เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 189 จูบโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 189 จูบโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

แอเรียนหน้าแดงขึ้นทันที ทำไมเธอถึงสงสัยว่าเขากำลังอ้างถึงอย่างอื่น? นี่เขากำลังพูดเรื่องตลกทะลึ่งหรือเปล่า?

เพื่อกำจัดบรรยากาศแปลก ๆ ให้หายไป เธอเปิดปากของเธอและกัด เธอกลืนอาหารลงไปด้วยความยากลำบาก “ฉันกัดอีกไม่ได้แล้ว เอาไปทิ้งได้ไหมคะ? ผลไม้จะทิ้งกลิ่นเอาไว้ที่นี่”

ดวงตาของมาร์คจ้องมองไปที่ริมฝีปากที่สั่นเล็กน้อยของเธอ ทันใดนั้นเขาก็โน้มตัวลงไปจูบที่ริมฝีปากของเธอ

แอเรียนได้ยินเสียงวิ๊ง ๆ ในหัวของเธอดังนั้น เขาทำอะไรลงไป! พวกเขายังคงมีมีปัญหามากมายที่ยังไม่ได้แก้ไขมากมายระหว่างพวกเขา ไม่ว่าศัตรูเมื่อเห็นกันจะรู้สึกถูกทำให้รำคาญหรอกเหรอ? ทำไมเขาถึงจูบเธอ?

“อืม… ไม่…” เธอพยายามขัดขืนเขา ทันทีที่เธอเปิดปากของเธอเขาก็ฉวยโอกาส เขากดร่างของเขาไว้กับเธอเพื่อหยุดเธอจากการดิ้นหนี มีเพียงชั้นของผ้าห่มกั้นระหว่างร่างกายของพวกเขาเอาไว้ เธอขยับเขยื้อนไม่ได้แม้แต่นิ้วเดียวภายใต้ร่างของเขา แต่แน่นอนเขาไม่ได้ทิ้งน้ำหนักทั้งตัวลงที่เธอ

เธอไม่ได้ตอบโต้ทั้งอดทนต่อการกระทำของเขา ความคิดของเธอค่อย ๆ ว่างเปล่าเนื่องจากขาดออกซิเจน ทันใดนั้นเจ้าข้าวปั้นก็โผล่ออกมาจากผ้าห่ม “เหมียว!!”

มาร์คตัวแข็งไปในทันที และในตอนนั้นเองเขากระโดดลงจากเตียงด้วยท่าทางตกใจ

แอเรียนเปิดผ้าห่มออก อุ้มเจ้าข้าวปั้นและวิ่งออกจากห้องด้วยใบหน้าแดงก่ำ “แมรี่! เปลี่ยนผ้าปูที่นอน!”

แมรี่สับสน “ไม่ใช่ว่าพวกเราเพิ่งเปลี่ยนมันไปเหรอ?”

แอเรียนก้มลงและกระซิบ “ข้าวปั้นลงจากเตียงได้แล้ว!” ไม่เพียงเท่านั้นยังพบอีกว่า…

แมรี่ตอบกลับอย่างรวดเร็ว แต่จู่ ๆ เสียงของมาร์คก็ดังลงมาจากชั้นบน “ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยน!” ตามมาด้วยเสียงประตูถูกกระแทก

ความเกรี้ยวกราดทำให้แมรี่ตัวสั่นไปหมดขณะที่เธอบอกกับแอเรียนอย่างไร้หนทางช่วยเหลือ “แอริ คุณไม่ควรพาเจ้าข้าวปั้นเข้าไปในห้องนอนเพราะนายท่านไม่ชอบให้มันอยู่ที่นั่น คุณทั้งคู่จะอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขแทนที่จะทะเลาะกันตลอดเวลาไม่ได้หรือ? เอาข้าวปั้นมาให้ฉัน มันจะนอนที่ห้องของฉันคืนนี้”

