจะมี ความกล้าที่จะควบคุมไว้ได้ไหม

ปลอบหลินจิ้งซูสองประโยค เขาดึงซูย้าวขึ้นชั้นบน แล้วปิดประตูห้องหนังสือ เขาพูดว่า “บางครั้ง คิด อย่างละเอียดแล้ว รู้สึกว่าพี่สาวผมไม่ง่ายที่จะ… ”

คนที่รู้จักตระกูลหลินย่อมรู้ดี สุขภาพร่างกายของประธานหลินในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาไม่ค่อยดีนัก บริษัท ตระกูลหลินเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ หลินจิ้งซูจัดการมาตลอด เละเทะขนาดนี้ เธอกลับจัดการได้เป็นระเบียบ ไม่ว่าจะเป็นความแข็งแกร่งหรือกำลัง ล้วนทำให้คนชื่นชม

“อันที่จริงทั้งหมดนี้ เดิมควรเป็นของเธอถึงจะถูก…” เขายืนอยู่ข้างหน้าต่าง พริบตาเดียวความรู้สึกต่างๆ พุ่งเข้าสู่หัวใจ

ซูย้าวมองไปที่ด้านหลังของชายตรงหน้า รู้สึกเพียงว่าด้านหลังนั้นโดดเดี่ยวและอ้างว้าง ในชั่วพริบตา ดวงตาที่สวยงามค่อยๆ จมดิ่งลง

อีกด้านหนึ่งของเมือง ในสนามเด็กเล่น ลี่เฉินซีถูกเด็กสองคนลากไปที่รถไฟเหาะ

เขาเงยหน้าขึ้นมอง แล้วมองไปที่ป้ายเตือนข้างหนึ่ง จากนั้นย่อตัวลงด้วยสีหน้าที่จนปัญญา “ไม่ได้นะ พวกเธอยังเด็กเกิน เล่นอันนี้ไม่ได้! ไป ไปตรงนั้นอาจะพาพวกเธอไปเล่นม้าหมุน! หรือแกว่งชิงช้า…”

ยังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามของซีซี ตามด้วยความหมดอาลัยตายอยากบนใบหน้า เล็กๆ

เขาขมวดคิ้ว “ซีซี เธออยากเล่นอันนี้จริงๆ เหรอ?”

ซีซีพยักหน้า แต่ส่ายศีรษะอีกครั้ง

อย่างนี้ ทำให้เขาลำบากใจมาก

“นั่นหมายความว่าอะไร?” ลี่เฉินซีไม่ค่อยเข้าใจ

เจ้าตัวเล็กนี่ ก็ไม่พูด จ้องมองเขาด้วยตาโตๆ ทั้งสองข้างไม่กะพริบ ใบหน้ารูปไข่ขาวนวล ท่าทางน่ารัก ทำให้หัวใจของเขาแทบละลายไปหมดแล้ว

เตียวเตียวที่อยู่ข้างๆ ก็ถอนหายใจ ท่าทางเหมือนผู้ใหญ่ในร่างเด็ก “เฮ้ อา ความหมายของซีซีคือ ให้คุณ ไปเล่นรถไฟเหาะ!”

“อะไรนะ?” ลี่เฉินซีขมวดคิ้ว “อา?”

ซีซีรีบพยักหน้าทันที

เตียวเตียวที่อยู่ข้างๆ อธิบายว่า “ซีซีกับผมจะดูอาเล่นอยู่ที่นี่ อาไปเถอะ!”

“หือ?” ลี่เฉินซีตกตะลึง ปล่อยให้เขาเล่น แล้วเด็กสองคนมองจากด้านล่าง?

อย่างนี้จะดีเหรอ?

เมื่อมองไปที่ลี่เฉินซีไม่ได้ขยับสักพัก ซีซีเอียงศีรษะอย่างสงสัย เตียวเตียวจึงถามว่า “อา ทำไมหรอ? คุณ มีโรคกลัวความสูง กลัวหรอ?”

เขาก้มมองลงไปที่เด็กน้อยทั้งสอง ใช้มือใหญ่ๆ ลูบไปที่ศีรษะเด็กเบาๆ อายุน้อยขนาดนี้ ยังรู้จักโรคกลัว ความสูง

“อาไม่กลัวความสูงนะ ได้! รับปากพวกเธอ อาไปเล่น แต่พวกเธอสองคนต้องเชื่อฟัง อยู่ที่นี่ อย่าเดินไป มั่ว!” เขายังคงเตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่กลับยังมีความกังวลอยู่เล็กน้อย