เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ - ตอนที่ 516

บทที่ 516 รังเกียจฉันแล้วเหรอ
　　เขายิ่งเขาพูดมากเท่าไรก็ยิ่งมุมานะมากขึ้น ในขณะที่พัวพันก็โยนตัวลงบนเตียงลงบนเตียง
　　ต่อมาร่างเพรียวบางของเขาล้มลงมา แต่ซูย้าวฉวยโอกาสจากความโกลาหลหนี ไม่รู้จะทำยังไงเพราะไม่ใช่คู่ต่อสู้ด้วย ไม่ทันรู้สึกตัวมือข้างหนึ่งที่ผูกปมอย่างดีของชายคนนั้นจับข้อเท้าเธอไว้แล้วมองดูเธอด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย ต่อมาเขาแค่ใช้แรงอันน้อยนิดเธอก็ถูกเขาลากไปทันที
　　ซูย้าวรู้ว่าเขามีความแข็งแกร่งและมีแรงเยอะ
　　แต่เขาไม่เคยคิดว่าแรงของเขาเยอะมาถึงขั้นนี้ เธอผอมก็จริงแต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีน้ำมีนวล ในเมื่อเธออยู่ในกำมือเขา เธอเบาราวกับแผ่นกระดาษเขาจึงลากอย่างป่าเถื่อน
　　เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนตุ๊กตา ปล่อยให้เขาเล่นไปเรื่อยๆโดยไม่ทำอะไรเลย
　　ซูย้าวผลักหน้าอกของเขาอย่างขัดขืน และเสียงที่กระจัดกระจายก็ค่อยๆล้นออกมา “ลี่ ลี่เฉินซี ฉันมีอะไรจะบอกอย่าเพิ่งรบกวน!”
　　ชายคนนั้นหยุดแต่ไม่ปล่อยเธอไป เพียงแต่ยังคงเก็บท่าทาง ‘สนิทสนม’ โดยเฉพาะนี้ และมองดูเธอใบหน้าที่หล่อเหลาค่อยๆก้มลง ริมฝีปากบางของเธอก็ห่างจากริมฝีปากของเขาหนึ่งเซนติเมตร “มีอะไร?”
　　ซูย้าวถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “จะย้ายก็ย้ายมา ฉันไม่คัดค้านแล้วโอเคมั้ย? ”
　　ลี่เฉินซีพยักหน้าอย่างสนใจ “เจียมตัวและพูดง่ายดีนิ ทำงี้แต่แรกก็จบ!”
　　เธอมองเขาอย่างหมดหนทางแล้วพูดว่า “อย่างไรก็ตาม เรามาสร้างข้อตกลงกัน!”
　　ชายคนนั้นตกใจ “หืม?”
　　เธอพูดทันทีว่า “ถ้าคุณไม่เห็นด้วย ฉันจะย้ายออก”
　　หลังจากหยุดชั่วคราว ซูย้าวพูดอีกครั้งว่า “ฉันรู้ว่าคุณมีอำนาจและมีสายสัมพันธ์ การส่งคนไม่กี่คนมาจ้องมามองที่ฉันสามารถยับยั้งเสรีภาพของฉันได้อย่างง่ายดาย แต่คุณสามารถกักขังฉันไว้ตลอดชีวิตเหรอ? และหัวใจของฉัน ลี่เฉินซีฉันจำได้ว่าคุณเคยพูดไว้ใช่มั้ยว่าเมื่อคุณแต่งงานใหม่ เหตุผลไม่ใช่เพื่อลูกๆหรือเพื่ออะไรแต่เป็นเพราะรัก”
　　“ผ่านไปหลายปีคุณไม่รู้จักฉันเหรอ? ถ้าคุณสามารถให้ฉันวางทุกอย่างลงและรักคุณอีกครั้ง นั่นคือความสามารถของคุณไม่ใช่เหรอ? การแต่งงานและความสัมพันธ์แบบนั้นคือสิ่งที่คุณต้องการมากที่สุดไม่ใช่เหรอ?”
　　อดไม่ได้ที่จะต้องพูดว่าซูย้าวเข้าใจเขาจริงๆ
　　เป็นเวลาหลายปีแล้ว เธอไม่เข้าใจชายตรงหน้าเธอหรือ?
　　ดังนั้น พูดอย่างรวบรัดทุกคำพูดได้แทงทะลุหัวใจของเขา หลังจากนั้นไม่นานเมื่อลี่เฉินซีค่อยๆโน้มตัวไปข้างหน้า เขาก็ได้ปล่อยเธอไป
　　เขายืนข้างเตียง มือข้างหนึ่งสอดอยู่ในกระเป๋ากางเกง สายตาของเขากวาดไปทางเธอช้าๆ ริมฝีปากบางของเขาขยับ “ข้อตกลงอะไรล่ะ?”