แอเรียนลังเลเล็กน้อย “มีตั้งสี่คนอาศัยอยู่ในห้องนอนของคุณ คุณแน่ใจแล้วเหรอว่าข้าวปั้นจะเข้าไปที่นั่นได้”

แมรี่ตบหน้าอกของเธอเพื่อแสดงความมั่นใจ “ไม่ต้องกังวล! ถึงแม้ว่าในห้องจะมีถึงสี่คน แต่ห้องก็ค่อนข้างใหญ่ และยังมีที่ว่างอีกมาก แค่นี่ก็เรียบร้อยและพักผ่อน คุณต้องดูแลร่างกายของคุณให้ดี”

แอเรียนส่งเจ้าข้าวปั้นให้แมรี่อย่างไม่เต็มใจนัก เธออดไม่ได้ที่จะเกรงใจเมื่อมองดูแมรี่เดินจากไป เธอควรกลับไปที่ห้องนอนตอนนี้หรือไม่? แต่มาร์คเพิ่งจะกระแทกประตูใส่เธอ

จูบจากมาร์คที่ไม่ทันได้รู้ตัวทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ ด้วยจิตใต้สำนึกของเธอลังเลที่จะกลับไปที่ห้องนอน

ทันใดนั้นเองนีน่าก็ปรากฏตัวที่ด้านบนสุดของบันได เหมือนแมวขี้เกียจเธอวางแขนของเธอไว้บนราวบันไดขณะที่มองไปที่เธอ “คืนนี้คุณต้องการให้ฉันพาคุณเข้าไปไหม? มาร์คเป็นผู้ชายที่ดี แต่ทำไมคุณถึงใจร้ายกับเขา? ฉันไม่เคยเห็นอารมณ์เสียและพูดเสียงดังขนาดนี้”

จริงเหรอ ? เธอไม่เคยเห็นมาร์คอารมณ์เสียและพูดเสียงดังเหรอ? ด้วยเหตุผลบางประการแอเรียนรู้สึกโล่งอกเมื่อได้ยินเช่นนั้น มาร์คจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงต่อหน้าคนที่เขาสนิทด้วยเท่านั้น นี่แสดงว่านีน่าเป็นเพียงคนนอกสำหรับเขา

“ไม่เป็นไร คุณไม่สามารถ ‘พาฉันเข้าไป’ ได้ เพราะอย่างไรก็ตามที่นี่คือบ้านของฉัน” แอเรียนกล่าวขณะที่เธอเดินผ่านนีน่าและมุ่งหน้าไปที่ห้องนอน

“คุณคิดว่าคุณกับมาร์คเข้ากันได้ดีอย่างนั้นเหรอ?” จู่ ๆ นีน่าก็ถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“คุณหมายความว่าอะไร?” แอเรียนหยุดชะงักและมองไปที่เธอ

“ฮิฮิ ฉันแค่คิดว่าคุณทั้งสองคนเป็นคู่รักที่แปลก ๆ คุณเป็นเด็กกำพร้าที่เขารับมาหลังจากที่พ่อของคุณฆ่าคนจากครอบครัวของเขาไปหลายสิบคน เขาแต่งงานกับคุณได้อย่างไร? เพียงแค่ที่เป็นมาของคุณเพียงอย่างเดียว พ่อของคุณเป็นเพียงนักบินส่วนตัวที่รับใช้ตระกูลเทรมอนต์ คุณทั้งคู่มีจุดยืนในสังคมที่แตกต่างกัน จู่ ๆ ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าผู้หญิงอย่างคุณจะได้ทุกสิ่งทุกอย่าง แม้ว่าคุณจะดูเหมือนอ่อนแอ เป็นผู้หญิงที่ไม่มีพิษภัย แต่จริง ๆ แล้วคุณฉลาดแกมโกง”

นีน่าพูดอย่างเป็นกลางมาก ๆ แต่คำพูดของเธอทำให้แอเรียนรู้สึกอึดอัด