เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 225 ตื่นขึ้นมาในไวท์ วอเตอร์ เบย์

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 225 ตื่นขึ้นมาในไวท์ วอเตอร์ เบย์

นีน่าเห็นว่าเธอรีบวิ่งลงบันไดด้วยใบหน้าแดงก่ำและหยอกล้อเธอด้วยการยิ้มเยาะ “ดูเหมือนมาร์คจะตื่นเต้นเกินไป… มันไม่นานนักที่คุณทำหน้าที่…”

แอเรียนอายมากจนอยากจะตาย “คุณพูดเรื่องอะไร…? นั่นไม่ใช่… ฉันเหนื่อย ฉันแค่กำลังจะไปอาบน้ำและนอน”

แมรี่จ้องมองนีน่า “อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่นคุณผู้หญิง! คุณไม่อายตัวเองเหรอ? สนใจเรื่องของคุณดีกว่า!”

นีน่าไม่เห็นด้วยกันเธอ “พวกเราเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว คุณกังวลเรื่องอะไร? เมื่อพิจารณาถึงความตึงเครียดเรื่องบนเตียงระหว่างพวกเขาก่อนหน้านี้ ฉันคิดว่าพวกเขาต้องทำอะไรสักอย่าง ดูเหมือนฉันจะตื่นเต้นไปหมดซะทุกอย่าง พวกเขาทั้งคู่มักจะดูเหมือนว่า “ไม่มีความต้องการทางเพศ” คุณไม่สงสัยเหมือนกันหรือว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะพัฒนาได้อย่างไร?”

“เหมือนคุณจะไม่รู้ว่านายหญิงสุขภาพไม่ดี นายท่านเข้าใจเรื่องนี้ของเธอ คุณเป็นคนเดียวที่คาดเดาอะไรได้ยากที่นี่ ฉันคิดว่าคุณคงเบื่อจนสติแตก” แมรี่สลัดเธอออก

แอเรียนฟังบทสนทนาของแมรี่และนีน่าในห้องน้ำ เธอรู้สึกอายเกินกว่าที่ใครจะเห็นได้ในตอนนี้ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของมาร์ค ทำไมเขาต้องลากเธอขึ้นไปชั้นบนแบบนั้นทันทีที่พวกเขากลับมา? พฤติกรรมที่ผิดปกติของเขายิ่งทำให้เห็นได้ชัด…

เธอจงใจใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานกว่าปกติ เมื่อถึงเวลาที่เธอกลับเข้าห้องนอน มาร์คก็หลับไปและไฟก็ยังเปิดอยู่ เธอปิดไฟอย่างระมัดระวังและนอนลงบนเตียง อย่างไรก็ตามมาร์คขยับเขามาใกล้เธอมากขึ้นและวางแขนของเขาลงบนเอวของเธอ แอเรียนรู้สึกได้ชัดเจนถึงลมหายใจร้อนผ่าวของเขาที่ลำคอของเธอ

ปกติแล้วพวกเขาไม่เคยใกล้กันขนาดนี้ในตอนที่พวกเขานอนหลับ ในตอนนี้เธอพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของมาร์ค เธอรู้สึกไม่คุ้นเคยกับมันจริง ๆ เธอรู้สึกตัวอยู่ตลอดไม่สามารถนอนหลับได้ แม้ว่าดวงตาของเธอปิดลง แต่ภายในจิตใจของเธอยังคงตื่นอยู่

มาร์คดูเหมือนจะนอนไม่ค่อยหลับเหมือนกัน เขาเปลี่ยนตำแหน่งการนอนเป็นครั้งคราว แต่ดูเหมือนจะแนบชิดกับเธอมากขึ้นทุกครั้ง แอเรียนรู้สึกได้ถึงทุกการเคลื่อนไหวที่เขาทำ

ทั้งสองคนคงจะไม่ได้นอนหลับสบายถ้ายังคงเป็นแบบนี้ต่อไป เนื่องจากเธอไม่ใช่เด็กและไร้เดียงสาอีกต่อไป เธอจึงรวบรวมความกล้าที่จะกระซิบบอก “ฉันคิดว่า… ฉันเกือบจะหายดีแล้ว มันคง…ไม่เป็นไร…”

เขาขยับร่างกายเล็กน้อย “ผมไม่ได้เลวทรามขนาดนั้น ไปนอน”

เธอค่อนข้างประหลาดใจ เธอรุ้สึกอบอุ่นในหัวใจของเธอ และเห็นความฝันที่สวยงามเมื่อเธอหลับ

…

เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงกรีดร้องดังขึ้นในวิลล่าหลังหนึ่งที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์

ทิฟฟานี่ลุกขึ้นนั่งบนเตียงและดึงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เธอสวมรัดเอาไว้รอบตัวขณะที่เธอมองไปที่แจ็คสันด้วยความตกใจ “ที่นี่ที่ไหน? คุณทำอะไรกับฉัน!”

แจ็คสันยันตัวเองขึ้นบนเตียงพร้อมกับรอยคล้ำใต้ตา “นี่บ้านของผม ผมจะทำอะไรคุณได้? คุณประเมินรสนิยมของผมต่ำเกินไป ไม่มีผู้ชายคนไหนสนใจที่จะสัมผัสผู้หญิงที่อ้วกใส่ตัวเองไปทั่ว”

ทิฟฟานี่ดูไม่มั่นใจกับคำพูดของเขา เธอเปิดผ้าห่มและมองหาเบาะแสอย่างระมัดระวัง เธอไม่พบอะไรแต่ยังคงสงสัย “คุณเปลี่ยนผ้าปูที่นอนหรือเปล่า?”

แจ็คสันลุกขึ้นและเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนด้วยดวงตาที่ลืมเพียงครึ่งหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ตื่นเต็มตา “ผมทำ คุณอาเจียนบนเตียง”

“คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าของฉันด้วยเหรอ?” ทิฟฟานี่แน่ใจว่าเธอไม่ได้สวมอย่างอื่นนอกจากเสื้อเชิ้ตผู้ชายที่ไม่ได้เป็นของเธอ เธอไม่ได้สวมเสื้อชั้นในด้านในเลยด้วยซ้ำ…

“ใช่ ผมไม่ได้บอกว่าคุณอ้วกไปทั่วเหรอ? คุณนอนทั้งเสื้อผ้าสกปรกแบบนั้นได้อย่างไร? ไม่ต้องกังวลผมปิดตาขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณ ผมไม่เห็นอะไรเลย… แต่…เป็นแค่สิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ผมจะไปสัมผัสที่ไหนสักแห่งที่ผมไม่ควรสัมผัสโดยบังเอิญ” แจ็คสันตอบเธอจากในห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องนอนของเขา