　　ซูย้าวก็ลุกขึ้นนั่งและจัดชุดนอนให้เรียบร้อยพลางพูด “อย่างแรกคุณไม่สามารถยุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของฉันเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกัน คุณยุ่งเรื่องของตัวเองไปส่วนฉันเองก็เหมือนกัน”
　　ชายคนนั้นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ตกลง”
　　แล้วเธอก็พูดอีกครั้งว่า “ข้อสอง คุณห้ามส่งใครมาจับตาฉันและห้ามสอบสวนฉัน ถ้าอยากรู้อะไรถามฉันตรงๆได้เลย ฉันสัญญาว่าจะไม่โกหกคุณ เช่นกันฉันก็จะไม่สงสัยคุณ ถ้าฉันอยากจะถามอะไรฉันจะถามคุณโดยตรง แต่จะหลอกกันหรือไม่นั่นเป็นเรื่องของคุณ”
　　ลี่เฉินซีขมวดคิ้ว การโกหกคืออะไรเขาโกหกเธอเมื่อไหร่? !
　　ดวงตาที่หมดความอดทนของเขามืดมนลงเล็กน้อย และเขาบังคับตัวเองให้ก้มศีรษะลง “ตกลง แต่ฉันไม่โกหกคุณ”
　　ซูย้าวลืมตาและมองออกไปครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งราวกับคิดอะไรออก เขาพูดอย่างเร่งรีบ “ข้อสามและข้อสำคัญที่สุด คุณห้ามแตะต้องฉัน”
　　ลี่เฉินซี “…”
　　อันที่จริงในสองข้อแรกเขาไม่พอใจอยู่แล้ว
　　อะไรคือการไม่ยุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของเธอหมายความว่าอย่างไร ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเธอเขาต้องการแทรกแซงและต้องการมีส่วนร่วมกับเธอ จะต้องปล่อยให้เธอ ‘อิสระ’ให้ได้?
　　แต่หลังจากคิดดูแล้วเพื่อรักษาความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองเขายอม ข้อสามหมายความว่าไง? มันฆ่าชีวิตที่ดีของเขาไปตลอดชีวิตชัดๆ!
　　เป็นไปไม่ได้ที่ลี่เฉินซีจะตกลงและความโกรธที่มาไม่ขาดสายได้ลามโดยตรง เขาไม่คิดลังเลเอนตัวลงที่เธออีกครั้งและยกเงยคางของผู้หญิงคนนั้น “ไม่ชอบที่ฉันแตะต้องตัวเธอ?”
　　เขาจ้องไปที่ขนตายาวของเธอเล็กน้อย “หรือคิดว่าทักษะของฉันไม่ดี?”
　　ซูย้าว “…”
　　ในหัวของผู้ชายคนนี้ทั้งวันคิดอะไรอยู่!
　　เธอถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ยกมือขึ้นเพื่อขจัดความยับยั้งชั่งใจของเขาแล้วพูดว่า “ไม่หรอก ฉันก็แค่…”
　　ลี่เฉินซีไล่ตาม “แค่อะไร?”
　　เธออายเล็กน้อยที่จะพูดออกไป เธอเม้มปากด้วยความเขินอาย ‘แค่’ เป็นเวลานานที่ไม่ได้บอกเหตุผล
　　ชายผู้นั้นหมดความอดทน ดวงตาที่ไม่เข้าใจของเขาก็ลึกขึ้น“คุณพูดแค่คำเดียวเปลืองแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?”
　　ซูย้าวหลับตาลงขนตาหนาและยาวของเธอสั่นตลอดเวลา เธอไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรและในที่สุดหลังจากชั่งใจเธอก็พูดได้เพียงว่า “มันสำคัญเหรอ? หรือว่าที่คุณอยากอยู่กับฉันแค่เรื่องแบบนี้?”
　　ลี่เฉินซีขมวดคิ้วและช่องอกก็ลอยอย่างเย็นชา หันหน้าเข้าหาผู้หญิงที่อยู่ใกล้ๆเสียงต่ำของเธอราวกับน้ำแข็ง “ไม่ใช่แค่ทำเรื่องแบบนี้ แต่เรื่องแบบนี้ก็สำคัญกับฉันมากเช่นกัน !”
　　เขาก็เป็นชายที่มีความต้องการคนหนึ่งโอเค๊!
　　“หรือมันไม่สำคัญกับเธอ?” นัยน์ตาเย็นชาเป็นประกายเจิดจ้า “ดูเหมือนเป็นเพราะฉันออกแรงไม่ดี ทำให้เธอสัมผัสถึงความหมายที่แท้จริงของมัน! ไม่เป็นไรค่อยเป็นค่อยไป… ”
　　คิ้วของซูย้าวขมวดขึ้นและผลักเขาออกไปอย่างเร็ว “ฉันกำลังพูดเรื่องจริงจัง คุณอย่ามามาทำแบบนี้!”
