เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 188 เอาใจฉันเหมือนผู้หญิงคนอื่น

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 188 เอาใจฉันเหมือนผู้หญิงคนอื่น

ประตูถูกเปิดขึ้นในวินาทีถัดมา และดังที่คาดมาร์คปรากฏตัวขึ้น

แอเรียนก้มศีรษะลงด้วยความรู้สึกผิด แก้มของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อจากความกังวลของเธอ และหัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้น โชคดีที่เจ้าข้าวปั้นไม่ได้ขยับ

ดูเหมือนมาร์คจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แม้ว่าจะไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ แต่เขาก็ยังยิ้มและถามเธอ “คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?”

ในตอนนี้แอเรียนรู้สึกหงุดหงิด เธอไม่สามารถเป็นทุกข์เป็นร้อนเกี่ยวกับสิ่งที่ขัดหูขัดตาระหว่างพวกเขา “ไม่ ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก ฉันคิดว่าฉันจะสบายดีพอที่จะกลับไปทำงานในวันพรุ่งนี้” เธอตอบเรียบ ๆ

มาร์คเริ่มไม่พอใจ “หยุดล้อเล่น คุณควรจะพักผ่อนอยู่ที่บ้านอย่างน้อยหนึ่งเดือน อย่าทำให้ผมโกรธในอนาคต มันไม่เป็นผลดีกับคุณ อย่าเพิ่ง…เรียนรู้วิธีที่ทำให้ผมชอบผู้หญิงคนอื่นได้ไหม?”

แอเรียนเงยหน้าของเธอขึ้นสบตากับเขา “ชอบใครคะ? เอริ คินซีย์?”

เขากลั้นหายใจ ใบหน้าของเขาหม่นลง เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าและไม่สนใจเธอ แอเรียนสามารถทำให้เขารำคาญได้เสมอทุกที่ทุกเวลา

เมื่อมาร์คเปลี่ยนเป็นชุดนอนสบาย ๆ และกำลังจะเข้านอน ทันใดนั้นแอเรียนก็จับผ้าห่มแน่นและหยุดเขา “อืม… คะ…คุณช่วยลงไปข้างล่างแล้วเอาของมาให้ฉันได้ไหม?”

ถึงแม้ว่ามาร์คจะไม่พอใจกับเรื่องนี้นัก แต่เขาก็ยังคงตกลง “คุณต้องการอะไร?” เขาถามเบา ๆ

“ฉะ…ฉัน อยากทานกล้วย! คุณเอามาให้ฉันได้ไหมคะ?” แอเรียนไม่ได้อยากกินกล้วย แต่เธอต้องการพาเจ้าข้าวปั้นออกจากที่นี้ ปกติแล้วมาร์คไม่เคยเข้านอนเร็วขนาดนี้ เขาเข้าห้องนอนก่อนเวลาเพราะการเดินทางจากการไปทำธุรกิจ แอเรียนคิดไม่ถึงเรื่องนี้

มาร์คมองเธอแปลก ๆ จากนั้นก็หันกลับและเดินออกไป

แอเรียนรีบอุ้มเจ้าข้าวปั้นขึ้นและปล่อยมันออกไปข้างนอก ไม่เพียงแต่แมวจะไม่ออกไป ทว่ามันยังกระโดดกลับขึ้นไปบนเตียงอีกด้วย หัวใจของแอเรียนปวดร้าวเมื่อเห็นมันเดินกะเผลก

“ข้าวปั้น เสือกินคนกำลังจะกลับมา ข้าวปั้นไม่กลัวเขาเหรอ? เขาไม่ต้องการให้ข้าวปั้นอยู่ที่นี่ ทำไมข้าวปั้นไม่ลงไปข้างล่างและเล่นกับแมรี่ล่ะ? เป็นเด็กดีและรีบลงไปตอนนี้ เขากำลังกลับมาอีกครั้ง”

ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรข้าวปั้นก็ไม่ฟังเธอ ไม่นานมาร์คก็กลับมาพร้อมกับผลไม้หนึ่งจาน แอเรียนไม่มีทางเลือกอย่างอื่นนอกจากต้องดึงเจ้าข้าวปั้นกลับเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง นี่มันสิ้นหวัง…

“อย่ากินมากเกินไปมันไม่ดีต่อร่างกายของคุณ” มาร์คเข้ามาในห้องแล้ววางจานลงบนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะนอนลงและเข้าไปใต้ผ้าห่ม

แอเรียนคิดว่าวันนี้เขาทำตัวแปลก ๆ ทำไมจู่ ๆ เขาถึงใจดีกับเธอ? แท้จริงแล้วเธอสามารถคิดเรื่องอื่นได้ในตอนนี้ เธอสามารถทำได้เพียงนอนลงด้วยความหวาดกลัว เธอวางข้าวปั้นไว้ทางซ้ายมือของเธอขณะที่มาร์คนอนตะแคงหันไปทางขวาของเธอ…

“คุณไม่อยากกินเหรอ?” ทันใดนั้นเขาก็ถามขึ้น

“ห๊ะ?” เธอเสียสมาธิในการพยายามจับอุ้งเท้าของเจ้าข้าวปั้นที่ไม่อยู่นิ่งไว้ในมือของเธอ

“กล้วย” เขาเตือนเธอ

“เอ่อ…ฉัน…ฉันไม่อยากลุก…ทิ้งไว้ตรงนั้นฉันจะกินทีหลัง…” เธอให้เหตุผลแบบสุ่ม ๆ กับเขา

อย่างไรก็ตามทันใดนั้นมาร์คก็ลุกขึ้นและปอกเปลือกกล้วยจากนั้นก็ป้อนให้เธอ “รีบกินและเข้านอน มันดึกแล้ว ผมมีประชุมพรุ่งนี้เช้า”

เธอไม่สามารถบังคับตัวเองให้กินมันเข้าไปได้จริง ๆ … เพราะเธอไม่หิว “คุณกินแทนฉันได้ไหมคะ? ตอนนี้ฉันไม่หิว”

มาร์คเลิกคิ้วขึ้นมองเธอแล้วยิ้มให้เธออย่างลึกซึ้ง “ผมไม่กิน”