　　“ที่ฉันพูดไปก็จริงจัง!” เขามีใบหน้าบูดบึ้งเสมอ ใบหน้าที่เคร่งขรึมของเขาไม่มีท่าทีตลกเลย “การที่รักผู้หญิงคนหนึ่ง เราก็ต้องการได้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอรวมถึงร่างกายด้วยไม่ใช่เหรอ เธอไม่เข้าใจเหรอ?”
　　ซูย้าว “…”
　　แน่นอนว่าเธอไม่ควรพูดถึงเรื่องนี้กับเขา!
　　เธอหมดคำจะพูดกับเขาแล้วจริงๆ เธอแพ้เสมอหลังการแข่งขันหลายต่อหลายครั้ง สุดท้ายเธอกัดฟันอย่างช่วยไม่ได้ “แต่ฉันจะไม่ปรับตัว บางครั้งฉันรู้สึกร่างกายไม่สบายฉันไม่ต้องการไม่ได้เหรอ?”
　　พูดได้ไม่กี่คำ น้ำเสียงของเธอก็กระชั้นถี่และเร็วมาก
　　แต่ทันใดนั้นก็ทำให้เขาตื่น
　　ชายคนนั้นก้มศีรษะลงและลุกขึ้นช้าๆแล้วปล่อยเธอ “เข้าใจแล้ว ไม่ต้องการให้ฉันบังคับเธออีกใช่ไหม?”
　　ซูย้าวถอนหายใจด้วยความโล่งอกและในที่สุดก็ชัดเจน
　　ลี่เฉินซีมองมาที่เธอ ริมฝีปากซีดของเขายกขึ้นเล็กน้อย “ฉันจะไม่บังคับเธออีกต่อไป เว้นแต่…”
　　เขายืดน้ำเสียงมองดูเธออีกครั้งและค่อยๆหรี่ตาลง ราวกับสุนัขจิ้งจอกโดยมีเจตนาชั่วร้ายเผยออกมาในเล่ห์เหลี่ยมของเขา ราวกับเทพเจ้าที่ชั่วร้ายและพูดกับเธอว่า “เว้นเสียแต่ว่าเธอดื้อและทำให้ฉันโกรธ”
　　ซูย้าว “…”
　　ทำไมเธอรู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดกับเขาเหมือนพูดเสียเปล่าล่ะ?
　　ดูเหมือนว่าเขาจะทำสามข้อนี้ไม่ได้เลย
　　ตอนนี้ตอบตกลงแต่ก็ตอบแบบลวกๆ!
　　ช่างเถอะเธอไม่มีเวลาเถียงกับเขา ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นเดินโซเซไปจากเขา “ในเมื่อทุกอย่างเคลียร์แล้วงั้นฉันจะไปอาบน้ำก่อน แล้วคุณลงไปกินข้าวข้างล่างเลย!”
　　เธอถอยห่างจากเขาครู่หนึ่งแต่แขนของเธอถูกชายคนนั้นจับไว้ เขามองมาที่เธอสายตาเจ้าเล่ห์ “อาบด้วยกันมั้ย?”
　　ซูย้าวผลักมือของเขาออกไปแบบไม่คิด “ไม่ อยู่ไหนแล้วสบายก็อยู่นั่นไปเถอะ!”
　　ลี่เฉินซี “…”
　　พูดกับเขาแบบนี้ได้ยังไง? ช่วงนี้เขาตามใจผู้หญิงคนนี้มากเกินไปเหรอ ทำให้เธอยิ่งอยู่ยิ่งไม่คิด และยังสร้างข้อตกลงสามข้อกับเขาอีก!
　　ซูย้าวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะลงไปข้างล่าง
　　เมื่อเธอมาที่ร้านอาหารลี่เฉินซีไม่ไปและยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ทานอาหาร โดยมีเด็กหญิงตัวเล็กๆนั่งอยู่บนตักของเขา เขาถือช้อนซุปอย่างสง่างามและป้อนซุปให้ลูกสาวของเขา
　　เตียวเตียวจ้องไปที่พ่อและลูกสาว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา และยังมีร่องรอยของความเศร้าซ่อนอยู่ในนั้น
　　ซูย้าวเดินไปอย่างรวดเร็วและอุ้มเตียวเตียวขึ้นมา “ลูกอยากกินซุปไหม? น้าป้อนโอเคมั้ย?”
　　เตียวเตียวตกตะลึง แต่พยักหน้าแบบไม่คิด
　　เป็นผลให้ซูย้าวเสิร์ฟชามซุปแล้วอุ้มเตียวเตียว เมื่อกำลังจะให้อาหารเด็ก เสียงผู้ชายที่เย็นชาก็ดังออกมาทันที “ถึงเวลาแล้ว เตียวเตียวพาน้องสาวไปโรงเรียนอนุบาล!”